บทที่ 11 เปลี่ยนใจนาทีสุดท้าย

บ้านเอ‍ก‍เด‍ชา‍พิ‍พั‍ฒ‍น์ได้ถูกเปลี่ยนเป็นงานแต่งงานเล็กๆ เป็นที่เรียบร้อย ทั้งดอกไม้ ม่านขาวแล้วก็ซุ้มหน้าประตู ผู้คนที่ไม่รู้ว่าไปขนมาจากไหน เพื่อนเจ้าสาวในชุดชมพูที่ไม่ได้เป็นเพื่อนฉันเลยสักคนเดียว แล้วไหนจะสีหน้ายิ้มแย้มของยัยแม่เลี้ยงทำให้ฉันอยากจะอาเจียนออกมา

แค่ข้ามวันเท่านั้น ขังฉันไว้ในบ้านวันเดียวก็รีบร้อนจัดงานแต่งเลยทันที ทีมออแกไนซ์ที่ทำงานรวดเร็วราวกับมีการวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว มันทำให้ฉันสงสัยจริงๆ ว่าฉันถูกจับแต่งงานเพราะเรื่องเมื่อวานจริงๆ หรือเปล่า

มองจากหน้าต่างชั้นสองลงไปเห็นผู้คนที่ถูกเชิญเข้างานมาเรื่อยๆ บางคนหน้าไม่คุ้นด้วยซ้ำแต่ก็ยังเสนอหน้ามางานแต่งงานของฉัน อย่าว่าแต่แขกเลย แม้แต่เจ้าบ่าวฉันเองก็ยังไม่เคยเจอ เป็นใครก็ไม่รู้

รู้แค่ว่าชื่อ พีท เป็นเจ้าของโรงเรียนที่ร‍า‍อุ‍ลเรียนอยู่ อายุห่างจากฉันแค่ไม่กี่ปี แค่นั้นเอง

“คุณหนูคะ ชุดพร้อมแล้วค่ะ”

เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันไปมอง พบว่ามีการนำชุดแต่งงานแบบไทยประยุกต์ออกมาวางบนเตียงนอนของฉัน เนื้อผ้าสีมุกประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กๆ ที่ดูจากตาเนื้อก็เห็นว่าเป็นของปลอม ทั้งเสื้อเกาะอกและตัวสไบถูกเย็บติดกันเป็นชุดสำเร็จรูป เป็นงานแต่งงานที่มักง่ายดีจริงๆ

“มีชุดเดียวเหรอ?” ฉันถามคนที่เอาชุดมาให้ คนนี้ไม่ใช่เด็กรับใช้ในบ้าน แต่เป็นคนที่เคยผ่านการฝึกบอดี้การ์ดเหมือนๆ กับไนธ์มาก่อน พวกเขาไม่กล้าให้ฉันอยู่คนเดียวเพราะกลัวฉันหนีไป หารู้ไม่ว่าฉันหนีไปแล้วครั้งหนึ่ง

“มีอีกหลายชุดที่ท่านประธานเลือกไว้ให้ค่ะ ถ้าคุณหนูอยากดูดิฉันจะไปเอามาให้”

“มีแบบกระโปรงบานกว่านี้หรือเปล่า ฉันอยากได้แบบร่วมสมัย กระโปรงฟูๆ เหมือนเจ้าหญิงอะไรแบบนั้น”

“มีค่ะ รอสักครู่นะคะ” สาวใช้คนนั้นออกจากห้องไปแล้ว ส่วนฉันก็กอดอกมองตัวเองในกระจกพลางใช้ความคิด

ฉันในตอนนี้ไม่ได้จนมุม แค่กำลังแกล้งทำเป็นยอมเพื่ออ่อยเหยื่อก็เท่านั้น พวกเขาคิดว่าจะควบคุมฉันได้ แต่สุดท้ายพอเผลอฉันก็จะหาทางดิ้นจนหลุด

ในเมื่อต่อต้านไม่ได้ก็จงเข้าร่วม คือสิ่งที่ฉันพยายามตัดสินใจมาทั้งคืน ฉันไม่มีพรรคพวก ไม่มีใครอยู่ข้างฉัน เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ดีที่สุดคือการแต่งงานออกไปจากบ้านหลังนี้ ทำให้ผู้ชายคนนั้นหลงรักหัวปักหัวปำแล้วยืมมือเขาเพื่อแก้แค้นก็คงไม่สาย

