All Chapters of วิศวะกินเด็ก: Chapter 41 - Chapter 50

“ว่าที่ลูกสะใภ้มั้ง”เธอหันไปมองคุณคาร์มิน เขายิ้มมุมปาก ส่วนสายตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ บ้าจริง เขาทำหัวใจของเธอเต้นแรงอีกแล้ว“เมื่อไหร่หนูจะได้กินข้าวผัดคะ” เธอเปลี่ยนเรื่องคุย“ทำให้เดี๋ยวนี้แหละ” เขาหันกลับไปทำข้าวผัดให้มิราต่อ เมื่อกี้สังเกตเห็นใบหน้าเธอแดงก่ำ เพราะเขินอายตามคำพูดของเขา ชอบนะเวลาเห็นมิราเสียอาการแบบนั้น ดูน่ารักและน่าเอ็นดูดีสงสัยเขาคิดกับมิราจริงๆ แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่กำลังยืนยิ้ม ขณะทำข้าวผัดให้เธอ…•••หลายวันต่อมา ณ บ้านมิรา “ขอบใจคาร์มินมากนะที่มาส่ง รบกวนแย่เลย” มะลิพูดอย่างเกรงใจ วันนี้ลูกชายออกจากโรงพยาบาล คาร์มินเลยอาสามาส่งที่บ้าน ตอนแรกปฏิเสธแล้ว ทว่าคาร์มินก็ยังดึงดันจะมาส่งให้ได้ สุดท้ายตนและลูกก็เลือกที่จะกลับไปด้วย“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” เขาตอบแล้วปรายสายตาไปมองมิราที่คอยเดินประคองน้องชาย“งั้นเย็นนี้อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ”“ครับ”“มิรา หาน้ำให้พี่เขาหน่อยนะลูก”“ค่ะแม่” เธอตอบรับคนเป็นแม่ แล้วประคองเมฆไปนั่งลงโซฟา ก่อนจะไปหาน้ำมาให้คุณคาร์มิน เรื่องค่ารักษาพยาบาลของน้องชาย เธอขอร้องไม่ให้เขาบอกแม่ว่าเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด ขืนแม่รู้ นอกจ

“ฉันโกรธที่เธอ…ไม่ยอมให้ฉันเป็นแฟนตัวจริงของเธอเลยต่างหาก”เป็นอีกครั้งที่หัวใจเธอเต้นแรงตามคำพูดของคุณคาร์มิน พูดอะไรไม่ออก ตอนนี้สมองว่างเปล่าไร้คำพูดใดๆ มันแบลงค์ไปเองโดยอัตโนมัติ ประโยคนั้นดังก้องในหูจนเริ่มรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้าพยายามก่อกำแพงขึ้นมาเพื่อกั้นเขาเอาไว้ ทว่าคำพูดของคุณคาร์มิน คือตัวการที่ทำให้กำแพงของเธอไม่แข็งแรงมากพอที่จะทำอย่างนั้นได้ มันเริ่มเกิดรอยร้าว และคิดว่าอีกไม่นาน คงพังสลายลงในที่สุด…“ทำไมถึงไม่ยอมคบกับฉันสักที”“…”“ต้องให้ชัดเจนอีกแค่ไหน ถึงจะยอมตกลงคบกับฉัน”“…” สีหน้าคุณคาร์มินดูจริงจังกับสิ่งที่พูดไม่น้อย เธอก้มหน้าพร้อมกับเม้มริมฝีปากเข้าหากัน พอเจอสถานการณ์อย่างนี้ มันทำให้เธอนิ่งเงียบลงไปเองโดยอัตโนมัติเธอรู้ว่าคุณคาร์มินพยายามทำทุกอย่างให้มันชัดเจน แต่เป็นเธอเองที่ไม่กล้าตอบตกลงคบกับเขา ไม่ได้ติดอะไรเลยนอกจาก…ฐานะที่แตกต่างกันความรักเป็นสิ่งสวยงาม จริงอยู่ที่ควรฟังเสียงของหัวใจมากกว่าสมอง แต่บางครั้ง…เธอก็อดคิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขาไม่ได้“ตอบฉันสิมิรา ต้องให้ทำยังไง ถึงจะยอมตกลงคงกับฉัน”“ไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ”“หมายความว่ายังไง?”“ดึกม

