All Chapters of เจ้าสาวจัดดอก [PWP] + [NC30+]: Chapter 41 - Chapter 50

นครินทร์มองรัมภากับวิมาลากำลังเดินเข้ามาในบ้าน จึงเงียบลง กลัวเธอจะมาได้ยินแล้วเป็นกังวลตาม และนี้คือสาเหตุที่ไม่อยากให้เธอออกไปไหนคนเดียว แม้ว่าจะมีบอดี้การ์ดอยู่ด้วยก็ตามที“ทำอะไรกันคะ” รัมภาเอ่ยถาม ขณะที่มายืนตรงหน้าของเขา ชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าจูบเธอทันที ไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว“คิดถึงคุณอยู่” นครินทร์ถอนริมฝีปาก แล้วยิ้มให้เธอ“เบื่อคนที่รักกันวะ...ไปห้องไวน์ดีกว่า” นิชคุณเดินไปทางด้านขวา ลงบันได ไปด้านล่างของบ้าน“ที่นี่มีห้องไวน์ด้วยเหรอคะ” รัมภาเอ่ยถาม“มี...คุณมันเป็นคนสร้างไว้” นครินทร์มองมายังรัมภาที่ยิ้มให้เขา“ฉันอยากเห็น...ไปด้วยกันนะ...มิกกี้” รัมภาจับมือเรียวของวิมาลาที่ใส่ถุงมือหนังลงไปด้านล่างด้วยกัน“ว้าว...นี้ห้องไวน์หรือคะ...” หญิงสาวมองรอบห้องเป็นไม้สีน้ำตาล ห้องกว้างและใหญ่ ตบแต่งคลาสสิก มีถังไม้โอ๊กหลายใบเป็นถังใบใหญ่ ประมาณได้สี่ถึงห้าใบ และตู้แช่ไวน์อีกหนึ่งตู้ใหญ่ๆ มีไวน์ทั้งหมดยี่สิบสี่ขวดในนั้น นิชคุณหยิบแก้วไวน์ขาวทั้งหมดแก้วมาวางบนบาร์ใส่ถาดไม้“ฉันช่วยค่ะ” วิมาลายิ้มเล็กน้อยให้นิชคุณ“ยินดีครับ” นิชคุณยิ้มกว้างให้เธอ วิมาลาถือถาดไว้ นิชคุณเดินนำหน้าไปยั

รัมภาลืมตาเปิดกว้าง...มือเรียวลูบใบหน้าชายหนุ่มที่นอนหลับข้างเธอเบาๆ แล้วรู้สึกโล่งใจ เขานอนหลับไม่รู้เรื่องอะไร แต่เธอสิที่นอนไม่หลับ...มันเป็นฝันที่เหมือนจริงจนไม่คิดว่ามันเป็นความฝัน เธอจึงเลือกที่จะลุกขึ้นยืนเดินช้าๆ ไปยังประตู แล้วเปิดออก เดินลงบันได มาด้านล่างที่ยังเปิดไฟไม่กี่ดวง แต่พอที่จะเห็นทางเดิน เธอจึงเดินเข้าไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นเอาช็อกโกแลตในกล่องลายสวย มาเปิด หยิบหนึ่งชิ้นจากทั้งหมดห้าชิ้น และกัดกินอยู่เพียงลำพังในความมืดสลัว“มาอยู่นี่เอง...ผมตามหาคุณทั่วบ้านเลย” นครินทร์ยิ้มให้หญิงสาว เธอจึงมองเขาที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องครัวกำลังเดินมาหาเธอ“ฉันฝันร้าย” รัมภากัดช็อกโกแลตที่อยู่ในมือ เขาจึงมายืนตรงหน้าของเธอ“ฝันว่าอะไร” เขาเอ่ยถาม“ฉันฝันว่าฉันกำลังจะกินคุณ ทั้งตัว” หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย เขาจึงจับเรียวคางเธอบดจูบเธอ หญิงสาวโต้ตอบเขาเช่นกัน เขาถอนจูบออก ปลดสายคาดเอวของเธอออก แล้วหญิงสาวเอาชุดคลุมกำมะหยี่สีดำสนิทออกทันที เขาจึงได้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าไร้สิ่งปิดปัง เขาไม่รอช้าที่จะจูบเธออีกครั้ง ยิ่งบนจูบเธอ เธอก็ยิ่งจูบตอบเขาด้วยอารมณ์รุนแรง เขาจึงถอนริมฝีปากออก จับเ