เพราะยังไงซะผู้ชายพวกนี้ก็ต้องแพ้ให้ผู้หญิงสวยอยู่วันยังค่ำ

ระหว่างที่รอเธอคนนั้นกลับมา ฉันก็พาตัวเองไปอยู่ที่หน้าต่างมองลงไปข้างล่างอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับไนธ์ที่กำลังรักษาความปลอดภัยข้างนอกมองขึ้นมาเหมือนกัน

สายตาของเขายังคงเรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง แต่คำพูดของเขาเมื่อคืนนี้มันกลับทำให้ฉันสับสน หลายครั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองตัดสินใจดีแล้ว แต่ทางที่ฉันเลือกก็มักจะเป็นทางเลือกโง่ๆ สำหรับคนอย่างเขา

หวังแค่ว่าครั้งนี้มันจะไม่เป็นอย่างนั้นอีก

────────❅❀❅────────•

ภายในงานแต่งงานบรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น ผู้คนจากวงสังคมเดียวกันถูกเชิญมางานนี้ไม่ใช่เพื่อแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว แต่เพื่อเป็นการสยบข่าวลือแย่ๆ ที่ได้ออกไปก่อนหน้านี้

คุณไข่มุก ภรรยาท่านประธานรณเดช เป็นเพียงภรรยาน้อยที่ลูกสาวท่านรังเกียจ ข่าวนั้นถูกแก้เป็นคุณหนูแค่มีปัญหาไม่อยากแต่งงานตามคำสั่งเลยสร้างข่าวโคมลอยขึ้นมา ส่งผลให้ท่านเลื่อนงานแต่งเข้ามาเร็วขึ้นเพื่อลงโทษลูกสาว

แต่ใครเชื่อก็โง่แล้ว

“ยินดีด้วยนะคะท่านประธาน อิชั้นก็รู้จักท่านมาหลายปี ไม่ยักรู้เลยว่ามีลูกสาวโตขนาดนี้แล้ว ถ้าหากรู้ดิฉันคงไม่ให้หลานชายแต่งงานไปก่อนแน่นอนค่ะ” คุณหญิงคุณนายต่างหมายตาอยากจะดองกับตระกูลนี้ใจจะขาด ด้วยการผูกขาดธุรกิจรับเหมาก่อสร้างโครงการใหญ่ๆ ทั้งของรัฐและเอกชนไว้ค่อนประเทศ มูลค่าของบริษัทในตลาดหลักทรัพย์ก็มีแต่จะขึ้นเรื่อยๆ การแต่งงานของรุ‍ณ‍น‍สาจึงทำให้คนอิจฉาตาร้อนไปเป็นแถบๆ

“เมื่อก่อนเรนิสโตมากับคุณตาน่ะครับ ผมเองมัวแต่ทำงานไม่ค่อยได้มีเวลาดูแลลูก เลยไม่ค่อยเห็นออกงานด้วยกัน” รณเดชตอบยิ้มๆ ทำท่าราวกับภาคภูมิใจในตัวลูกสาวเหลือเกิน ทั้งที่ความจริงนั้นแทบจะตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาพูดออกมา

มัวแต่ทำงานไม่มีเวลาดูแลลูกอะไร มัวแต่คิดหาทางฮุบบริษัทพ่อตาจนไม่ได้เห็นหน้าลูกเมียสิไม่ว่า

ด้านคนที่รู้เรื่องทุกอย่างอย่างไนธ์ตามติดเจ้านายของเขาตลอดเวลา วันนี้เขาไม่ต้องดูแลเรนิสแล้วเพราะมีคนอื่นขึ้นไปดูแลแทน เลยได้โอกาสพักสมองบ้าง

แต่ไม่คิดว่านี่น่าปวดหัวกว่าตอนดูแลคุณหนูเสียอีก

“คุณไข่มุกเธอโชคดีนะคะที่มีสามีทั้งขยันแล้วก็แสนดีอย่างท่าน ชักอยากเห็นหน้าลูกสาวแล้วสิคะ ต้องสวยมากแน่ๆ”

“ครับ ผมก็ว่างั้น” รณเดชหันมาหาลูกน้องคนสนิทของตน ก่อนจะพยักพเยิดไปทางห้องนอนชั้นสองซึ่งมีเจ้าสาวแต่งตัวอยู่

ไนธ์รับคำสั่งด้วยการโค้งน้อยๆ ตามหน้าที่ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมตัวบ้านไปทางด้านหลัง ตรงเข้าห้องนอนของคุณหนูในทันที

