All Chapters of ยามรักปักใจ: Chapter 31 - Chapter 40

“พรุ่งนี้ยามเหม่า[1]ข้าจะเดินทางไปทำกิจธุระต่างเมือง อาจใช้เวลาหลายวัน”เฉินเฟิงเอ่ยขึ้น เขาต้องการสะสางภารกิจที่คั่งค้างให้ลุล่วง จากนั้นจะกลับมารับเพ่ยหนิงและหานตงเข้าวังหลวงด้วยตัวเอง เมื่อเข้าอาณาเขตพระราชฐานอันปลอดภัยไร้กังวลใดแล้ว เขาจะให้เพ่ยหนิงได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริง ปราศจากหน้ากากหนังมนุษย์“เจ้าอยู่เรือนก็ห้ามไปดื่มเหล้าเมามายที่ใด รู้หรือไม่?”สิ้นเสียงกำชับจากชายในดวงใจ เพ่ยหนิงรีบพยักหน้าขึงขัง ใบหน้าเจือรอยยิ้มดูพิสุทธิ์งดงามกว่าอะไรทั้งหมด “ข้ารับปากท่าน จะไม่ดื่มเหล้าจนเมาอีกเจ้าค่ะ”สาวน้อยจิ้มลิ้มช่างจำนรรจา น่ารักน่าชัง เชื่อฟังทุกสิ่ง เฉินเฟิงนึกอยากดึงนางมากอดแล้วกดจูบแรงๆ เสียเหลือเกินทว่าหานตงยังนั่งอยู่ด้วยจะทำได้อย่างไร“ข้าฝากพี่หานดูแลกวดขันเข้มงวดสักหน่อยจึงจะดี” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ด้วยรู้ดีว่าใครบางคนเจ้าเล่ห์แสนซนยิ่งนัก ทว่ากลับเสแสร้งอ่อนแอบอบบาง“ข้าจะขังนางไว้ในห้องลั่นดาล รอเจ้ากลับมาอุ้มขึ้นเกี้ยว” หานตงหยอกเย้าพลางดื่มเหล้าหมดถ้วย“ดีๆ พี่หาน ลำบากท่านแล้ว” เฉินเฟิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ ยกไหเหล้ารินใส่ถ้วยเอาใจว่าที่พ่อ

เรื่องสำคัญที่สุดในชีวิต ทั้งยังเป็นการแต่งเขยเข้าสำนักอันดับหนึ่งแห่งยุทธภพ เพ่ยหนิงไม่อาจจัดการแบบขอไปที ไม่มีทางส่งผู้อื่นมาจัดการแทนแน่นอนดังนั้นนางกับบิดาบุญธรรมจึงเดินทางกลับสำนักยวี้จู๋ เพื่อไปแจ้งข่าวแก่ท่านตาและพามาเจรจาเรื่องสินสอดด้วยตัวเองการสู่ขอบุตรเขยต้องถึงมือเจ้าสำนักด้วยประการฉะนี้ขบวนเดินทางของเพ่ยหนิงเข้าเขตหมู่บ้านผิงเต๋อช่วงบ่าย ไม่นานก็มาถึงท้ายหมู่บ้านอันเป็นที่ตั้งของเรือนส่วนตัวทว่ายังไม่ทันเดินไปถึงเรือนกลับเห็นผู้คนมากมายยืนอยู่หน้าเรือนของเฉินเฟิง“เกิดสิ่งใด?” เพ่ยหนิงถามขึ้นอย่างไม่รอคำตอบจากผู้ใด นางให้รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่าง รีบวิ่งฝ่าฝูงชนเข้าไปทันทีที่ลานหน้าเรือน หัวหน้าหมู่บ้านกำลังสั่งงานลูกบ้านเข้าตรวจสอบบางสิ่ง เพ่ยหนิงกวาดตามอง เห็นสภาพเรือนที่เสียหาย โต๊ะพัง เก้าอี้หัก ข้าวของในเรือนทั้งหมดตกแตกกระจายเกลื่อน เพ่งพิศครู่หนึ่งจึงเห็นมีคนตายนอนจมกองเลือด กลิ่นคาวคละคลุ้งชวนคลื่นเหียน ภาพสยดสยองเหลือจะกล่าวสาวน้อยเบิกตากว้างอย่างไม่อาจกว้างได้มากกว่านี้ นางรีบวิ่งเข้าไปทันที ชาวบ้านด้านนอกไม่มีใครฉุดรั้งนางได้ทันทั้งนั้นหานตงก็เช่นกั

