All Chapters of รักเราลูกสาวเป็นใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“อ๊ะ” คำขอที่ไม่รอเจ้าของนมอนุญาตเพราะตอนนี้เขาครอบครองเต้างามด้วยปากของเขาแล้ว ดูดดึงหยอกล้อด้วยปลายลิ้นจากเต้าซ้ายไปเต้าขวามืออีกข้างก็บีบจับอีกข้างเมื่อปากยังครอบครองอีกเต้าเธอแอ่นกายรับปากเขาอย่างลืมตัว มือที่เคยดันไหล่เขาให้ออกห่างกำลังขยุ้มผมเขา เพราะความเสียวซ่าน“พี่ก็ไม่ไหวแล้วน้อง เอาอีกได้ไหม”“ไม่ได้ ไม่ได้ น้องของน้องเจ็บ” เธอละล่ำละลักบอกเขา เธอช้ำไปหมดทั้งตัวแล้ว เขากินเธอหนักเกินไปแล้ว นี่ครั้งแรกของเธอนะ เขาจูบหน้าผากเธอหนึ่งที ก่อนจะอุ้มเข้าห้องน้ำ น้ำอุ่นถูกเตรียมไว้จนเต็มอ่าง“พี่ทำความสะอาดน้องของน้องให้ไหม” เขาถาม ตอนที่วางเธอลงขอบอ่างอาบน้ำ“ไม่น้องจะอาบเอง” เธอไม่เชื่อใจเขาหรอกว่าจะอาบน้ำอย่างเดียว เมฆาผู้ชายอบอุ่นอ่อนหวานน่ารัก โกหกทั้งนั้นเขาหลอกเธอ เขาทั้งร้อนแรง รุนแรงถ้าปล่อยให้เขาอาบน้ำให้เธอ มีหวังวันนี้เธอคงไม่ได้ออกจากห้อง ดูเขาแรงดีไม่มีตกเลย เธอเชื่อว่าเขาสามารถทำได้ทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ต้องพักต้องผ่อนอริยาใช้เวลาจัดการตัวเองเกือบชั่วโมง ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ เธอพันรอบกายด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ และโพกหัวด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่เช่นกัน เดินถึงห้องแต่งตัวก

อริยาไม่เคยเข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่กำลังโดนกระแทกต้องร้อง อิ๊ อ๊ะ อ๊ามาก่อน เพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้เมื่อคืนที่ผ่านมาเพราะไม่สามารถร้องสิ่งใดออกมาได้จริง ๆ สมองขาวโพลนไม่มีสิ่งใดให้คิดได้ เสียงและการกระทำมาจากจิตใต้สำนึกในกายเท่านั้นเมื่อความปรารถนาเข้าครอบครอง“อื้อหื้อ พี่แซ่บขนาดนั้นเลยเหรอคะ”“พี่เมฆ ห้ามอ่านนะคะ” อริยารีบปิดหน้าจอคอมฯของตัวเอง แล้วเขามาข้างหลังเธอตั้งแต่ตอนไหน เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาเขียนนิยาย เธอมักจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง เลยไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่ตอนไหนน่าอายที่สุด“น้องเอาพี่ไปเขียนขนาดนั้น ทำไมไม่ให้พี่อ่านล่ะคะ”“น้องไม่ได้เอาพี่ไปเขียนสักหน่อย แค่เรื่องราวของพระเอกกับนางเอกทั่วไป ก็ต้องมีซีนแบบนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ” อริยายังไม่ยอมแพ้ เถียงเขากลับไปแบบแถ ๆ ถึงเขาจะว่าเธอแถ ไม่เป็นไรเพราะเธอกำลังแถจนสีข้างเจ็บหมดแล้ว มันน่าอายจนเกินกว่าจะยอมรับความจริงได้“แต่ว่าท่าทางที่น้องบรรยาย เหมือนกับที่เราทำกันเมื่อคืนเลยนะครับ ไม่ว่าจะเป็น..” อริยารีบปิดปากเขาก่อนที่เขาจะหลุดคำพูดอะไรต่อมิอะไรออกมา“ห้ามพูดนะคะ พี่เมฆ ไม่งั้นน้องจะกลับแล้วนะคะ” อริยาทั้งอายทั้งโมโห แบบนี้เธอ

“นี่คุณอย่าทำตัวให้มันต่ำนักเลย” อริยาหันมามองหน้ามาริสาอีกครั้ง ถึงเธอจะไม่ได้เป็นคนหาเรื่องใครก่อนแต่เธอก็คงไม่ยอมให้ใครมาหาเรื่องเธอฝ่ายเดียว “ใครกันแน่ที่ต่ำ แกต่างหากนังบ้านนอก” ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่คนได้อย่างไร ไม่สิหล่อนไม่ได้เป็นแม่คน หล่อนแค่เป็นผู้ให้กำเนิดเท่านั้น คนอย่างนี้ไม่สมควรเป็นแม่ใครหรอก อริยาไม่อยากจะมีปัญหาให้เมฆาและพ่อของเขาลำบากใจ จนเธอต้องเดินเลี่ยงออกไปพร้อมกับน้องดาวที่ยืนรออยู่บนทางเดิน เพียงก้าวเดินได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงแรงผลักจนเธอล้มลงกับพื้น “ทำไมเดินซุ่มซ่ามแบบนั้นคุณครู” มาริสาร้องโวยวายพร้อมเข้ามาประคอง อริยาอยากจะโวยวายแต่ก็ทำไมได้เพราะน้องดาวที่ยืนรออยู่อย่างตกใจ “คุณแม่เป็นอะไรไหมคะ” “ไม่เป็นไรค่ะน้องดาว” อริยารีบพาน้องดาวขึ้นไปบนบ้าน ภาพเหตุการณ์นั้นอยู่ในสายตาของเมฆาและพิภพ ทำให้ทั้งสองต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่างก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ในห้องนอนของอริยา เธอกำลังทายาที่เข่าของตัวเอง ถึงจะล้มไม่แรงแต่ก็สร้างรอยช้ำ ยิ่งผิวของเธอยิ่งขาวและบอบบางยิ่งทำให้เห็นรอยช้ำชัดขึ้นกว่าเดิม “น้อง พี่เข้าไปได้ไหม” เสียงเรียกของเมฆาอยู่นอกห้องนอน อริยา

