All Chapters of เจ้าสาวจัดดอก [PWP] + [NC30+]: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากนั่งเครื่องบินมายังมาเล พาหญิงสาวขึ้นเรือยอชต์ ขนาดกลางแต่มีสองชั้นโดยชั้นล่างเป็นที่บังคับพังงาและห้องพักของเขา ส่วนชั้นสองคือชั้นลอยฟ้ามีที่นั่งรับลมชมวิว เรือลำนี้เขียนว่ากุหลาบ“นี่มันเรือของคุณเหรอ” หญิงสาวถามขึ้น“ใช่...และเรือลำนี้มาจากชื่อเล่นแม่ของผม” เขาพูดกำลังบังคับพังงาอยู่ที่หัวเรือ“อ๋อ”รัมภาเธอเดินไปที่หน้าเรือยอชต์ มองดูท้องทะเลที่อยู่ตรงหน้าแล้วกางแขนทั้งสองข้าง สูดลมหายใจเขาเต็มปอด นครินทร์มองเธออย่างมีความสุขที่ไม่เคยแบบนี้มาก่อนเขาเดินออกจากตัวพังงา แล้วเดินมาหาเธอ ที่อยู่หน้าเรือ กอดเธอจากด้านหลัง“นครินทร์...” หญิงสาวหลุดจากพะวง แต่ไม่ได้ขัดขืนเขาแต่อย่างใด“ผมอยากกอดคุณอย่างนี้ตลอดไป” เขาพูดเบาๆ“คุณก็กอดฉันอยู่”“ผมอยากได้สิ่งหนึ่งจากคุณ”“อะไร” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย“ไม่มีอะไร” เขาปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด เดินเงียบๆ ไปยังที่พังงา แล้วสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวมองเขาด้วยความสงสัย‘นครินทร์...คุณต้องการอะไรจากฉัน’“สวยจัง” หญิงสาวเดินไปเปิดผ้าม่านกรองแสงสีขาวออกมองเห็นทะเลสามร้อยหกสิบองศา มีชานพักและสระว่ายน้ำ“คุณชอบไหม” เขากอดหญิงสาวจากด

“ตรวจสอบได้ว่าอย่างไงบ้าง...ไฟไหม้คลังสินค้าเบอร์เจ็ด...มีใครบาดเจ็บไหม...สั่งตรวจระบบซอฟต์แวร์ทั้งหมดของบริษัท...และแจ้งเอกรินทร์ให้มาดูด้วย...ผมต้องการคำตอบเร็วที่สุด” นครินทร์กดปุ่มวางสาย แล้วเดินไปที่บาร์ หยิบขวดไวน์แดงจากถังไม้โอ๊กเปิดออกรินใส่แก้ว ถือขวดไวน์...พร้อมแก้วที่มีไวน์อยู่เดินไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาหญิงสาวมองชายหนุ่มที่ดื่มไวน์จากแก้วไวน์ เธอใส่เสื้อคลุมเดินออกจากห้องน้ำ มานั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเขา รินไวน์จากขวดใส่แก้วที่เขาถืออยู่“รัมภา” เขามองใบหน้าของหญิงสาว พูดเบาๆ“นครินทร์” หญิงสาวมองใบหน้าเขา“รัมภา...คุณออกไปก่อน...ผมไม่อยากทำร้ายคุณ” เขาพูดเบาๆ หันหน้าหนีเธอ ตอนนี้ทุกสิ่งอย่างขวางหูขวางตาเขาไปหมด ไม่ว่าอะไรทั้งนั้น“มีอะไรก็บอกกันสิ...เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ...” หญิงสาวพูดแผ่วเบา โดยเฉพาะ ‘ครอบครัวเดียวกัน’ ทำให้นครินทร์มามองเธอด้วยสายตาที่เกรี้ยวกราดทอแสงลงมองใบหน้าเธอ“คุณพูดใหม่อีกครั้งหนึ่งซิ” เขามองใบหน้าเธอและมองมือเธอ ขณะที่จับมือของตนอยู่“เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ...ฉันเห็นคุณนั่งทุกข์ใจอยู่...ถึงฉันจะชอบขัดใจคุณบ้าง...แต่สีหน้าคุณในตอนนี้...ฉันอยาก

นครินทร์เดินเข้ามาในบ้านด้านล่างยังเปิดไฟอยู่ แต่มองขึ้นไปบนห้องยังมีไฟสลัวอยู่คิดว่าเธอยังไม่หลับตอน ตอนนี้ก็ล่วงเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ เดินตรงเข้าไปในบ้านเข้าไปยังห้องครัวที่มีไฟเปิดอยู่ มองเห็นหญิงสาวใส่ชุดคลุมสีน้ำตาล เธอกำลังกินไอศกรีมอยู่บนโต๊ะ“กลับมาแล้วหรือคะ...หิวไหมวันนี้ฉันทำแกงเขียวหวานไก่ไว้ให้คุณ...เพื่อว่าคุณจะกลับมากิน” หญิงสาวลงจากโต๊ะเอากล่องไอศกรีมช็อกโกแลตเข้าตู้เย็น เดินไปที่เตาแก๊ส เอาหม้อวางบนเตาแล้วหมุดเปิดแก๊ส เธอสัมผัสถึงมือของเขาที่โอบกอดเธอ หญิงสาวหันข้างเข้าหาเขา แล้วยิ้มบางๆ“เป็นอะไรหรือคะ...มันไม่โอเคเหรอ” หญิงสาวถามขึ้น“เปล่า...ผมแค่เหนื่อย....เหนื่อยเหลือเกิน...” เขาพูดแผ่วเบา เธอจึงหันกลับหาเขาทั้งตัว“มีอะไรคะ...เล่าให้ฟังได้ไหม”“เปล่าหรอก...แค่เรื่องมันซับซ้อน...เหมือนว่า...ผมกำลังสร้างปัญหาให้คุณ” เขาถอนหายใจแล้วเดินออกไปจากห้องครัว หญิงสาวหมุนปิดแก๊ส เดินตามเขาขึ้นไปบนบ้าน เดินเงียบๆ ตามเขาขึ้นไป เขาเข้าไปในห้องถอดเนคไทออกใส่ตะกร้า แล้วปลดกระดุมทีละเม็ดเอาเสื้อถอดออก เดินเข้าห้องน้ำไป ทุกสิ่งทุกอย่างเธอเห็นการกระทำของเขาทั้งหมด หญิงสาวเดินมายังหน้

