Semua Bab มาเฟียรั้นรัก: Bab 31 - Bab 40

เสียงประตูห้องเปิดออกแล้ว หญิงสาวใส่เสื้อลูกไม้ตัวบางมองเห็นผิวและเรือนร่างทุกส่วน ปอฝ้ายกำลังจะออกไปยั่วโมโหเขา พอเปิดประตูก็พบว่าเขาอยู่ตรงหน้าเธอชายหนุ่มคว้าเอวเธอเอาไว้ จากนั้นก็ผลักเธอกลับเข้าไปในห้องลองเสื้อ “คุณจะทำอะไร” ความห่างเหินที่เธอมอบให้ทำให้เขาหมดความอดทน จึงใช้ปากตัวเองปิดปากเธอ“ออกไป” เสียงเธอพูดได้แค่นั้น มือบางแม้จะพยายามผลักเขาออกเท่าไรก็ไม่เป็นผล สุดท้ายแล้วเธอก็ถูกเขาขโมยจูบอย่างไม่เต็มใจ ตอนที่เธอเหมือนจะขาดใจตายนั้น เขาก็ยอมปล่อยปอฝ้ายจะยกมือตบเขา มือหนาก็คว้าได้ทันก่อนจะรวบมือทั้งสองไว้เหนือหัวกดไว้กระจกด้านหลัง “พี่ไม่ชอบให้คนอื่นมองของของพี่”“ใครเป็นของพี่กัน” เสียงฝ้ายยังเถียงไม่หยุด ทำให้เขาปล่อยมือเธอ ปอฝ้ายจะขยับตัวหนี มาร์กัสก็ผลักเธอหันหลังติดกับกำแพง มือหนาก็จับซิปด้านหลังเพื่อปลดเสื้อออก“อยากให้พี่ถอดเฉยๆ หรือว่าทำอย่างอื่นด้วย”“บ้า!!” ที่นี่ร้านเสื้อผ้าเขายังคิดแบบนี้สุดท้ายแล้วเธอก็กลัวเขาทำจริงๆ จึงยอมให้เขาถอดออกก่อนจะกลายร่างเป็นชุดแม่ชีแทนพอมาถึงห้องแทนที่เธอจะตื่นเต้นกับเสื้อผ้าพวกนั้นกลับเดินเข้าห้องแทน แต่เท้าก็หยุดอยู่หน้าห้องก่อนจ

สายน้ำและเรือที่แล่นอยู่ด้านนอก แต่กลับไม่สามารถออกไปเดินเล่นหรือชื่นชมได้ ปอฝ้ายนั่งดูทั้งวันจนเริ่มเบื่อ เขาหายไปตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงบ่ายสามแล้วก็ยังไม่กลับมาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วเธอก็หน้าแดงกว่าเก่า ไม่คิดเลยว่าพวกเราจะจบด้วยเรื่องแบบนี้ หันมองรอบด้านเมื่อรู้สึกเบื่อจึงอยากออกไปเดินเล่นหันมองบอดี้การ์ดของพี่มาร์กัสสองคนตรงประตู ปอฝ้ายจึงเอ่ยถามพวกเขา “พวกนายถามพี่มาร์กัสหน่อยได้ไหม ฉันอยากออกไปเดินเล่นวิหารซันมาร์โก”บอดี้การ์ดสองคนมองหน้ากัน จากนั้นก็โทรไปหาเจ้านาย ดูเหมือนมาร์กัสจะสงสารคนรออีกทั้งธุระของเขาวันนี้กว่าจะเสร็จก็คงดึก“ดูแลเธอให้ดี” เหงื่อของบอดี้การ์ดตกทันที รู้เลยว่างานใหญ่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น แต่ความตามใจเมียก็ไม่มีใครเกินเจ้านาย สุดท้ายแล้วก็ยอมให้ปอฝ้ายไปเดินเล่นก้าวแรกที่ได้ออกจากห้องเธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองได้อยู่เวนิสขึ้นมาหน่อย เดินลัดเลาะไปไม่นานก็ถึงมหาวิหารซันมาร์โก ปอฝ้ายมองสถาปัตยกรรมยิ่งใหญ่ตรงหน้ามองเสาสีแดงตรงหน้ามหาวิหารที่เด่นชัดแต่ไกล ด้านบนมีรูปภาพวาดเกี่ยวกับศาสนาคริสต์วาดอย่างสวยงาม หันมองอีกฝั่งมีรูปปั้นไม้สีทองเด่นตระหง่าน ฝั่งซ้ายมือเป็น

คนเราจะรักกันเร็วขนาดนั้นเชียว พวกเราพบเจอกันไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ พอคิดแบบนี้แล้วเธอก็คิดว่าความรู้สึกตอนนี้เป็นเพียงแค่ความหลงเท่านั้นหลงในรสรักที่เขามอบให้อย่างไม่ลืมหูลืมตา เมื่อเงยหน้าเขาก็โน้มลงจูบเธอก่อนจะอุ้มเธอไปอาบน้ำล้างตัวในห้องน้ำ ที่ไม่ได้แค่อาบน้ำถูตัวอย่างเดียวแต่ยังมอบความรักให้เธออีกหลายท่าเสียงความเงียบของเกลียวคลื่นดูเหมือนจะสงบลงแล้ว ตอนนี้ดูจากเวลาคงเป็นวันใหม่ของอีกวัน ร่างบางกำลังนอนสลบไม่ได้สติ คงเพราะเหนื่อยมากจริงๆมาร์กัสก้มลงจูบตรงหน้าผากเธอก่อนจะลงจากเตียงจากนั้นก็กดมือถือ มีเสียงปลายสายที่รายงาน“เป็นคุณมาร์คัสจริงๆ ครับ”หัวใจเขาสั่นไหว เพียงแต่ตอนนั้นเขาอยากให้เธอมีโอกาสเลือก จึงยอมปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของมาร์คัส เขาปิดมือถือแล้วเดินกลับมายังเตียงอีกครั้งแทรกตัวขึ้นไปนอนก่อนจะกอดเธอไว้แน่นแนบอก เป็นความดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เธอเลือกเขา ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากอีกครั้ง ไม่อยากให้เธอหายไปไหนอีกเลยรอจบเรื่องนี้ก่อนพวกเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ปอฝ้ายพี่จะไม่ยอมเสียเราให้ใครอีกแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องเห็นแก่ตัวเสียงแก้วถูกปัดแตกลงพื้นเสียงดัง จารมีนก

