All Chapters of เจ้าสาวจัดดอก [PWP] + [NC30+]: Chapter 1 - Chapter 10

หญิงสาวตื่นขึ้นมาในยามเช้าของอีกวัน กลอกตามองเพดานที่ไม่คุ้นเคย และร่างกายเธอปวดร้าวไปทั้งตัว โดยเฉพาะแกนกายสาว บวมเป่งขึ้นมาจากการมีเซ็กส์กับคนที่เธอไม่เคยรักและไม่คิดจะอยากอยู่ด้วย ขณะที่เจ้ากรรมนายเวรของเธอไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว เธอจึงพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงไปยังห้องน้ำมองตัวเองในกระจก เห็นรอยเขียวที่แขนและข้อมือทั้งสองข้าง และรอยจางๆ ที่เนินอกอวบอิ่มของตนเองคำพูดของเขามันเหมือนมีดนับพันทิ่มใจของเธอ‘ผู้หญิงขัดดอกเหรอ’หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่รู้ตัวทำไมชีวิตของฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยขณะที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องไม่เห็นหญิงสาวที่นอนด้วยแต่ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลจากเรนชาวเวอร์ ทำให้เขาเดินไปที่ห้องน้ำ มองเห็นหญิงสาวใต้เรนชาวเวอร์เธอเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย เธอเหมือนเทพีวีนัส เป็นความงามตามชื่อของเธอ“ว้ายยยย...” หญิงสาวร้องด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มเดินมาเผชิญหน้ากับเธอ เข้ามาลูบไล้ต้นแขนเบาๆ“เจ็บไหม” เขาถามขึ้นเบาๆ เห็นรอยแดงบนข้อมือของเธอ“นัฐ...ปล่อยมือฉัน” หญิงสาวดันมือตนเองออก เขาก็ปล่อยมือเธออย่างว่าง่าย แล้วเธอก็เดินไปที่เสื้อคลุมสีดำที่วางอยู่บนชั้นวาง มาสวมใส่ และเดิน

“ว่าไงวะไอ้นัฐ...ไม่เจอกันชะนาน...หล่อขึ้นเป็นกอง”นครินทร์เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าว่าเป็นใคร...นิชคุณ ศิริโรจน์ เพื่อนเก่าสมัยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่อยู่มัธยมปีที่หนึ่ง จนวันนี้ถึงแยกย้ายไปดูแลกิจการของตนเองไปกันหมดแล้ว แต่ก็ยังคุยกันไม่ขาด“ไอ้คุณ...กูเป็นคนไม่ใช่ขี้...มึงมางานแต่งกู...กูจำได้...บอกว่าไม่ได้เจอกันนาน” นครินทร์ก้มหน้าเซ็นเอกสารต่อที่อยู่บนโต๊ะ“วีนัสเป็นไงบ้างวะ...วันนั้นกูไม่ได้เข้าไปทัก” นิชคุณถามเขากลับ“เธอสบายดี...” เขาพูดเบาๆ“มึงนี้ก็เนอะ...เหมือนฟ้าลิขิต จีบวีนัสตั้งแต่มัธยม แต่เธอไม่สนใจ จนมาวันนี้ได้แต่งงานกัน...แถมยังช่วยปลดหนี้ให้พ่อเธออีก”นิชคุณเขารู้ดีว่าหญิงสาวที่ชื่อวีนัส เธอเป็นดาวเด่นมาตั้งแต่มัธยมต้น เธอทั้งสวย...สง่า...เพราะแม่ของเธอเป็นชาวฝรั่งเศส ทำให้ชายหนุ่มต่างหลงรักเธอไม่ต่างจากเพื่อนของเขาที่แอบชอบเธอมาโดยตลอด...เหมือนว่าอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ก็ตาม“วีนัสเกลียดกูอย่างกับขี้...กูไม่รู้ว่าเธอจำกูได้หรือเปล่า...แต่กูคิดว่าเธอจำกูไม่ได้”“มึงก็บอกวีนัสไปดิ...ช่อกุหลาบที่ล็อกเกอร์ ในวันวาเลนไทน์ของทุกๆ ปี ตั้งแต่มอหนึ่งถึงมอหกมึงก็เป็นคนเอาไปวางไว้

เช้าวันศุกร์ท้องฟ้ามืดครึ้มเพราะฝนตกหนัก ชายหนุ่มลืมตาช้าๆ ด้วยอาการปวดหัวอย่างหนัก แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จึงจับหน้าผากใกล้เส้นผมมีรอยเบตาดีนอยู่ แต่คิดไม่ออกว่าตัวเองไปโดนอะไรมา เพราะเมื่อคืนเมาหนักมาก เขาไม่เคยเมาแบบนี้มาก่อน เพราะตัวเองเป็นคนคอแข็งจึงไม่เคยเมา แต่เมื่อคืนนี้เมาแบบชนิดที่ว่าขาดสติจริงๆมองไปยังโต๊ะหัวเตียง มียาวางไว้หนึ่งแก้ว และแก้วน้ำเปล่าหนึ่งแก้ววางไว้คู่กัน ทำให้เขาอมยิ้ม..มีข้อความเขียนว่า‘ไม่อยากตายก็กินเข้าไป...ถ้าอยากตายก็ไม่ต้องกิน’ วีนัส...ผมจำลายมือคุณได้...ขนาดเกลียดยังเป็นห่วงอีก...ถ้ารักกันจะเป็นอย่างไงนะเดินไปยังตู้กระจกเห็นหน้าผากตัวเองมีรอยเบตาดีนอยู่คิดว่า‘เธอนั้นละเป็นคนทำให้’ เสียงประตูเปิดดังเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับกลิ่นข้าวต้มเหมือนพึ่งทำใหม่ นครินทร์เอนตัวนอนลงอีกครั้ง แล้วหลับตาลงรัมภาเอาถาดข้าวต้มกุ้งวางบนโต๊ะข้างเตียง แล้วรินน้ำใส่แก้วจึงเดินไปอังหัวของนครินทร์ว่ามีไข้หรือเปล่า รู้ว่าไม่มีไข้จึงชักมือออก...จังหวะนั้น“ปล่อยนะ” เธอจะสะบัดข้อมือ แต่เขาพลิกตัวเธอนอนลงบนเตียง จับมือเธอทั้งสองข้าง“เป็นห่วงผมเหรอ” เขายิ้มให้เธอ“ใครเป็นห

