All Chapters of นายหัว (เถื่อน) กระหายรัก: Chapter 1 - Chapter 5

เจด้าปรายตามองเพื่อนร่วมชั้นเรียนในห้องพร้อมถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเธอต้องมานั่งอยู่ที่นี่ท่ามกลางคนแปลกหน้า สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย น่าโมโหชะมัด กะอีแค่เธอขัดคำสั่งพ่อแม่ไม่กี่ครั้งก็ถูกส่งกลับเมืองไทยแบบกะทันหันชนิดไม่ให้ตั้งตัว โดยบอกว่าเพื่อดัดนิสัยเจ้าอารมณ์เอาแต่ใจของเธอ หึ ที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่านั้นคือการ ถูกส่งให้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยภาคธรรมดา แทนที่จะเรียนภาคอินเตอร์ให้สมกับฐานะสักหน่อยเจด้าตัดสินใจเดินออกจากห้องเรียนที่แสนน่าเบื่อโดยไม่สนใจสายตาทุกคู่ที่มองเธอเป็นตาเดียว เมื่อมาถึงรถเก๋งคันงามเด็กสาวก็ออกคำสั่งทันที“ไปที่ไหนก็ได้”“ครับ” ลูคัส ชายวัยกลางคนรับคำสั้น ๆ ปิดประตูรถให้สาวน้อยคนงามที่ตอนนี้หน้าตาบึ้งตึง ในฐานะคนขับรถที่ทำงานกับตระกูลนี้มานานจึงขับรถไปยังสวนสาธารณะที่ใกล้ที่สุดทันทีอย่างรู้ใจ ในยามนี้จะมีอะไรดีไปกว่าการพาเธอไปยังที่ที่ทำให้สาวน้อยรู้สึกผ่อนคลาย เมื่อไปถึงเขาก็หาที่จอด ปล่อยให้เธอลงไปเพียงลำพังหญิงสาวลงจากรถแล้วไปเดินเล่นที่ริมบึง ระหว่างนั้นก็หยิบหินก้อนเล็ก ๆ ขึ้นมาเขวี้ยงลงน้ำเพื่อระบายอารมณ์ หลังจากนั้นไม่นานผู้เป็นแม่ก็ต

“ผมมีความสุขมาก”เธอเหนื่อยแต่ก็ต้องคิดถึงวันข้างหน้า “ฉันไม่ติดค้างคุณแล้วนะ” เจด้าลืมตามองเขา“ว่าแต่คุณพอมีตำแหน่งว่างในร้านบ้างไหม ฉันอยากทำงาน” สำหรับเจด้าเงินแค่หนึ่งพันบาทต่ออาทิตย์ไม่พอแน่ ๆพีรพัฒน์มองใบหน้างาม คิดว่าแค่เธอนอนกับเขา เขาก็พร้อมจะเลี้ยงดูเธออย่างดี“ถ้าผมจะเลี้ยงดูคุณ...”เจด้าส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้า“คุณบอกว่าแค่คืนเดียว พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องแบบนี้อีก ฉันอยากทำงานหาเงินเอง คุณพอจะมีงานว่างไหม ถ้าไม่มีฉันไปหาที่อื่น ก็ได้”โอ้ เด็ดเดี่ยวจริง ๆ พีรพัฒน์ไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ทั้งที่ถูกเขาพรากความบริสุทธิ์ แต่เธอกลับไม่คิดจะต่อรองหรือเรียกร้องเงินเพิ่ม หนำซ้ำยังของานเขาทำ ถ้าไม่ให้ก็พร้อมจากไปโดยง่าย“ถ้าคุณอยากทำงาน ผมมีตำแหน่งว่างพอดี”เจด้าหันไปมองร่างเปลือยที่เดินมายื่นนามบัตรให้ “พรุ่งนี้บ่าย สามโมงเข้ามาที่ร้าน ผมจะสอนงานคุณก่อนเริ่มงาน ร้านอาหารของเราส่วนมากให้บริการลูกค้าระดับสูง ดังนั้นจะผิดพลาดไม่ได้ เข้างานสี่โมง ออกงานตอนเที่ยงคืน”เจด้าพยักหน้าเข้าใจ และรู้สึกโชคดีที่เวลางานกับตารางเรียน ไม่ชนกัน เธอจึงออกจากห้องแล้วกลับที่

เงินที่น้องชายให้มาพอจะประทังชีวิตต่อได้สักพัก แต่ก็ต้องใช้อย่างจำกัดจำเขี่ย อย่างข้าวที่เคยกินมื้อละหมื่นก็เหลือจานละไม่ถึง ร้อยบาท เจด้าได้แต่รู้สึกเศร้ากับชีวิตอันแสนรันทดของตัวเองช่วงแรกเธอรู้สึกแย่จริง ๆ เห็นอาหารในจานแล้วพานกินไม่ลง แต่กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง เมื่อไม่มีทางเลือกก็เริ่มชินไปเอง เอาตรง ๆ จานละไม่ถึงร้อยกลับรู้สึกอิ่มกว่าจานละเป็นหมื่นเสียอีกเจด้ามองถาดอาหารที่มีกับข้าวให้เลือกมากมาย แต่เธอไม่ชอบกินไก่อีกทั้งยังแพ้กุ้ง จึงต้องเลือกมากกว่าคนอื่น กว่าจะได้เมนูที่ถูกใจคนที่คอยอยู่ก็กินไปครึ่งจานแล้ว“รีบกินเร็วเข้า ไหนบอกว่าจะต้องไปทำงานอีก”ลืมสนิทเลย วันนี้วันอาทิตย์ เธอนั่งทำการบ้านจนลืมเวลา พอยกนาฬิกาดูก็พบว่าใกล้บ่ายสามโมงแล้ว จึงรีบกินข้าวเพื่อไปตามนัดหมายมลฤดีมองเพื่อนร่วมหอพลางคิดในใจ แม้อีกฝ่ายจะดูแปลก ๆ ในบางครั้ง แต่นิสัยก็ไม่ได้แย่มากมาย จึงหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อร้านอาหาร Dark&Love Me ร้านอาหารหรูที่เธอเผลอเดินเข้ามา ในคืนนั้น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะกลับมาที่นี่อีก แต่ในฐานะลูกจ้าง เพราะมัวแต่ยืนนิ่ง ทำให้คนด้านหลังที่ยืนคอยพูดขึ้น“จะเข้าหรือไ