Share

Chapter 6

Penulis: cereusxyz
last update Terakhir Diperbarui: 2025-10-27 11:35:39

Kung may medalya para sa domestic survival, dapat akin na ‘yung gold. Kasi ngayon, harap-harapan akong nakikipaglaban sa kaaway kong hindi ko alam kung roommate ba o reincarnation ni Marie Kondo.

Literal na giyera ang loob ng closet ni Callisto. Kalahati ng damit ko nagbagsakan na sa sahig, habang ‘yung ibang dresses ko nakikipagsiksikan sa mga coat niya. May scarf pa akong nakalaylay sa gitna, parang white flag na sumu-surrender.

“You realize you’re invading my space, right?” boses ni Callisto, galing sa hallway. Kalmado, pero may warning shot vibes.

“Invading?” tinaasan ko ng kilay habang hawak ‘yung blouse na muntik nang mapigtas sa hanger.

“Excuse me, last time I checked, ikaw ang nagyaya na lumipat ako rito. Shared apartment, ‘di ba? Eh ‘di syempre may gamit akong kasama. Hindi naman ako multo na nawawala bigla pagpasok ng pinto.”

Lumabas siya sa doorway, naka-cross arms, serious pa rin.

“‘Shared, huh? From where I’m standing, mukhang may deposition na nagaganap. ‘Yung mga sapatos mo, tinakeover na ‘yung rack ko.”

“Uy grabe,” sabi ko, sabay turo sa mga heels. “Hindi ‘yan takeover. Exploration ‘yan. They’re just… exploring. Mapping new territory, ganon.”

Tumingin siya sa akin na parang may nalabag akong batas sa physics. “And the mugs in the kitchen? Five in total. Three are yours. Explain.”

“Because one can never have too many mugs,” sagot ko, matter-of-fact. “Isa para sa kape, isa sa tubig, isa para sa existential breakdown.”

“Right,” he said, dry as sandpaper. “Water and coffee, one mug each. The rest are yours for… emotional support.”

“Fine,” I muttered, tumatawa na rin kahit pilit. “Don’t come crying when your only mug’s in the dishwasher.”

He leaned sa doorway, half-smile on his lips. “I’ll survive. Probably.”

Ayun na naman. ‘Yung “probably” niya. Parang every sentence niya may kasamang challenge.

For someone who kept saying he liked peace, ang dami niyang sinasabi kung saan dapat nakalagay ‘yung peace na ‘yon.

--

Sa bathroom, round two ng space war.

Actually, mas intense ‘yung laban doon.

“Callisto, ‘yung toothpaste placement mo nakakabaliw,” sabi ko, nakapamewang habang tinitingnan ‘yung toothbrush namin na black and blue, magkadikit, parang couple goals yung mga bristles. “They’re touching. Unhygienic ‘yan.”

“They’re not,” sagot niya, kalmado pa rin.

“They are!” Ginamit ko ‘yung daliri ko para itulak ang mga ito para magkalayo. “At ‘yung shaving cream mo? Disaster waiting to happen. Chaos incarnate.”

Umangat ‘yung isang kilay niya. “Sabi ng taong naglipat ang razor ko kahapon. Do you know how disturbing that was?”

“It was about to fall sa sink! Paano kung nahulog yun at nasugatan ang paa ko. Gusto mo bang maging madugo itong tiles ng banyo mo?”

Ngumiti siya, ‘yung tipid na ngiti na parang fine, you win but not really.

“Fine,” he said. “Pero toothbrushes stay. Black for me, blue for you.”

“You actually have a color system for toothbrushes?”

“Of course. Hygiene requires order.”

“Of course it does,” I muttered, sabay iwas ng tingin.

Sa isip ko, nagtatally na ‘ko:

Three minor arguments. Zero actual wins.

May weird siyang talent, ‘yung manalo nang hindi mo namamalayan na natalo ka na pala.

--

Later, sa kitchen.

A.K.A. The Next War Zone.

Nag-aayos kami ng groceries.

‘Yung kanya, nakalabel na parang exhibit sa museum. ‘Yung akin, well… free-spirited. May character. May personality. May konting kaguluhan, pero may charm.

“I don’t know why you insist on keeping condiments out,” sabi niya habang tinitingnan ‘yung jar ko ng peanut butter na parang kalaban sa aesthetic niya. “They belong in the pantry.”

“They’re accessible,” sagot ko agad. “Efficient. Kung gusto ko ng flavor, andiyan lang. Hindi ko kailangang mag expedition pa sa pantry mo.”

“Efficiency and clutter aren’t the same,” sagot niya, calm pa rin, like he’s teaching me a TED Talk on kitchen minimalism. “I value aesthetics.”

“Ayan ka na naman,” sabi ko. “Minimalist kingdom mo versus essential chaos ko. Balance ‘yan, Callisto. Yin and yang.”

Sinimulan niyang i-line up ‘yung mga jars in perfect formation. Seryoso. Parang magkaka-medal siya sa grocery arrangement.

“Proud ka dyan?” tanong ko.

