All Chapters of วิศวะกินเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

คาร์มิน…“ขอบคุณนะที่ให้ยืมโทรศัพท์ รบกวนคาร์มินเลย”“ไม่เป็นไร” เขารับโทรศัพท์จาก ‘โมนา’ ลูกสาวของอธิการบดีคณะวิศวะภาคอินเตอร์ที่เขาเรียนอยู่มา นอกจากนั้นครอบครัวเธอยังสนิทกับครอบครัวเขาวันนี้เขามาคุยงานแทนพ่อตั้งแต่เที่ยง เพราะพ่อต้องบินไปร่วมงานเปิดตัวสินค้าที่ทางนักธุรกิจอยู่สิงคโปร์เชิญมา และไม่อยากยกเลิกนัดกับทางนี้ จึงขอให้เขามาแทน หลังจากคุยงานเสร็จบังเอิญเจอโมนาพอดี เธอเดินมาขอยืมโทรศัพท์โทรหาคนขับรถ เพราะโทรศัพท์ตัวเองแบตหมด“โมนาโทรหาคนขับรถแล้ว เดี๋ยวสักพักคงขับมารับ”“โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ”“เดี๋ยวสิคาร์มิน”เขาหันกลับไปมองโมนา“เย็นนี้ว่างหรือเปล่า พอดีที่บ้านจัดงานเลี้ยง คุณพ่อเลยฝากโมนาชวน”“ไม่ว่าง ขอโทษนะ” พูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ระหว่างกำลังเดินไปที่รถด้วยท่าทางเร่งรีบ พลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กว่ามิราโทรหรือส่งข้อความมาหาหรือเปล่ามิรา : หนูสอบเสร็จแล้ว รออยู่หน้าโรงเรียนนะคะ (15.30)มิรา : ส่งรูปภาพ (15.35)มิรา : ยกเลิกการโทร (15.45)มิรา : คุณออกมาหรือยังคะ? (16.15)มิรา : หนูกลับแล้ว ไม่ต้องมารับแล้วนะคะ (16.40)มิรา สายที่ไม่ได้รับ (3)เขายืนอ่านข

เธอกลับมาทำงานต่อแม้ว่าเพิ่งมีเซ็กซ์กับคุณคาร์มินเสร็จไปหมาดๆ ในเมื่อเขาไม่แคร์ความรู้ของเธอ เธอก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเรื่องเขามาคิดให้ตัวเองปวดหัว ไม่อยากให้เขามีบทบาทในชีวิตมากเกินไป เพราะสุดท้าย สักวันความสัมพันธ์นี้ต้องมีวันสิ้นสุดยิ่งเขามีบทบาทในชีวิตเธอมากเท่าไร พอวันนั้นมาถึง อาจเป็นเธอเองมากกว่าที่จะเสียใจ เพราะฉะนั้นต้องพยายามควบคุมความรู้สึกตัวเองให้ดี“ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดึงเธอออกจากภวังค์ความคิด พอหันไปมองจึงเห็นว่าเป็นวินไทน์ ไม่เคยเห็นหมอนี่อยู่ในชุดธรรมดามาก่อน เพราะปกติเห็นใส่แต่ชุดนักเรียน ยอมรับว่าวินไทน์ในชุดธรรมดาดูหล่อมากไม่น้อย ไม่แปลกใจ ที่สาวๆ จะคลั่งรักหมอนี่กัน“ไม่คิดว่าจะเจอนายเหมือนกัน”“มาทำงานเหรอ?”“ใช่”“ทำงานที่ไนต์คลับอะนะ?” วินไทน์อึ้งมากที่รู้ว่ามิราทำงานอยู่ไนต์คลับ“แล้วมันกงการอะไรของนาย”“ก็แค่คาดไม่ถึง”“ครอบครัวฉันไม่ได้รวยเหมือนนายนิ ไม่ต้องทำงานก็มีเงินใช้ได้สบายๆ”“หึ…” วินไทน์กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ สิ่งที่มิราพูดถูกต้องทุกอย่าง เขาไม่จำเป็นต้องทำงานก็มีเงินใช้ได้สบายๆ แต่คงไม่มีใครรู้หรอก ว่าเรื่

