All Chapters of มาเฟียรั้นรัก: Chapter 41 - Chapter 50

มาร์กัสสลบไปนานถึงสามวันสามคืน ในที่สุดเขาก็ฟื้นขึ้นมา ตอนที่ทุกคนอยู่พร้อมหน้านั้น สายตาเขาเหม่อลอยเหมือนเด็กน้อย ทุกคนเรียกชื่อเขาแต่มาร์กัสก็ไม่มีการตอบสนอง“อาการเกิดจากเลือดออกในสมอง ส่งผลให้กลายเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงขาไม่รู้สึก และดูเหมือนจะเป็นโรคความจำเสื่อมด้วย”แอนนาได้ยินก็ถึงกับเป็นลมอีกรอบ ไม่เว้นแต่คนเป็นแม่ ทุกคนก็มีอาการไม่ต่างกัน ปอฝ้ายที่ยืนอยู่ปลายเตียงยกมือขึ้นจับขาอีกฝ่าย แต่ไม่ได้รับการตอบสนองแต่อย่างใดน้ำตาเธอไหลพรากออกมาเป็นสายก่อนจะทรุดลงพื้น เป็นความผิดของเธอคือคำที่ลอยวนเวียนอยู่ในสมองเธอตอนนี้ เป็นมาร์คัสที่พยุงเธอออกไปจากห้องเพื่อควบคุมสติบนดาดฟ้าแม้ท้องฟ้าตอนนี้จะงดงามเพียงใด แต่จิตใจเธอกลับดำดิ่งเต็มไปด้วยความมืดมน“ไม่ใช่ความผิดของฝ้าย หรือของใครทั้งนั้น” มาร์คัสพยายามพูดปลอบใจ แต่ปอฝ้ายก็ส่ายหน้าปฏิเสธท่าเดียวยืนได้ไม่นานแอนนาก็เดินมาสมทบ ผู้เป็นแม่มองบุตรชายก่อนจะขอคุยกับปอฝ้ายเป็นการส่วนตัว หญิงสาวหันมองแม่ของพวกเขาสองคนจึงยกมือไหว้ขอโทษ แต่แอนนาก็รับมือไหว้เอาไว้ “ไม่จำเป็น ตอนนี้ทุกอย่างก็จบแล้ว แม่อยากให้เราไป”ปอฝ้ายตกใจกับคำพูดของแอนนา “แต่

นิ้วปลดกระดุมลงมาทีละเม็ด ปลดจนถึงกลางหน้าอกเจ้าของร่างก็พูด “หยุด” ชายหนุ่มเงยหน้าแล้วถาม“คุณทำแบบนี้แฟนคุณไม่ว่า?” สายตาเขามองไปยังแหวนนิ้วนางที่เธอสวมอยู่ปอฝ้ายเห็นก็ดึงมือยกขึ้น “พี่เป็นคนให้ฝ้ายเอง และบอกฝ้ายว่าจะกลับมาแต่งงานกัน”“ผมเนี่ยนะพูดอย่างนั้น แต่ทำไมผมจำไม่ได้เลย”หญิงสาวรู้สึกโกรธขึ้นมา ก็เขาเป็นคนพูดเองแล้วยังจะมาทำเหมือนจำไม่ได้ รู้แหละว่าเขาแกล้งทำเป็นลืม ปอฝ้ายจึงหันมองไปยังกางเกงสองมือจับกระดุม “คุณจะทำอะไร”“ก็บริหารร่างกายของพี่นะสิ” บริหารร่างกายตรงนั้นมีที่ไหน? มาร์กัสเกือบหลุดพูดห้าม แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองไม่มีแรง จึงทำได้เพียงมองมือบางค่อยๆ รูดซิปทีละนิดจนเหลือแค่กางเกงชั้นใน สายตาเขาดูตกใจกับสิ่งที่เธอทำ จนกระทั่งมองเธอเดินไปยังชั้นวางของด้านข้าง จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ออกมาในมือนั้นคือ? ลมหายใจเขาผ่อนลงเมื่อเห็นว่าเป็นอุปกรณ์ช่วยฝึกกำลังขา แต่คนที่จับตามองเขานั้นมองเห็นความผิดปกติบางอย่าง พอรู้สึกสงสัยก็เลยแกล้งเขามากหน่อยและเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆสองมือจัดอุปกรณ์ช่วยฝึกกำลังขา จากนั้นก็หันมองเขาที่กำลังถอนลมหายใจโล่ง พอเธอมองเขาสายตานั้นก็หลบไปทางอื่น ลอง

“เธอรู้ได้ยังไง อย่ามารู้ดีกว่าผม” ใบหน้างามไม่พูดตอบแต่ก้มลงต่ำไปเรื่อยๆ สายตาจ้องมองที่ริมฝีปากของเขา ก่อนที่มือเธอจะขยับขึ้นไปยังใต้หมอนชั่วพริบตาต่อมา เธอก็ถูกกดลงพื้นเตียงในมือก็มีปืนอยู่ ส่วนเขาก็จับปืนมาครองไว้เป็นของตนอย่างรวดเร็ว “ไม่เอาน่าลอร่า ไม่เจอกันนานทำไมยังใช้มุกเดิมๆ อยู่”คนถูกรู้ทันรู้สึกโมโห มากกว่าเดิม จากนั้นก็ยกขาขึ้นจะตีเข้าหวางขาเขา อีกฝ่ายก็หลบลงข้างเตียง ส่วนเธอก็หยิบมีดที่ซ่อนไว้อีกแห่งขึ้นมาถือเอาไว้เสียงจิจ๊ะในลำคอมาร์คัสดังขึ้น “ไม่เจอกันนานรู้สึกจะแสบขึ้นเยอะ”“แน่ล่ะ ใครได้เจอคนแบบนายถ้าไม่พัฒนาก็คงจมปลักอยู่ในโคลนแน่” เธอไม่มีทางหลงกลเขาอีกแล้วส่วนเขาก็ไวยิ่งกว่า “ดูเหมือนคืนนี้คุณจะต้องใช้เวลาทำใจ ถ้างั้นผมจะกลับมาใหม่นะ” เขาเดินได้สองก้าวจากนั้นก็ชี้ไปยังประตูด้านหลังเธอ“ผมอยู่ห้องข้างๆ นี้เอง ถ้าคุณเหงาก็เรียกใช้บริการผมได้” ตอนนี้เองที่มาร์คัสรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แม้แต่ห้องที่เตรียมเอาไว้!! ถามว่าแผนใคร ก็จะใครล่ะ นอกจากมาดามใหญ่ของตระกูลปอฝ้ายมองคนตรงหน้ากำลังพยายามที่จะยกตัวขึ้นตามแรงของเครื่องมือในการฝึกยืน สายรัดที่รัดตั้งแต่หน้า

