All Chapters of เมียไม่ปรารถนา: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter12 “นี่คะน้ำใบเตยเย็นๆ เดือนไม่ใส่น้ำแข็งนะคะ ดื่มแบบนี้หวานกำลังดีค่ะ” ดวงเดือนบอกจอมตรัย “ขอบใจนะคนสวย” จอมตรัยเย้ากลับ ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม “ทำให้ตรัยคนเดียวเหรอเดือน แล้วพลล่ะ” เสียงเนตรนภาดังขึ้น “รักพี่ไม่เท่ากันนี่นา” “รายนั้นไม่ชอบดื่มหรอกค่ะน้ำแบบนี้ ชอบดื่มแต่เหล้า ตับแข็งจะถามหาเข้าสักวัน” ดวงเดือนพูดตามจริง จอมพลดื่มสุราเก่งมาก ดื่มทุกวันมากน้อยต่างกันไป “เดือนคงไม่รู้ พลเลิกเหล้ามาได้สามเดือนแล้วนะ ไม่แตะต้องเลย เหล้าที่มีอยู่ในบ้านก็เอาไว้โชว์ ไว้ต้อนรับแขก เบียร์ที่ต้องมีติดตู้เย็นไว้ตลอดสามสี่แพ็ค ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว มีแต่น้ำแร่ น้ำผลไม้”ดวงเดือนมองหน้าเนตรนภาที่บอกเล่าเรื่องที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยิน ได้รับรู้ พอรู้เธอถึงกับอึ้งและแปลกใจ คนติดสุราเหตุใดจึงเลิกได้ “พลเลิกเหล้าแล้วจริงๆ อยู่ๆ ก็เลิกเลยนะ ตอนแรกคิดว่าพูดเล่นซะอีก” จอมตรัยบอกย้ำอีกคน “ไม่น่าเชื่อเลย เดือนเห็นพี่พลกินเหล้ามาตลอดหลายปี วันไหนไม่กินจะลงแดง” “รู้อย่างนี้แล้ว เดือนคิดจะให้พลดื่มน้ำใบเตยไหม”เนตรนภ

Chapter14ภายในห้องนอนในบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่ที่อยู่กันได้ไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ตั้งอยู่กลางที่ดินหลายพันไร่บนภูเขาลูกย่อม ที่ปลูกต้นกาแฟเต็มพื้นที่ ไร่แสงดาวเป็นไร่กาแฟอราบิก้าที่ใหญ่เป็นอันดับสามของประเทศ แน่นอนว่าเจ้าของไร่ถูกจัดอันดับเป็นเศรษฐีระดับต้นๆ ของเมืองเหนือ เจ้าของไร่แห่งนี้มีชื่อว่า แสงชัย พ่อม่ายวัยหกสิบสองปี ทว่าร่างกายยังแข็งแรงลดอายุได้เป็นสิบปี เขาเป็นพ่อม่ายที่เนื้อหอมคนหนึ่ง มีสาวสวยมากมายเข้ามาในชีวิต แต่ไม่คิดลงเอยกับใครเป็นตัวเป็นตน จนกระทั่งมาเจอกับสาวสวยมีจริตจะก้าน ออดอ้อนเก่ง เอาใจก็เก่ง เขาเคยสัญญาไว้กับบุตรสาวว่าจะไม่แต่งงานใหม่ ตอนนี้พลิกลิ้นอยากแต่งงานรอบสองกับพิมหรือพิมาลา สตรีวัยยี่สิบแปดปีที่ทำให้เขาลุ่มหลงจนถอนตัวไม่ขึ้น พิมาลาคนนี้คือสตรีคนเดียวกับคนรักของคุณานนท์ที่หอบสินสอดหนีมาอยู่ไร่แสงดาว เป็นการหนีที่ไม่รู้สึกรู้สาในการกระทำของตน ไม่สนใจด้วยว่าใครจะเดือดร้อนกับการกระทำของตนเองบ้าง เธอสนแค่ตัวเองเท่านั้น หากถามเหตุผลที่พิมาลาทำเช่นนี้ ทั้งที่ฐานะของคุณานนท์มั่นคง ฐานะไม่ได้ขี้เหล่ไปกว่าแสงชัย แถมรูปร่างหน้าตาดีกว่า หนุ่ม