ยามนั้นเขากำลังเสียท่าศัตรู สติสุดท้ายกำลังจะหลุดลอย กลับปรากฏคนชุดดำกลุ่มใหม่เข้าต่อสู้แทนที่ ท้ายที่สุดจึงได้เห็นใบหน้าของพี่ชายตรงเข้ามาตวัดกระบี่ปกป้องอยู่ข้างกาย“เจ้าพวกหน้ากากเงินฝีมือฉกาจนัก รอดมือข้าไปได้” รัชทายาทหนุ่มเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยว “น้องสี่ หากเจ้าเป็นอะไรไป ข้าคงต้องสละตำแหน่งรัชทายาทแล้ว ไม่เป็นแล้วจักรพรรดิ”จ้าวเฟิ่งกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดร้าวระบมของพิษจากบาดแผลทั่วร่าง เอ่ยปรามเสียงขรึม “พี่ใหญ่ ท่านลืมคำสั่งเสียของเสด็จแม่แล้วหรือไร?”คนเป็นพี่ชายเงียบไป คนบนเตียงจึงเปลี่ยนเรื่อง“ข้าตื่นมาทันได้ยินเรื่องหยกพกของท่านที่มอบให้ข้า”หยกนี้นอกจากพกพามิอาจห่างกายยังเป็นป้ายคำสั่ง ควบคุมคนของตนกับคนของพี่ชายทั้งหมดเรื่องสำคัญขนาดนี้ จ้าวไท่หรงให้รู้สึกผิดขึ้นมาอีกระลอก“เป็นพี่ใหญ่ที่สะเพร่า ยามที่ช่วยเจ้าออกมามิทันสังเกตว่าจะทิ้งร่องรอยอะไรไว้ พี่ใหญ่ผิดต่อความพยายามแฝงกายปกปิดตัวตนของเจ้าแล้ว” ใบหน้าคมคายฉายแววเคร่งเครียดเด่นชัด “หวังเพียงหยกพกนั้นไม่ตกไปอยู่ในมือของเจ้าพวกหน้ากากเงิน”คนบนเตียงเผยสีหน้ากังวลเช่นกัน หากสิ่งที่บ่งบอกตัวตนตกอยู่ในมือของคนร้าย ห

ทว่านางมีบิดาบุญธรรมที่ชมชอบความเรียบง่ายไม่นิยมความวุ่นวาย ความรุ่งโรจน์ของเมืองใหญ่ยิ่งมิใคร่พึงใจเท่าใด และเพราะหานตงตัดสินใจทิ้งเรือนอันเป็นที่รักยิ่งในหมู่บ้านผิงเต๋อเพื่อตามนางเข้าเมืองหลวง การปรนนิบัติดูแลจึงต้องเป็นไปตามนั้น“ข้าจะพาไปหาซื้อเรือนสักหลังทางฝั่งชานเมืองให้ท่าน”หลายวันที่เดินทางไกล ผ่านป่าเขาลำเนาไพร หานตงต้องฆ่ากลุ่มโจรป่าหลายสิบคนทั้งพวกผู้ร้ายที่หมายปล้นชิงทรัพย์สินและคิดล่วงเกินบุตรสาวคนงามให้ตายตกไม่รู้กี่คนเพื่อที่นางจะได้นอนหลับพักผ่อนสบายใจจนเขาเมื่อยขบไปหมดทั้งตัว“พวกเราหาที่พักชั่วคราวก่อนเถิด ประเดี๋ยวคืนนี้ข้าจะลอบใช้วิชาตัวเบาวิ่งไปบนหลังคาของหอสูงมองทำเลที่ชอบอีกที ค่อยไปติดต่อขอซื้อพรุ่งนี้”ทั้งสองจึงเข้าพักโรงเตี๊ยมหรูหรามีสิบชั้นอย่างไม่เกี่ยงราคา เป้าหมายคือปีนขึ้นไปบนหลังคาสูงของที่นี่นั่นเองนอกจากมองหาทำเลจากมุมกว้างไกลอย่างสบายอารมณ์ เพ่ยหนิงยังถือโอกาสนอนชื่นชมดวงจันทร์เสียเลยไม่รู้ว่าจะเปิดห้องพักหรูหราทำไมให้เปลืองเงิน ในเมื่อนอนบนหลังคาเหมือนจะเข้าท่ากว่านอนในห้องหานตงเป็นบิดาผู้รู้ใจ สาวน้อยชื่นชอบสิ่งใดเป็นพิเศษ เขาย่อม

ยิ่งพูดรัชทายาทหนุ่มยิ่งเดือดดาล “เป็นเช่นนี้ เจ้าบอกข้าทีว่ามิให้สงสัยตัวตนของนางได้อย่างไร นางเป็นแค่บุตรีพ่อค้าขายผักมิใช่หรือ? เหตุใดถึงมีเงินให้ถลุงขนาดนั้นหากมิใช่ได้รับค่าจ้างสูงลิ่วจากงานไร้คุณธรรม การเข้าหาเจ้าก็เช่นกัน มิใช่มีแผนการซ่อนกลที่แยบยลแน่หรือ?”จ้าวเฟิ่งหลับตา ภาพของสาวน้อยปรากฏในห้วงภวังค์ นางมีความน่ารักสดใสที่ทำให้คนมองรู้สึกอบอุ่นไปทั่วหัวใจ เขามักจะอดใจไม่ไหวอยากอยู่กับนางให้นานขึ้นทุกครั้งที่พบหน้า ปรารถนาได้กินอาหารฝีมือนางทุกวัน สาวน้อยผู้หนึ่งผัดผักเคียงจนเปลี่ยนข้าวต้มใส่เกลือธรรมดากลายเป็นอาหารรสล้ำขนาดนั้น...จะเป็นคนร้ายหรือชายหนุ่มเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ส่งผลกระทบต่อบาดแผลทั่วตัวที่ยังไม่หายดีจนปริแตกปวดหนึบสาวน้อยผู้หนึ่งชอบดอกไม้เป็นชีวิตจิตใจ ช่างจำนรรจา หัวเราะกังวานได้ทั้งวัน ไร้เดียงสาปานนั้น จะกลายเป็นคนร้ายหรือบางสิ่งในอกด้านซ้ายบอกแก่จ้าวเฟิ่งว่าไม่อาจเชื่อได้เลย ทว่าสิ่งที่ได้ยินจากพี่ชายกลับไม่มีคำพูดใดที่พอจะแก้ต่างให้นางได้รัชทายาทกล่าวเสียงหนักกับน้องชายอีกว่า “นางเป็นนักฆ่า มีเพียงผลประโยชน์ในหัวใจ เรื