All Chapters of วิศวะกินเด็ก: Chapter 11 - Chapter 20

ช่วงบ่ายเมื่อความว่างและไม่รู้จะทำอะไร มิราจึงรับบทเป็นนักสำรวจตัวน้อย หญิงสาวมาหยุดมองตู้ปลาสวยงามของคาร์มินอย่างให้ความสนใจ คนตัวเล็กก้มลงมอง พลางใช้นิ้วชี้จิ้มกระจกเพื่อหยอกล้อปลาข้างในครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้มิราหลุดออกจากโลกของตัวเอง หญิงสาวยกขึ้นมาดูว่าใครโทรมา พอรู้ว่าเป็นเบอร์แม่จึงกดรับสาย“คะแม่”(ใช่เบอร์ของญาติคุณเมทินีหรือเปล่าคะ)เสียงผู้หญิงฟังดูนุ่มนวลทำให้เธอเลิกคิ้วขึ้นสูง“ใช่ค่ะ”(ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับคุณเมทินีคะ?)“เป็นลูกสาวค่ะ” เริ่มใจคอไม่ดีแล้วสิ…(ตอนนี้คุณเมทินีอยู่โรงพยาบาลA ยังไงรบกวนมาที่นี่ด้วยนะคะ)พอรู้ว่าแม่อยู่โรงพยาบาลเท่านั้นแหละ หัวใจเธอพลันกระตุกวูบทันที“ดะ…ได้ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้” เธอตัดสายจากเจ้าของน้ำเสียงฟังดูนุ่มนวล รีบหยิบของแล้วเดินออกไป เป็นจังหวะเดียวกันที่คาร์มินเปิดประตูเข้ามาพอดี“หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอไม่รอให้เขาพูดอะไร รีบแทรกตัวเดินออกมาจากประตูด้วยความรีบร้อน ตอนนี้จิตใจลอยไปหาคนเป็นแม่ที่โรงพยาบาลแล้วหมับคาร์มินคว้าแขนมิราเอาไว้“จะรีบไปไหน” ท่าทางรีบร้อนบวกกับสีหน้าเป็นกังวลของมิราทำให้เขาเดินตามมาถาม“ตะ…ต

“เงินที่เป็นหนี้เสี่ยค่ะ แล้วต่อจากนี้ก็เลิกยุ่งกับครอบครัวของเรา” เธอนำเงินก้อนมาจ่ายหนี้เสี่ยวิชัยเพื่อจบทุกอย่าง และหวังว่าอีกฝ่ายจะเลิกยุ่งกับครอบครัวตัวเองเสียทีเสี่ยวิชัยมองเงินก้อนตรงหน้า ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองมิราแล้วยิ้มมุมปาก พลางเลื่อนมือไปหยิบแก้วน้ำเมาตรงหน้ามาดื่มอย่างใจเย็น“น้ำหน้าอย่างพวกมึง มีปัญญาหาเงินมากมายขนาดนี้มาจ่ายหนี้กูด้วยเหรอ” เสี่ยวิชัยถามอย่างดูถูก“คนยังไม่ตาย ก็ต้องมีปัญญาหาอยู่แล้วสิคะ”“เอาเงินก้อนนี้มาจากไหนล่ะ ภายในระยะเวลาเพียงแค่สองวัน มันสามารถหาเงินได้มากขนาดนี้เชียวเหรอถ้าไม่ใช่… ขายตัว”เธอกัดฟันกรอด มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่นอย่างโกรธเคืองกับสิ่งที่ได้ยิน ใช่ เสี่ยวิชัยพูดถูก เธอเอาตัวเข้าแลกถึงได้เงินก้อนนี้มา แต่มันผิดด้วยเหรอ? สถานการณ์มันบีบคั้นให้ตัดสินใจทำแบบนั้น“ก็ยังดีกว่าเอาตัวเข้าแลก ขัดดอกใช้หนี้เสี่ย” เธอตอบกลับเสี่ยวิชัยอย่างใจเย็น ดูเหมือนคำพูดนี้สร้างความไม่พอใจให้อีกฝ่ายไม่น้อย แล้วไงล่ะ? อยากพูดดูถูกคนอื่นก่อนทำไมเสี่ยวิชัยหน้าชาไปเลยกับคำตอบของมิราที่เชือดเฉือนกลับมานิ่มๆ ด้วยท่าทางใจเย็น“หึ…ปากดีไปเถอะ สงสัยมึงคงยังไม่ร