“ตรงนี้โอเคแล้ว เดี๋ยวปากฉันทาเองนะขอบใจ” ทันทีที่ประตูเปิดออกเสียงเล็กๆ ของคุณหนูเจ้าของห้องก็ดังขึ้น เธอกำลังง่วนอยู่กับการแต่งตัวที่หน้ากระจก และดูเหมือนว่าพอเขามา จะเหลือเพียงขั้นตอนการทาลิปสติกแล้ว

“ถึงไหนแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ เขาพยักพเยิดให้สาวใช้ที่มีเพียงคนเดียวออกไปจากห้องนี้ เพราะมีบางอย่างอยากจะคุยกับคุณหนูเป็นการส่วนตัว

“นายไม่ควรเข้ามาในห้องแต่งตัวเจ้าสาวนะ มันเสียมารยาท” เธอพูดขณะที่ปาดลิปสติกลงไปบนปาก เมื่อเสร็จแล้วก็ขยิบตาใส่กระจกหนึ่งทีก่อนจะหันมามองผู้เข้ามาใหม่ “เข้ามาทำไม?”

เขาไม่ได้ตอบคำถามเพราะกำลังตะลึง หญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาวสะอาด เกาะอกสายเดี่ยวเรียบๆ มีโบผูกที่ไหล่ทั้งสองข้าง กระโปรงฟูฟ่องไม่ได้มีดีเทลอย่างอื่นเพิ่มเติม ทว่าเมื่อรวมกับผมสีน้ำตาลที่ลอนใหญ่ๆ รวบครึ่งหัว ติดด้วยเวลส์บางๆ สีเดียวกับชุด การแต่งหน้าสีอ่อนทว่าริมฝีปากกลับทาสีแดงก่ำ

ทุกอย่างบนใบหน้าเธอทำให้เขาหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ลืมภาพคุณหนูจอมดื้อที่เถียงเขาฉอดๆ อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันคนนั้นไปเสียสนิท

รู้ตัวอีกทีเขาก็จ้องเธอไม่วางตา จนทำให้เจ้าสาวหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเล็กๆ

“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไง” เสียงเล็กดังขึ้นเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเอง ทำให้เขาหลุดจากภวังค์

“มองไม่ได้หรือไง” ยังคงความกวนเอาไว้แม้ว่าในใจจะอยากพูดออกไปว่า สวย ใจจะขาด

“สวยล่ะสิ” คนถูกมองสะบัดผมแสดงความมั่นใจ แต่กลับถูกคำพูดของอีกคนทำให้ความมั่นใจหดหายไป

“ก็ทั่วๆ ไป”

“ชิ ถ้าจะเข้ามาแซะฉันก็ออกไปเลย ดีใจล่ะสิที่ไม่ต้องคอยดูแลคุณหนูที่น่าปวดหัวอย่างฉันแล้ว” เรนิสกอดอกอย่างภาคภูมิใจ เธอเองก็เบื่อแล้วเหมือนกันที่ต้องมาคอยถูกเขาจับตามอง หวังว่าการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเรื่องดีที่เธอจะได้หลุดจากเขาเสียที

แต่อีกใจเธอก็ยังใจหายอยู่หน่อยๆ แม้ว่าเป้าหมายหลักจะเป็นการทำทุกอย่างเพื่อสมบัติ แต่ก็ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเหมือนตอนมีเขาอยู่ข้างๆ หรือเปล่า

หมายถึงปวดหัว...แต่ก็ปลอดภัยในขณะเดียวกัน

“เห็นคุณสบายใจผมเองก็ดีใจ”

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” หญิงสาวยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ

“หวังว่าพอแต่งงานแล้วจะไม่เจอเจ้าบ่าววิปริตจับคุณขึ้นเตียงเหมือนหมูเหมือนหมา ไม่เจอแม่สามีประสาทยิ่งกว่าคนที่คุณเกลียด ไม่เจอคนที่จ้องจะเอาเปรียบคุณมากกว่าเดิมนะ”

เขาเหมือนจะพูดกับเธอด้วยความหวังดี แต่คำที่พูดออกมากลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหวานหายไป เธอเหมือนจะฉุกคิดขึ้นได้ว่าการยอมแต่งงานเพื่อเอาคืนอีกฝ่ายนั้นเป็นวิธีการที่ไม่ฉลาดเอาซะเลย

