Semua Bab มาเฟียรั้นรัก: Bab 21 - Bab 30

มาร์กัสมองพ่อ ก่อนจะขอตัวเดินจากไปก่อน ปล่อยให้มาร์คัสเดินไปยังเคาน์เตอร์ครัวหยิบขวดแก้วสีน้ำตาลออกมาดื่มกินเพื่อดับอารมณ์ คนเป็นพ่อจึงเดินเข้ามานั่งใกล้ จากนั้นก็หยิบรินใส่แก้วตัวเอง“แกคิดจะทำอะไรกันแน่”มาร์คัสไม่พูดในสิ่งที่คิด เพียงแต่รู้ว่าเขายอมไม่ได้แค่นั้น“สิ่งที่พ่อพูดถือว่าพ่อได้พูดแล้ว ส่วนการตัดสินใจของแกหลังจากนี้ก็ถือว่าแกได้คิดดีแล้ว แกก็ควรรับผลของมันด้วย”เขารู้นิสัยของลูกดีกว่ามาร์คัสใจร้อนขนาดไหน บุตรชายคนนี้คิดการณ์ไม่รอบคอบใจร้อนไปทุกเรื่อง คงเพราะกลัวว่าจะเดินทางไม่ดีเขาจึงเตือนไว้ก่อนแต่สุดท้ายแล้วก็เป็นตัวลูกชายเขานั่นเองที่ตัดสินใจว่าจะเดินไปทางไหน มาร์คัสพยักหน้าก่อนจะขอตัวเข้าห้องเหลือเพียงพ่อคนเดียวที่นั่งถอนหายใจเขามองไปยังขวดแก้วสีน้ำตาล ก่อนจะเอ่ยเหมือนพูดผ่านสายลม“ให้คนจับตามองพวกเขาสองคนให้ดี แล้วมารายงานฉันเข้าใจไหม”บอดี้การ์ดที่อยู่ในมุมมืดพยักหน้าไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ก่อนจะหายไปกับความมืดสนิทมาร์โกลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องตัวเอง เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเมียกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ แอนนาเงยหน้ามองสามีก่อนจะวางหนังสือเล่มโปรดมองผู้เป็นสามีเข้าขึ้น

“พี่มาร์กัส!!” ปอฝ้ายห้ามไม่ทัน อีกทั้งยังหมดแรงทรุดลงพื้นเบาะ เพราะว่าความวาบหวามที่จู่โจมอย่างรวดเร็ว มันทำให้เธอไม่มีแรงห้ามอีกแล้วยกเว้นจะร้องออกมาเพื่อระบายความรู้สึก“อือ อ๊ะ” ปอฝ้ายตกใจเสียงร้องตัวเอง แต่ก็เหมือนคุ้นชินกับความรู้สึกนี้ หรือว่าที่พี่มาร์กัสบอกว่าพวกเรารักกันคือเรื่องจริง แต่เธอชอบมาร์คัสและสนิทกับอีกฝ่ายมากกว่า เธอจะมาชอบพี่ชายเขาไม่ได้พอคิดแบบนี้มือบางก็พยายามผลักเขาออก สองมือผลักตรงบ่าแต่ร่างกายเขาก็เหมือนหินผาที่ไม่ขยับเคลื่อนแต่อย่างใด ลิ้นร้อนที่แตะไปยังกลางใจร่างของเธอเน้นยิ่งเร่งเร้าให้เธอรู้สึกบางอย่างมันคือความรู้สึกอะไร ทำไมเธอรู้สึกว่ามองเห็นเมฆสีขาวลอยไปมา ตัวรู้สึกเบาเหมือนกำลังถูกก้อนเมฆยกออกจากพื้นดิน สุดท้ายแล้วจู่ ๆ ก็เหมือนเธอถูกปล่อยกลางอากาศแล้วตกลงสู่ทะเลที่มีน้ำลึกเต็มมหาสมุทร“อ๊า” ร่างบางสั่นเทาแต่ก็เหมือนไม่สุด ปอฝ้ายเงยหน้าขึ้นมองเขาที่หยุดการกระทำทั้งหมด ชายหนุ่มโน้มมาหาเธอจากนั้นก็มอบจูบอันแสนหวานอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจจนกระทั่งเขาเอ่ยประโยคต่อมา“นี่แค่บทแรกฝ้าย พี่จะทำให้เธอจำได้จนวันตาย”แค่นี้? เหมือนพาเธอไปลอยทะเลให้ปลาฉลามกิน จา