วันนี้เหล่าคนงานทั้งหลายจึงตั้งใจว่าจะมอมพ่อเลี้ยงก่อนเข้าหอ สักหน่อย ระหว่างที่เดินทักทายแขกในงาน เมฆาก็โดนทั้งเพื่อนทั้งคนงาน มาขอชนเหล้าไม่หยุดอริยายืนมองสภาพเจ้าบ่าวที่โดนหิ้วปีกขึ้นมาห้องหอ เธอส่ายหน้าเพราะความระอา คืนนี้นอกจากถอดเสื้อผ้าให้ตัวเองแล้วต้องมารับผิดชอบถอดให้สามีอีก อยากจะตีนักคนอะไร ดื่มไม่รู้จักประมาณตน“พี่เมฆไหวไหมคะ” อริยาถามในตอนที่เขานอนแผ่หลา อยู่บนที่นอน“ไม่ไหวครับ น้องถอดเสื้อให้พี่หน่อยครับ” น่าตีนักคนเข้าหอวันแรก ยังไม่ทันที่อริยาจะถอดเสื้อผ้าให้หมด เจ้าบ่าวของเธอก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอ้วก ดีนะที่ยังอ้วกตรงชักโครก ไม่อย่างนั้นจะตีซ้ำอีก“น้อน พี่ไม่ไหวแล้ว” เสียงพูดอ้อแอ้ คำว่าน้องก็ยังพูดไม่ชัดไม่ต้องบอกว่าเมาแค่ไหนกว่าจะแบกคนเมากลับมานอนได้เล่นเอาเจ้าสาวหมาดๆถึงกับปวดหัว ไมเกรนเหมือนจะขึ้นมาแล้ว คนเมาหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้ใส่อะไร อริยาหยิบเสื้อผ้ามาพลิกร่างหนากำยำมาใส่เสื้อผ้า มองคนเปลือยแล้วก็อายขึ้นมาอีกครั้ง กี่ครั้งแล้วนะที่เธอเห็นเขาไม่ใส่อะไรเลยไม่ว่าจะกี่ครั้งมันก็น่าอายตลอด คนหน้าแดงที่มองดูสามีตัวเองก็อายขึ้นมาเองจนต้องรีบสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้

หลังจากร่ำลาพ่อแม่ ประดับเดือน น้องดาว เรียบร้อยแล้วคู่ข้าวใหม่ปลามันทั้งสองก็มุ่งหน้าสู่เมืองหลวง หลังจากเที่ยวที่เมืองหลวงแล้วทั้งสองตั้งใจว่าจะต่อเครื่องไปเที่ยวต่อที่เกาะภูเก็ต ทริปการท่องเที่ยวสบายๆ ไม่ได้ระบุเวลาอะไรแน่นอน ทั้งสองตั้งใจอยากให้การเที่ยวครั้งนี้เป็นไปแบบสบาย และเป็นการพักผ่อนจริงๆ“ อื้อ พี่เมฆใจเย็นก่อนค่ะ” ทันทีที่ประตูห้องสวีทปิดลง เมฆาก็ช้อนอุ้มเมียรักขึ้นตักพร้อมทั้งมอบจูบให้เธออย่างไม่ทันตั้งตัว“ใจเย็นมาหลายชั่วโมงแล้วครับ” เมฆาพูดในตอนที่หน้าของเขากำลังซุกไซ้ซอกคอขาวเนียน สูดกลิ่นกายหอม ๆ เข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาชื่นชอบ กลิ่นหอมนี้จากตัวเธอ เขาได้กลิ่นครั้งแรก เขาก็คิดตั้งแต่ตอนนั้นว่าคงไม่สามารถปล่อยเธอให้หลุดมือไปได้“พี่เมฆ เป็นคนหื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” อริยาใช้มือสองข้างลูบใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน“เป็นตั้งแต่เจอน้อง ไม่อยากบอกว่า”“ว่าอะไรคะ” อริยาถามตาแป๋ว พร้อมทั้งกดริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของสามี ในขณะที่สองขาของเมฆาพาทั้งสองก้าวเดิน ไปยังเตียงใหญ่ในห้องนอน“พี่แข็งตั้งแต่เรา นอนเต็นท์ด้วยกันคราวนั้น”“หืม ตอนนั้นยังบอกว่าน้องไม่ใช่สเปก แล้วมาแข็งเนี