บทที่ 10 ตัดสินใจแล้ว

[Reinist’s part]

จะผิดไหมถ้าฉันไม่อยากสู้อีกต่อไปแล้ว ทุกอย่างที่ฉันกำลังทำอยู่มันว่างเปล่า ไม่ว่าฉันจะพยายามหนีไปที่ไหนสุดท้ายก็กลับมาอยู่ตรงนี้ทุกครั้ง แม้แต่ตอนนี้ทั้งตัวฉันเจ็บไปหมด คอก็เจ็บจนไม่มีเสียง แต่กลับไม่ได้อะไรคืนมาเลย

ฉันอยู่ในห้องน้ำภายในคอนโดเดิมที่เพิ่งจะออกไปเมื่อเช้านี่เอง เมื่อก่อนตอนที่อยู่ญี่ปุ่นฉันเคยคิดนะว่าชีวิตมันง่ายมาก ก็แค่ใช้ให้หมดไปวันๆ แป๊บเดียวก็ผ่านไปแล้วห้าปี แต่ทำไมมาวันนี้มันถึงได้ยาวนานจังเลย ฉันเหนื่อย เหนื่อยจนไม่มีเรี่ยวแรงเดินต่ออีกแล้ว

น้ำจากเรนชาวเวอร์ไหลผ่านตัวลงมาเรื่อยๆ ฉันได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นมองสายน้ำที่ไหลไปยังท่อระบายน้ำ มันเป็นสีใสสะอาดเช่นทุกครั้ง แต่ฉันกลับรับรู้ได้ถึงความสกปรกที่ออกมาจากร่างกายของตัวเอง

ร่องรอยที่พวกนั้นทำไว้ มันจะหายไปไหม...ผิวที่โดนมันจับ แม้แต่ปากก็ยังถูกจูบ หน้าอกฉันมัน...

“ฮึก...” ใต้น้ำอุ่นที่ไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง ผสมกับน้ำตาจนแทบจะแยกกันไม่ออก แต่ฉันก็ยังอยากจะร้องไห้ออกมาระบายความอัดอั้นในใจ

ทั้งโกรธ ทั้งขยะแขยงตัวเอง ทั้งเหนื่อย ทั้งเสียใจ ทุกอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด

ก๊อก ก๊อก

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังมาจากข้างนอก ฉันรู้ว่าเขาต้องมาถ้าได้ยินเสียงฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นมากขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้คิดจะหยุด

“คุณอาบน้ำนานแล้ว ออกมาเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้เสียงสะอื้นของฉันค่อยๆ เบาลง ด้วยความรู้สึกแปลกใจเข้ามาแทนที่

“ฉันไม่เป็นไร อยากอยู่ต่ออีกหน่อย”

“ห้องน้ำห้องผมเสีย อยากอาบต่อ”

ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย ทั้งที่รู้ว่านี่เป็นแค่มุกของเขาที่พยายามจะทำให้ฉันออกไปจากห้องน้ำนี่ให้ได้ แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ยอมแต่โดยดี

ในจังหวะที่หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบอกเอาไว้ สายตาเหลือบไปเห็นนิ้วมือที่เหี่ยวย่นจากการอาบน้ำนานไปหน่อย นี่คือสิ่งที่ฉันได้กลับมาหลังจากอยู่ในห้องน้ำนี่ร่วมชั่วโมง ความรู้สึกแย่ๆ พวกนั้นไม่หายไป แต่เสียความชุ่มชื้นในผิวไปแทน

ฉันนี่มันงี่เง่าจริงๆ

ครืด

พอเปิดประตูออกมากลับพบว่าคนที่บอกจะอาบน้ำต่อได้อยู่ในชุดนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาดึงมือฉันเดินไปนั่งตรงโซฟาห้องนั่งเล่นแล้วเริ่มหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาโดยไม่ถามอะไรสักคำ

“ไม่ต้องห‍ร‍อ‍ก ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

ถามว่าเขาฟังไหม คำตอบคือ ไม่ ยาทาแก้ฟกช้ำหลอดสีขาวได้ถูกบีบแล้วเอามาป้ายบนแขนของฉันด้วยความเบามือ

เบามากๆ เบาจนฉันไม่คิดว่าจะเป็นการทายาจากฝีมือผู้ชายคนนี้

“นายไม่ต้องทำอย่างนี้ห‍ร‍อ‍ก ฉันดื้อหนีออกไปเองก็ต้องรับกรรมเอง เอามาฉันทาเองได้” พยายามดึงแขนกลับแล้วเอื้อมไปคว้าหลอดยามาจากเขา แต่กลับถูกมือจับแขนเอาไว้แน่นแล้วพูดเสียงดุ