Chapter16“แต่นิดอยากให้มันทำงานนี้ก่อน อยากรู้นักว่าจะทนได้ไหม บอบบางอย่างนี้เป็นลมคาแดดแน่ๆ” คะนึงนิจมองออกไปนอกหน้าต่าง นางยกยิ้มขึ้นมุมปากเมื่อเห็นลัลณ์ลนินกำลังนั่งตัดหญ้าด้วยกรรไกรตัดหญ้า แทนการใช้เครื่องตัดหญ้าที่นางสั่งห้ามไม่ให้แตะต้องด้วยสายตาพึงพอใจและสะใจ นางคาดเดาว่า ลูกสะใภ้ที่ไม่ปรารถนาคงร้อนและเหนื่อยกับงานนี้มาก “ถ้าคุณพี่ไม่อยากมีปัญหากับนิล นั่งอยู่เฉยๆ ค่ะ เรื่องนี้นิดจัดการเอง”เจ้าสัวอธิปส่ายหน้าอย่างระอากับบทบาทแม่ผัวใจร้ายของภรรยา แต่ก็เข้าใจความรู้สึกของคะนึกนิจว่ารู้สึกเช่นไรที่ถูกหักหลัง เขาก็หวังว่า ลัลณ์ลนินจะก้มหน้าต่อสู้กับความร้อนและแสงแดดที่เพิ่มอุณหภูมิมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ด้านคนถูกแกล้งทำงานที่ตัวเองได้รับมอบหมายด้วยความเข้มแข็ง ลัลณ์ลนินร้อนและเหนื่อยกับงานที่ทำอยู่ แต่ก็อดทนทำตัดหญ้าตามคำสั่งจนเกือบเสร็จ ดีที่ว่าสนามหญ้าบ้านนี้มีคนดูแลต่อเนื่อง หญ้าจึงไม่สูงมาก ตัดเพียงนิดหน่อยก็สวยงาม ปัญหามันอยู่ที่ว่า สนามหญ้ามีความกว้างและใหญ่พอสมควรจึงใช้เวลาทำนานหลายชั่วโมงกว่าจะเสร็จ ลัลณ์ลนินกลายเป็นคนสวนจำเป็นตั้งแต่เก้าโมงเช้า จนตอนนี้เกือบสิบเอ็ดโมงยังไม่

Chapter1819.00 น.รัตนาเดินหน้าบอกบุญไม่รับเข้ามาในบ้าน ก่อนกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง เขวี้ยงกระเป๋าสะพายไปบนโซฟาตัวเล็กที่อยู่ใกล้กัน เอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วถอนหายใจยาว มารุตที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นกิริยาท่าทางและหน้าตาของภรรยา มันฟ้องทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น “เสียมาอีกล่ะสิท่า บอกแล้วว่าอย่าไปเล่นบ่อนนี้มันโกง ไปทีไรหมดตัวทุกที คราวนี้โดนไปเท่าไหร่ล่ะ” มารุตเดินมานั่งใกล้ภรรยา นึกในใจว่า เมียรักต้องเสียหนักมาแน่นอน “กี่หมื่น” รัตนาตอบโดยไม่มองหน้าสามี “สองแสนห้า” “หา! สองแสนห้า” มารุตอุทานตกใจ เมื่อได้ยินจำนวนเงินที่ภรรยานำไปละลายในบ่อน “เธอเป็นบ้าอะไรถึงได้หน้ามืดเสียไปเยอะขนาดนี้ ปกติแสนนึงเธอก็ถอยแล้วนะ” “ก็ตอนแรกว่าจะหยุด แต่พอลงไปอีกห้าพันก็ตีขึ้นมาได้เกือบเจ็ดหมื่น ฉันก็เลยเล่นต่อ พอเล่นต่อมันก็หมดไปอีก ฉันก็ลงเล่นต่ออีก ลงไปลงมาก็เสียเท่าที่บอก”ตอนนั้นรัตนาเหมือนฉุดไม่อยู่ เสียก็อยากได้คืน จึงลงเล่นต่อเพื่อหวังเอาทุนคืน ทว่าผลลัพธ์ที่ออกมาคือ หมดกระเป๋า“พิมโอนมาให้เท่าไหร่ อย่าบอกนะว่าสองแสนห้า”“ก็ใช่น่ะสิ ถึงได้กลุ้มอยู่นี

Chapter20 24.05 น. ลัลณ์ลนินเดินลงมาจากตัวตึกที่ตนทำงานอยู่ เธอเดินคล้องกระเป๋าสะพายไปตามทางเดินที่ทอดตัวไปยังถนนใหญ่ สีหน้าเธออิดโรยเต็มที่ มองชัดว่าเหนื่อยล้าและเหนื่อยอ่อน เธอตั้งใจว่า ถึงบ้านจะอาบน้ำขับไล่ความรู้สึกเหนื่อยที่แบกมาทั้งวัน ล้มตัวลงนอนพักผ่อนกาย ทว่าความตั้งใจของเธอเหมือนขาดสะบั้นเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น “ลัลณ์” เจ้าของชื่อหันมองต้นเสียงที่ยืนกอดอกพิงตัวรถยนต์คันหรูแบบเปิดประทุน “พี่กล้า” ลัลณ์ลนินทั้งตกใจและแปลกใจที่เห็นเขาที่นี่ เวลานี้ “ขึ้นรถ” เขาสั่งสั้นๆ เปิดประตูด้านข้างฝั่งคนขับ ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ แล้วสอดตัวเข้านั่งประจำที่ ลัลณ์ลนินยังไม่ทันจะก้าวเดิน เสียงบีบแตรแสดงความไม่พอใจได้ดังขึ้น เธอรีบก้าวเท้าเข้าไปนั่งในรถทันที “ชักช้าอยู่ได้ ต้องขึ้นรถชู้ใช่ไหมถึงว่องไว” ลัลณ์ลนินหันหน้ามองผู้พูด ความไม่พอใจแฝงอยู่ในแววตาที่มองคุณานนท์เขม็ง มีความสงสัยและแปลกใจที่เขาเอ่ยคำว่า ชู้ ออกมา “ทำไมพี่กล้าพูดคำนี้ออกมาคะ”ลัลณ์ลนินถาม จริงๆ แล้วคำถามแรกที่อยากถามคุณาน