All Chapters of ยามรักปักใจ: Chapter 11 - Chapter 20

ไม่อาจไม่ยอมรับเรื่องรูปโฉมราวสวรรค์ประทานของคนสกุลลู่ ในอดีต ราชบุตรเขยลู่มีสมญานามว่าเอกบุรุษเหนือสามัญ รูปลักษณ์ของเขานั้น ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่มีส่วนใดไม่ดึงดูด เสน่ห์อันท่วมท้นนั้นล้วนส่งต่อให้น้องสาวผู้นี้ไม่มีขาดตกบกพร่อง ลู่ซือฉีเรียกว่ายิ่งกว่างดงามหยดย้อย มากกว่าคำว่าสะคราญโฉม หยาดเยิ้มเหนือสตรีที่ได้ฉายาว่าเทพธิดาจากสรวงสวรรค์เสียอีกหลังมื้ออาหารฮ่องเต้รั้งองค์หญิงให้อยู่พูดคุยกันตามประสาพี่น้องที่มิค่อยได้พบเจอกัน โดยสั่งข้ารับใช้พาลู่ซือฉีออกไปเดินเล่นจ้าวไท่หรงและจ้าวเฟิ่งย่อมต้องเดินเล่นเป็นเพื่อนน้องทว่าบุรุษอย่างจ้าวเฟิ่งมิได้มีนิสัยสำราญทุกสถานการณ์อย่างจ้าวไท่หรง เมื่อลับตาผู้อาวุโส เขาจึงไม่รักษามารยาทอันใด เพียงเอ่ยคำเย็นชาขอแยกตัวกลับจวนเฉิงอ๋องไปก่อนอย่างไม่ไยดีต่อสายตาสื่อนัยของสตรีที่ทอดมอง ทิ้งไว้ให้คนเป็นพี่สานสัมพันธ์กับสตรีคนสำคัญต่อไป ลู่ซือฉีมองตามแผ่นหลังเย็นชาด้วยสายตาละห้อย ทว่าเพียงชั่วครู่เท่านั้นที่นางทอดอาลัยอันไร้ประโยชน์ไร้ผล คนค่อยตระหนักได้ว่าสตรีงามปานล่มเมืองเช่นนางก็มีวันนี้เช่นกัน ส่วนรัชทายาทได้แต่มองตามน้องชา

เพ่ยหนิงพูดด้วยน้ำเสียงเริงรื่นจนภาพบะหมี่เนื้อราเม็ง[1]คล้ายปรากฏวางตรงหน้าชามใหญ่ หอมหวนยวนใจคนฟังอย่างเหลือล้น“บะหมี่ที่น้ำซุปใสราวกระจกมีกลิ่นหอมของเครื่องปรุงรส เนื้อตุ๋นจนเปื่อย เส้นบะหมี่สีเหลืองบางเหนียวนุ่ม ใส่หัวไชเท้าสีขาว เสริมด้วยน้ำมันพริกสีแดง โรยผักชีและต้นหอมสีเขียว น่ากินเชียว”เพ่ยหนิงสาธยายด้วยนัยน์ตาเพ้อฝัน แต่น้ำเสียงแน่วแน่แฝงความหวังที่จะทำให้ทุกคนกินจริงๆ ทำเอาเซวียเทากับหลี่อี้แทบอยากไปคุกเข่าขอร้องท่านอ๋องให้ปล่อยคนเดี๋ยวนี้อาหารจานหลักที่เพียบพร้อมสมบูรณ์เหล่านี้ทำคนเอียนจนเกินไปแล้วรอยยิ้มอันหาได้ยากยิ่งในช่วงนี้ของเพ่ยหนิงกระจายเกลื่อนเต็มใบหน้า ลุกลามไปทั้งดวงตา น่ารักสดใส สุกสกาวราวดวงดาวที่พร่างพราวลอยอยู่ในที่ไกลห่างแต่กลับเด่นชัดสะกดใจคนแอบมองจ้าวเฟิ่งยืนกอดอกอิงไหล่กับประตูมองเพ่ยหนิงนิ่งๆ เขาไม่ได้เห็นนางยิ้มมานานมาก พอๆ กับไม่ได้กินบะหมี่ฝีมือนางมานานแล้วเช่นกันอ๋องหนุ่มยังจำบะหมี่ไข่กุ้ง[2]ที่นางทำได้ ไข่กุ้งซึ่งคลุกเคล้าเข้ากับบะหมี่ทุกเส้นอย่างใส่ใจนั้น ทำอย่างไรก็ลืมรสชาติไม่ลงยังไม่รวมกับแกล้มเครื่องเคียงยามนั่งสนทนากับหา

