All Chapters of ย้อนเวลามาเป็นว่าที่พระชายาที่ถูกลืมของตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 40 ร่วมโต๊ะครั้งที่สอง        เช้านี้เป็นวันที่สดใสสำหรับเสิ่นลี่อิงนัก เพราะเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็ได้รับหีบที่มีตำลึงเงินตำลึงทองและตั๋วแลกเงินตามที่หนิงอ๋องรับปากไว้ทันที นางคำนวณดูแล้วมีประมาณหนึ่งสองร้อยตำลึงทอง นางถึงกับทำหน้าไม่ถูกเพราะนั่นแปลว่าคนที่ได้รับเบี้ยหวัดจากหนิงอ๋องสูงสุดจะได้เงินรายปีถึงปีละสี่ร้อยตำลึงทอง นับเงินเสร็จก็เก็บลงมิติ ทำอะไรเล่นกับเปาเปาไปทั้งวันเช่นเดิม        เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นเสิ่นลี่อิงจึงพาเปาหลงมาที่เรือนกลางตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ในจวนตามหน้าที่ “ท่านพ่อบ้าน” เดินมาถึงเรือนกลางก็พบกับท่านพ่อบ้านก่อนเป็นคนแรก นางไม่เข้าใจเล็กน้อยที่ท่านอ๋องยังคงเก็บคนที่น่าสงสัยที่สุดไว้ใกล้ตัวดังเดิม เห็นทีท่านอ๋องคงจะมีวิธีรีดไถความจริงเป

บทที่ 42 ทำวุ้นอัญมณีกับซูเมิ่ง        วันนี้เปาหลงก็ยังต้องร่ำเรียนอักษรกับอาจารย์ชุนอยู่เช่นเดิม เสิ่นลี่อิงจึงมีเวลาว่างมาหาอะไรทำได้ตามต้องการ นางจึงวางแผนจะทำวุ้นกรอบแบบญี่ปุ่น หรือวุ้นอัญมณีไว้ทานเล่นคู่กับชาหรือคาเฟย เป็นของหวานที่กินง่ายทำง่าย ทั้งยังดูหรูหราสวยงามมีภูมิฐาน เหมาะจะนำมาทำขายในแวดวงชนชั้นสูงยิ่ง         ทำให้นางนึกจะสอนซูเมิ่งไปด้วยขึ้นมาจึงไปสอบถามอาจารย์ชุนว่าสามารถให้นางมาลองทำได้หรือไม่ และเนื่องจากซูเมิ่งมีอายุที่มากกว่าเปาหลงหลายปี ชุดอักษรที่เรียนรู้ไปเมื่อวานจึงจำได้และคัดได้ทั้งหมดแล้ว อาจารย์ชุนจึงคิดว่าไม่จำเป็นที่ต้องนั่งเรียนซ้ำ อีกทั้งการเรียนของเด็กคนนี้มิได้ต้องเรียนเพื่อไปสอบเป็นขุนนาง แต่นางเรียนเพื่อให้ตนเองไม่โดนหลอก ลี่อิงจึงชวนให้อนุผิงมาเรียนรู้การทำวุ้นอัญมณีไว้เผื่อจะใช้สร้างอาชีพในอนาคตเสียเลย

บทที่ 44 เดินตลาดออกความคิด ผ่านไปสามวัน..        วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนหนิงอ๋องจึงตั้งใจจะพาเปาหลงออกไปเดินเที่ยวตลาด เสิ่นลี่อิงจึงขอออกไปเดินเลือกซื้อของด้วยอีกคน มีอนุสองนางที่ตั้งใจมาที่เรือนกลางเพื่อจะมาปรนนิบัติเอาใจผู้เป็นใหญ่ในจวน เมื่อได้ทราบเรื่องก็พยายามจะขอตามไปด้วย แต่ก็ต้องผิดหวังที่ท่านอ๋องมิได้อนุญาตให้ตามออกไป “ท่านอ๋องไม่สงสารพวกนางเลยหรือ ได้ออกมาทั้งทีเหตุใดไม่พาออกมาด้วยเพคะ” “ข้าต้องการใช้เวลากับบุตรชายข้า” ก็แยกกันเดินก็ได้ปะ ใครมันจะอยู่บ้านได้ตลอดเวลา       

บทที่ 46 ปลูกพืชในน้ำ        ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ที่ทอดลงมาตามช่องเขาในยามเย็น เสิ่นลี่อิงกำลังยืนชื่นชมแนวเขาสูงจนเหมือนยอดเขากลืนหายไปกับขอบฟ้า ทำให้ดูน่าเกรงขามแต่งดงาม บนยอดภูเขายังมีร่องรอยของหิมะที่ยังไม่ละลายตั้งแต่ช่วงตงเทียนเหลืออยู่บ้าง “หนิงอ๋องเพคะหิมะด้านบนนั้นจะละลายช่วงใดหรือ” “อีกไม่นานก็คงละลายหมดแล้ว ที่ยังเหลืออยู่ก็แค่ส่วนที่สูงที่สุดเล็กน้อยเท่านั้น” “มีแนวเขตแดนธรรมชาติเช่นนี้แล้ว เหตุใดจึงต้องมีแม่ทัพมาประจำที่เขตนี้ด้วยหรือเพคะ” “จำที่ข้าบอกเรื่องที่แถบนี้เคยเป็นสายแร่ทำเหมืองได้หรือไม่” 

บทที่ 48 อนุแผลงฤทธิ์        ทันทีที่รถม้าเข้ามาในจวนพ่อบ้านชราก็มายืนรอแจ้งข่าวกับหนิงอ๋องว่า อนุเฉียวที่ถูกกักขังรอลงโทษโบยเป็นครั้งที่สองได้หนีหายออกไปจากจวนอ๋องแล้ว “อนุเฉียวหนีออกไปตั้งแต่เมื่อใด” “เป็นเมื่อเช้ามืด ข้าน้อยสมควรตาย” พ่อบ้านผู้นั้นคุกเข่าลงกับพื้นแต่หนิงอ๋องไม่ได้ทำสิ่งใดเพียงแค่ก้มมองแล้วเดินตรงไปที่เรือนกลางของตนเองโดยที่เรียกพ่อบ้านเล็กจางหมิงอันให้ตามเข้าไปด้วย        แท้จริงแล้วจางหมิงอันคือหนึ่งในผู้ที่ถูกฝึกมาเป็นองครักษ์ แต่เพราะเกิดอุบัติเหตุในระหว่างฝึกทำให้ร่างกายไม่สามารถกลับไปแข็งแรงเทียบเคียงกับแต่ก่อนหนิงอ๋องจึงนำเข้ามาเป็นพ่อบ้านเล็กให้คอยจับตาคนในจวนไว้แทน แต่สั่งไว้ว่าไ