บทที่ 12 หนู...ท้อง

[Nithe’s part]

ยัยเด็กบ้า

ผมได้แต่ด่าเธออยู่ในใจ ตอนนี้ผมกำลังหัวเสียอย่างหนักแต่แสดงออกไปไม่ได้ หัวคิ้วกระตุกด้วยถี่ความหงุดหงิด แล้วดูท่าทางของเรนนี่ที่นั่งจับผ้าห่มคลุมตัวร้องห่มร้องไห้ นี่มันกลับดำเป็นขาว พยายามใส่ร้ายผมชัดๆ

“มันเกิดอะไรขึ้นคุณเดช บอกฉันมานะคะว่านี่มันเรื่องอะไร”

ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในแผนที่เธอวางเอาไว้ บอดี้การ์ดสาวคนนั้นวิ่งจากไปไม่นานทั้งพ่อของเรนนี่ พ่อแม่ฝั่งเจ้าบ่าวรวมทั้งตัวเจ้าบ่าวเองก็มารวมตัวกันที่นี่หมด

นี่มันเวรกรรมในเวรกรรมแท้ๆ

“เรื่องนี้ผมอธิบายได้นะครับคุณหญิง เราลงไปคุยกันข้างล่างดีกว่าครับ” พ่อเธอพยายามอธิบายกับคุณหญิงผู้เป็นแม่ของคุณพีท แต่ในขณะเดียวกันก็แอบส่งสายตาคาดโทษมาที่เราสองคน

“อธิบายเรื่องอะไรกัน พวกคุณคิดว่าพวกเราเป็นอะไรถึงได้มาเล่นอย่างนี้ ยอมให้ตาพีทเตรียมงานแต่งทั้งที่ไม่เจอเจ้าสาวเลยสักครั้งก็ทีหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังมาเจอแบบนี้อีก คุณต้องรับผิดชอบความเสียหายที่เกิดขึ้น!”

“คุณป้าคะ...” เสียงสั่นเครือเจือเสียงสะอื้นของเรนนี่ดังขึ้น เธอมองมายังคุณหญิงที่กำลังโวยวายก่อนจะพูดเสียงสั่น “คือหนูไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่า...หนูแค่ไม่รู้ต้องทำยังไง”

“แกหมายความว่ายังไงเรนิส ไม่รู้ต้องทำยังไงมันหมายความว่าไง!!” ผู้เป็นพ่อตะคอกใส่เธอเสียงดังลั่น ตัวเธอได้ยินก็สะดุ้งตัวสั่น แต่ในจังหวะที่หลบสายตาจากผู้คน กลับเห็นว่าใบหน้าหวานมีรอยยิ้ม

แผนสูง!

“หนู...หนูแค่อยากบอกให้พ่อรู้ หนูแต่งงานกับคุณพีทไม่ได้ค่ะพ่อ แต่ถ้าพูดเฉยๆ พ่อคงไม่เชื่อ”

“แกว่าไงนะ?”

“หนูแต่งงานกับคุณพีทไม่ได้...”

“ทำไมแกจะแต่งไม่ได้ อย่าบอกนะว่าเพราะรักไอ้บอดี้การ์ดบ้านี่”

“พ่อไม่มีสิทธิ์มาว่าเขาอย่างนั้นนะคะ!”

“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์!”

“เพราะเขาคือพ่อของลูกหนู”

วินาทีนั้นเองที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ผมอึ้ง พ่อเธออึ้ง ทุกคนอึ้ง ไม่คิดเลยว่าเธอจะมามุกนี้ แม้แต่คุณหญิงท่านยังยกมือขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ

“หนูท้องค่ะพ่อ ท้องได้สองเดือนแล้ว พ่ออย่าบังคับหนูอีกเลยนะคะ หนูไม่อยากแต่งกับคนอื่นจริงๆ ฮึก...” ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งตัวสั่นเทิ้ม ก้มหน้าเอามือปิดปากร้องไห้ แต่ผมนี่สิชาไปทั้งตัว

เธอจะท้องกับผมสองเดือนได้ยังไง เราเจอกันไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำ มากสุดก็แค่ลูบกล้ามท้องกับที่จูบเมื่อกี้

แต่สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อเป้าหมายผมคือการช่วยให้เธอไปถึงเป้าหมาย ยังไงนี่ก็คงไม่ต่างจากเดิมมาก

ในทางกลับกันมันคงดีกว่า ถ้าผมจะหาโอกาสคุยเรื่องส่วนตัวกับเธอโดยไม่ต้องอ้างเรื่องงานเหมือนเมื่อก่อน

ด้านผู้เป็นพ่อได้ยินก็หัวเสียหนัก เขาปรี่เข้าไปหาเรนนี่หมายจะทำร้ายลูกสาวที่ไม่มีหัวคิดคนนี้ แต่กลับถูกผมขวางเอาไว้

