All Chapters of ยามรักปักใจ: Chapter 41 - Chapter 50

เพ่ยหนิงที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ ที่มุมห้องพลันหูผึ่งใกล้ความจริงเข้ามาทุกทีแล้วสินะ!“ตำหนักบูรพาจัดงานเลี้ยงพิเศษ” นักขับร้องผู้นี้มีนามว่าย่าหลิน เป็นสตรีนิสัยร่าเริง ช่างพูดชอบคุย เข้ากันได้ดีกับเพ่ยหนิง นางเคยฟังฝีมือพิณของเพ่ยหนิง จึงชักชวนให้สาวน้อยเข้ามาร่วมสำนักคีตศิลป์ย่าหลินกวักมือเรียกทุกคนให้ตั้งใจฟัง ดึงแขนเพ่ยหนิงที่เป็นสหายใหม่ให้เข้ามาฟังร่วมกัน จะได้เข้ากลุ่มสนิทสนมยิ่งขึ้น“งานที่สำนักเราจะร่วมแสดงความยินดีในครานี้ไม่ธรรมดา เพราะเป็นงานเลี้ยงฉลองการอวยยศองค์ชายสี่ขึ้นเป็นเฉิงอ๋อง”ทุกคนพอได้ยินเรื่องเกี่ยวกับองค์ชายสี่ก็เผยสีหน้าฉงน คล้ายไม่แน่ใจว่าตนได้ฟังถูกต้องหรือไม่?นางรำผู้หนึ่งถามขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบา ราวกับกลัวคนในวังมาได้ยิน “องค์ชายสี่ผู้นี้มิใช่ว่าป่วยหนักจนต้องขังตัวเองอยู่ในตำหนักส่วนพระองค์หรอกหรือ? ข้าเคยรู้มาว่า หลังจากองค์ชายสี่ท่องเที่ยวร่ำสำราญอย่างเสเพลไปทั่วสารทิศ เขาพลันกลับเข้าวังมาด้วยอาการป่วยจากโรคประหลาดต่างถิ่น ต้องรักษาตัวเองอยู่ในห้องหับ ไม่ก้าวเท้าออกจากตำหนักส่วนตัวเลยเป็นเวลานานนับปี”นี่คือสาเหตุที่ไม่เคยมีใครได้ยลโฉมองค์ชายสี่เลยต

หากเอ่ยว่ารัชทายาทหนุ่มหล่อเหลาสง่างามเหนือผู้คน บุรุษผู้เหมาะสมเปรียบเทียบเท่าเทียมย่อมมีหนึ่งเดียวคือจ้าวเฟิ่งเพราะนอกจากความหล่อเหลาสง่างามที่มีเฉกบุรุษสูงศักดิ์ เขากลับมีความคมคร้ามโดดเด่นเหนือพี่ชายอย่างจ้าวไท่หรง ความทรงเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์นี้เป็นที่โจษจัน สตรีเห็นเพียงครั้งล้วนเก็บไปฝันสมคำร่ำลือแน่นอนว่ามิได้ใกล้เคียงบัณฑิตหน้าขาวซีดเหมือนช่วงที่สวมหน้ากากหนังมนุษย์แต่ประการใดเพ่ยหนิงที่ถูกย่าหลินดันแผ่นหลังให้แอบมองด้วยกันจึงเห็นจ้าวเฟิ่งเป็นเพียงบุรุษคมคายมากกว่าชายใดเท่านั้นเองหัวหน้าสังคีตเดินเข้ามากระแอมเสียงหนึ่ง“พวกเจ้าสองคนได้เวลาออกไปแสดงแล้ว”ย่าหลินกับนางรำแทบโบยบิน“ข้าได้ข่าวว่าคืนนี้เฉิงอ๋องจะคัดเลือกสาวงามเข้าตำหนักเพื่อปรนนิบัติ” นางรำคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเปี่ยมความหวังอีกคนรีบเสริมสีหน้าเคลิ้มฝัน “แม้มิได้เป็นคุณหนูสูงศักดิ์ มิได้ผ่านการฝึกฝนสูงส่ง ยิ่งมิต้องผ่านการคัดเลือกซับซ้อนพิถีพิถัน กลับมีวาสนาเข้าถึงองค์ชาย ย่อมเป็นสาวงามเช่นพวกเรานั่นแล”“ใช่ๆ ขอเพียงทำให้พระองค์โปรดปราน อนาคตย่อมเป็นได้ถึงอนุชายา”“อา...ข้าดูดีหรือยัง เจ้าดูให้หน่อย ส

