All Chapters of ยามรักปักใจ: Chapter 51 - Chapter 60

“พี่ใหญ่ตกลงเรื่องเป็นมาอย่างไร? ท่านมาตามคนถึงที่นี่ แสดงว่านางหนีรอดไปได้หรือ?”รัชทายาทพยักหน้า เผยแววตาเสียดายสุดแสน“ฝีมือนางสูงส่งอย่างหาตัวจับได้ยากเชียว หน้าตาก็น่ารัก กิริยาน่าเอ็นดูนัก” เพิ่งกล่าวจบพลันรู้สึกตัวจึงกระแอมไอแห้งๆ “เอ่อ...พี่ใหญ่หมายถึง มารยาของนางใช้ได้ทีเดียว ร้ายกาจยิ่ง”วาจาของพี่ชายมีหรือน้องชายจะไม่รู้แจ้ง จ้าวเฟิ่งหรี่ตา กล่าวเสียงเย็น “พี่ใหญ่ มิใช่ว่าท่านกำลังคิดไม่ซื่อกับนาง ท่าน!”“เฮ้อ...จะเป็นไปได้อย่างไร?” รัชทายาทรีบแค่นเสียงเยาะ ตบบ่ากว้างของน้องชาย กล่าวอย่างไม่ไยดีอีกว่า “ไม่มีทาง! คนอย่างข้า จ้าวไท่หรง ไม่มีทางหลงกลสตรีใดแน่นอน เอาล่ะ! เจ้าพักผ่อนให้เบิกบานใจเถอะ ข้าจะค้นหาโดยไม่รบกวนความสำราญของเจ้าแล้วกัน” กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อหมุนตัวจากไป อึดใจยังออกปากสั่งการองครักษ์ติดตามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม“กระจายคนออกไป ค้นให้เจอ”“พ่ะย่ะค่ะ”เหล่าองครักษ์ทะยานกายรอบทิศ ครอบคลุมทั่ววังหลวงรวมถึงจวนเฉิงอ๋อง ทั้งเรือนเฉินเฟิงล้วนถูกตรวจสอบจนสิ้นทั้งตำหนักพระสนมและเรือนสาวงามยังไม่เว้นจ้าวเฟิ่งยืนมองขบวนคนของพี่ชายค่อยๆ กลืนหายไปกับค

กลับมาปัจจุบัน รัชศกจิ้นหยวนปีที่สิบเก้า ปลายเดือนสามนานแล้วที่เพ่ยหนิงอยู่กับเฉิงอ๋องจ้าวเฟิ่งในห้องลับ นานแล้วที่สองเราร่วมรักกันอย่างไม่อายฟ้าดินอันที่จริงเป็นเขาคนเดียวต่างหากที่ไม่อายฟ้าดิน ตัวนางย่อมอายฟ้าอายดินอยู่ตลอดแน่นอน แต่ทั้งๆ ที่อายฟ้าดินตลอดกลับสูญเสียหัวใจให้เขาแล้วเรียบร้อย เฮ้อ...ระหว่างครุ่นคิดอย่างฟุ้งซ่าน เพ่ยหนิงยังไม่ลืมจัดการกับดอกไม้ที่เก็บมาใส่แจกันในห้องตลอดหลายวันมานี้นับแต่ดอกไม้เบ่งบาน จ้าวเฟิ่งก็มักจะหาเวลาว่างจากงานราชกิจพาเพ่ยหนิงไปเดินเล่นในสวนเสมอ และนางก็มักจะได้ดอกไม้นานาพันธุ์กลับห้องมาหอบใหญ่เช่นกันดอกไม้เหล่านี้ล้วนมีประโยชน์นานัปการยามที่จ้าวเฟิ่งไม่อยู่ นางจะกัดนิ้วรีดเลือดของตัวเองรินรดกลีบดอกไม้ดอกละหยด นอกจากนั้นใช้อาบน้ำ ผสมในน้ำชาดื่มกิน บางทียังเคี้ยวกลีบดอกสดๆ กลืนลงคอราวกับกินขนมหวานเพ่ยหนิงเป็นจอมยุทธ์หญิงที่สำเร็จสุดยอดวิชาวังวนบุปผา นางสามารถนำทุกส่วนของดอกไม้ล่วงรู้ทุกสิ่งเกี่ยวกับสารพัดสรรพคุณของดอกไม้มาใช้กับตัวเองได้หลากหลายอรรถประโยชน์โดยไม่เคยมีโทษหรือมีภัย แม้ดอกไม้นั้นจะเป็นดอกไม้พิษก็ตามยามนี้นางถูกพ

วงแขนเสลาโอบรอบลำคอเขาเพื่อพยุงตัว“ท่านบอกว่าจะอาบน้ำมิใช่หรือไร ไยทำอย่างอื่น”นางถามเสียงกระเส่า ขณะที่เขาลดมือลงด้านล่าง จัดการส่วนขยายร้อนผ่าวให้ถูไถเพื่อเปิดทางกลีบบุปผาอุ่นนุ่ม“ทำไปด้วยอาบน้ำไปด้วย ข้ารู้ว่าเจ้าชอบ อืม...”ชายหนุ่มครางเบาๆ อย่างพึงพอใจเมื่อได้รับสัมผัสที่คุ้นเคย นางตอดรัดปลายนิ้วของเขา ย่อมพร้อมแล้วสำหรับส่วนที่ใหญ่กว่า เขาจับบดเบียดไปมาก่อนสอดจนแนบสนิทกับนางอย่างลึกล้ำ“อ๊ะ!”เพ่ยหนิงสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อถูกจับสะโพกให้โยกในจังหวะเนิบช้าทว่าเย้ายวนเนินอกขาวราวหิมะขยับขึ้นลงล่อลวงให้จ้าวเฟิ่งก้มลงดูดดึงอย่างห้ามใจไม่ไหวเขารู้ว่านางชอบอะไร ส่วนนางก็รู้ว่าเขาชอบแบบไหน ท่วงท่ารักลีลาร้ายจึงถูกทั้งเขาและนางพากันขับเคลื่อนอย่างรัญจวน ไม่มีผ่อนปรนต่อความรู้สึกในจิตใจคนสองแขนจ้าวเฟิ่งประคองแผ่นหลังบางเมื่อนางเอนตัวออกเพื่อขยับได้แรงขึ้นไหล่แข็งแรงของเขาเป็นที่ยึดเกาะของมืออ่อนละมุน ปลายนิ้วนางที่จิกบ่ากว้างชวนให้บังเกิดอารมณ์พลุ่งพล่านชายหนุ่มก้มหน้าซบเนินอกกระเพื่อมไหว เลื่อนมือลงมากระชับบั้นท้ายกลมกลึงให้โยกโยนตามแต่ใจ เอวคอดสะโพกอิ่ม นิ่มเนียนลื่นมือ เขาลูบไ