คาร์มินถือถุงชานมไข่มุกแล้วเดินออกจากร้าน ระหว่างกำลังเดินอยู่ สายตาพลันเห็นคาร์เทียร์ ผู้เป็นน้องสาวยืนรอลิฟต์พร้อมกับถุงกระดาษในมือ“มาหาพี่เหรอ”“อ้าวพี่คาร์มิน เทียร์กำลังขึ้นไปหาพี่อยู่พอดีเลย แม่ฝากเอาของกินมาให้” วันนี้แม่ทำอาหารของโปรดพี่ชาย เลยวานให้เธอเอามาให้เพราะจะออกมาข้างนอกพอดี เจออยู่ข้างล่างก็ดีเหมือนกัน ขี้เกียจขึ้นไปเขารับถุงกระดาษจากคาร์เทียร์ที่มีอาหารที่แม่ทำมา“ขอบใจนะ”“ว่าแต่…พี่กินชานมไข่มุกด้วยเหรอ?” คาร์เทียร์มองเห็นถุงชานมไข่มุกในมือพอดีเลยเอ่ยถาม เพราะปกติแล้วพี่ชายตัวเองไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อน“ไม่ใช่ของพี่”“หือ?” คาร์เทียร์ทำหน้าอึ้ง ก่อนจะอมยิ้มกริ่มออกมาในภายหลังแล้วเอ่ยถามพี่ชาย“ของสาวที่ไหนเหรอคะ”“ธุระของเทียร์มีแค่นี้ใช่ไหม ขอบใจนะที่เอามาให้”คาร์เทียร์มองพี่ชายที่เดินหายเข้าไปในลิฟต์ด้วยรอยยิ้มอย่างรู้ทัน พอประตูลิฟต์ปิดลง จึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสายหาคนเป็นแม่ทันที“แม่คะ เทียร์มีเซ้นส์ว่าเร็วๆ นี้ พ่อกับแม่อาจจะได้ฉลองต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้คนแรกของบ้าน” คาร์เทียร์รู้โลกรู้ไม่เกินจริงใครกันนะจะได้เป็นผู้โชคดี ได้เข้ามาเป็นแฟนคนแรกของพี่ช

“ขับรถกลับดีๆ นะคะ” เธอเดินออกมาส่งคุณคาร์มิน นอกจากเขาจะช่วยเธอและแม่แล้ว ยังช่วยเก็บกวาดบ้านที่เละเทะเพราะฝีมือของพ่อ ที่เคยมองเขาว่าเป็นคนไม่ดี บางที…อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้รู้จักเขาทั้งหมด เลยทำให้มองว่าคุณคาร์มินไม่ใช่คนดีใช่ เขาไม่ใช่คนดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อดีอยู่เลย…คาร์มินมองหน้าผากมิราที่มีผ้าก๊อซสีขาวปิดรอยแผลจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสเบาๆ การกระทำของอีกฝ่ายทำให้คนตัวเล็กยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว“เจ็บไหม”เป็นคำถามทั่วไป แต่พอออกจากปากเขากลับมีผลต่อหัวใจของเธอ“นิดหน่อยค่ะ กินยาแก้ปวดคงดีขึ้น คุณกลับเถอะค่ะ มันดึกมากแล้ว”“พรุ่งนี้ฉันจะไปรับที่โรงเรียน”“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอแค่กลัวว่าเหตุการณ์มันจะซ้ำรอยอีก เลยตัดปัญหาโดยการปฏิเสธไปตรงๆ“สอบเสร็จกี่โมง”“เดี๋ยวหนูกลับเองค่ะ”“ฉันจะไปรับ”เธอมองหน้าคุณคาร์มินแล้วถอดถอนหายใจ ไม่เคยปฏิเสธสำเร็จเลยสักครั้ง ส่วนเขาก็ขยันตื้อซะเหลือเกิน ควรทำอย่างไรกับเขาดีพยายามรักษาระยะห่างจากคุณคาร์มิน แต่ทว่ากลับกลายเป็นเขาที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆยอมรับว่าบางที การใกล้ชิดกับเขามันทำให้เธอ…เผลอหวั่นไหว“ส่งตาร

“หึ! คืนนี้เธอได้สร่างเมาแน่มิรา”บอกว่าเมาแล้วก็ไปนอน แต่มิรากลับไม่ยอมเชื่อฟัง วุ่นวายสร้างเรื่องจนเขาหมดความอดทน ให้โอกาสแล้วแต่ไม่ยอมทำตาม เพราะฉะนั้นคืนนี้…อย่ามาร้องขอชีวิตด้วยก็แล้วกัน!“ปล่อยหนูนะ…” คนเมาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของคาร์มิน นอกจากเขาไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังเหนื่อยฟรีอีกต่างหากแรงเท่ามด ไม่สะเทือนต่อคนอย่างคาร์มินหรอก…“ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะมิรา” สายตาเขาหลุบมองหน้าอกขนาดใหญ่ที่นูนเสื้อนักเรียนขึ้นมา เขายืดตัวขึ้น ถอดเข็มขัดมารัดข้อมือมิรา แล้วชูแขนของเธอขึ้นเหนือศีรษะเขาปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกทีละเม็ด ตาลุกวาวเมื่อเห็นเนินอกขาวเนียนราวกับเนื้อซาลาเปา ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก เห็นแค่นี้ เลือดในกายก็ไหลลงมารวมกันที่กลางกายจนรู้สึกปวดหนึบแล้ว“หนูเจ็บบบ”“เมาแล้วสร้างเรื่องจริงๆ เลยนะมิรา” เขาพูดพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกมิราเบาๆ พลางใช้นิ้วหัวแม่มือเขี่ยยอดปทุมถันสีระเรื่อเล่น“อึก! ยะ…อย่าเขี่ย…”“งั้นเปลี่ยนเป็นดูดแทน” พอพูดจบ อุ้งปากอุ่นชื้นก็ครอบลงยอดอกของมิราทันที ลิ้นสากปาดไล้ไปมาจนบริเวณรอบๆ เปียกแฉะ แรงดูดเลียทำให้คนใต้ร่างแอ่นอกร