ราตรีเย็นฉ่ำ วสันต์ยาวนาน เสียงครางแว่วหวานผสานเสียงลมหายใจหนักหน่วง กายประสานกายมิคลายออกจากกันพวกเขายังคงเป็นเช่นนี้ แนบชิดคลอเคลีย ทั้งรัญจวนและยวนใจ คนหนึ่งรุกคนหนึ่งรับ คนหนึ่งเร่าร้อน คนหนึ่งเอวอ่อน ตอบสนองไม่เกี่ยงงอนตอนจ้าวเฟิ่งพาเพ่ยหนิงมาถึงจุดสูงสุดแห่งอารมณ์หวาม เขาบดกรามขบติ่งหูนางอย่างอดใจไม่ไหว ทำเอานางกระตุกอย่างสุดกลั้น ลมหายใจรุนแรงจนก้อนเนื้อแทบทะลุออกมาเต้นนอกอกชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนเนินอกหยุ่นนุ่ม กดจูบอย่างพึงพอใจเพราะความเอาแต่ใจของเขาหลังจากอุ้มร่างเปลือยอ่อนนุ่มมาอาบน้ำล้างเหงื่อไคล จ้าวเฟิ่งยังใจดีเช็ดตัวให้ก่อนจะพาเพ่ยหนิงที่เดินแทบไม่ไหวมานั่งกินอาหารด้วยกันเพ่ยหนิงผลักเขาให้ออกห่างอย่างไร้เรี่ยวแรง“ท่านรังแกข้าหนักเกินไปแล้ว”วาจานี้มิใช่ใส่ร้ายหรือพูดเกินไปแม้แต่น้อย เพราะจ้าวเฟิ่งลากเพ่ยหนิงเข้าห้องตั้งแต่ตะวันยังไม่คล้อยไปทางทิศตะวันตกเลย“ข้าทายาให้เจ้าแล้วนี่”“ทายาก็ส่วนทายา แต่ข้าเดินไม่ได้ก็เพราะท่านนะ” เพ่ยหนิงพร่ำบ่นอย่างอ่อนแรง เส้นเสียงแหบแห้ง ระบมไปหมดนอกจากหน้าอกกับส่วนอ่อนไหวจะแดงช้ำ หัวเข่ายังขึ้นริ้วสีแดงคล้ำเป็นจ้ำๆ อันท

