Semua Bab มาเฟียรั้นรัก: Bab 11 - Bab 20

ปอฝ้ายมองไก่ตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าแม้จะถอนขนแล้วแต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าจะเอามาทำอะไร หันมองมาร์กัสที่ส่ายหน้า ปกติอาหารที่อยู่ที่ค่ายชบาจะเป็นคนจัดการให้หมดมาตอนนี้เหมือนพวกเราจะลำบากกว่าเดิมยังไงไม่รู้“พี่มาร์กัสทำยังไง”“ผัด?”ปอฝ้ายส่ายหน้า ให้เธอทำความสะอาดบ้านซักผ้าก็ยังดีกว่าทำอาหารที่กลัวแต่ว่าจะกินไม่ได้“ทำแกง?”ปอฝ้ายหันมองพริกตะไคร้ขมิ้น จากนั้นก็หันมองมาร์กัสแล้วก็ทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ เขาจึงยกมือขึ้นโยกหัวอีกฝ่าย“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ลองถามพี่สมิงดูว่าพอจะมีใครทำอาหารให้พวกเราทานได้ไหม”มาร์กัสลุกขึ้นหายไป เหมือนเพียงปอฝ้ายที่หันมาใช้มือจิ้มไก่เล่นจากนั้นก็ถอนใจอีกรอบ คิดว่ากลับไปคราวนี้จะต้องเรียนทำอาหารอย่างจริงจังแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอต้องอดตายแน่ถ้าไม่มีพี่มาร์กัสคอยช่วยหมดปัญหาเรื่องทำครัวไป ก็เหมือนจะสบายขึ้น แม้เธอไม่รู้ว่าอาหารพวกนี้มาจากไหน พอถามพี่มาร์กัสอีกฝ่ายก็ตอบเพียงว่าเมียของพี่สมิงเป็นคนทำมาให้“เมื่อไรพวกเราจะได้กลับไทยคะ” สองสามวันนี้เสียงปืนดังน้อยลงเธอเลยคิดว่าสถานการณ์อาจจะดีขึ้นมาร์กัสที่นั่งอยู่บนแคร่หน้าต้นไม้ใหญ่หันมองปอฝ้าย ตอนนี้สถาน

มาร์กัสยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นก็ขยับเอวเร็วขึ้นเมื่อเธอเริ่มผ่อนคลายความเจ็บปวด นำพาความสุขให้พวกเราสองคนเพราะปอฝ้ายเองก็ไม่คิดว่าพรหมลิขิตจะนำพาให้พวกเรามาพบกันอีกทำไมเธอถึงไม่สังเกตสายตาเขา สายตาครั้งแรกที่เราพบกันนั้นเหมือนคนที่เคยได้กลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากไม่ได้เจอกันมานาน“พี่เก็บเรื่องนี้มานานเท่าไร อ๊ะ” เธอร้องเมื่อเอวหนากระแทกลงอย่างแรง จากนั้นก็ขยับเอวออกแล้วดึงมันออก ความรู้สึกเหมือนเธอเห็นสวรรค์และได้ตกนรกในเวลาเดียวกัน จากนั้นเขาก็ให้เธอคว่ำลงไปกับพื้นเตียงท่อนเอ็นใหญ่ก็สอดเข้าไปด้านในสองมือหนาก็จับหนาอก ใบหน้าคมก้มลงจูบตรงซอกคอแล้วกระซิบ “นานและไม่เคยลืมเราเลย ยังจำพวกกุญแจที่หายไปได้ไหม”กุญแจตุ๊กตาเน่าที่เธอทำหายไปตอนอยู่บนเครื่องบิน ปอฝ้ายหันมองเขาแล้วก็รับจูบอันแสนหวาน “มันอยู่กับพี่ตลอดสิบปีที่ผ่านมา”พูดจบท่อนเอ็นด้านล่างก็สอดเข้าไปคราวนี้ทุกสิ่งนำพาทั้งความรู้สึกและความทรงจำกลับมา เร่งเร้าให้พวกเราขับประสานมันไปพร้อมกันเสียงเอวหนากระแทกลงไปพร้อมกับเสียงเตียงไม้โยกเอนดังขึ้นเรื่อย ๆ ความเงียบสงัดนั้นทำให้เสียงดังออกไปด้านนอก เจลโล่คนคุ้มกันที่อยู่แถวนั้นถึงกั

เปลือกตาหญิงสาวขยับขึ้นลงมองแสงสีขาวที่ลอดเข้ามากระทบรู้สึกแสบตา แต่ปวดหัวอย่างหนัก เมื่อเธอลืมตามองเห็นภาพชัดเจน ก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งคนแรกที่วิ่งเข้ามาหาเธอคือ พี่มาร์กัส จากนั้นก็ตามด้วยมาร์คัส และยังมีพ่อแม่ของเธอ และพ่อแม่ของมาร์กัสและมาร์โก“ฝ้ายรู้สึกปวดอะไรตรงไหนไหม”เธอปวดไปทั่วร่าง โดยเฉพาะช่องท้อง แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าไปโดนอะไรมา สีหน้างุนงงของเธอมีอยู่หลายนาทีก่อนจะนึกออก“พี่มาร์กัส แล้วคุณเจด้ากับลูกเป็นยังไงบ้างคะ”สีหน้าทุกคนมีความแปลกใจ แอนนาที่อยู่ใกล้จึงถามต่อ“ทำไมหนูฝ้ายถึงถามเจด้ากับลูก”“ก็พวกเราจะไปหาพวกเขา ฝ้ายจำได้ว่าพวกเราขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป” ปอฝ้ายนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะนึกต่อ “จากนั้นก็เหมือนจะมีพายุอย่างหนัก” เธอยกมือตัวเองที่เขียวช้ำ“หรือว่าเกิดอุบัติเหตุคะ” เธอถามแบบนี้คนที่ได้ยินก็นิ่งเงียบกว่าเดิมมาร์กัสถอยหลังจากนั้นก็ให้หมอเข้ามาแทน แล้วสอบถามอาการทั่วไป ก่อนจะสรุปว่าความทรงจำตลอดสองเดือนที่พวกเราหายไปนั้น ปอฝ้ายเลือกที่จะลบความทรงจำเหล่านั้นจำไม่ได้ มาร์กัสรู้สึกอยากจะฆ่าคนตอนนี้ ความพยายามที่เขาทำมาแทบจะสูญเปล่า แต่เขาอย

