All Chapters of ยามรักปักใจ: Chapter 21 - Chapter 30

กระแสเสียงสดใสของสาวน้อยทำบุรุษที่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์เผลอไผลจ้องมองใบหน้านวลเนียนน่ารักน่าชังที่ขยับใกล้ๆ จนได้กลิ่นหอมๆ ของกายสาวต้องหลุดออกมาเจอเข้ากับภาวะความเป็นจริงในขณะนี้ทันทีชายหนุ่มหลุบตากล่าวเสียงแหบแห้ง “ขอบใจเจ้า”เพ่ยหนิงแย้มยิ้มตอบรับ ดวงตากลมโตเปล่งประกายเจิดจ้า ทั้งกระจ่างและสดใสแลดูสุกสกาวยิ่งกว่าดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำใบหูบุรุษพลันแดงก่ำ สันกรามให้รู้สึกร้อนผ่าว นับว่าโชคดีที่มีผ้าสีดำปิดบังไว้ทั้งใบหน้าอย่างมิดชิด เผยเพียงดวงตาดำขลับซึ่งเก็บซ่อนความลุ่มลึกได้อย่างลึกล้ำเขากระหวัดนึกไปถึงวันที่ตนเองทำทุกอย่างเพื่อปฏิเสธความสัมพันธ์กับนาง ถึงขั้นแสร้งหลงกลมารยาชั้นต่ำของชิงเย่ กระทั่งสตรีตรงหน้านำดอกไม้มาปาใส่เขาอย่างโกรธเกรี้ยวเช่นนั้นชายหนุ่มหลับตาลง ข่มจิตใจฟุ้งซ่านของตน“เจ้ารีบไปเถิด อย่าอยู่ใกล้ข้า อันตราย...”นี่คือความนัยที่ชายหนุ่มต้องการสื่อออกมาโดยตลอด ภารกิจยังไม่สำเร็จลุล่วง ไม่ควรให้สตรีนางใดใกล้ชิดจนอาจนำไปสู่อันตรายเกินคาดคิดเด็ดขาดการบาดเจ็บของเขาในวันนี้ล้วนประจักษ์ชัดให้แจ้งแก่ใจทว่าเพ่ยหนิงไหนเลยจะทราบความจริงความนัยอะไร นางเบิกตากลมโต

ฐานะของเพ่ยหนิงร่ำรวยมากจริงๆ หลังจากได้ความรู้ที่ต้องการทั้งหมดภายในหนึ่งเดือน นางยังประมูลซื้อตัวหญิงคณิกาขายศิลป์อันดับหนึ่งของหอบุปผาด้วยเงินสูงลิบทว่าท้ายที่สุดนางกลับปล่อยตัวคนไปยึดไว้เพียงพิณชั้นเลิศสาวน้อยแบกพิณกลับหมู่บ้านผิงเต๋อ เมื่อนางเข้าเรือนมา หานตงเห็นเข้าก็ตกใจยิ่ง“เพ่ยหนิง เจ้า! เหตุใด?”หายตัวไปเป็นเดือน จู่ๆ ก็แต่งกายงดงามใส่ผ้าสีแดงสด คลุมผ้าแพรบาง เสมือนอยากซ่อนรูปโฉมงามเลิศแต่กลับแสดงให้คนที่ได้เห็นยิ่งปรารถนาอยากเห็นอยากยล ทั้งยังแบกพิณเข้าเรือน ซ้ำร้ายยังมีกลิ่นเฉพาะของหญิงคณิกาติดตัวมา หานตงเบิกตามอง“เจ้าทำบ้าอันใด?”“ใครทำบ้า? ข้ากำลังจะทำดีต่างหาก มาเถิด มาฟังเพลง”แม่นางพูดโดยไม่มองหน้าคู่สนทนาว่าอยากฟังหรือไม่ร่างบางอรชรนั่งลงหลังพิณบนโต๊ะ เรียวนิ้วเสลาค่อยๆ จรดลงบนสาย เกิดเป็นภาพสตรีงดงามเกินบรรยายผู้หนึ่งเสียงเพลงพลิ้วไหว ท่วงทำนองไหลระรื่นไปตามสายลม พานให้ใจคนแข็งกระด้างปานหินผาต้องอ่อนยวบยาบยากต้านทานคราแรกหานตงทำท่าจะฉีกผ้ามาอุดหูด้วยไม่ต้องการฟังจนอาจจะหลอนนอนไม่หลับ ถึงขั้นเก็บไปฝันร้ายหลับไม่รู้ตื่น ทว่าท้ายที่สุดเขากลับนั่งฟั

ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองเงาดำเงาดำเลิกคิ้วมองตอบทั้งสองมองหน้ากันนิ่งๆสาเหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะเฉินเฟิงยังไม่เอ่ยปากอนุญาตให้เงาดำจากไปในฐานะบ่าวรับใช้ ไหนเลยจะเร้นกายหายไปโดยพลการได้ท้ายที่สุดเงาดำรู้สึกคล้ายว่าตนเองหูฝาดไป เมื่อได้ยินคำสั่งของผู้เป็นนาย“ไปปลดดาลประตูไว้ ไม่ต้องเปิด ส่วนเจ้าออกไปทางนั้น”แต่ไหนแต่ไรเงาดำไม่เคยสงสัยในคำสั่ง ทว่าวันนี้เขาถึงกับเบิกตาอย่างกังขา มององค์ชายสี่ที่เดิมทีไม่อนุญาตให้ใครได้เข้ามาในเรือนเป็นเวลาถึงหนึ่งเดือนเต็มกำลังพาตัวเองไปลงนอนบนเตียง เร่งสำรวจหน้ากากหนังมนุษย์ก่อนห่มผ้าทำท่าป่วยหนัก“...!?”เงาดำขมวดคิ้วสงสัย ลองถามเพื่อความแน่ใจ “องค์ชาย อาการบาดเจ็บของท่านเมื่อเดือนก่อนหายแล้วมิใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ”บุรุษหนุ่มบนเตียงไม่ตอบ เพียงซ้อมไอโคลกสองสามครั้งจนมั่นใจว่าแนบเนียนดีแล้วจึงส่งคำสั่งทางแววตาคมปลาบเงาดำให้รู้สึกขันแต่ไม่กล้าหัวเราะ ทำได้เพียงรีบหมุนตัวไปปลดดาลประตูแล้วเร้นกายกลืนหายไปกับความมืดทางหน้าต่างฝีมือของเขาฉกาจนัก ปลดแอกทุกประสาทสัมผัสของผู้อื่น ไม่มีใครจับสัมผัสหรือสังเกตได้ แม้คนผู้นั้นจะมีวรยุทธ์ก็ตามแม้จะดึกดื่นมากแล้ว แต

สาวน้อยทำท่าขบคิดหนักหน่วง เร่งไตร่ตรองบางอย่าง แววตาฉายความเฉลียวฉลาด ในความปราดเปรื่องนั้นมากไปด้วยความละเอียดรอบคอบ ครู่หนึ่งจึงเอ่ย“ท่านรอตรงนี้ก่อนนะ ข้าจะไปเรียกท่านพ่อให้มาช่วย”เพ่ยหนิงหายไปราวสองเค่อ ไม่นานก็กลับมาพร้อมหานตงที่แบกไม้ไผ่มาหลายลำพร้อมมีดเล่มใหญ่หากไม่บอกว่าชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นเพียงพ่อค้าขายผัก ชายหนุ่มคงคิดว่าเขาเป็นนายพรานล่าสัตว์แล่เนื้อขายมากกว่าหานตงมาถึงก็ไม่พูดจามากความ ร่างบึกบึนตัดไม้ผูกเชือกก่อสร้างสิ่งที่เพ่ยหนิงต้องการอย่างขะมักเขม้น เพียงครึ่งชั่วยามแผงไม้สำหรับฝึกกำลังแขนและฝึกกำลังขาหัดเดินก็เสร็จสิ้น“ท่านพ่อบุญธรรม ลำบากท่านแล้วเจ้าค่ะ”เพ่ยหนิงยอบกายขอบคุณอย่างนอบน้อม จริตอ่อนหวาน ปั้นหน้าเม้มปากยิ้มอ่อนตามหลักกุลสตรีผู้นุ่มนวล มารยาทสูงส่ง งดงามเพริดพริ้ง เลียนแบบสตรีผู้ช่ำชองในศาสตร์สาวงามทุกสิ่งหานตงให้รู้สึกขนลุกชูชันเป็นที่สุด “เจ้าดูแลน้องเฉินให้ดี” สั่งด้วยเสียงเคร่งขรึมท่าทีขึงขัง “อย่าลืมบรรเลงพิณให้ฟังด้วยอุตส่าห์ไปร่ำเรียนมา”สาวน้อยเอียงคอเบิกตากลมโต “อ้อ...”นางลืมไปได้อย่างไร? เสียงดนตรีที่ดีล้วนกระตุ้นเลือดลมบำรุงพละกำลั

สองบุรุษต่างวัยนั่งร่ำสุรากระทั่งเวลาล่วงเลยจนมืดค่ำ ขากระต่ายทอดหมดไปหลายจาน นกพิราบคั่วเกลือก็หมดเกลี้ยง แม่นางน้อยจึงแบกพิณเดินกลับเข้าเรือนมาในสภาพเมามายหานตงให้ตกใจนัก “ไอ๋หยา! เพ่ยหนิง เจ้าดื่มเหล้ามารึ?”เพ่ยหนิงพยักหน้าหงึกหงักไม่ทันเห็นชายหนุ่มอีกคน “ข้าไปนั่งบรรเลงพิณทอดอารมณ์ในเมืองตรอกชวีฟู่ จู่ๆ ก็มีคนมาโยนเงินให้ข้ามากมาย จากนั้นพี่สาวหลายคนยังชวนข้าดื่มเหล้า ข้าจึงเลี้ยงเหล้าพวกนางไปหลายไห”“แล้วเจ้าก็ดื่มจนเมากลับมาเนี่ยนะ” หานตงอยากบ้าตายหญิงสาวพยักหน้าอีกครั้งก่อนเดินเอาพิณมายื่นให้หานตงแล้วหยิบไหเหล้าผลุนผลันออกจากเรือนไปหานตงนำพิณเข้าไปเก็บให้ นางเป็นทั้งบุตรสาวบุญธรรมและหลานสาวของอาจารย์ เขาต้องดูแลอย่างดีอยู่แล้วเมื่อหานตงเดินเข้าด้านใน ที่โต๊ะตรงโถงเหลือเพียงเฉินเฟิง ซึ่งมองตามเพ่ยหนิงอยู่ เขาเห็นนางเดินหายไปทางเรือนของเขาชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตามไปทันทีทางฝั่งเพ่ยหนิง นางอุ้มไหเหล้าเข้าเรือนของเฉินเฟิงมาอย่างคุ้นชินเมื่อเดินเข้าเรือนของเขาถึงด้านในกลับไม่เห็นร่างสูงสง่า เห็นแต่เก้าอี้ล้อเข็นไว้ให้ดูต่างหน้าแทนตัวบุคคลนางจึงลากสิ่งที่เห