วันนี้อากาศมืดครึ้มเหมือนฝนจะตก ท้องฟ้าไม่สดใสและมีแสงแดดเหมือนทุกวัน มีกลิ่นอายของสายฝนปกคลุมไปทั่วทั้งเมืองภายในเพนท์เฮาส์หรู มิรากำลังนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างตั้งใจ ฝึกทำโจทย์ให้คล่องและแม่นยำ ผ่านเรื่องเครียดของสอบปลายภาคไปแล้ว ต้องมาเครียดต่อกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ที่แข่งกับคนทั่วทั้งประเทศ“ลงไปข้างล่างมา เลยซื้อขนมกับชานมไข่มุกมาให้”“ขอบคุณค่ะ”คาร์มินวางของกินทุกอย่างลงบนโต๊ะ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มองหนังสือที่มิรากำลังนั่งอ่านอย่างตั้งใจ สีหน้าเธอแสดงออกชัดเจนว่ากำลังเครียดกับการสอบ“พักสมองก่อนไหม เห็นนั่งอ่านหนังสือมาหลายชั่วโมงแล้ว”“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยังไหว”เขาไม่ตอบอะไรกลับ เอื้อมมือหยิบถุงชานมไข่มุกที่มิราชอบดื่มเป็นประจำมาแล้วแกะถุงพลาสติกออกจากหลอด จากนั้นเจาะลงแล้วเลื่อนไปให้เธอมิราเงยหน้าขึ้นมองคาร์มิน แล้วขยับริมฝีปากพูดขอบคุณ“ขอบคุณค่ะ”“อ่านหนังสือต่อเถอะ ฉันจะไปเคลียร์งานมหา’ลัยที่ค้างเอาไว้” เขาหยัดกายขึ้นหลังจากพูดจบ ไม่อยากรบกวนสมาธิมิราขณะกำลังอ่านหนังสือ เคยผ่านจุดเดียวกันมาแล้วเลยเข้าใจความรู้สึกเธอในเวลานี้ดี•••

มิรานั่งฟังคาร์มินเล่าเรื่องผู้หญิงที่ชื่อ ‘โมนา’ อย่างตั้งใจ โมนาเป็นลูกสาวผู้ทรงอิทธิพล ครอบครัวฝั่งนั้นรู้จักกับครอบครัวคาร์มินมานานแล้ว เธอเรียนโรงเรียนนานาชาติตั้งแต่ยังเด็ก พอโตขึ้นก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศจนจบมหาวิทยาลัย โมนาอายุมากกว่าคาร์มินหนึ่งปี ปัจจุบันทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันถึงว่าทำไมเรื่องนี้ไม่คืบหน้าสักที เพราะครอบครัวโมนามีอิทธิพล และใช้เงินปิดปากตำรวจไว้นี่เอง ต้องเป็นคนแบบไหนถึงใช้ชีวิตได้ปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ขับรถชนคนแล้วหนีผู้หญิงคนนั้นรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำบ้างหรือเปล่า…“ที่เธอบอกว่ากล้องวงจรปิดแถวนั้นเสีย จริงๆ แล้วมันไม่เคยเสียเลย เธอโดนตำรวจพวกนั้นหลอกแล้ว”“แล้วหนูควรทำยังไงต่อดีคะ ในเมื่อผู้หญิงคนนั้น เธอใช้เงินปิดปากตำรวจ เพื่อปิดเรื่องนี้ให้เงียบ” เธอเป็นเพียงคนธรรมดาไม่ได้มีอิทธิพลอะไร ลำพังหลักฐานแค่นี้ไม่สามารถเอาผิดโมนาได้แน่นอน เพราะท้ายที่สุด ผู้หญิงคนนั้นคงใช้เงินปิดปากตำรวจอีกเช่นเคย…“เธออยากให้โมนาชดใช้ในสิ่งที่ทำใช่ไหม”“ค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล ชนแล้วไม่หนีคงพอให้อภัยได้ แต่ผู้หญิงคนนั้นนอกจากชนแล้วหนี ยังใช้เงินปิดเรื่องนี้ให้เ

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!!“อึก! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ คะ…คุณคาร์มิน มัน…มันลึกเกินไปหนูเสียวอึก! อ๊ะ~”“อ๊าา เสียวมากเลยเหรอหืม” เขากระแทกแก่นกายใส่ร่องรักคับแคบอย่างไม่มีคำว่าปรานี สายตาก้มมองแท่งเอ็นที่กำลังผลุบโผล่ภายในโพรงถ้ำ สีหน้าทรมานของมิราตอนนี้ปลุกเร้าอารมณ์กระสันในกายเขาได้ดีไม่ใช่น้อย“อ๊ะ…อ๊า~ มะ…มันเสียวอ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” เขาไม่ฟังที่เธอพูดเลย แท่งเอ็นใหญ่ยาวจ้วงแทงเข้ามาปล่อยกระแสความเสียวซ่านวิ่งแล่นไปทั่วร่างกาย เธอจิกหมอนใบใหญ่แน่นเพื่อระบายอารมณ์เหล่านั้น หน้าท้องหดเกร็งเพราะแรงกระแทกรุนแรงคุณคาร์มินรวบขาทั้งสองเธอไปไว้อีกทาง เขาเริ่มสอบสะโพกอย่างหนักหน่วง เธอเสียวจนครางร้องเสียงหลง น้ำสีใสเอ่อล้นรอบดวงตา แท่งเอ็นขนาดใหญ่กำลังครูดเสียดไปมาภายในโพรงถ้ำจนบางครั้งเผลอรู้สึกแสบคันตามไปด้วยแรงกระแทกหนักหน่วงพานทำร่างบางโยกคลอน แท่งเอ็นขนาดใหญ่จี้จุดกระสันถี่ๆ จนมิรานอนตัวสั่นเกร็งอย่างเสียวสะท้านพรึ่บ…คาร์มินเปลี่ยนท่า จับมิราอยู่ในท่าคลานเข่า แยกเรียวขาทั้งสองออกจากกัน กดแผ่นหลังบางลงเตียงนอน จากนั้นเริ่มเคลื่อนไหวส่วนล่าง ร่างกำยำอัดแน่นด้วยมัดกล้ามเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเช่นเดียวกับหญ