ลูกเมียจะถูกทำร้าย ถ้าใครไม่ช่วยก็คงไม่ใช่คน

“หลีกไป มึงก็ต้องโดนเหมือนกันไม่ต้องรีบ”

“ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้”

“มึงหุบปาก นี่ไม่ใช่หน้าที่”

“แต่คุณหนูคือเมียผม ผมให้ท่านทำร้ายเธอไม่ได้ห‍ร‍อ‍กครับ”

คราวนี้ทั้งห้องเงียบกว่าเดิม รณเดชในฐานะเจ้านายคงไม่คิดว่าผมจะยอมรับเรื่องนี้ออกมาง่ายๆ เขากัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ สายตาที่มองมาเคียดแค้นจนผมรู้ได้เลยว่าตัวเองจะต้องโดนอะไร

แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหม่ ผมโดนจนชินแล้วล่ะ

ผมตรงเข้าไปหาเรนนี่ซึ่งตอนนี้น้ำตาอาบสองแก้ม เธอมองหน้าผมตาปริบๆ ด้วยไม่คิดว่าผมจะมาไม้นี้

ไหนๆ ก็จะเล่นบทเด็กเลี้ยงแกะ ก็ต้องเล่นให้สุดสิ รับรองได้เลยว่าเธอได้ เลี้ยงแกะ ทั้งคืนแน่

“ผมขอโทษทุกท่านด้วยที่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้ พวกเรา...กำลังหารือกันว่าจะทำยังไงดี”

“จะมาบอกว่าขอโทษกันง่ายๆ อย่างนี้ได้ไงล่ะคะ แล้วหน้าตาพวกฉันจะเอาไปไว้ที่ไหน งานก็จัดแล้ว ขันหมากก็แห่มาแล้ว ขืนล่มไปทั้งอย่างนี้พวกเราจะทำยังไง” คุณหญิงว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างครับ”

“งั้นก็บอกมาสิว่าจะรับผิดชอบยังไง!”

“ในเมื่อเรื่องมันเกิดแล้วก็แล้วไปเถอะครับแม่ ผู้หญิงไม่อยากแต่ง ผมก็ไม่รู้ว่าจะฝืนใจเธอไปเพื่ออะไร”

แล้วทุกความวุ่นวายก็จบลงด้วยเสียงของ พีท ผู้ชายชุดขาวที่รับบทเจ้าบ่าวในวันนี้ เขาเดินมาอยู่ตรงหน้าผมแล้วมองนิ่งๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย็นยะเยือกมาให้แล้วหันไปพูดกับพ่อของเรนนี่ต่อ

“ให้ไนธ์มาแต่งแทนผมก็ได้นะครับ”

“จะเป็นอย่างนั้นได้ไง แล้วหน้าแม่จะเอาไปไว้ที่ไหน”

“ไหนๆ เราก็จัดแล้ว ถ้าพวกเขารักกัน ให้เขาเป็นเจ้าบ่าวแทนก็ได้ครับ ผมไม่มีปัญหา”

“แต่แม่มี!!!”

การตัดสินใจของเขาทำให้ญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไม่มีทางเลือก ตัวพีทเองแม้ว่าจะเป็นเพียงนักธุรกิจหน้าใหม่อายุไม่ถึงสี่สิบปี แต่กลับมีอำนาจอย่างน่าเหลือเชื่อ

แม้แต่คนที่ฆ่าได้หยามไม่ได้อย่างพ่อของเรนนี่ก็ยังยอมหุบปากเงียบไม่กล้าคัดค้าน ราวกับว่าเป็นเสือที่โดนสิงโตเจ้าป่าข่มมาอีกที

“คุณหญิงออกไปรอที่ข้างนอกดีไหมครับ ผมขอเวลาคุยกับลูกสาวสักครู่”

เขาพยายามจะจบเรื่องนี้ด้วยการพาคุณหญิงออกไปจากที่นี่ แต่คุณหญิงขืนตัวเอาไว้แล้วหันมาพูดกับผม

“ในเมื่อฉันมาแล้วก็อย่าทำให้ฉันต้องเสียหน้า ไป ฉันจะเป็นผู้ใหญ่สู่ขอแม่หนูนี่ให้”

“อะไรนะครับคุณหญิง?” รณเดชว่าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“คุณก็ด้วย จบงานนี้เมื่อไหร่ฉันได้คุยกับคุณแน่ ไม่ต้องห่วง”

คุณหญิงท่านคาดโทษเจ้านายผมก่อนจะสะบัดผมเดินจากไปด้วยความรวดเร็ว การกระทำนั้นทำให้เขาไม่อยู่เฉย ตรงเข้ามาหาผมก่อนจะกระชากคอเสื้ออย่างแรง