หากว่าที่เขาพูดมามันเกิดขึ้นจริงล่ะ ถ้าหากว่าเธอต้องเจอเรื่องที่แย่กว่าเดิมในบ้านอีกหลัง นั่นก็ไม่เท่ากับว่าหนีเสือปะจระเข้ห‍ร‍อ‍กเหรอ

ยิ่งคนอย่างพ่อของเธอ คงไม่มีวันที่จะให้แต่งงานกับผู้ชายดีๆ อย่างแน่นอน

“ผมแค่พูดเล่น ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย” สิ้นคำพูดของชายหนุ่ม เรนิสถึงกับหันมาค้อนขวับ แค่พูดเล่นอย่างนั้นเหรอ เขาไม่ทุกข์ร้อนเพราะตัวเองไม่ได้แต่งงานน่ะสิ ลองถ้าได้มาเป็นเธอจะกล้าพูดคำนั้นออกมาอีกไหม

ถ้าเขาลองมาเป็นเธอ...อย่างนั้นเหรอ

บางที...ถ้าเกิดว่าผู้ชายที่เธอแต่งงานด้วยคือเขา นั่นหมายความว่านอกจากเธอจะไม่ต้องเสี่ยงเจอแม่สามีประสาทแดกแล้ว ยังสามารถใช้อำนาจสั่งเขาให้ทำตามใจได้โดยไม่ต้องรอทำให้ตกหลุมรักเสียก่อน ถ้าเป็นแบบนั้นเกมอาจจะเปลี่ยนเล็กน้อยก็ได้

“นายมานี่หน่อยสิ ฉันรู้สึกเหมือนว่ามันมีอะไรอยู่ในเสื้อ” พูดพร้อมกับแกล้งขยับตัวยุกยิกๆ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

ขนาดจะแต่งงานก็ยังไม่พ้นมือเขาอีกนะแม่ตัวแสบ

“เร็วเข้าสิ มันจะเข้าไปข้างในแล้วเนี่ย” เธอเร่งยิกๆ

เรนิสหันหลังไปให้เขาแล้วเริ่มใช้มือรูดซิปหลังของตัวชุดลงมา แต่ด้วยความที่มือสั้นเลยไม่ถนัดเท่าไหร่ จนคนตัวสูงกว่าต้องเข้ามาช่วยอย่างไม่เต็มใจนัก

“น่ารำคาญจริงๆ”

ซิปชุดถูกรูดลงอย่างช้าๆ เผยให้เห็นแผ่นหลังเนียนที่ซุกซ่อนเอาไว้ เสี้ยววินาทีที่ปลายนิ้วเผลอแตะเข้ากับผิวขาวเนียนที่อยู่ตรงหน้า กำแพงสูงก็เหมือนจะพังทลายลงอย่างไม่รู้ตัว จนสร้างปีศาจขึ้นมาในใจ

ปีศาจที่คอยกระซิบบอกเขาว่าอย่าให้เธอแต่งงาน ปีศาจที่บอกว่าเขาทำให้เธอเป็นของเขาได้ แต่ก็มีปีศาจฝ่ายดีที่คอยบอกว่าไม่ควร

แน่นอนว่าคนอย่างเขาไม่ต้องให้ปีศาจที่ไหนมาควบคุมทั้งนั้น

แต่ท่ามกลางอาการตกอยู่ในภวังค์ของชายหนุ่มกลับมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน

แค่แผ่นหลังยังทำเขาอึ้งได้ขนาดนี้ รับรองเลยว่าเขาดิ้นหนีจากเธอไม่หลุดแน่

“ไนธ์” หญิงสาวเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา มือเรียวรวบผมที่ปรกหลังไปอยู่ทางด้านหน้าให้เขาเห็นหลังเธอชัดยิ่งกว่าเดิม

กระอักเลือดไปเลยสิ กรี๊ดออกมานะ กรี๊ดออกมา!

“ว่า?” เขาถามเสียงเรียบ แต่กลับถูกอีกคนจับได้ว่าเสียงสั่น

ใบหน้าสวยค่อยๆ หันมองเขาอย่างช้าๆ ก่อนจะส่งสายตาหยาดเยิ้มที่ทำให้หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบ

เสร็จแน่ๆ คราวนี้

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับเขา” เขาที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคือใคร แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขากำลังจะกลายเป็นเหยื่อชิ้นโตที่เธอหย่อนเบ็ดไปรอแล้ว

“ไม่อยากแต่งแล้วจะทำยังไง” เขาแทบจะลืมไปเสียสนิทว่าเกิดอะไรขึ้นกับชุดเธอก่อนหน้านี้

“ไม่อยากแต่งกับเขา...” เรนิสหันมาหาเขาเต็มตัว ก่อนจะช้อนสายตามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาออดอ้อนขั้นสุด “นายช่วยฉันได้ไหม?”