“ท่านประธานมาถึงแล้ว” พนักงานหน้าประตูพูดขึ้น นครินทร์ลงจากลัมโบกินี่ ซูเปอร์เอสยูวี โดยมีสิงห์เป็นคนขับ รัมภาเองก้าวลงจากรถมีบอดี้การ์ดเปิดประตูให้เธอ แสงแฟลชสาดส่องเขาและเธอ รัมภาเองก้าวเดินไปหาเขาที่ยืนอยู่ เขายืนรอเธอยกแขนข้างขวาให้เธอประคอง หญิงสาวมองเขาเผยรอยยิ้มแล้วประคองแขนเดินเข้าไปในงานพร้อมกัน“คุณมางานครั้งแรกรู้สึกเป็นอย่างไงบ้าง” นครินทร์ถามเธอ ขณะที่เดินไปพนักงานยกมือไว้เขาและเธอ“ตื่นเต้นนิดหน่อยค่ะ...คนตั้งเกือบพัน...” หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย“เก้าร้อยแปดสิบสามคนเอง” เขายิ้มเล็กน้อย“นั้นละ...เกือบพัน”“สวัสดีครับ...คุณนครินทร์...คุณรัมภา...ผมจักรพรรณ...” ชายวัยกลางคนเอ่ยทักนครินทร์“สวัสดีครับ...คุณจักรพรรณ...ประธานบริษัทสิริทรัพย์ยานยนต์”“ผมเอาของขวัญมามอบให้ครับ...เป็นรถรุ่นใหม่ล่าสุดของบริษัทมามอบให้” จักรพรรณส่งกุญแจรถใหญ่นครินทร์“ขอบคุณอย่างยิ่งครับ” นครินทร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วส่งกุญแจรถให้กับหมีบอดี้การ์ดของเขาที่เดินตามอยู่ด้านหลัง“ตอนนี้บริษัทเราจดสิทธิบัตร...” (ภาษาฝรั่งเศส)“บริษัท เอ็น.จี.พี กรุ๊ป เป็นบริษัทลูกกัมปนาทไพศาลกรุ๊ป...ได้เข้าตลาดหลักเมื่อเดือนที่แล

“ชุดวันเกิดโอเคไหมคะ” รัมภายิ้มกว้างให้เขา เขาไม่กล่าวอะไรยังคงมองเธอ แล้วหยิบแก้วเหล้าไม่วางสายตายกขึ้นดื่ม เธอจึงเดินไปที่เตียง เธอนั่งลงมองเขาที่มองมายังเธอ มือเรียวขยำอกอวบอิ่มข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งลูบไล้ตั้งแต่อกอวบอิ่มไล่ลงมายังหน้าท้องไล่ลงมาเรื่อยๆ บนความเป็นหญิง เธอใช้มือลูบไล้เบาๆ หลับตาลงมือเรียวยังคงทำงานบนความเป็นหญิงเธอลูบไล้แล้วถ่างขาออกกว้างชันเข่า เพิ่มจากหนึ่งเป็นสองนิ้ว เธอวนอยู่ตรงนั้นเรื่อยครางเบาๆ ด้วยความเสียว ความอดทนของเขาถึงสิ้นสุด เขาถอดเสื้อและกางเกงออกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ เขาขึ้นเตียงจูบบนริมฝีปากบางแต่งแต้มไปด้วยสีแดงสด เขาใช้มือของตนจับความเป็นชายสอดเข้าไปในตัวเธอทันทีทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด เขาสอดเข้าช้าๆ ให้เธอผ่อนคลายดันเข้าและออกไม่ปล่อยวาง ริมฝีปากของเขาจูบไล้ซอกคอระหกและริมฝีปากบางซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เบื่อหน่าย ไล่ลงมาอกอวบอิ่มดูดดึงเบาๆ มือหนาของเขาวางบนระหว่างอกของเธอ ดันตัวเองสอดเข้าไปแรงขึ้น เสียงครางจากเขาและเธอดังพอที่ทำให้ได้ยินทั้งห้อง มือหนาจับมือเรียวของเธอที่สะเปะสะปะคลำหาที่ระบายความเสียว เขาสอดนิ

“คุณมีอะไรถึงเรียกฉันมา” นครินทร์นั่งลงกับเก้าอี้ตรงข้ามนิชคุณ“ฉันจะขอแต่งงานกับมิกกี้” นิชคุณพูดขึ้นเปิดประเด็น“ก็ดี...ไปบอกมิกกี้มาบอกอะไรฉัน” นครินทร์ถามด้วยความสงสัย“คือฉันไม่จะบอกเธออย่างไงดีละสิ...ฉันไม่เคยขอใครแต่งงาน”“ฉันก็ไม่เคยขอใครแต่งงานเหมือนกัน” นครินทร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“เรื่องของนายสุขสมหวังไป แล้วถึงแรกๆ จะไม่ค่อยราบรื่นสักเท่าไหร่”“แล้วทำไมถึงอยากแต่งงาน ทั้งที่ไม่เคยคิดอยากแต่กับใคร”“ฉันพร้อมจะแต่งงานแล้ว...ฉันพร้อมเป็นเจ้าบ่าว”“ถ้านายคิดว่าใช่...ฉันก็อวยพรขอให้นายสองคนมีความสุข” นครินทร์พูดด้วยความจริงใจ“แต่ฉันไม่รู้จะขอเธอแต่งงานอย่างไงดี”“เอานี่ไหมฉันพึ่งเปิดตัวโรงแรมอิมริต้าที่สุขุมวิทด้านล่างเป็นบาร์หรูนายอยากจะขอแต่งงานที่นั่นไหมล่ะ” นครินทร์ถามขึ้นมา“ความคิดที่ดี กุหลาบช่อใหญ่สักช่อ แล้วก็แหวนแต่งงานด้วย ฉันอยากให้มิกกี้มีความสุข”“พูดถึงเรื่องแหวนแต่งงานลืมไปเลย ฉันกลับก่อนนะ” นครินทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้“นายไปแล้วเหรอ” นิชคุณถามด้วยความงง“ใช่นี่ก็จะสองทุ่มแล้ว...ฉันต้องกลับบ้านแล้ว...ฉันไปก่อนนะ...” นครินทร์เดินออกจากเก้าอี้ สิงห์จึงเดินตามไปด