เพ่ยหนิงในสายตาเขาคือสตรีบอบบาง เป็นกุลสตรีดีงาม นางน่ารักน่าเอ็นดูและซุกซนบริสุทธิ์สดใส มิใช่คนชั่ว มองอย่างไรก็ไม่เชื่อว่านางจะเป็นมารร้ายในคราบดรุณีน้อยไร้เดียงสาและจ้าวไท่หรงย่อมมองออกจากทุกสีหน้าของน้องชาย เขาเอ่ยเสียงเรียบ “น้องพี่ เพื่อมิให้เกิดเหตุผิดพลาด และเพื่อที่เจ้าจะไม่ได้รับอันตรายอันใดอีก ครั้งนี้ขอแค่เจ้าไม่ยื่นมือแทรกแซง หากเจ้าเข้าหานางเพื่อรื้อฟื้นความสัมพันธ์ที่เจ้าจริงจังอยู่ฝ่ายเดียว ไม่บอกก็รู้ว่านางอาจจะใช้ฐานะคนรักทำให้เจ้าไขว้เขวได้ทุกเมื่อ ดังนั้น ครั้งนี้ทุกสิ่งปล่อยเป็นหน้าที่พี่ใหญ่ เจ้าไม่ต้องทำอะไร ที่สำคัญ ห้ามเปิดเผย มิอาจให้นางล่วงรู้ว่าแท้จริงเจ้าคือเฉินเฟิง ชายคนรักที่นางสามารถปั่นหัวได้ตลอดเวลาเหมือนที่ผ่านมา”เห็นอีกฝ่ายยังคงเงียบงันไร้ปฏิกิริยาทั้งยังไม่ยอมตอบรับ จ้าวไท่หรงจึงถอนหายใจ เพียรเอ่ยปลอบประโลมอย่างใจเย็น“เอาอย่างนี้เถอะ คืนนี้ข้าจะเสียสละตัวเองพิสูจน์ความจริงให้แล้วกัน ลองดูว่านางจะมาไม้ไหนกันแน่ บางทีนางอาจแค่พึงใจในรูปโฉมของพี่ใหญ่เหมือนสตรีนางอื่นจึงคิดปีนเตียงก็เป็นได้ หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ไม่น่าห่วงอันใด เจ้าเห็น

ทั่วห้องอาบน้ำหอมกรุ่น กำจายไออุ่น ไร้วาจาโต้ตอบใด ในความเงียบสงบนี้ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของสองชายหญิง บรรยากาศราวคู่รักกระนั้นหลังจากสัมผัสลูบไล้ครู่หนึ่งถึงได้รู้ว่ารัชทายาทสูงศักดิ์ผู้นี้มีวรยุทธ์ เพ่ยหนิงย่อมมิอาจวู่วามนางจึงนวดให้เขาอย่างใจเย็น ลงน้ำหนักมือหนักเบาพอดี บีบคลึงบ่ากว้างอย่างเอาอกเอาใจเหมือนที่เคยทำให้ท่านตา ทำเอาจ้าวไท่หรงเคลิบเคลิ้มหลับตาพริ้ม“อืม...เจ้าฝีมือไม่เลว”“ขอบพระทัยเพคะ”“นวดต่ำลงมาหน่อย อา...ดี...”จ้าวไท่หรงปล่อยตัวตามสบายให้เพ่ยหนิงได้สัมผัสทั่วถึงมุมปากสาวน้อยค่อยๆ ยกโค้งเกิดเป็นรอยยิ้มเย็นเยียบ จังหวะกำลังจะหาจุดสกัดร่างแกร่งอย่างย่ามใจ มือนุ่มนิ่มของนางพลันถูกกอบกุมแล้วกระตุกหนึ่งครา ร่างบางถึงกับเซถลาไปข้างหน้าทันที“อ๊ะ!”ตู้ม...เสียงน้ำแตกกระจายซ่านเซ็น เพ่ยหนิงถูกจ้าวไท่หรงดึงลงในสระน้ำเดียวกันโดยไม่ทันตั้งตัวหลังตั้งสติได้ร่างอรชรก็เปียกปอนไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้า นางถลึงตัวขึ้นด้วยความรวดเร็ว มิให้ตนเองจมลงในน้ำนานเกินไป ครั้นขึ้นมาเหนือน้ำพร้อมกลีบดอกไม้ติดแนบเนื้อตัวที่เปียกชื้น ร่างหนาของจ้าวไท่หรงก็พุ่งเข้ามาประชิดทันที

จ้าวเฟิ่งจำได้ดีว่ากลีบปากของเพ่ยหนิงอ่อนนุ่มเพียงใด หวานฉ่ำแค่ไหน แม้ไม่เคยเกินเลยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นมอบบุตร หากแต่รสสัมผัสอันวาบหวิวหวานล้ำที่เคยทำกับผิวเนื้อใต้เสื้อผ้านี้ เนียนละเอียดลื่นมือปานใดเขายังจำได้ดี ยามนางแนบกายอิงแอบเรือนร่างอันอ่อนนุ่มหอมละมุนอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้วแย้มยิ้มจำนรรจา ยิ่งน่ารักราวนางฟ้าตัวน้อยที่กำลังหยอกล้อหมู่เมฆา แม้ในวันฟ้ามืดไร้เดือนดาวยังแลดูสดใสเป็นพิเศษปานนั้นทั้งสองจ้องมองกันเงียบๆ ต่างตกอยู่ห้วงความคิดของตนจังหวะนั้นเพ่ยหนิงพลันนึกออกแล้วว่าชายชุดดำเป็นใคร ที่แท้เขาคือคนที่นางช่วยไว้ที่เนินเขาก่อนถึงทางเข้าหมู่บ้านผิงเต๋อ วาจานางเร็วเท่าความคิด สาวน้อยโพล่งออกมาอย่างยินดี “ท่าน! ที่แท้ท่านคือชายชุดดำคนนั้น คนที่ข้าช่วยไว้ตรงเชิงเขา วันนี้ท่านมาช่วยข้าเพื่อตอบแทนสินะ”จ้าวเฟิ่งไม่สนใจดวงตาโตทอประกายกระจ่างใสไร้เดียงสา คิดไว้ว่าจะไม่หลงกลอีกเขาแค่นเสียงเย็น “บอกข้ามาว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?”ขณะถามยังคงก้มหน้าประชิดกักร่างเปียกชื้นไว้ในอ้อมอกเพ่ยหนิงให้รู้สึกอึดอัด คืนนี้นางเปลืองตัวยิ่งนักเมื่อครู่ถูกรัชทายาทบ้ากามกอดจูบ ยามนี้ยังถูกชา