สุดท้ายแล้วดูเหมือนความเกลียดชังจะไม่ได้ผล เพราะความรักมักจะอยู่เหนือทุกอย่าง เขามองชายหนุ่มขับรถจากไปก่อนจะหันมองเมียอีกครั้ง“คุณเห็นไหม สุดท้ายแล้วตัวเขาเองก็จะกำหนดชะตาตัวเองว่าจะให้เป็นยังไง จะดีจะชั่วล้วนอยู่ที่การกระทำ คนที่คิดว่าเป็นคนไม่ดีเขาอาจจะดีในแบบของเขาก็ได้”แอนนาเห็นด้วย แต่ตอนนี้เธอยังเตรียมงานแต่งไม่เสร็จเลย ชุดก็เพิ่งจะวัดต้องรออีกหนึ่งอาทิตย์ถึงจะเสร็จ ไหนจะการ์ดแต่งงาน ไหนจะเชิญพ่อกับแม่ปอฝ้ายมาอีก คิดๆ แล้วก็งานเยอะอยู่“คุณพูดก็นึกขึ้นได้ ฉันขอตัวไปทำเรื่องต่อนะ”เพิ่งเตือนไปไม่นาน ก็เอาอีกแล้วมาร์โกส่ายหน้ากับเมีย เมียเดินนำได้สองก้าวเขาก็เดินตามจากนั้นก็คว้าตัวเมียขึ้นมาพาดกับบ่า“คุณจะทำอะไรปล่อยฉันลง”“หยุดยุ่งเรื่องคนอื่นได้แล้ว ไปกับผม”“ไปไหนไม่ได้ ฉันต้องไปเตรียม” แอนนาปิดปากตัวเองไม่ให้คนในงานได้ยิน จนสุดท้ายแล้วก็ถูกสามียัดใส่รถแล้วปิดด้วยปากอยู่นานสองนานก่อนจะสงบลงคนยุ่งเรื่องชาวบ้านมองรถที่กำลังขับไปท่าเรือ “คุณจะพาฉันไปไหน”“ไปล่องเรือแถวฝรั่งเศสสักเดือนสองเดือน”“ไม่ได้!! ฉันต้องเตรียมงานแต่งลูกอีก”“เรื่องของเขา เขาจัดการเองนะ คุณอย่าไปยุ่งเลย”

เรื่องนี้ลูคัสก็ไม่มั่นใจ “ตอนนี้มันไม่ง่ายเหมือนมาดามคิดแล้ว ก็เพราะคุณมาร์กัสความจำเสื่อมจริงๆ ถ้าคุณปอฝ้ายกลับไปคราวนี้อาจจะแย่กว่าเดิม”ความทรงจำที่หายไป 3 ปี ก็คงพอกับความรู้สึกที่พวกเขาได้เริ่มไม่นานจะหายไปตลอดกาล แล้วแบบนี้งานวิวาห์ที่แอนนาวางเอาไว้จะสำเร็จหรือจะพังกว่าเดิมเขาก็ไม่แน่ใจสองคนหันมองหน้ากันด้วยความเครียด มองคุณเจด้าที่เดินเข้าไปด้านในมองน้องสะใภ้ “ฝ้าย”เสียงเรียกชื่อทำให้ปอฝ้ายหันมอง ก่อนจะพบว่าเป็นพี่สาวของมาร์กัสและมาร์คัส เธอจึงยกมือไหว้อีกฝ่าย สายตาก็หันมองรอบด้านคิดว่าคุณเจด้าอาจจะมาพร้อมกับมาดามแอนนาแต่ก็ไม่พบใคร“คุณเจด้าทราบได้ยังไงคะว่าฝ้ายอยู่ที่นี่”คนถูกถามถอนใจ “เรื่องมันยาวเอาเป็นว่าตอนนี้เธอตามฉันกลับไปยังฟรอเรนซ์ก่อน”ปอฝ้ายหัวใจสั่นดีใจอย่างบอกไม่ถูก “ฉันได้รับอนุญาตกลับไปแล้วหรือคะ”เจด้าถอนใจอีกรอบดูเหมือนแม่จะกล่อมลูกสะใภ้คนนี้ได้สำเร็จ“ไปเถอะ เอาเป็นว่าเดินทางไปคุยไปแล้วกัน” ถ้าขืนชักช้ามีหวังเธอได้เปลี่ยนน้องสะใภ้ใหม่แน่ทั้งลากทั้งเร่งเดินทางในที่สุดพวกเรามาถึงโรงพยาบาล แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็มีคนเร็วกว่า เมื่อตอนนี้ในห้องนั้นพบแต่เพียงความว