ความปราดเปรียวแต่เฉิดฉายนั้นถูกความมืดบดบังคงเหลือเพียงความปราดเปรียวราวปีศาจที่ขับเคี่ยวราตรีมาอย่างโชกโชนหลายคนเห็นนางกำนัลผู้หนึ่งนอนตายอาบกองเลือดอย่างน่าสงสาร แต่นางกำนัลคนหนึ่งสองมือถือมีดสีแดงฉาน ย่อมเป็นอย่างอื่นไปมิได้นอกจากนักฆ่าแฝงตัวเข้ามาใจของเพ่ยหนิงสะดุดวูบ มีหรือจะไม่เข้าใจแววตาเหล่านั้นยังไม่ทันก้าวขาเพื่อกลับไปยังห้องที่ตนจากมา องครักษ์หลายคนก็กรูเข้าขวางหน้า ปิดหนทางคืนรังเร้นกายนั้นไปสิ้นเดิมทีเพ่ยหนิงเป็นเพียงนักโทษในห้องขังอันเป็นความลับ แต่ยามนี้ เพ่ยหนิงได้เพิ่มฐานะเป็นมือสังหารตัวฉกาจที่ลอบเข้ามาเผยโฉมยามวิกาลอย่างเต็มตัว มีหรือที่คนของจวนอ๋องจะปล่อยไป ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่พลันถาโถมเข้าหาดังพายุร้ายหญิงสาวไร้หนทางปฏิเสธความเข้าใจผิดนั้น และยิ่งไม่อาจแก้ตัวได้แม้ครึ่งคำ จำต้องต่อสู้อย่างปราศจากหนทางอื่น การประนีประนอมหรือหลีกเลี่ยงการฟาดฟันล้วนทำไม่ได้ทั้งสิ้นมีดสั้นในมือถูกใช้เป็นอาวุธตั้งรับคมดาบยาวยื่นนับสิบ ตัวต่อตัว หรือหนึ่งต่อสามยังพอไหว แต่ยามนี้หนึ่งต่อจำนวนคนที่วิ่งกรูเข้ามาแบบนับไม่ถ้วนมีหรือมีดสั้นเพียงสองเล่มจะต้านได้ ริ้วเลือด

หน้าประตูบานใหญ่จวนเฉิงอ๋องเพ่ยหนิงมองภาพทหารร่างใหญ่กำยำยื่นคมหอกขวางหน้า พวกเขาล้วนมีท่าทางถมึงทึงอย่างไม่ยอมอ่อนข้อหรือหลงกลเสน่ห์มารยาก็ให้นึกท้อใจ แม้นางจะเอ่ยปากว่าตัวเองเป็นคนของเฉิงอ๋องก็ยังไม่เป็นผล คนยังมองนางเหมือนมดปลวกตัวเล็กๆ ไร้ค่าให้ใส่ใจ“อย่าว่าแต่สตรีต่ำต้อยมีดีแค่สะสวยเช่นเจ้าเลย ต่อให้เป็นคุณหนูสูงส่งผู้งดงามก็ใช่ว่าจะเข้าหาท่านอ๋องของพวกเราได้ง่ายๆ ช่างฝันเฟื่องไม่เจียมตัวยิ่งนัก ไร้ยางอายมาก” ทหารคนหนึ่งพูดจบก็โบกมือไล่เพ่ยหนิงเหมือนไล่แมลงโสโครก“ไปๆ ออกไป อย่าได้พาตัวเองมาทำให้ท่านอ๋องของข้าต้องแปดเปื้อนมัวหมองเพราะสตรีไร้หัวนอนปลายเท้าเช่นเจ้า”“...”เพ่ยหนิงเบิกโต อุทานในใจว่าโอโห ปากหรือนี่ ฉับพลันนั้นนางนึกอยากสั่งสอนทหารผู้นี้จับใจ ให้เขาลิ้มรสฝีมือนางจนลงไปนอนแดดิ้นสิ้นใจเสียตรงนี้ แต่นางไม่ไร้เหตุผลขนาดนั้น จึงเพียงแต่ชี้หน้าว่า “สามหาวนัก!”“บังอาจ! กล้าชี้หน้าคนของจวนอ๋องเชียวรึ?”“ทำไมจะไม่กล้า! ข้าจะตีปากของเจ้าด้วย”ทหารหรี่ตาตวาด “เจ้า!”เพ่ยหนิงเองก็โมโหไม่ยอมความ “ทำไม?”พวกเขาจึงเริ่มมีปากเสียงรุนแรง แน่นอนว่าหานตงไม่เสี่ยงกระโดดข้ามกำแพงเข้าไ