“Of course. Small victories count.”

“Wow,” I said. “You really act like I’m some kind of intruder with five mugs and mismatched socks ha.”

“If by invader you mean organized chaos with a hint of charm,” sagot niya, “then yes.”

Hanep, bakit parang compliment ‘yon?

I looked away, kunwari busy sa paglipat ng hot sauce. Pero ramdam ko ‘yung ngiti sa sulok ng labi ko. Hindi ko alam kung inis o aliw ba to. Maybe both.

--

A few nights later, round four.

Fridge edition.

Binuksan ko ‘yung ref at muntik akong mapahiyaw.

He rearranged everything. As in everything.

My snacks? Na-exile sa likod.

His containers? Nakapila parang soldiers in perfect symmetry.

At ‘yung pinaka insulto sa lahat?

May isang sticky note sa shelf:

“DO NOT TOUCH.”

“Seriously?” sabi ko.

Sinadya kong lakasan yung boses ko para marinig talaga nya.

Nasa likod ko na siya, siyempre. Laging tama sa timing. “I let you keep your coffee mugs. That’s enough compromise for one day.”

I turned to him, arms crossed. “Coffee mugs? Yun na ‘yung bragging rights mo?”

“I’m proud of small victories,” sagot niya, nonchalant. “Besides, this setup is more… orderly.”

“Orderly,” ulit ko. “Ah yes, your favorite synonym for control.”

He smirked, ‘yung dila niya saglit lumabas as if fighting a grin. “Control is a strong word, Alex. Let’s call it organization.”

“Sure,” sabi ko, sinara ‘yung fridge. “Next thing I know, lalagyan mo na label yogurt ko.”

“Not my style,” sagot niya, ‘yung boses niya mababa, relaxed. “I prefer subtle victories.”

Nagkatinginan kami. At ayun na naman ‘yung tingin niya, hindi naman intense, pero may kung anong something. Yung tipong hindi mo ma-decipher pero ramdam mo. Nakakainis.

“Okay,” sabi ko, sabay close ng fridge. “Pero wag mong i-try i-label ‘yung toothpaste ha. May limit din yang control mo.”

He smirked, leaning a bit closer. “Noted. Pero baka gawin ko pa rin. Just to be safe.”

Gustohin ko mang pigilan, pero natawa parin ako. “You are seriously impossible.”

“And you’re entertaining,” sagot niya, calm pero may tono. “Mostly because you think you can win.”

“Keep telling yourself that,” sabi ko, sabay kuha ng snack at lakad palayo.

Pero bago ako makalayo, nagtagpo ulit ‘yung tingin namin.

Walang halong romantic drama, walang tension, komportable lang. Comfortable silence na hindi naman awkward.

That night, habang nagliligpit ako ng kalat ko sa kwarto, napaisip ako.

I’ve lived alone for so long.

Nasasanay akong may sarili kong space, sariling mundo, sariling kalat.

Pero ngayon, sa gitna ng minimalist chaos niya at toothpaste wars namin…

This felt closer to home.

And maybe that’s the weirdest part.

Because for the first time,

Sharing space doesn’t feel like losing mine.

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi

Bab terbaru

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 11

    Ang sakit sa mata ng sikat ng araw, parang may personal vendetta siya laban sa’kin. My head was pounding from too much wine, too many fries, and way too much Luca last night declaring that our “relationship was evolving.” Whatever that meant.‘Sure, Luca.’ Evolving into what? Migraine?I rolled out of bed, hair sticking out in all directions, eyes half-open. Pagtingin ko sa orasan, 8:00 a.m. na. Nangangamoy kape na galing kusina. Of course. Gising na siya.Callisto Maxim didn’t know what sleeping in meant. Probably considered it a mortal sin.Paglabas ko, nakasandal sa counter, tie already in place, phone in one hand, coffee in the other. Parang ad sa perfume na “For Men Who Conquer Mondays.”“Do you ever look… human?” bulong ko, sabay abot ng mug sa shelf.“Good morning to you too,” he said, calm as ever, sabay abot ng mug bago ko pa makuha. “Two sugars, no cream, right?”I blinked. “You remembered?”“I have a functioning memory,” he said, still scrolling through his phone.“Congratu

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 10

    The morning-after effect was real. Yung tahimik na honesty kagabi parang hangin, nandito pa rin, kahit ‘di mo na pansin. Everything felt… different. Ang tahimik ng mundo pero sa loob ko, ang ingay. From too much thinking and too much replaying of every line he said. At kung kailan gusto ko lang magpaka-normal, fate decided to be funny again. Kung kailan Friday night at late na ‘ko sa inuman, dun pa namatay ‘yung kotse ko. Right when I needed to go out. Right when I was supposed to meet the group sa Ember. Habang nakatayo sa tabi ng kotse at nagmukhang tanga, when a familiar black sedan stopped beside me. The window rolled down. “Car trouble?” Callisto asked. “No,” napabuntong-hininga ako. “Nagmo-moment lang ako with my engine.” Hindi manlang sya nag-react. “Get in.” “Pwede naman akong mag-book ng cab” “You’ll wait twenty minutes for one.” Click. Door unlocked. “We’re heading to the same place anyway.” I hesitated. “Pag nagkasabay tayo, magtatanong ‘yung m

