All Chapters of นายหัว (เถื่อน) กระหายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ทว่าคนที่เห็นเต็มสองตาคือชมนาถ เจด้าหันไปมองสีหน้าชมนาถที่ยิ้มเหมือนได้ชัยชนะ เธอรีบถอยจากคนมือไวปากไวอย่างลูเฟียทันที“Ti voglio bene” (ผมรักคุณ) เป็นคำที่ลูเฟียหลุดปากเจด้าหันไปมองแล้วส่ายหน้า เธอไม่เชื่อว่าคนแบบเขาจะรักใครเป็น เข้ามาในบ้าน ป้าเรียมนำน้ำออกมารับแขก เจด้ามองเจ้านายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แขกพิเศษที่มานั่งตรงกลางลูเฟียยังเหมือนเดิมที่เอาแต่จ้องเธอ ไม่สนใจเจ้าของเกาะสักนิด คิดว่าเรื่องที่เธออยู่ที่นี่พ่อแม่คงรู้แล้ว ถ้าอย่างนั้นการที่พ่อยอมให้ลูเฟียมาที่นี่เพราะอะไรกันแน่แต่จากสถานการณ์เธอคิดว่าคนที่รู้เรื่องนี้คงเป็นแม่ของเธอมากกว่า ดังนั้นแล้วถ้าจะให้เดาแผนของแม่ก็เหมือนทางตัน ดังนั้นเธอต้องตั้งรับให้ดี“ผมอยากให้คุณเจนติดตามพวกเราไปด้วยตลอดเวลาที่ผมอยู่ บนเกาะ”เจด้ามองคนพูดก็อยากปฏิเสธ แต่ทำได้แค่กัดฟันแล้วตอบ “ได้ค่ะ” ถ้าอยากให้เธอติดตามก็ได้ ไม่มีปัญหา แล้วอย่ามาร้องขอเปลี่ยนใจก็แล้วกัน“ถ้างั้นไปที่แพเลี้ยงไข่มุกก่อนก็ได้ครับ” เมื่อแขกเสนอเจ้าของเกาะก็เชื้อเชิญอย่างดี ถ้าไม่เป็นเพราะว่าอีกฝ่ายเป็นแขกที่จะมาร่วมลงทุน มีหรือนายหัวที่หน้าบูดเป็นตูดลิงจะยอมสง

“ก็เรื่องวันนี้ แถมตอนที่หายไปกับหมอนั่นสองต่อสองอีก”ก็แค่คุยกันทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โต พีรพัฒน์เชยคางของเธอให้มองหน้าเขา “ก็แค่คุยกันปกติ เขาเป็นแขก จะให้เจนไล่ตะเพิดงั้นเหรอ”เขามองหน้าหญิงสาว “โกหก สายตาหมอนั่นไม่ได้มองเธอแบบคนเพิ่งรู้จักกัน แต่เหมือนรู้จักกันมานานแล้ว”คนจะนอนพอถูกกวนก็เริ่มหงุดหงิด ลุกขึ้นตัดสินใจพูดความจริง “เรื่องของเรื่องคือเมื่อก่อนเจนเคยเรียนอยู่ที่อิตาลี ส่วนเขาเป็นรุ่นพี่ ต่อมาแม่ย้ายมาเมืองไทยก็ไล่เจนออกจากบ้าน ให้เจนออกมาใช้ชีวิตหาเงิน เรียนเอง จนมาเจอนายหัวเข้านี่แหละ เรื่องก็มีเท่านี้ พอใจหรือยัง”เธอเล่าความจริงแล้วแต่เขาจะเชื่อไหม เธอคิดว่าคงไม่ เพราะอีกฝ่ายพูดสวนทันที “อย่าเอานิทานหลอกเด็กมาหลอกผู้ใหญ่อย่างฉัน”เจด้าถอนหายใจแรง “พอพูดความจริงนายหัวก็หาว่าโกหก สรุปแล้วนายหัวอยากให้เจนพูดอะไร”“เคยนอนกับมันหรือเปล่า”เจด้าทำหน้าตึงทันที “เจนง่ายกับนายหัวก็ไม่ได้หมายความว่า เจนจะง่ายกับคนอื่น แล้วนายหัวก็เห็นแล้วว่าในวันแรกของเราเป็นยังไง”พีรพัฒน์กำลังหึงจนหน้ามืดตามัว นึกภาพเธออยู่บนตัวชายอื่นแล้วก็ทนไม่ไหว ความหึงหวงนี้เริ่มหนักขึ้นทุกวัน พอรู้ต

หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัวกับขนาดใหญ่โต เหมือนเขาจะรู้จึงพูดปลอบให้เธอหายกังวลเจด้าสูดหายใจก่อนจับท่อนเอ็นลำใหญ่ไว้มั่น จากนั้นจึงเริ่มเอาลิ้นแตะลงไปเบา ๆ แม้จะดูเงอะงะเพราะเป็นครั้งแรกของเธอ แต่เขาก็พอใจที่ได้สอนงานเด็กน้อย จากนั้นลิ้นเรียวเล็กที่สั่นเทาก็ค่อย ๆ เล็มกวาดไปทั่วท่อนเอ็นก่อนจะงับมันลงไป ความอุ่นและแรงดูดทำให้ร่างชายหนุ่มกระตุกหนึ่งทีพร้อมกับครางออกมาด้วยความพอใจจนถึงตอนนี้เขาดันศีรษะของเธอเข้ามาใกล้อีก เพื่อครอบครองท่อนเอ็นให้ลึกยิ่งกว่าเดิม เจด้าเหลือบมองเขาด้วยสายตามาดร้ายนิด ๆ แต่ก็ก้มลงดูดกลืนแรงกว่าเดิม สร้างความพึงพอใจให้ชายหนุ่มขึ้นหลายเท่าตัวในเมื่อเขาแรงมาเธอก็จะแรงกลับ สุดท้ายแล้วเธอก็รู้สึกว่าท่อนเอ็นของเขากระตุก แต่ไม่มีน้ำออกมา พีรพัฒน์ขึ้นคร่อมตัวหญิงสาวแล้วกดเธอให้นอนราบกับเตียงส่วนเธอก้มมองท่อนเอ็นที่ชี้โด่ตรงหน้า ในขณะที่อีกฝ่ายใช้มือเกี่ยวขอบกางเกงในของเธอให้เลื่อนออก ไม่ได้ถอดทั้งชิ้น ก่อนจะกดลงไปในช่องด้านล่าง“อื้อ” เจด้าร้องทีหนึ่งเมื่อหัวของท่อนเอ็นแทรกเข้าไปเล็กน้อย ชายหนุ่มที่กลั้นมาทั้งคืนไม่รอช้ารีบขยับเอวแล้วอัดมันเข้าไปในรอบที่สองก็มิดลำ เข

แอนนาเหล่มองสามีที่ยังใจเย็นได้เหมือนน้ำ แต่พอคิดว่าตอนนี้คนที่ออกตามหาดูจะเสี่ยงอันตรายกว่าคนที่หายไป ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็ต้องรอให้ฝนซาเท่านั้นทางด้านสองคนที่ทุกคนเป็นห่วง เจด้ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของนายหัว ทั้งคู่อาศัยความอุ่นจากเตาที่อยู่ตรงหน้า ภายในถ้ำมีอุปกรณ์ ดำรงชีพครบถ้วน เธอได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของเขา“อ่าวตรงนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัว น้อยคนนักที่จะรู้ที่ตั้ง เวลาผมเบื่อผู้คนก็จะแวะมานอนเล่น”น้อยคนนักที่จะรู้ เจด้าเงยหน้ามองเขา ถามด้วยสายตาว่าแล้วจะมีคนเจอเราไหมเนี่ย“ไม่ต้องห่วง พอฝนหยุด ลุงคมสันก็จะมาหาเราเองแหละ หรือว่าให้รออีกสองสามวันดี”เจด้าค้อนใส่เขาแล้วผละออกจากอกคนที่กำลังคิดจะให้เธอติดเกาะจริง ๆ คนพูดเองก็เอาจริงเพราะลุงคมสันไม่ได้บอกใครเรื่องนี้ ทำให้คนอื่นไม่รู้ที่อยู่ของพวกเขาสายฝนที่กระหน่ำลงมายิ่งทำให้ถ้ำเย็นชื้นมากกว่าเดิม ตัวของหญิงสาวเริ่มสั่น พีรพัฒน์ลุกไปหยิบผ้ามาห่มให้และนั่งลงข้าง ๆ“คราวนี้บอกฉันได้หรือยังว่าเธอเป็นใคร?”เรื่องในวันนี้ถ้าพีรพัฒน์ยังมองไม่ออกก็คงแปลก เจด้ารู้สึกผิด จึงยอมเล่าความจริงทั้งหมด“เจน เป็นชื่อไทยที่แม่ตั้งให้สำหรับยา

“อดทนนะนายหัว ไม่นานก็ถึงฝั่งแล้ว” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่ก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ตอนที่มาถึงเกาะนายหัวก็สลบไม่ได้สติ ใจเธอยิ่ง ร้อนรนนั่งไม่ติดพอถึงโรงพยาบาลก็ได้แต่มองเขาที่ถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน เธอมองมือตัวเองที่เปื้อนเลือดของเขาแล้วทรุดลงกับพื้นหมอพุตพงศ์ที่กำลังขึ้นเวรเดินผ่านมาพอดีรีบเข้ามาประคอง“เกิดอะไรขึ้นครับ” เมื่อวานเขากลับขึ้นฝั่งจึงไม่ได้อยู่ร่วมสงครามกลางทะเล และไม่รู้ว่าทั้งสองคนหายตัวไป จู่ ๆ ก็เจอเจด้าที่กำลังจะ หมดสติพุตพงศ์เพิ่งทราบข่าวก็หันไปมองทางห้องฉุกเฉิน แต่เพราะตัวเขาไม่ได้มีหน้าที่ด้านนั้นจึงได้แต่รอเป็นเพื่อนหญิงสาว สักพักมีเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาเขาหันไปมองก็เห็นหญิงสาวข้างตัวลุกขึ้นแล้วเข้าไปกอดผู้หญิงคนหนึ่ง“แม่” เสียงเรียกเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ พุตพงศ์มองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อีกคนซึ่งเดาได้ว่าน่าจะเป็นพ่อ แต่เห็นแล้วเขาก็รู้สึกขนลุก อึ๋ย หน้าโหดอย่างกับพวกมาเฟีย“สวัสดีครับ ผมหมอ...เป็นเพื่อนเจ้าพีครับ” คนเป็นพ่อพยักหน้าน้อย ๆ ก่อนเดินออกไปด้านนอกแล้วหยิบมือถือขึ้นมา“จับตัวไว้หรือยัง”“เหมือนจะไหวตัวทันครับ หนีขึ้นเฮลิคอปเตอร์อีกลำไ