“มึงจำเอาไว้เลยนะ จบงานนี้ถ้ากูพลาดการร่วมธุรกิจกับบ้านนั้นมึงจบไม่สวยแน่”

“ครับ”

ผมตอบเสียงเรียบ ไม่ได้ตั้งใจกวนตีนแต่กลับทำให้คนฟังโมโหยิ่งกว่าเดิม แต่สุดท้ายแล้วพอทำอะไรไม่ได้ มือที่กำคอเสื้อผมอยู่ก็ต้องปล่อยไป

“เสร็จงานนี้เมื่อไหร่มึงโดนแน่”

ทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้องไปแล้ว จนสุดท้ายเหลือเพียงผมและเรนนี่ เธอมองตามคนเหล่านั้นออกไปด้วยสีหน้าที่สะใจอย่างมาก เห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปแจกมะเหงกแรงๆ หนึ่งที

โป๊ก!

“โอ๊ย! มันเจ็บนะ” เธอยกมือขึ้นลูบหัวป้อยๆ พลางโวยวายเสียงดังลั่น แต่ยิ่งเจ็บยิ่งดี ที่ทำไปเพราะตั้งใจให้เจ็บ

“เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง”

“แล้วไง ไม่เห็นสีหน้าเจ้านายของนายเหรอ พ่อน่ะเหวอแดกจนพูดอะไรไม่ออก แต่ก็ด่าฉันไม่ได้สักคำ”

ไม่มีความสลดในสีหน้าของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เห็นแล้วอยากจะกระชากมาเขกหัวอีกสักรอบ เธอคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเพิ่งทำเรื่องให้มันใหญ่กว่าเดิม

“เล่นอะไรเป็นเด็กๆ ไปได้”

“ฉันเปล่า นายมีหน้าที่ดูแลฉันก็อย่าพูดมาก คิดซะว่านี่มันหน้าที่บอดี้การ์ดเป็นไง”

คิดอะไรตื้นๆ คุณตาของเธอคงรู้ว่าหลานสาวไม่เป็นโล้เป็นพายเลยต้องมาฝากฝังคนที่ไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้ไหมอย่างผม ตอนแรกผมก็ไม่รู้ห‍ร‍อ‍กว่าไม่เป็นโล้เป็นพายยังไง ตอนนี้เริ่มรู้แล้ว

“ลุกขึ้นมา ไปแก้ปัญหาที่คุณทำเอาไว้เดี๋ยวนี้เลย”

ในเมื่อสองฝ่ายนั้นตกลงให้ผมเป็นตัวแสดงแทนในงานวันนี้ผมก็คงเลี่ยงอะไรไม่ได้ อย่างน้อยๆ ถ้าอาศัยเรื่องการแต่งงานเป็นข้ออ้างในการพาเรนนี่ออกจากการจับตามองของท่านประธานได้ การช่วยเหลือเธอคงจะง่ายขึ้น

“ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดอย่างนั้นเลย แต่งงานกับฉันมันไม่แย่ซะหน่อย” ในขณะที่ผมกำลังหาทางช่วยเธออยู่นั้น คนที่ควรเครียดที่สุดกลับพูดหน้าระรื่น ไม่ได้สลดเลยแม้แต่นิดเดียว

“นายรู้อะไรไหม เป็นสามีฉันน่ะดีจะตาย ฉันยังโสด ซิง ประสบการณ์ความรักเป็นศูนย์ก็จริง แต่ก็เต็มไปด้วยความสดใส แถมยังรวย ฉันเลี้ยงนายได้สบายๆ ไม่ต้องทำงานตลอดชีวิตเลยยังได้”

“ดูจากรูปการณ์แล้วคนต้องเลี้ยงคือผมมากกว่านะ”

สมบัติไม่ทันได้คืนก็คิดไกลไปถึงขั้นนั้นแล้ว อย่างนี้อย่าว่าแต่ทวงทุกอย่างคืนมาเลย แค่จะเอาตัวรอดจากบ้านนี้ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

ดูอย่างหนีออกจากบ้านเมื่อวานสิ ตัวเองมีเงินตั้งเยอะแยะยังพาตัวเองไปถูกฉุดได้ คนแบบนี้ไม่มีผมจะไปไหนรอด

“อยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ วันนี้นายต้องเป็นของฉันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แบร่”

พูดจบยัยตัวยุ่งก็เดินไปคว้าชุดแต่งงานตัวใหม่ ที่วางพาดอยู่ตรงโซฟาเดินหายเข้าห้องน้ำไปในทันที ทิ้งผมไว้กับคำพูดของเธอที่ทำให้รู้สึกขำอยู่หน่อยๆ

“ต้องเป็นของเธอเหรอ หึ ใครกันแน่ที่จะเป็นของใคร”

•────────❅❀❅────────•