บททั้งหมดของ ย้อนเวลามาเป็นว่าที่พระชายาที่ถูกลืมของตัวร้าย: บทที่ 51 - บทที่ 60

บทที่ 50 ท่านพ่อคิดถึงพี่สาวหรือ “ลี่อิงเจ้าลุกออกมาเดินเหินได้เช่นนี้ หายแล้วใช่หรือไม่” เสียงของหนิงอ๋องดังมาจากด้านหลังเขายังคงอยู่บนหลังม้า ไม่คิดจะเก็บม้าก่อนหรือไงกัน “ดีขึ้นแล้วเพคะ” “ดียิ่ง เจ้าหายไปหลายวันจากที่บอกว่าจะพักเพียงไม่นาน ข้าเริ่มจะเป็นห่วงแล้ว” หนิงอ๋องลงจากหลังม้าก่อนให้บ่าวนำม้าไปเก็บที่คอก        เสิ่นลี่อิงกลอกตาและถอนหายใจ “เป็นห่วงว่าจะไม่มีคนเลี้ยงลูก สอนปลูกผักในน้ำ ทำปุ๋ย แก้พิษ หรือทำสำนักฝึกอาชีพเล่าเพคะ”        ตู้หนิงหลงยิ

บทที่ 52 แปลว่ายังไม่มีคนรัก        แท้ที่จริงแล้วหมอหนุ่มในงานก็คือหมอชิงเสวียนจากเมืองเจียวลู่ผู้นั้นนั่นเอง เมื่อรู้ว่าเสิ่นลี่อิงอยู่ที่จวนอ๋องแห่งนี้ เขาจึงมุ่งหน้ามายังโรงครัวเพื่อหวังจะคุยกับนาง “ข้ามาหาหมอหญิงลี่” เขากล่าวบอกกับบ่าวคนหนึ่ง “ท่านหมอลี่เจ้าคะ มีคนมาหาเจ้าค่ะ”        เสิ่นลี่อิงเมื่อฝากงานกับบ่าวในครัวแล้วจึงออกมาดูว่าเป็นผู้ใดที่มาหาตน “อ้าว หมอชิงเสวียนท่านมาได้อย่างไร” “นั่งรถม้ามา” เขาระบายยิ้มเล็กน้อย “ข้าก็ไม่ได้คิดว่าท่านเหาะมาหรอก

บทที่ 54 พี่สาวช่วยด้วย!        เสิ่นลี่อิงสูดหายใจข่มความรู้สึกขัดขุ่นก่อนจะระบายยิ้มออกมาอย่างปกติ “หนิงอ๋องเพคะ วันนี้หม่อมฉันขอออกไปข้างนอกนะเพคะ” “ไปที่ใดหรือ” “เหยาเหยาบอกไว้ว่ามีแหล่งสินค้าที่รับมาจากด่านท่าจึงอยากไปดูเผื่อมีสิ่งที่นำมาทำสินค้าไว้สอนได้เพคะ” “ได้”        เมื่อได้ยินคำอนุญาตลี่อิงก็หมุนตัวออกมาทันที ท่านอ๋องที่ลุกขึ้นจะตามนางไป ถูกฝูเหลียนฮวารั้งเอาไว้ให้อยู่กับนาง อนุฝูใช้ความป่วยไข้ของตนร้องขอจนตู้หนิงหลงเกิดความสงสารยอมอยู่เป็นเพื่อนนางต่ออีกสักหน่อย.

บทที่ 56 เทพธิดาสองนาง?        งานล่าสัตว์ประจำปีครั้งนี้จะถูกจัดขึ้นที่ป่ารอยต่อระหว่างเมืองหลวงและเขตปกครองของเสียนอ๋อง จึงทำให้ขบวนเดินทางของผู้คนที่อยู่ห่างออกไปต้องตั้งขบวนล่วงหน้าไปก่อนมากน้อยตามแต่ระยะทาง เพื่อให้ไปถึงในเวลาไล่เลี่ยกันกับขบวนจากเขตรอบเมืองหลวง        วันนี้ก็นับได้ว่าเป็นวันที่หกของการเดินทางแล้ว บางครั้งหนิงอ๋องก็จะย้ายจากรถม้าส่วนตัวมานั่งในรถม้าของเสิ่นลี่อิงบ้าง เพื่อมาอยู่กับลูกชาย จนลี่อิงอยากบอกให้หนิงอ๋องสลับเอาเปาเปาไปนั่งในรถม้าของตู้หนิงหลงแทน เพราะรู้สึกแปลกๆ ที่เมื่อนางเผลอหลับไปทีไรตื่นมาหัวนางก็จะเอียงไปพิงเขาไว้ทุกคราจนเกรงใจ และยังหาคำตอบมิได้เสียทีว่านั่งอย่างไรให้ซบตู้หนิงหลงอยู่เรื่อยไป “ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันว่าท่านอ๋องสลับรถม้ากับ

บทที่ 58 องค์ชายใหญ่ “องค์ชายใหญ่อย่างไรเล่า” เสียนหวางเฟยหันไปเห็นพอดีว่าเสิ่นลี่อิงเอ่ยถามถึงใคร จึงตอบมาก่อนที่เขาจะหายลับเข้าไปในป่า        เด็กชายที่เสิ่นลี่อิงช่วยเหลือในป่าคราวนั้นที่แท้แล้วเขาก็คือองค์ชายใหญ่ผู้ที่จะได้ขึ้นเป็นองค์รัชทายาทในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าผู้นั้นนั่นเอง  เจอพระเอกเจอตัวร้ายเจอลูกตัวร้าย สรุปแล้วนี่ฉันเป็นตัวประกอบจริงไหมเนี่ย        เมื่อนางได้ทราบว่าคนที่ได้เจอคือใคร ก็รู้สึกว่าได้พูดคุยพอประมาณแล้ว จึงขอตัวลากลับมาพักผ่อนในกระโจม ระหว่างทางลี่อิงเดินสวนกับกุนซือกังที่จับหนูตัวอ้วนเดินออกมาจากกระโจมของฝูเหลียนฮวา จับหนูเนี่ยนะ?