All Chapters of เพียงนาง: Chapter 31 - Chapter 40

“ท่านบอกว่าแค่หอมแก้ม” เฉินเจียวเหมยบ่นอย่างขุ่นเคืองด้วยริมฝีปากบวมแดง นางอุตส่าห์คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าจะให้เขาแค่จับมือหึ! ปลายลิ้นของเขาช่างดุดันยิ่ง ไม่น่าเลย...จ้าวจิ่นหลงมิได้ตอบคำใดเพียงแต่มองฟ้ามองฝนมองลมมองเมฆไปเรื่อยเปื่อย ขณะเดินเคียงข้างมากับเฉินเจียวเหมยจากซอยหนึ่งมาอีกซอยหนึ่งตามทางแยกของซอย “ปล่อยข้านะ ท่านเลิกตามตอแยข้าเสียที” เสียงแว่วหวานของสตรีนางหนึ่งพลันดังขึ้นมาจากซอยถัดไปไม่ห่างจากซอยที่ชายหนุ่มและหญิงสาวยืนแอบกินเต้าหู้กันเมื่อครู่เสียงนั้นทำจ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยพลันชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินในทันที เนื่องจากว่าต้นเสียงนั้นอยู่ตรงทางแยกในซอยด้านหน้าที่พวกเขากำลังจะเดินเลี้ยวเข้าไป “ไม่! ข้าจะตามเจ้าอยู่อย่างนี้” และเสียงของบุรุษผู้หนึ่งก็ดังตามมาจากจุดเดียวกันกับเสียงของสตรีในคราแรกจ้าวจิ่นหลงหรี่ตาลงเพียงนิด เขาจำเสียงของฝ่ายบุรุษผู้นี้ได้ เสียงนี้เป็นเสียงเดียวกับบุรุษอันธพาลนามว่าเฟยเทียนที่เขาเจอเมื่อครู่ใหญ่ก่อนหน้า “เขาคงเป็นอันธพาลจริงๆ ชอบรังแกสตรีไปทั่ว” เฉินเจียวเหมยจำเสียงของบุรุษผู้นั้นได้เช่นเดียวกันจึงเอ่ยกระซิบกระซาบตรงข้างใบห

ซูเซียวมองเฉินเจียวเหมยก่อนกล่าวออกมา“ท่านเป็นหมอหรือ” เฉินเจียวเหมยยังคงเสียงใส “ส่วนด้านหลังของข้า ก็คือพี่ชายของข้าเอง”จ้าวจิ่นหลงที่เพียงยืนอยู่นิ่งๆ พลันสะดุดหูกับประโยคไม่น่าฟังอีกแล้ว ที่ทำกันอยู่เมื่อครู่ใหญ่นั่น คืออันใด? ซูเซียวมองจ้าวจิ่นหลงสลับกับเฉินเจียวเหมยอีกอึดใจก่อนตัดสินใจกล่าวออกมา “พวกท่านเป็นคนรักกัน”“...” เฉินเจียวเหมยถึงกับนิ่งอึ้งไป ส่วนจ้าวจิ่นหลงถึงกับหัวเราะหึหึอยู่ในลำคอ ซูเซียวมองจ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยอีกเพียงครู่จึงคลี่ยิ้มน้อยๆ นางเห็นทั้งสองทะเลาะกันเมื่อครู่ ดูอย่างไรก็ไม่ใช่พี่น้อง นางคิดอย่างนั้นพลางเอ่ยเสียงเบา “พวกท่านช่างโชคดียิ่ง ที่ยังมีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน” ครานี้ทั้งจ้าวจิ่นหลงและเฉินเจียวเหมยถึงกับมองหน้ากันอึดใจต่อมาเฉินเจียวเหมยจึงหันหน้ามาหาซูเซียวอีกครั้งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าควรบอกให้คนรักของเจ้าได้รับรู้” จ้าวจิ่นหลงที่นิ่งเงียบอยู่โดยปกติวิสัยไม่ชอบและไม่คิดที่จะยุ่งเรื่องของผู้ใดกลับเอ่ยขึ้นมาบ้างอย่างอดใจเอาไว้ไม่ได้ “บุรุษท่านนั้นท่าทางคงรักเจ้ามาก ถึงขนาดทำร้ายร่างกายสตรีนามว่าซูฮวาจนถูกประณามว่าเป็นอันธพาล”