“พี่มาร์กัสไม่เจอกันครึ่งปี หล่อกว่าเดิมอีก” หญิงสาวเหมือนรู้สึกตัวว่ามีอีกคนมาด้วยจึงหันมายิ้ม“สวัสดี ฉันลอร่า”ปอฝ้ายจับมือทักทายอีกฝ่ายเช่นกัน “ปอฝ้ายค่ะ”ลอร่ายิ้มเหมือนมีคำถามจะถามมากมาย แต่เสียงด้านในดังขึ้นเสียก่อน อีกฝ่ายจึงเชิญแขกเข้าไปด้านใน เมื่อเข้าไปพวกเราก็พบกับเจ้าของบ้าน นายพลอาร์มาร์โดและมาดามโอลิเวียปอฝ้ายมองพวกเขาทักทายกัน ก่อนที่นายพลอาร์มาร์โดกับมาร์กัสจะแยกไปยังห้องทำงาน ตอนนี้จึงเหลือเพียงลอร่าและมาดามโอลิเวีย“ไม่ต้องเกรงใจนะ ลอร่าพาปอฝ้ายไปดูห้องเถอะจะได้ทำความคุ้นเคยเอาไว้”ปอฝ้ายน้อมรับคำเชิญ ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ห้องด้านบนมีห้องนอนสามห้องนอน ห้องที่เธอได้อยู่เป็นห้องมุมซ้ายสุดของบ้าน เมื่อเข้าไปก็พบว่าด้านในถูกตกแต่งอย่างอบอุ่นลอร่ายิ้มแล้วชี้ไปยังห้องข้างกัน “ห้องเราเอง ยังไงก็ทำตัวตามสบายได้เลย”นี่เขาจะไปนานเท่าไร ทำไมเธอรู้สึกว่าตัวเองต้องอยู่ที่นี่นานเป็นเดือน “ยูเป็นแฟนพี่มาร์กัสเหรอ”ปอฝ้ายรีบส่ายหน้าทันที แต่อีกฝ่ายเหมือนทำสีหน้าไม่เชื่อ ก่อนจะลากเธอเข้าไปห้องของเธอ ทำให้เธอได้เห็นภาพของสองครอบครัวถ่ายรูปด้วยกัน มีกรอบรูปเล็กๆ ที่สามคนถ่ายไว้ด

ลูเฟียและมาร์กัสมาถึงชายแดนฝรั่งเศส เข้าไปยังหมู่บ้านเล่นสกี ฟาเบียนเดินไปยังกระท่อมที่อยู่ห่างไกลผู้คน จนสุดท้ายแล้วก็เจอกระท่อมร้างเหมือนไม่มีคนอยู่หลังเดียวเขาก้าวเดินเข้าไปสองก้าว จู่ๆ ก็มีลูกธนูลอยผ่านหน้า เมื่อมองหันไปก็พบลูแบร์กำลังหลบอยู่บนต้นไม้ เมื่ออีกฝ่ายมองว่าเป็นใครก็กระโดดลงมาเขาเล็งธนูไปยังสองคนด้านหลัง “คุณชายลูเฟียกับมาร์กัสลูกชายคนโตของมาร์โก” เสือสองตัวมาอยู่ร่วมกันได้ยังไง“พวกเรามาเรื่องหลักฐานที่นายได้ไปเมื่อห้าปีก่อน”สองมือที่ถือคันธนูวางลง จากนั้นก็พาพวกเขาไปยังด้านหลังกระท่อมที่ห่างออกไปอีกพอสมควร พวกเขามองที่อยู่อาศัยของอีกฝ่ายตลอดห้าปี“ที่ผ่านมาจารมีนไม่เคยเชื่อว่าผมตายแล้ว มันยังคงให้คนออกค้นหาผมอยู่ลับๆ ส่วนหนึ่งก็เพราะกลัวว่าหลักฐานที่ผมนำออกมาจะถึงมือตำรวจ”แค่เทปที่บันทึกการตายของพ่อ สำคัญขนาดนั้นเชียว ดูเหมือนลูแบร์จะเข้าใจความคิดของลูเฟีย จึงได้พูดต่อ “เพราะว่าครั้งนั้นผมไม่ได้นำแค่เทปบันทึกหน้ารถออกมาเท่านั้น แต่ยังนำหลักฐานสำคัญที่จะทำให้ธุรกิจของจารมีนล้มได้ทันที”ตาลูเฟียลุกขึ้น “นายหมายถึงอะไร”“รายชื่อลูกค้าของรัฐบาลที่ให้การสนับสนุนสินค้าข