บททั้งหมดของ ย้อนเวลามาเป็นว่าที่พระชายาที่ถูกลืมของตัวร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 30 พ่อของเจ้าเหตุใดเลี้ยงอนุไว้เต็มจวน        นางยังนั่งอยู่กับเปาหลงบนรถม้า หากจะนึกเปลี่ยนใจหันหลังกลับก็คงไม่ทันเสียแล้ว เหตุที่นางกล้ามาถึงจวนแห่งนี้นอกจากจะเป็นเพราะเห็นใจเปาเปาแล้ว อีกส่วนก็เป็นเพราะเสิ่นลี่อิงมาในฐานะหมอหญิงลี่ผู้ช่วยเหลืออ๋องน้อยเอาไว้ และสุดท้ายเป็นเพราะนางมีน้ำกลิ่นจันทร์อยู่ในมือการวางยาพิษนางย่อมเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ ‘ก๊อก ก๊อก’ เสียงเคาะจากนอกตัวรถม้าดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ารถม้าคันนี้กำลังจะเคลื่อนที่ ความจริงแล้วในยามที่เจ้าของจวนปิดไม่รับแขกเช่นนี้ หากเป็นคนอื่นคงถูกไล่ตะเพิดกลับไปเสียนานแล้ว แต่เพราะหยกประจำกายของ ‘ตู้เปาหลง’ ทายาทชายเพียงหนึ่งเดียวของหนิงอ๋องถูกนำมาแสดงคู่กับหยกประจำกายของเสียนอ๋องจึงมีการเปิดจวนเป็นกรณีพิเศษ “พี่สาว ข้าจะได้กอดท่านพ่อแล้ว

บทที่ 32 ยึดเปาหลงมาดูแล         หลังจากพรวดเข้ามาในเรือนพักของตู้เปาหลง เสิ่นลี่อิงก็วิ่งเข้าไปคว้าตัวของเปาเปาน้อยให้มาอยู่ในอ้อมกอดของตนทันที “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกันจึงได้มาทำเช่นนี้” ลี่อิงถามอนุเฉียวที่หน้าตาสวยปานนางฟ้านางสวรรค์ลงมาจุติ แต่กลับมีใบหน้าบิดเบี้ยวจนน่ากลัวคล้ายว่าเปาหลงน้อยของนางไปทำลายชีวิตนางก็ไม่ปาน “เจ้าต่างหากคิดว่าตนเองเป็นผู้ใดถึงได้มาขัดขวางการอบรมสั่งสอนบุตรหลานของคนอื่น” อนุที่มีนามว่าเฉียวจางลี่ผู้นี้บุกเข้ามาหาเปาหลงทันทีที่สบโอกาส เพราะรู้สึกเสียหน้าที่วันก่อนลี่อิงและเปาหลงทำให้นางต้องถูกคุณชายกังลูกน้องคนสนิทของท่านอ๋องเหน็บแนมว่ากล่าวจนหน้าชาต่อหน้าบรรดาอนุผู้อื่น ทั้งยังโดนขู่จะตรวจสอบหาว่านางเป็นคนร้ายวางยาท่านอ๋องไปเองเสียอีก จึงทำให้รู้สึกอยากมาระบายอา

บทที่ 34 ชุลมุนวุ่นวาย        เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก เสิ่นลี่อิงอยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้มาครบเจ็ดวันแล้ว นางใช้รางจืดที่พบมาช่วยถอนพิษร่วมด้วย ช่วงนี้ร่างกายของหนิงอ๋องดูมีการตอบสนองมากกว่าปกติ บางเวลาก็ส่งเสียครางต่ำในลำคอออกมาให้ได้ยิน        ในช่วงสามวันหลังนี้ท่านอ๋องสำรอกพิษออกมาจนต้องจับให้ลุกขึ้นนั่ง หลังให้น้ำกลิ่นจันทร์เสร็จ เพื่อไม่ให้ชายที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงกว้างสำลักเลือดพิษที่ตนเองขับออกมาเสียก่อน และมีเพิ่มรอบการให้น้ำกลิ่นจันทร์เป็นวันละสองครั้ง ตามความทนทานของร่างกายหนิงอ๋องที่มีมากขึ้น “หากร่างกายท่านอ๋องขับพิษได้ดีเช่นนี้ทุกวัน ข้าว่าคงไม่นานแล้วล่ะ ท่านอ๋องควรจะต้องฟื้น” “ตำรับยาของท่านหมอลี่ใช

บทที่ 36 ถูกขังไว้กับคนที่ไม่ชอบหน้า        เสิ่นลี่อิงที่กลายมาเป็นผู้ต้องสงสัยในใจของพ่อบ้านไปเสียแล้ว เขาคิดว่านางอาศัยช่วงชุลมุนวางยาเจ้าของจวน หากลี่อิงแก้ตัวได้ไม่เข้าท่าความหวังที่จะได้แก่ตายในชาตินี้คงต้องจบสิ้นลงภายในวันนี้ คิด! คิดสิ พูดผิดชีวิตจบแน่        สมองประมวลวิธีพูดเอาตัวรอดได้แล้วก็รีบกล่าวออกไป “ผิดแล้วท่านพ่อบ้านเหตุการณ์วันนี้วุ่นวายเกินกว่าจะยืนยันได้แน่ชัดว่าใครอยู่ที่ไหนเวลาใดบ้าง หาได้มีเพียงข้าที่หายไป และสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ท่านหลงลืมไปคือสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อข้าที่สุด” “ประโยชน์ต่อเจ้าหรือ” รอบนี้เป็นกุนซือกังกล่าวถามออกมา 

บทที่ 38 ฟังความจากผู้คน        เสิ่นลี่อิงยืนค้างรออยู่นาน นางกำลังรอว่าหนิงอ๋องจะรั้งตัวนางไว้ด้วยเหตุใด ไม่ได้เร่งรัดเอาคำตอบ เพราะเข้าใจว่าชายหนุ่มที่พึ่งฟื้นอาจจะกำลังประมวลความคิดของตนเองอยู่ แต่จับนานขนาดนี้ นี่หลอกจับมือพี่สาวปะ “ฮะแฮ่ม” นางกระแอมก่อนจะดึงแขนตัวเองออกมาจากการจับกุมของเขา        หนิงอ๋องที่พึ่งจะรู้ตัวว่าเผลอจับข้อมือของหญิงสาวที่พึ่งจะได้คุยกันเพียงไม่กี่คำก็รู้สึกเกรงใจแม่นางตรงหน้าขึ้นมา เขาเพียงกำลังเรียบเรียงว่าควรจะคุยกับหมอหญิงตรงหน้าอย่างไร “ข้าขออภัย เพียงแต่ก่อนจะเรียกพ่อบ้านมาข้ามีเรื่องที่อยากสอบถามก่อน”