“สูงไปไหม...ดูคุณไม่ถนัดสักเท่าไหร่” เขามองหญิงสาวที่ดูทอดน่องเพราะเมื่อยขา ขณะที่ใส่สั้นสูงสี่นิ้ว“ฉันไม่เป็นไร...สบายมาก...” หญิงสาวเดินช้าๆ ลงบันไดหน้าบ้าน หญิงสาวเซเล็กน้อย นครินทร์ใช้มือสอดเอวประคองเธอไว้“เลิกดื้อ...ให้ผมประคอง” เขาประคองเธอไปที่รถลัมโบกินี่ เธอนั่งลงบนรถ เขาจับปลายกระโปรงโกยขึ้นรถ“ขอบคุณ” เธอมองใบหน้าเขาที่ยิ้มให้เธอ“ด้วยความยินดี” เขาปิดประตูรถ แล้วเดินไปฝั่งคนขับกดปิดประตูรถลง กดปิดหลังคาให้ปิดลงมา คันหน้าขับออก เขาจึงขับตาม คันหลังจึงขับตามมาติดๆเขาเปิดเพลงแจ๊สเบาๆ เหมือนขับกล่อม“คุณหิวไหม” เขาถามขึ้นมาหลังจากออกจากบ้าน“ไม่”“อยากได้อะไรบอกผมนะ...” เขามองไปข้างหน้า โดยไม่หันไปมองที่เธอหญิงสาวนั่งเงียบไม่พูดอะไร มีแต่เสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ เท่านั้น‘ถ้าฉันขอแล้วคุณจะให้ฉันเหรอ...นครินทร์’“อยู่กับผม...อย่าไปไหน” เขาบอกเธอเมื่อรถขับมายังโดมหน้าโรงแรมโซรีอาร์โฮเทล เป็นโรงแรมใจกลางเมืองหลวง...ที่นี่ถือว่าใหญ่ที่สุดในเครือบริษัท กัมปนาถไพศาล จำกัด (มหาชน)“ฉันไม่หนีไปไหนหรอกน่า” หญิงสาวค้อนให้เขา เขาจึงจับมือเรียวของเธอ“คุณคือผู้หญิงของผม...คุณคือคนสำคัญ” เขา

เช้าวันใหม่นครินทร์นั่งอยู่ในห้องทำงานทั้งคืน...กับบรั่นดีหนึ่งขวด...นั่งทบทวนตัวเองว่าตนทำรุนแรงกับวีนัสไปหรือเปล่า...เธอก็คือเมีย...และเป็นผู้หญิงที่ตนรักมากที่สุด...รักมากกว่าใครๆ ...ทำไมรู้สึกทุกครั้งที่พูดไม่ดีกับเธอไป...แล้วมันเจ็บที่ตัวเอง...เจ็บที่อกด้านซ้าย...“ท่านค่ะ...อรุณสวัสดิ์...” วิเดินเข้ามาในห้องสมุดพร้อมกับน้ำส้ม“คุณวีนัสตื่นหรือยัง” นครินทร์ถามกลับ“ท่านค่ะ” มีแม่บ้านอีกคนวิ่งเข้ามา“มีอะไรนางแจ๋ว...วิ่งเข้ามาทำไมได้รู้เหรอคุณท่านนั่งอยู่” วิดุแจ๋วที่เป็นลูกน้องเธอ“พี่วิ...นายท่าน...แจ๋วขึ้นไปตามคุณวีนัสมาทานข้าว...เคาะประตูไปหลายรอบก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ” แจ๋วรายงานให้ทราบ แต่นครินทร์เดินออกจากห้องไปแล้ว วิจึงเดินตามออกไปด้วย“วิรอหน้าห้อง ฉันจะเข้าไปดูวีนัส” ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไป เดินเข้าไปภายในห้องเห็นหญิงสาวนอนอยู่บนเตียง“วีนัส...” เขาไม่ได้ยินเสียงของเธอตอบกลับ...จึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และนั่งลงใช้มืออังหน้าผาก“ตัวร้อนเป็นไฟเลย” เขาพูดขึ้นมาเบาๆ“ฉันเกลียดคุณ...นครินทร์”หญิงสาวละเมอเบาๆ แต่เสียงละเมอของเธอมันบาดลึกเข้าไปในหัวใจ...“วิ...วิ...” เขาเรียกแ