“ไม่ต้อง” แค่ได้ยินเสียงของเขาเท่านั้นร่างกายมันก็เชื่อฟังยิ่งกว่าสมองสั่งซะอีก ยิ่งเมื่อมองสีหน้าที่ตั้งอกตั้งใจทำแผลของคนตรงหน้า หัวใจของฉันมันกลับสั่นไหวขึ้นมาทั้งที่ไม่ควร

เขาคงแค่กำลังรู้สึกผิดที่ปล่อยให้ฉันหนีออกไปได้ หรือแค่สะเทือนใจกับภาพความน่าสมเพชของฉันจนพูดไม่ออก สิ่งที่เขากำลังแสดงออกมันคือความเป็นมนุษย์ ไม่ใช่อะไรอย่างที่ฉันเผลอคิดไปเอง

ทั้งที่รู้อย่างนั้น แต่นี่ก็เป็นความอบอุ่นเดียวที่ร่างกายฉันมันพอจะยึดเหนี่ยวได้บ้างในตอนนี้ เพราะชีวิตฉันไม่เหลือใครเลย คนที่รักและดีกับฉันล้วนตายไปจนหมด สุดท้ายแล้วเลยต้องยึดเอาศัตรูเป็นที่พึ่ง

แค่หวังว่าอย่างน้อย เขาอาจจะเปลี่ยนความรู้สึกผิดเป็นความเห็นใจก็ได้

“คิดจะทำอะไรต่อไป” คนที่ทายาให้ฉันถามขึ้นมา ตอนนี้จากแขนเริ่มลามไปที่หัวเข่า ตรงนั้นแอบแสบเล็กๆ เพราะเป็นรอยถลอกที่มีเลือดซิบ

“นายหมายถึงเรื่องอะไรล่ะ”

“คุณตั้งใจจะหนีไปไหน หนีแล้วเอายังไงต่อ”

คำถามของเขาทำให้ฉันชะงักไป ถึงตอนนี้จะรู้แล้วว่าหนีไม่พ้นก็เถอะ แต่ตอนนั้นฉันกำลังจะไปไหนกันนะ

แค่คิดว่ามีที่ตั้งหลักสักที่ก็คงดี หาทางติดต่อเมย์บีหรือเพื่อนสักคน แต่พอลองคิดดูดีๆ เพื่อนคนล่าสุดที่ฉันติดต่อคือเจ๊ๆ ที่เคยเป็นเ‍ชี‍ย‍ร์‍ลี‍ด‍เด‍อ‍ร์ด้วยกันสมัยมัธยม ตอนนี้พวกนั้นจะเปลี่ยนเบอร์เปลี่ยนที่อยู่ไปหรือยังก็ไม่รู้

พอเห็นว่าฉันไม่ตอบ เขาก็พูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง

“ผมไม่ว่าห‍ร‍อ‍กนะถ้าคุณคิดจะทำอะไรอย่างนั้นจริงๆ แต่ถ้าทำแล้วตัวเองต้องเจ็บตัว เห็นไหมว่ามันไม่คุ้ม” น้ำเสียงเบาลงก็จริง แต่ก็ยังแทรกไปด้วยความจริงจังจนฉันแอบอึดอัดเล็กๆ

“ฉันจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับนายหรือเปล่า นี่จับฉันกลับมาได้แล้วก็หมดหน้าที่แล้วสิ”

“ผมเพิ่งช่วยคุณนะ ขอบคุณสักคำน่ะรู้จักไหม”

“รู้จัก แต่ฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้ถ้าเจ้านายของนายไม่บีบบังคับฉัน”

“ไม่มีใครบังคับคุณได้ห‍ร‍อ‍ก นอกจากตัวคุณเอง”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกเหมือนคนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเข้าไปทุกที สุดท้ายก็ได้แต่ดึงขากลับเพราะไม่อยากให้เขาแตะต้องร่างกายมากไปกว่านี้

“งั้นก็ช่างฉันเถอะ จากนี้จะขอบคุณมากถ้านายไม่เข้ามายุ่งอีก”

“แต่พรุ่งนี้คุณต้องเข้าพิธีแต่งงาน”