“ผมจะช่วยอะไรคุณได้”

“ก็ช่วยเป็นของฉันไง”

หมับ!

มือเล็กทั้งสองข้างจับไหล่เขาไว้มั่น ก่อนจะใช้ความรู้เกี่ยวกับเทควันโดที่มีเพียงน้อยนิดจัดการทุ่มชายหนุ่มลงบนเตียงที่อยู่ข้างกัน ตามด้วยร่างของเจ้าสาวในชุดรุ่มร่ามที่เข้าคร่อมไว้ทั้งอย่างนั้น

แน่นอนว่าเขาสามารถใช้แรงขัดขืนเธอได้อย่างง่ายดาย แต่กลับยอมให้เธอทำตามใจเพราะอยากรู้ว่าหญิงสาวคิดจะทำอะไรต่อไป

“เมื่อวานนายบอกเองนะว่าไม่มีใครบังคับฉันได้ มีแต่ตัวฉันเอง”

“อ่าฮะ”

“เพราะฉะนั้น...รับผิดชอบคำพูดของตัวเองด้วยล่ะ”

พูดจบเธอได้โน้มใบหน้าลงไปจนกระทั่งริมฝีปากประกบกัน วินาทีนั้นเองที่ชายหนุ่มเริ่มรู้ตัว เขาผุดลุกขึ้นทำท่าจะผลักเธอออกด้วยความตกใจ แต่กลับถูกหญิงสาวบดจูบลงมามากกว่าเดิม

บ้าไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้มันบ้าไปแล้วชัดๆ ไนธ์สบถอยู่ในใจ เขารู้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้มองเขาอย่างนั้น ที่แท้ก็คิดใช้เขาเป็นเครื่องมือหนีงานแต่งงานนี่เอง

ร้ายนักนะ

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้มีโอกาสโต้กลับ จู่ๆ คนที่หายออกไปจากห้องก่อนหน้านี้ก็ได้กลับเข้ามา

“เสร็จหรือยังคะคุณหนู ว้าย!!!”

เคร้ง!!

บอดี้การ์ดสาวเห็นภาพนั้นเข้าเต็มตา เธอยกมือขึ้นปิดปากร้องด้วยความตกใจจนทำให้ถาดเครื่องประดับที่ยกมาด้วยหล่นลงพื้นกระจัดกระจายเต็มไปหมด

“พวกคุณ...”

มุมปากของหญิงสาวยกขึ้นเป็นรอยยิ้มร้ายกาจ เธอผละจูบออกจากเขาก่อนจะกระวีกระวาดลงจากเตียงพร้อมกับเอามือปิดอก ทำหน้าตาเหมือนคนจะร้องไห้ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ

“ฮึก...ช่วยด้วยค่ะพี่แจน ไปเรียกคุณพ่อให้ที คุณไนธ์เขา...เขา...” แล้วก็แกล้งร้องไห้สะอึกสะอื้นให้อีกคนเข้าใจผิดให้มากที่สุด

แสดงเก่ง!

ไนธ์มองภาพนั้นแล้วก็รีบลุกขึ้นมา เขาถอนหายใจด้วยความหัวเสียในความไม่รู้จักคิดของหญิงสาวคนนี้ แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย บอดี้การ์ดสาวคนนั้นก็วิ่งปรู๊ดออกไปแล้ว

ให้มันได้อย่างนี้สิ

“ทำอะไรของคุณ” เขาว่าพลางก้าวเข้าไปหาหญิงสาวที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น บนใบหน้ามีน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

“ทำอะไรเหรอ?”

เรนิสเริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ จากที่แค่เอามือปิดหน้าอกก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนมาเป็นกระตุกโบที่สายเดี่ยวข้างหนึ่ง แล้วขยี้ผมทำท่าเหมือนโดนทำร้ายมา

“ในเมื่อพ่ออยากให้ฉันแต่งงานมากนัก งั้นก็จับบอดี้การ์ดทำผัวไปเลยแล้วกัน”