มาร์คัสกลับมาในห้อง ก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดเครื่อง พบว่ามีสายโทรเข้าเกือบร้อยสาย ถ้าจะมีเหตุผลที่ทำให้เขาไม่อยากกลับมาเชียงใหม่ก็คงมีเรื่องนี้เรื่องเดียวเกตุแก้วเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ยอมจบง่ายๆ จริงๆ เขาต้องทำยังไงถึงให้เธอยอมหยุด เมื่อเสียงสุดท้ายดังขึ้นเขาจึงตัดสินใจรับสาย“โทรมาทำไม” เจ้าของมือถือถามอย่างไม่สบอารมณ์ เลยยิ่งทำให้ปลายสายโมโหไปมากกว่าเดิมแต่เธอก็พยายามควบคุมสติ“เรื่องของเรายังไม่จบนะ”“มันจบไปเมื่อสองเดือนก่อนแล้วเกตุ” น้ำเสียงขุ่นตอบอย่างมีอารมณ์โกรธกลับเพราะเหมือนคุยเรื่องเดิมไม่หยุด“นายจบแต่เกตุไม่จบ ยังไงเกตุก็ไม่เลิกได้ยินไหม”มาร์คัสถอนใจจากนั้นก็คิดจะวางสาย แต่นึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่เชียงใหม่ เกตุแก้วก็เป็นเพื่อนปอฝ้าย เมื่อเห็นท่าไม่ดีเขาจึงคุยต่อ“ตอนนี้อยู่ที่ไหน” ชายหนุ่มถามอีกฝ่ายก่อนจะได้คำตอบว่าเป็นผับในตัวเมือง จึงบอกว่าจะไปหาจากนั้นก็ขับรถออกไปทันทีเมื่อไปถึงผับที่เกตุแก้วอยู่อีกฝ่ายก็กำลังเมาได้ที่ สองมือเกาะเอวเขาทันทีที่เห็นหน้า “เกตุคิดถึงมากรู้ไหม” สองมือที่กำลังลูบไปยังแผ่นหลังชวนให้สมองเขาเตลิดมาร์คัสพยายามรวบรวมสติ ลากตัวเกตุแก้วออกจากผับได

เกตุแก้วยิ้มกลับ “นายคิดว่านายบ่าวที่พวกเราเล่นกัน นายสามารถควบคุมฉันได้จริงๆ ใช่ไหม บอกเลยคิดผิดเราไม่ยอม และไม่ว่าวันไหนเราก็ไม่ยอม ของของเราเราไม่ยกให้ใครง่ายๆ แน่”“เกตุแก้ว!!”“ไม่ต้องมาขู่เรานะมา..” เสียงหญิงสาวขาดตอน เมื่อมือของมาร์คัสบีบเข้าที่คอ ตัวเธอค่อยๆ ลอยขึ้นเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ“เกตุ มาร์คัส พวกนายจะกลับเลยไหม”เสียงปอฝ้ายช่วยชีวิตเกตุแก้วได้สำเร็จ ตอนที่เธอมาถึงนั้นพวกเขาก็หันหลังให้กัน “ถ้าอย่างนั้นนายก็ไปส่งเกตุหน่อย เมื่อกี้คนรถบ้านเกตุโทรมาว่ารถยางรั่ว”มาร์คัสหันมองเกตุแก้ว “ได้” เพราะเขายังคุยไม่จบ และคิดว่าคืนนี้พวกเราจะคุยกันอีกยาวแน่นอนปอฝ้ายมองสองคนที่เดินจากไปแล้ว ที่คนเคยบอกว่าเซ้นส์ผู้หญิงแรง เธอเริ่มจะเชื่อแล้ว “ลุงชัย” เธอหันไปเรียกคนงานในสวนก่อนจะให้ขับรถตามสองคนนั้นไปและเธอก็ได้รู้ว่าสถานที่ที่มาร์คัสไปส่งเกตุแก้วนั้นไม่ใช่บ้าน แต่เป็นรีสอร์ทแห่งหนึ่ง เธอนั่งรอพวกเขาออกจากห้องนั้นจนถึงรุ่งเช้าอีกวัน สองมือกำแน่นจากนั้นก็สั่ง“ลุงชัยกลับกันเถอะ” ดูเหมือนเธอควรจะจบเรื่องทั้งหมด ก่อนที่มันจะบานปลายไปมากกว่านี้ที่ทำงานปอฝ้ายก็ไม่ไป ที่บ้านเธอก็หล