จ้าวจิ่นหลงที่ยังคงหาโอกาสจับกดเฉินเจียวเหมยอยู่ตลอดเวลาเพื่อรวบรัดหมายปั้นน้ำเป็นตัวให้แก่ชายาแห่งตนเพื่อที่นางจะได้หนีเขาไปไหนไม่พ้น มีเพียงนางเท่านั้นที่เหมาะสมกับหงส์เคียงมังกรอย่างเขาในภายภาคหน้าเมื่อเขาขึ้นครองราชย์สตรีที่ไม่กระหายอำนาจอย่างนี้หาไม่ได้อีกแล้วในใต้หล้าแห่งนี้ เหล่าประชาราษฎร์จะอยู่ดีมีสุขเพียงใดหากได้นางเป็นมารดาแห่งแผ่นดิน จ้าวจิ่นหลงคิดอย่างนั้นเพื่อหมายจับกดเฉินเจียวเหมยได้อย่างถูกต้องสมเหตุสมผลโดยผสมผสานความต้องการโดยธรรมชาติกับสตรีที่เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่า เขารักนาง...และถึงแม้ว่าเขาจะดื่มเหล้าไปหลายจอก แต่ทว่าเขายังคงมีสติครบถ้วน เขาไม่เคยที่จะดื่มเหล้าจนไร้สติแต่อย่างใด ด้วยตัวเขาที่เป็นถึงองค์ชายทั้งยังมีตำแหน่งสูงส่ง มีหน้าที่การงานอันหนักหน่วงตลอดเวลา ทำให้การดื่มเหล้าจนขาดสติเป็นเรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นไม่ว่ากรณีใดหรือสถานที่ใดแต่ว่า... ในยามนี้นั้น การเป็นคนเมาเหล้าอาจจะเป็นการดี ฮึฮึ!ส่วนเฉินเจียวเหมยนั้นยังคงมีสติอยู่มาก ถึงแม้จะดื่มเหล้าเข้าไปหลายจอกแต่ทว่า นางเพียงแค่มึนๆ ก็เท่านั้นในยามนี้ นางกำลังรู้สึกถึงใครบางคนกำลังแผ่กลิ่นอายบางอย

“ท่านเมามากแล้ว...” นางเอ่ยแค่นั้น“ใช่!ข้าเมามาก” เขาตอบแค่นั้นด้วยน้ำเสียงเริ่มแหบพร่า“ท่าน...ไม่ควร...ดื่มเหล้า...” นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเริ่มติดขัด จ้าวจิ่นหลงก้มหน้าลงน้อยๆ กระซิบเสียงเบา“คงไม่ทันเสียแล้ว...”จบคำก็จ้องมองใบหน้างามในระยะประชิด จนสายตาคมทอประกายร้อนแรงสบเข้ากับสายตาสวยใสทอประกายหยาดเยิ้ม “ข้าไม่อยากอาบน้ำ...” เฉินเจียวเหมยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “เช่นนั้น...เราควรทำอะไรกันดี...” จ้าวจิ่นหลงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่า แต่ยังไม่ทันที่ใบหน้าคมคายของเขาจะเคลื่อนลงต่ำเพื่อแนบชิดใบหน้านวลเนียนของนาง ริมฝีปากได้รูปของเขาพลันถูกริมฝีปากอิ่มนุ่มของนางครอบครอง จ้าวจิ่นหลงถึงกับกะพริบตาปริบๆ ด้วยคาดไม่ถึงกับการจู่โจมของเฉินเจียวเหมย ต้นคอของเขาถูกเรียวแขนของนางโอบรัดจนแน่น เขาถึงกับเซถอยหลังไปสองก้าวก่อนเอื้อมวงแขนขึ้นรัดรอบร่างบางที่กำลังโถมเรือนกายเบียดเสียดเข้ามา ชายหนุ่มเพียงปล่อยให้หญิงสาวได้ทำตามอำเภอใจกับริมฝีปากของเขา และเพียงไม่นาน เรือนกายกำยำของเขาพลันถูกเรือนร่างระหงของนางขึ้นคร่อมอยู่บนเตียงนอนเสียอย่างนั้นเฉินเจียวเหมยจับจ้าวจิ่นหลงกดเอาไ

ห้องลับแห่งหนึ่งภายในบ้านของเฟยเทียนที่อยู่ในตัวเรือนห่างออกมา บัดนี้มีชายชุดดำกำลังถูกคุมขังอยู่ในนั้นพร้อมด้วยองครักษ์ของจ้าวจิ่นหลงยืนคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเรือนกายสูงโปร่งสง่างามแม้ว่าจะอยู่ในอาภรณ์เฉกเช่นชาวบ้านธรรมดาแต่ก็หาได้กลบรัศมีของผู้สูงศักดิ์เปี่ยมอำนาจบารมีได้ไม่ เขาเพียงเดินเข้ามาภายในห้องลับแห่งนี้ด้วยท่วงท่านิ่งๆ แต่ทว่าน่าเกรงขามทรงพลังอยู่หลายส่วน ทำเอาชายชุดดำที่มีสภาพไม่ต่างจากสุนัขจนตรอกถึงกับสั่นสะท้านวาบขึ้นมา จ้าวจิ่นหลงเป็นบุรุษหนุ่มผู้นั้น ในยามนี้เขาเพียงต้องการเจรจากับบุคคลที่บังอาจรับว่าจ้างให้มาตามล่าเขา “ข้าจะให้โอกาสเจ้า” เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจของจ้าวจิ่น หลงกล่าวขึ้นเรียบเรื่อยแฝงความน่ายำเกรงเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องแห่งนี้ “หากเจ้าบอกกล่าวแก่ข้าถึงเหตุผลที่กล้ากระทำการอุกอาจเยี่ยงนี้ ข้าจะละเว้นเจ้า” และประโยคนั้นของจ้าวจิ่นหลงทำเอาชายชุดดาถึงกับงุนงง จ้าวจิ่นหลงเพียงยืนมองชายชุดดำด้วยมาดเรียบนิ่งแววตาคมกริบพินิจวิเคราะห์อย่างต้องการหยั่งเชิงชายชุดดำผู้นี้มีบุคลิกหน้าตาที่บ่งบอกได้ว่ามิใช่โจรป่าธรรมดาหรือชา