All Chapters of วิศวะกินเด็ก: Chapter 31 - Chapter 40

“ฉันจะเอาเธอตอนนี้”“ในห้องน้ำเหรอคะ?”“ใช่”“แต่เราบอกว่าจะอาบน้ำนะคะ” ใบหน้าใสซื่อหันไปพูดกับคนด้านหลัง“แต่ก็ไม่ได้ห้ามทำอย่างอื่นด้วยนิ”“หนูต้องไปเยี่ยมน้องชาย”“แค่รอบเดียว จะรีบทำรีบเสร็จ”มิราละสายตาไปจากคาร์มิน“แค่รอบเดียว” เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบลงมาข้างใบหูราวกับมนตร์สะกด ทำให้มิราเคลิ้มตามอย่างง่ายดาย“แค่…แค่รอบเดียวจริงๆ นะคะ”“ใช่ แค่รอบเดียว”เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง รับรู้ว่าคนด้านหลังกำลังใช้แท่งเอ็นขนาดใหญ่ถูไถตรงร่องรัก ก่อนจะค่อยๆ กดเข้ามาในที่สุดสวบบ“อื้อ!!!” ความเสียวซ่านแผ่ขยายไปทั่วร่างกาย คาร์มินประคองเอวบางเอาไว้มั่นแล้วเริ่มเคลื่อนไหวส่วนล่างเป็นจังหวะ ความใหญ่โตเสียดสีไปมาภายในโพรงถ้ำคับแคบ ในขณะที่ริมฝีปากกำลังขบเม้มตามลาดลำคอมิราปึก! ปึก! ปึก!!“อึก! คะ…คุณคาร์มินคะ มัน…มันจุก..” เธอพูดพร้อมกับเลื่อนมือไปดันหน้าท้องแกร่งของเขาออกด้วยแรงอันน้อยนิด แรงกระแทกหนักหน่วงทำให้เธอทั้งรู้สึกจุกและเสียวซ่านในเวลาเดียวกันภายในที่ตอดรัดแก่นกายพลอยทำให้คาร์มินรู้สึกเสียวสะท้านไปทั่วร่างกายไม่น้อย สองมือจับแขนมิราแล้วดึงเข้าหาตัวเอง สายน้ำที่ชโลมลงมาจากฝ

เช้าวันต่อมา “อื้อ~” คนตัวเล็กที่นอนหลับบนเตียงส่งเสียงดังอืออึงในลำคอในช่วงหกโมงเช้ากับอีกสามสิบนาที เปลือกตาค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก พลางยกมือขึ้นมาขยี้ตาในอาการงัวเงียมิราประคองตัวเองขึ้นมานั่ง ข้างกายไม่มีคาร์มินนอนอยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อคืน ตั้งใจรอเจ้าของเพนท์เฮาส์กลับมา แต่ทว่าหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็เช้าแล้ววันนี้เป็นเช้าที่ไม่อยากลุกออกจากเตียงนอนมากที่สุด แต่เป็นการสอบวันสุดท้ายจึงต้องรีบอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปโรงเรียน เธอใช้เวลาในห้องน้ำประมาณสามสิบนาทีก็เดินออกมาในสภาพสวมชุดนักเรียนเรียบร้อยเมื่อวานแวะไปเอาชุดนักเรียนที่บ้านและของใช้จำเป็นมาที่เพนท์เฮาส์คุณคาร์มิน พูดถึงเขาแล้ว ทำไมถึงตื่นมาแล้วไม่เห็นเขา ไหนบอกว่าจะกลับก่อนเที่ยงคืน เธอเลิกสงสัยแล้วเดินออกมาจากห้องนอน และสายตาก็ปะทะเข้ากับคุณคาร์มินเข้าพอดีเมื่อคืนเขากลับมาตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่รู้เลย…“เมื่อคืนคุณกลับมาตอนไหนเหรอคะ ทำไมหนูไม่รู้เลย” เธอเอ่ยถามเขาด้วยความอยากรู้“ช่วงตีหนึ่ง แต่เมื่อคืนฉันไปนอนอีกห้อง” คาร์มินตอบคนตรงหน้าเสียงเรียบ ท่าทางเย็นชาของอีกฝ่ายที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้มิราทำตัวไม่ถูกเ

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง คาร์มินเดินเข้ามาภายในห้องอาหารโซนสำหรับวีไอพีในช่วงหนึ่งทุ่มตรง วันนี้ครอบครัวนัดทานมื้อค่ำนอกบ้านด้วยกัน เพราะเส้นทางที่มาการจราจรค่อนข้างติดขัด จึงทำให้มาเลทจากเวลานัดหมาย“นั่นไงพี่คาร์มิน พูดถึงก็มาพอดี”“ขอโทษที่มาช้านะครับ พอดีรถมันค่อนข้างติด”“ไม่เป็นไร” นาร์มินบอกลูกชายด้วยรอยยิ้มอย่างใจดี“สั่งอาหารกันแล้วเหรอครับ”“ยัง รอคาร์มินมาแล้วค่อยสั่งพร้อมกัน” มาร์คินพูด“งั้นเริ่มสั่งกันเลยไหมครับ ป่านนี้ทุกคนคงหิวแย่แล้ว”มาร์คินหันไปส่งสัญญาณเรียกพนักงานมาเพื่อสั่งอาหาร ทั้งสี่คนต่างปรึกษากันว่าอยากทานอะไรบ้าง พอได้อาหารที่ลงตัวแล้ว จึงหันไปบอกกับพนักงานผู้ชายที่ยืนรออยู่“ช่วงนี้เรียนเป็นยังไงบ้างคาร์มิน”“ดีครับแม่ แต่งานของอาจารย์ค่อนข้างเยอะหน่อย”“อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้วนิใช่ไหม”“ครับแม่” พอเรียนจบ เขาก็ต้องออกมารับช่วงต่อจากคนเป็นพ่อมีหลายคนเคยถามว่า ที่บ้านทำธุรกิจ ทำไมถึงเลือกเรียนคณะวิศวะฯ ทำไมไม่เรียนคณะบริหารธุรกิจ ส่วนตัวเขาชอบวิชาคำนวณ พวกฟิสิกส์และคณิตศาสตร์มาก บวกกับชอบการประดิษฐ์และเรื่องท้าทาย จึงตัดสินใจมาเรียนคณะวิศวะฯ แม้รู้ว่าจบไปต้องขึ้นร