ตอนที่เขากำลังจะเสร็จนั้น เธอเหมือนถูกพายุซัดใส่ “ท่าสุดท้ายแล้ว” เขากำลังสอนเธอใช่ไหมชายหนุ่มยกตัวเธอจนตัวลอย ปอฝ้ายมองไปยังฝาเพดานที่แตะอยู่แค่เอื้อมมือ เหตุการณ์นี้เหมือนเคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าเกิดขึ้นที่ไหน“จำได้ไหมว่าท่านี้ของเรา ทำให้กระท่อมที่เราอยู่พังไม่เป็นท่า”ทำยังไงกระท่อมถึงพัง ต้องรุนแรงขนาดไหน? ปอฝ้ายไม่ต้องรอคำตอบแล้ว เมื่อมือหนายกเธอขึ้นแล้วขยับเร่งให้เร็วและแรงกว่าเดิม เสียงเนื้อกระทบเนื้อเสียงดังแข่งกับคลื่นลมมาร์กัสคำรามจากนั้นก็จับเธอแนบชิดกับลำตัว ปอฝ้ายสัมผัสได้ถึงท่อนเอ็นด้านล่างที่กระตุกขยับ จากนั้นเขาก็วางเธอลงนอนขยับเอวให้ท่อนเอ็นออกมาปอฝ้ายถึงได้เห็นน้ำสีขาวที่ไหลติดมาด้วย เธอนึกถึงถุงยางขึ้นมาแต่ดูเหมือนว่าคนพามาจะไม่ได้ตั้งใจใช่มัน จึงก้มลงแล้วพูดสิ่งที่เขาเคยพูดเอาไว้ “พวกเรามีลูกด้วยกันนะ”คำว่าลูกทำให้ปอฝ้ายชะงักนิ่ง จากนั้นอย่าถามคำว่าห้ามปรามอีกฝ่ายจากเธอ เธอถูกเขาสร้างลูกไปกี่น้ำเธอก็นับไม่ถูก ส่วนเธอเองก็สุขจนล้นอกไม่รู้กี่ครั้งทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืน แต่เธอก็ไม่อาจลืมมันได้อีกตลอดชีวิตแน่นอน ทำไมเธอถึงปฏิเสธเขาไม่ได้นะ

ก็เพราะไอ้เห็นหมดแล้วเนี่ยแหละที่เธออายจนแทบมองหน้าเขาไม่ติด เธอพูดให้เขาออกไปอยู่นานจนในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอม เมื่อประตูปิดลงปอฝ้ายก็ลงจากเตียงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแต่เมื่อเข้าไปด้านในก็พบภาพเมื่อคืนที่พวกเรา.. รีบอาบน้ำ ปอฝ้ายอย่าคิดอะไรเด็ดขาด เธอรีบอาบน้ำส่งๆ ก่อนจะออกจากห้องเมื่อออกมาก็พบอาหารวางบนโต๊ะเมื่อนั่งลงเธอก็รู้สึกว่าท้องหิวมาก เหมือนเมื่อคืนใช้พลังงานไปจนหมด คนหิวก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยหน้ามองเขา “ไม่ต้องรีบกินพี่ไม่แย่งเราหรอก”ปอฝ้ายมือชะงักเงยหน้ามองเขา พอเห็นใบหน้ายิ้มก็รีบหลบตา สองมือก็รวบช้อน “ฝ้ายอิ่มแล้ว”มาร์กัสมองอาหารที่เหลือครึ่งจาน “ถ้าเรากินแค่นี้แล้วบ่นว่าเหนื่อยอีก พี่จะทำโทษเรานะ ฉะนั้นกินให้หมดตอนที่ทำกิจกรรมจะได้มีแรง”กิจกรรมอะไรอีกปอฝ้ายสำลักน้ำ มองคนตรงหน้าที่น้ำเสียงดุจากนั้นก็ทำสีหน้าจริงจัง ว่าถ้าเธอไม่กินให้หมดเขาจัดหนักแน่ ถามว่าเธอกลัวไหม ไม่กลัวก็บ้าแล้วคนอะไรอึดเป็นบ้าสองมือกำลังจะจับช้อน เขาก็ดึงไปจับแทนก่อนจะตักป้อนให้ ปอฝ้ายไม่ยอมอ้าปาก เขาก็พูดให้อ้าจนได้ “หรือจะให้พี่ป้อนด้วยอย่างอื่น”เธอเริ่มกลัวเขาแล้ว คนอะไรนิ่งแต่ร้ายสุดๆกินอิ่มแล้วก็

บนเรือสำราญที่สำราญไปด้วยความสุขและความสับสน ปอฝ้ายไม่เข้าใจว่าทำไมถึงห้ามเขาไม่ได้ ทุกครั้งที่พวกเราอยู่บนเตียงเธอมีความสุขมาก แต่พอได้สติเธอก็เอาแต่โทษตัวเองที่ง่ายไปมองไปยังคนที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเล เขาดำผุดดำว่ายอยู่สักครู่ก่อนจะปีนบันไดขึ้นมา ทั้งหุ่นกล้ามแน่นตลอดจนอาวุธที่มองเห็นเต็มสองตา หากเรียกว่าเป็นเทพบุตรมาจุติเขาก็ไม่เถียงแต่อย่างใด“พี่ไม่คิดจะอายฟ้าอายทะเลหรือยังไง”“พี่นึกว่าเราชินแล้ว” ชินบ้าอะไร เธอหัวใจเต้นเร็วทุกครั้งที่เห็นเขาเปลือยทั้งกายแบบนี้ตลอด และสุดท้ายก็จบลงที่บนเตียงครึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอเริ่มสับสนความรู้สึกตนเอง คงเพราะคิดเพลินไปหน่อย พอได้รับรสเค็มตรงปากถึงรู้สึกว่าเขาก้มจูบ “ฝ้ายไม่อยากอาบน้ำใหม่อีกรอบ”“ไม่อยากอาบเองพี่ก็อาบให้ได้”ไม่ต้องเสียสละเรื่องแบบนี้เลย เพราะสุดท้ายเธอก็ขาดทุนอยู่ดี มือบางผลักเขาออกไปจากนั้นก็วิ่งเข้าไปด้านในคิดหมายจะแต่งตัวเพื่อมาทำอาหารมื้อเย็นสรุปแล้วสุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับตัวเองว่าอยู่กับเขาเธอรู้สึกสบายใจ วันนี้อาหารที่เตรียมเหมือนเริ่มจะหมด เขาเองก็เหมือนกำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อจนกระทั่งได้ยินเสียงเรือแล่นเข้ามา มาร์