หญิงสาวเดินออกจากห้องน้ำไปยังห้องแต่งตัว ขาของเธอสั่นเล็กน้อยด้วยความเจ็บแกนกายสาว เธอเดินที่ตู้เสื้อผ้าของเธอเอง เปิดลิ้นชักหยิบบราเซียราคาแพงมีสายสีขาวออกมาจากลิ้นชัก และจีสตริงลูกไม้สีขาวออกมาอย่างละหนึ่งตัว แล้วเอาเสื้อยืดสีขาวและกางเกงสแล็คสีดำออกมาจากตู้ เอามาวางบนเบาะหนังสีดำ“มาผมใส่ให้” เขาหยิบจีสตริงของเธอบนเบาะ หญิงสาวมองใบหน้าของเขาอย่างไม่ไว้ใจ มองเห็นเขาที่ไม่ได้ใส่อะไรสักชิ้นบนเรือนร่าง“ฉันทำเองได้ เดินออกมาแบบนี้ไม่ได้นะ” หญิงสาวจะหยิบออกจากมือเขา เขากลับเอามาไว้หลังตัวเอง“บ้านผมอะ...แล้วผมจะใส่ให้นะ” เขายิ้มให้เธอ“เอาแต่ใจ ตั้งแต่เด็กยันโต” หญิงสาวพูดแผ่วเบา แต่เขากลับได้ยิน“ผมได้ยินนะ” เขายิ้มที่มุมปากเขาจึงนั่งคุกเข่าลง ใช้มือทั้งสองข้างกางจีสตริงออกให้เธอก้าวใส่ รัมภาเธอก้าวขาเข้าใส่จีสตริง เขาดึงขึ้นจนสุด เขาจึงลุกขึ้นยืนเดินไปหยิบบราลูกไม้ที่เธอวางไว้ เขากลับยิ้มมองใบหน้าเธอ“มีอะไร...ฉันหนาวนะ...จะใส่ก็รีบๆ เลย...ไม่งันฉันจะใส่เอง” เธอพูดด้วยความเขินอาย ที่ยืนโล่งต่อหน้าของเขา แม้ว่าเขาจะใส่จีสตริงให้เธอเองแล้วก็ตาม“ใหญ่ไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย” เขาใส่ให้เธอ เ

หญิงสาวตื่นมายามเช้าเห็นชายหนุ่มยังคงหลับสนิท มองดูใบหน้าที่หล่อของเขาราวกับเด็กน้อยแรกรุ่น มือเรียวของเธอลูบใบหน้าของเขา และจูบลงบนริมฝีปากของเขาแผ่วเบา กลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา‘ขอบคุณที่คุณดีกับฉันมาตลอด แต่เรื่องพ่อของฉัน ฉันลืมไม่ลงจริงๆ ฉันรักคุณนะนัฐ รักคุณมาตลอด ตั้งแต่เราเจอกันวันแรกที่เราเจอกัน...’ รัมภาหลั่งน้ำตาเงียบๆ แล้วลุกขึ้นจากเตียง เดินไปห้องน้ำชำระร่างกาย พออาบน้ำเสร็จเธอก็ลงไปด้านล่างทันทีชายหนุ่มลืมตาช้าๆ ขึ้นมองเพดาน และเหลือบมองหญิงสาวที่นอนด้วยกันมาทั้งคืน แต่พบแต่ความว่างเปล่า ตนยังเจ็บหน่วงที่เธอปล่อยให้อารมณ์ค้าง วันนี้จะเอาคืนสักสองรอบ...ไม่สิ...ต้องคูณสองเท่า ‘รัมภา...เมื่อไหร่...คุณจะลดช่องว่างระหว่างเราเสียที...ผมรักคุณมากรัมภา...’บาร์หรูของโรงแรมฮาบาร่าเป็นโรงแรมในเครือกัมปนาถไพศาล ตรงโต๊ะมุมสลัวสองหนุ่มนั่งดื่มเหล้าอยู่สองคน ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งเพราะเป็นโซนวีไอพีที่แขกคนสำคัญที่เข้ามานั่งได้“ว่าไงได้เรื่องไหม...เรื่องของมึงกับวีนัส” เสียงจากชายหนุ่มเพื่อนของนครินทร์นั่งบนเบาะหนังตรงข้ามนครินทร์ “เลื่อยๆ ว่ะ ยังไม่มีอะไรคืบหน้ามากเท่าที่ควร” นคริ