“แต่งงาน? นายจะบ้าเหรอ ฉันจะแต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าตาเขาได้ยังไง ชุดยังไม่ได้ตัด สถานที่ยังไม่จัดเลยด้วยซ้ำ”

“เพราะทุกคนไม่รู้ว่าคุณจะผีเข้าผีออกตอนไหน เลยให้ทีมออแกไนซ์แสตนบายรอตั้งนานแล้ว งานเล็กๆ ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก แต่คิดว่าอย่างน้อยๆ คุณก็น่าจะต้องได้เข้าหอกับเจ้าบ่าว”

นี่มันแย่ยิ่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้อีก เรื่องการแต่งงานบ้าบอนี่มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมคนเป็นพ่อต้องอยากให้ลูกสาวคนนี้แต่งงานให้ได้

มันทำให้ฉันสงสัยเหมือนกันนะว่ามันสำคัญยังไงกับพ่อกันแน่

“แล้วนายเอาเรื่องนี้มาบอกฉันทำไม ไม่คิดว่าฉันจะหนีไปแล้วทำให้งานแต่งพังอีกรอบเหรอ?” ฉันมองหน้าเขาอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ บางทีการกระทำของเขาก็เหมือนจะอยู่ข้างฉัน แต่บางทีก็เหมือนจะอยู่ฝ่ายเดียวกับคนที่ทำร้ายฉัน ฉันไม่อยากคิดไปเองหลายครั้งเหมือนคนโง่ อย่างน้อยคำตอบของเขาคงทำให้ตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น

“ฉัน...ไว้ใจนายได้หรือเปล่า?”

“คุณคิดว่าไง” เขาละสายตาจากอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าแล้วมามองหน้าฉัน ดวงตาสีนิลไม่ได้แสดงอารมณ์ใดใดทำให้ฉันอ่านสายตาเขาไม่ออกเลย “คิดว่าผมไว้ใจได้หรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ”

“ต้องรู้ มีแค่คุณที่ตัดสินใจได้ว่าควรไว้ใจใคร”

“คนที่ฉันไว้ใจได้ตายไปหมดแล้ว ตอนนี้นอกจากฉันเอง ฉันก็เหลือแค่นาย...” ฉันบอกออกไปอย่างไม่ปกปิด ทิฐิเป็นสิ่งเดียวที่ฉันถือ แล้วมันก็ทำให้ฉันเหนื่อยเกินไป

หลังจากนี้ฉันจะดับเครื่องชนกับทุกอย่าง ไม่สนวิธีการแล้วทั้งนั้น แม้แต่การจับมือกับศัตรูก็ตามที

“แล้วคุณไว้ใจผมไหม”

มีทางเลือกเดียวแล้วนี่เนอะ

“อืม ฉันไว้ใจ”

เราทั้งคู่จ้องหน้ากันนิ่ง ราวกับกำลังจะให้อากาศเป็นฝ่ายสื่อความรู้สึกที่พูดออกไปไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร แต่รู้แค่ว่าตอนนี้ต้องการพรรคพวกมากที่สุด แม้ว่าจะมีแค่คนเดียวก็ตามที

“รู้ไหมว่าข้อเสียอย่างหนึ่งที่จะทำให้คุณแพ้คืออะไร”

“...”

“คุณเหมือนจะฉลาด แต่ก็ซื่อเกินไป เป็นคนดี ไว้ใจคนมากเกินไป”

“...”

“ทำอย่างนี้ต่อให้กราบเท้าก็คงไม่มีใครยอมอยู่ข้างคุณ”

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ฉันไม่มีทางเลือกแล้ว ทุกอย่างกดดันฉัน ทำให้ฉันกำลังจะเป็นบ้า อย่าลืมสิว่าฉันเองก็เพิ่งเจอเรื่องแบบนี้ครั้งแรกเหมือนกันนะ”

ฉันอึดอัด...ฉันเหนื่อย คนอย่างเขาคงไม่มีวันเข้าใจห‍ร‍อ‍ก เขาไม่เคยต้องเสียทุกอย่าง ไม่เคยต้องเจอเรื่องตลอดเวลาอย่างฉันนี่

แต่ฉันก็ไม่คิดขอให้เขามาเข้าใจห‍ร‍อ‍ก รู้ว่ายังไงเขาก็ต้องเข้าข้างเจ้านายอยู่แล้ว

จากสิ่งที่เขาพูดออกมาทั้งหมด คิดว่าฉันตัดสินใจได้แล้วล่ะ