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 9

    Umuulan na naman, past midnight na pala.Hindi malakas, sakto lang para gawing mas tahimik ang lungsod.Hindi ako makatulog.Masamang combo: sobrang kape at sobrang iniisip.Kaya bumangon ako, gumawa ng tsaa, at nauwi sa pagtambay sa may bintana ng kusina, pinapanood kung paanong nagiging kulay ginto ang ilaw sa kalsada.And then, of course, he was there.Callisto Maxim.Nakatayo lang, isang kamay nasa baso ng tubig, ‘yung isa nasa sentido. Para bang sobrang dami niyang iniisip.“Insomnia?” I asked, just to say something.“Work, love,” kalmado nyang sagot.“At midnight?”“Deadlines don’t respect time zones.”Of course they don’t.Of course he doesn’t.“Do you ever stop?” I asked, more curious than I wanted to admit.“Stopping feels inefficient.”Napairap ako. “Of course it does.”Natahimik siya. Pero may kung anong nagbago sa postura niya, hindi na sya gano’n ka-stiff. Mukhang pagod lang.Tahimik lang sa pagitan namin. Hindi awkward. Hindi rin naman cold.Tahimik lang talaga.

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 8

    It started with one word. Love.Isang beses niya lang sinabi, as a joke. Pero ngayon? Parang naging part na ng araw-araw niyang script.“Morning, love.”“Coffee’s ready, love.”“Pass the files, love.”At bawat beses na sinasabi niya ‘yon na parang announcer lang sa isang business news, kalmado lang at walang effort. Samantalang ako?Two seconds akong nagla-lag bago magpanggap na wala lang.Hindi ko alam kung saan ko ibabaon ‘yung kilig o inis o kung anong halo-halong kuryente na dumadaan sa system ko every time marinig ko ‘yung boses niyang tinatawag akong “love.”Isang linggo na since dumalaw ‘yung lawyer ng lola ko, at sigurado akong ginagawa lang ‘to ni Callisto para asarin ako.Kasi bakit nga ba hindi, diba? Alam niyang maiirita ako. Alam niyang mapapatingin ako sa kanya kahit ayoko.Kalmado lang siyang pumasok sa kusina, naka-white shirt, at amoy shampoo. Parang walking commercial.Habang ako, pagba-butter pa lang sa toast, sobrang haggard na.Ang unfair talaga.“Good

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 7

    Ilang araw na mula nang lumipat ako, at somehow, may nabuong routine na kaming dalawa ni Callisto. He’d leave early for work. We’d talk about schedules, grocery lists, at kung sino na naman ang umubos ng almond milk. Walang drama. Efficient, tulad ng lahat ng bagay sa kanya. That morning, I was curled up sa couch niya. Well, ‘our couch’ na raw, pero obvious namang siya pa rin ang may-ari ng lahat. I was actually on a month leave, pero parang pinagsisisihan ko na sa sobrang bored ko sa bahay nya. Nanonood ako ng rerun ng cooking show na ‘di ko naman talaga sinusundan. Nakatunganga lang ako, half-asleep, habang iniisip kung paano ako napunta sa point ng buhay kong ‘to. Then, biglang nag-buzz ‘yung intercom. “Delivery?” I mumbled, tumayo kahit tinatamad. Pero ang sumagot, boses ng guard. “Mrs. Maxim? May Mr. Alonzo po rito. He says he’s your grandmother’s lawyer.” “H-Ha?!” halos mapasigaw ako. “He’s here? N-Now?!” Bakit ngayon?! “Yes, ma’am,” sabi ng guard. “Pa-

  • The Deal We Called Marriage   Chapter 6

    Kung may medalya para sa domestic survival, dapat akin na ‘yung gold. Kasi ngayon, harap-harapan akong nakikipaglaban sa kaaway kong hindi ko alam kung roommate ba o reincarnation ni Marie Kondo.Literal na giyera ang loob ng closet ni Callisto. Kalahati ng damit ko nagbagsakan na sa sahig, habang ‘yung ibang dresses ko nakikipagsiksikan sa mga coat niya. May scarf pa akong nakalaylay sa gitna, parang white flag na sumu-surrender.“You realize you’re invading my space, right?” boses ni Callisto, galing sa hallway. Kalmado, pero may warning shot vibes.“Invading?” tinaasan ko ng kilay habang hawak ‘yung blouse na muntik nang mapigtas sa hanger.“Excuse me, last time I checked, ikaw ang nagyaya na lumipat ako rito. Shared apartment, ‘di ba? Eh ‘di syempre may gamit akong kasama. Hindi naman ako multo na nawawala bigla pagpasok ng pinto.”Lumabas siya sa doorway, naka-cross arms, serious pa rin.“‘Shared, huh? From where I’m standing, mukhang may deposition na nagaganap. ‘Yung mga sapa

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status