มิราทำความสะอาดเพนท์เฮาส์ให้คาร์มินจนถึงสองทุ่ม ทั้งปัด กวาด เช็ด ถู ซักเสื้อผ้า และเก็บเตียงนอนให้จนเหนื่อยล้า จนบางทีแอบคิดว่า อีกฝ่ายกำลังแกล้งตัวเองอยู่หรือเปล่า เพราะขณะกำลังทำพลางคิดตามไปด้วยแอดดคาร์มินเปิดประตูเข้ามา หลังจากลงไปเอาของข้างล่าง คนตัวโตเดินตรงไปหามิราซึ่งกำลังนอนหลับปุ๋ยบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้าสายตาพิศมองใบหน้าสวยหวานไร้เครื่องสำอาง ก่อนจะมองไปยังนาฬิกาบนผนังที่บอกเวลาสองทุ่มกับอีกสามสิบนาที เธอคงเหนื่อยล้าจากการทำความสะอาดเพนท์เฮาส์ให้ทั้งวัน จนมางีบหลับตรงนี้เขาปล่อยมิรานอนพักโดยไม่รบกวน•••หลายวันต่อมา“บ้ายบาย เจอกันวันจันทร์นะ”“กลับบ้านดีๆ นะมิรา”“อื้ม ปุยเมฆกับเจ้าขาด้วยนะ” เธอบอกลาเพื่อนๆ ที่หน้าโรงเรียน ก่อนจะเดินออกมาด้วยท่าทางดีใจ ตอนเที่ยงแม่โทรมาบอกว่าเมฆฟื้นแล้ว เธอดีใจมาก อยากไปโรงพยาบาลตั้งแต่ตอนนั้น แต่ติดตรงช่วงบ่ายต้องสอบเก็บคะแนนวิชาชีวะเธอมายืนรอรถแท็กซี่นานสองนาน กระทั่งเห็นคันหนึ่งขับมาจึงโบก เธอเดินไปเคาะกระจกแล้วถามคนขับ“ไปโรงพยาบาลBไหมคะ”ทางคนขับไม่ตอบ เพียงแค่ส่ายหน้าไปมา ทำหน้าทำตาพร้อมกับเบะปากใส่เธอ ก่อนจะขับออกไปจนล้อเกือบเห

“โอ๊ะ! ข้างหน้ามีคุณลุงขายไอติมกะทิด้วย คุณจอดให้หนูซื้อหน่อยได้ไหมคะ”“อืม”มิรานั่งก้นแทบไม่ติดเบาะอยู่แล้ว เมื่อเห็นไอศกรีมกะทิของโปรด ดวงตากลมโตเป็นประกายทันทีที่เห็นของกิน เมื่อคาร์มินจอดรถให้แล้ว หญิงสาวรีบวิ่งแจ้นลงไปซื้ออย่างไม่รีรอ“เอาอันนึงค่ะคุณลุง”“ได้จ้ะหนู”เธอยืนมองคุณลุงตักไอศกรีมกะทิใส่ถ้วยที่เป็นกะลามะพร้าวด้วยท่าทางตื่นเต้นและดีใจ เมื่อได้มาแล้วจึงควักเงินออกมาจ่าย แล้วเดินกลับไปที่รถของคุณคาร์มิน“กินด้วยกันไหมคะ”“ไม่ล่ะ คาดเข็มขัดด้วย” ได้ของกินแล้วลืมคาดเข็มขัดนิรภัยจนเขาต้องเตือนมิรานั่งตักไอศกรีมกินอย่างเอร็ดอร่อย แววตาอัดแน่นไปด้วยความสุขที่เอ่อล้นออกมา“ฮืออ อร่อยจัง…” อร่อยจนน้ำตาแทบไหลคาร์มินหันไปมองคนข้างกายที่พูดคนเดียว พลางถอนหายใจแล้วส่ายหน้าไปมา ปล่อยมิราอยู่กับของกินโดยไม่ขัดจังหวะแห่งความสุข•••“ขอบคุณที่มาส่งหนูนะคะ” เกรงใจเขาเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อคุณคาร์มินดึงดันจะมาส่ง ใจอยากมาเองมากกว่า อีกอย่างได้ยินเขาบอกว่าจะไปทำธุระด้วย กลัวว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้เขาเสียเวลามิราเปิดประตูรถของคาร์มินออกแล้วก้าวลงมา สองเท้าเดินเข้าไปในโรงพยา

ติ้ง…เสียงแจ้งเตือนข้อความจากไลน์ ทำให้คาร์มินคว้าโทรศัพท์มาดูว่าใครส่งมา พอรู้ว่าเป็นมิราจึงกดเข้าไปอ่านมิรา : เราจะเริ่มติวกันตอนไหนคะดูไปดูมา เด็กคนนี้ก็ใฝ่เรียนไม่ใช่น้อย เมื่อคืนตอนมิรากำลังนั่งหนังอ่านหนังสือ รับรู้ถึงความตั้งใจของเธอที่มีต่อการเรียน ปกติแล้วไม่เคยติวหนังสือให้ใครแม้กระทั่งน้องสาว เพราะส่วนใหญ่คาร์เทียร์ไปเรียนพิเศษเอาเอง หรือบางทีไม่เข้าใจตรงไหนก็มาถาม ไม่ได้ติวแบบจริงๆ จังๆสำหรับมิรา ที่ตอบตกลงว่าจะช่วยติว เพราะท่าทางของเธอคงอยากให้เขาติวให้ หากปฏิเสธ เขาคงดูใจร้ายกับเด็กตาดำๆ มากเกินไปคาร์มิน : เธอว่างไหนก็ติวตอนนั้นมิรา : หนูว่างทั้งวันเลยค่ะเขาอ่านข้อความจากมิราแล้วส่งเสียงในลำคอเบาๆ ทีแบบนี้แล้วว่างทั้งวัน สงสัยคงอยากติวจริงๆคาร์มิน : ตอนนี้อยู่เพนท์เฮาส์ อยากให้ติวก็เอาหนังสือมามิรา : หนูอยู่หน้าเพนท์เฮาส์ของคุณแล้วค่ะ“หึ…” เด็กคนนี้คงอยากติวมากจริงๆมิรา : งั้นหนูขึ้นไปหาเลยนะคะคาร์มิน : อืมเขาหยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่ เพราะตอนนี้อยู่ในสภาพสวมใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ก่อนหน้านี้เพิ่งว่ายน้ำเสร็จ เดินตรงไปยังตู้เย็นแล้วหยิบเบียร์กระป๋องออกมาเปิดกร