“อึก! อ๊ะ~” พยายามกลั้นเสียงครางแล้วแต่ทำไม่สำเร็จ นิ้วของเขาที่กำลังขยับเคลื่่อนไหวภายในทำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านมากไม่น้อย คุณคาร์มินงอนิ้วลงแล้วออกแรงขยับแรงขึ้นจนได้ยินเสียงลามกดังเล็ดลอดออกมา“นะ…หนูไม่ไหวแล้วอึก!” เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะเสร็จ คุณคาร์มินขยับนิ้วเร็วขึ้น พอถึงจุดหนึ่งที่เธอกำลังกระตุก เขากลับดึงนิ้วออกดื้อๆ ทำให้เกิดอาการค้างกลางคัน“ค้างเหรอ?”“พอใจคุณหรือยัง”“ยัง”เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันกับคำตอบที่ได้รับ“ฉันจะทำให้เธอรู้เอาไว้ว่า จุดจบของคนที่ชอบท้าทายฉัน มันเป็นยังไง” เขาดึงเข็มขัดออกจากขอบกางเกงมามัดข้อมิราเอาไว้แน่นจนเธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา จากนั้นก้าวลงจากเตียงนอนเพื่อถอดกางเกงออกมือหนาคว้าข้อเท้าเล็กของมิราที่กำลังพยายามคลานลงจากเตียงนอน ดึงให้กลับมานอนหงาย ก่อนจะตามเข้าไปคร่อมเธอเอาไว้เหมือนเดิมคาร์มินจับแก่นกายจ่อไปยังร่องรักคับแคบเปียกแฉะ จากนั้นกดส่วนหัวลงแล้วดันเข้าไปอย่างช้าๆ เพราะโพรงถ้ำค่อนข้างคับแคบ จนในที่สุด แก่นกายก็สามารถรุกล้ำเข้าไปจนเกือบสุดความยาวได้สำเร็จสวบบ“อื้อ!!” เธอจิกเข็มขัดหนังที่พันธนาการข้อมือสองเอาไว้แน่นพร้อมกับส่งเสียงดังอ

‘เลิกทำเหมือนหนูพิเศษสำหรับคุณได้แล้ว เพราะสุดท้าย หนูก็แค่คู่นอนของคุณ’‘ถ้าไม่ได้คิดอะไร ก็อย่าพูดหรือทำอะไรที่มันทำให้หนูหวั่นไหวเลยนะคะ เห็นแบบนี้แต่ว่าจริงๆ แล้ว หนูหวั่นไหวกับคนง่ายมากเลยนะ’เขาออกมายืนสูบบุหรี่ข้างนอกระเบียงติดกับห้องนอนคนเดียวหลังจากมิรานอนไปหลับแล้ว คำพูดของเธอก่อนหน้านี้ยังคงดังก้องในหู เขาไม่เคยเก็บคำพูดคนอื่นมาใส่ใจ ได้ยินทีไรปล่อยผ่านตลอด กำแพงที่เคยสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นเกราะป้องกันจากความรู้อ่อนไหวเริ่มบางลงเมื่อมีมิราเข้ามาในชีวิตจุดเริ่มต้นของเขาและเธออาจจะมาจากคืนนั้นที่มีเซ็กซ์ด้วยกัน แต่จริงๆ แล้วเขาเคยเจอมิรามาก่อนหน้านี้… เมื่อสองปีก่อนปัง! ‘แม่งเอ๊ย!’ เขาสบถคำหยาบเมื่อยกปืนขึ้นเตรียมยิงศัตรู แต่ทว่ากระสุนดันมาหมดเสียก่อน ทำให้ต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนในซอยเล็กๆ พร้อมกับใช้มือกุมแขนข้างที่ถูกยิง วันนี้มาคุยงานแทนพ่อที่บินไปดูงานอยู่ต่างประเทศ หลังจากคุยงานเสร็จก็ถูกลอบกัดอย่างที่เห็น เพราะโดนลูกค้าคนนั้นของพ่อตลบหลัง พ่อรู้อยู่แล้วว่าต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น จึงให้คนมาดักซุ่มรอให้การช่วยเหลือ เขาโดนยิงสะกัดก่อนจะวิ่งไปถึงรถ ทำให้ต้องวิ่งหนีเ