เพ่ยหนิงวิ่งตามไล่ถามจนรู้นามเขานอกจากนั้นยังเหมือนฟ้าประทานบันดาลฝันเมื่อมีอันธพาลหนุ่มใหญ่มาคุกคามเพ่ยหนิง สาวน้อยยังได้เฉินเฟิงที่บังเอิญเห็นเหตุการณ์เข้าพอดิบพอดีดั่งชะตาลิขิตวาสนาพานพบอีกครา แน่นอนว่าอันธพาลกับบัณฑิตมิใช่ของคู่กันยิ่งมิใช่คู่ต่อสู้ชนิดตาต่อตาฟันต่อฟัน เฉินเฟิงจึงฉุดมือเพ่ยหนิงวิ่งหนีนับเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับบุรุษธรรมดาผู้หนึ่งโดยแท้เจ้าอันธพาลผู้นั้นดื่มเหล้าจนเมามายจึงวิ่งตามไปล้มไปสุดท้ายก็เลิกรา เหลือเพียงความรู้สึกหนึ่งที่ไม่อาจลบล้างเลือนราง มือเล็กนุ่มของเพ่ยหนิงที่ถูกเฉินเฟิงจับยังคงอุ่นร้อนจนถึงบัดนี้ หัวใจที่เต้นแรงก็เช่นกันวันนั้นเส้นผมของเพ่ยหนิงหลุดลุ่ยหัวยุ่งเหยิงอัปลักษณ์นัก เฉินเฟิงมองแล้วหัวเราะน้อยๆ ช่วยจัดปิ่นให้นางสาวน้อยเบิกตากลมโต อกข้างซ้ายเต้นกระหน่ำดุจรัวกลองหากเป็นเพียงรักแรกพบฉาบฉวยคงไม่เท่าใด แต่เพ่ยหนิงกลับรู้สึกตกหลุมรักแบบหัวปักหัวปำยากถอนตัวในเสี้ยวเวลานั้น นางถึงขั้นทำตัวหน้าหนา แสร้งเดินล้มจนเจ็บข้อเท้า แล้วร้องไห้ออดอ้อนให้เขาไปส่งที่บ้านของหานตงเพราะอยากอยู่กับเขานานๆท้ายที่สุดยิ่งกว่าสวรรค์บันดาลให้สมใจทุกความปรารถน

เพ่ยหนิงตัดสินใจกลับสำนักยวี้จู๋ในวันเดียวกันหญิงสาวหอบหัวใจแสนบอบช้ำกลับหุบเขาผนึกมารเข้าถ้ำฝึกฝนเคล็ดวิชาอย่างบ้าคลั่งกระทั่งท่านตาของนางต้องมาลากตัวกลับสำนัก“เจ้าจะทำลายถ้ำทั้งหุบเขาไม่ได้นะหนิงเอ๋อร์”ติงอี้เทา เจ้าสำนักยวี้จู๋ผู้เคยเคี่ยวเข็ญให้หลานสาวฝึกฝน ยามนี้กลับต้องการให้นางอยู่นิ่งๆ อยู่เฉยๆ อยู่อย่างไม่ต้องเสียใจจนกลายร่างเป็นนางมารทำลายล้างสิ่งใดอีกเลย“หลานตา เจ้าจะเสียดายไปไย ใต้หล้านี้ยังมีบุรุษอีกมาก ที่รอรับความรักบริสุทธิ์จากเจ้า เอาล่ะ! เจ้าลงเขาไปหามาใหม่นะ เอาแบบเก่งกาจสักหน่อย มีวรยุทธ์ยิ่งดี จะได้มาสืบทอดสำนัก”เพ่ยหนิงถามทั้งน้ำตา “ท่านอยากได้หลานเขยปานนั้น”ติงอี้เทาลูบเคราขาวกล่าวเสียงขรึม “เจ้าฝึกวิชาดุจปีศาจผุดจากนรกเยี่ยงนั้น...ไม่สมควรอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ นั่นล่ะ สมควรมีความรักอย่างยิ่ง”กล่าวพลางชำเลืองมองลงไปทางหุบเขาเบื้องล่าง ที่ยามนี้ต้นไม้ล้มพังพาบทั้งแถบ ถ้ำมรกตถูกทำลายจนผาหินทลายไม่เหลือ ไหนจะป่าไผ่หยกสุดที่รักอีก....เฮ้อ...เขาถอนหายใจหนักอกกล่าวเสียงเหนื่อย“บางทีการมีหลานเขยย่อมดีกว่าปล่อยให้เจ้าอยู่ในสภาพย่ำแย่แบบนี้เป็นแน่ ไปเถอะ ลงเขาไป