All Chapters of หัวใจจำยอม: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 4“อื้อ! คุณคลื่น”เจ้าของชื่อครางรับในอก บางอย่างในกายชูชันเพียงเธอร้องเรียกเขา!บ้าไปแล้ว!นี่คนอย่างเขาถูกกระตุ้นง่ายดายขนาดนี้เชียวหรือ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำได้แบบนี้มาก่อน ดรัณร้องหาสวรรค์ทันทีที่สาวน้อยพลิกกายมานอนหงาย ดวงตาปรือขึ้นอย่างสุดฝืน“กลับมาแล้วเหรอคะ ไวน์รอ...ตั้งนาน”ดรัณคว้ามือเล็กที่ไขว่คว้าไปมานั้นขึ้นมาจดริมฝีปากหยักหนา อืม...หอม เสียงหวานล้ำ ดวงหน้าแดงก่ำ แม้ในความสลัวๆ ของโคมไฟยังทำให้เธอน่ากินน่าฟัดเสียขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าหากได้จริงๆ เขาจะสุขเหมือนขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดอย่างที่คิดหรือเปล่า“เมาด้วยเหรอ ยิ่งเมายิ่งยั่วใช่ไหม”“ม่าย...วายไม่เมาค่า” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ ยังผลให้เรือนผมกระจายเต็มหมอน เสียดายที่เธอผมสั้นเพียงประบ่า หากผมยาวกว่านี้เวลาเคลื่อนตัวบนกายเขาคงจะเซ็กซี่น่าดู“ไม่เมาอะไรล่ะ” ดรัณว่าแล้วก็ฉกวูบไปจูบริมฝีปากอิ่มเย้ายวนนั้นทันที กรุ่นกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ เรียกเลือดในกายให้แล่นพล่านราวกับกำลังถูกมอมเหล้า จูบแล้วจูบอีก พัวพันลิ้นร้อนและดูเหมือนว่าเธอจะตอบสนองเกี่ยวลิ้นกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้กัน“คุณคลื่นขา”“ขาด้วยหรือ” ดรัณตื่นเต้น มองใบหน้าสวยต

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวกับกางเกงขาสั้นสีครีมอวดเรียวขากลมกลึงทำให้คนมองได้แต่ร้องครางฮึ่มฮั่มในใจ แม้จะเพิ่งลุกออกจากเตียงด้วยกันทั้งคู่ก็ตาม วันวิวาห์คาดเดาความคิดของเจ้าของดวงตาคมกริบนั้นออก จึงได้แต่ทำเป็นไม่สนใจแล้วตระเตรียมอาหารมื้อแรกของวันให้เขาต่อไปซึ่งมื้อแรกของวันคือตอนเที่ยง!หัวค่ำยันเที่ยง กว่าเธอจะได้ลุกออกจากเตียงนอนก็แทบจะต้องคลานเข้าห้องน้ำ ใบหน้าแดงแล้วแดงอีก ทว่าดรัณกลับปล่อยให้เธอพักผ่อนได้เพียงเล็กน้อย เขาก็กลับมาคึกคักได้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ ผู้ชายอย่างเขามีความต้องการมากล้นจนเธอไม่รู้จะรับไหวหรือไม่ เรียกได้ว่าอายจนเลิกอายก็ว่าได้ เรือนร่างเปลือยเปล่าถูกลิ้มชิมรสด้วยลิ้นร้อนไปทั่วทั้งกาย จนกลายเป็นเรื่องปกติที่ก่อนเริ่มดรัณจะต้องปลุกเร้าเธอแบบนี้ และเมื่อเธอแอ่นร่างหยัดขึ้น ชายหนุ่มก็ชื่นชมว่าเธอเริ่มเป็นงาน!วันวิวาห์ถามเขาว่าจะให้สั่งอาหารจากร้านอาหารขึ้นมากินไหม เขาปฏิเสธแล้วถามว่าเธอทำอะไรให้กินได้หรือเปล่า เธอบอกว่าทำได้แค่ของง่ายๆ เขาโอเค ตอนนี้เธอจึงกำลังตักข้าวผัดเนื้อปูก้อนใส่จานกระเบื้องเนื้อดี กระนั้นกลิ่นก็หอมฉุยลอยไปถึงโซนนั่งพักผ่อน เรียกให้เจ้าของ

“คุณคลื่น คิดถึงจังเลยค่ะ”มัสยาหอมแก้มซ้ายและขวา ก่อนจะประกบปากจูบดูดดื่มในแบบที่เขาชื่นชอบ ดรัณเกี่ยวพันลิ้นร้อนจูบตอบทันที ก่อนจะดันร่างงามของนางแบบสาวไปจนถึงเตียงนอน เมื่อผละออก เสียงหัวเราะคิกคักก็ดังขึ้น เพื่อแสดงออกว่าเธอสนุกและมีความสุขที่ได้ทำอะไรแบบนี้กับเขา“คิดถึงมัสบ้างหรือเปล่าคะ มัสไปถ่ายแบบตั้งเป็นเดือน”“คิดถึงสิ ถึงรีบมาหานี่ไง”ดรัณเอื้อมไปเชยคางแหลมเล็กขึ้น กระตุกยิ้มเล็กน้อยตามสไตล์ของเขา ทว่าสิ่งที่ทำให้รับรู้ได้ว่าเขาคิดอย่างไรเห็นจะเป็นดวงตาร้อนแรงที่บ่งบอกว่าต้องการเธอมากแค่ไหนมัสยาเป็นคู่ควงเพียงคนเดียวที่เขาไม่ต้องจ่ายเงินสักสตางค์แดงเดียว หญิงสาวยินยอมพร้อมใจมีเซ็กซ์กันแบบง่ายๆ ถือคติสนุกด้วยกันมากกว่าจะเรียกร้องเอาโน่นนี่ ทำให้เขาชอบเธอมากอยู่เหมือนกัน ถึงขนาดเคยพาไปเพนต์เฮาส์ครั้งหนึ่ง เธอดูดีใจและติดใจอยากจะไปที่นั่นอีก และครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่ที่โทรมาบอกก่อนเพราะเขาเคยดุเมื่อเธอไปหาโดยไม่บอกกล่าวกัน โชคดีที่ไม่เจอกับวันวิวาห์เข้า นิสัยผู้หญิงอย่างไรก็ไม่พ้นความหึงหวงแม้สถานะจะเป็นเพียง Friend with benefit ก็ตามที“อุ๊ย!” หญิงสาวแสร้งร้องอุทาน เมื่อถูกผ

“ฉันจะหลบเข้าไป”“หลบตรงไหน อย่าเสี่ยงกับแม่แกเลย แล้วแกก็ใจอ่อนง่ายเสียขนาดนั้น เผลอๆ วันนี้ถ้าแกได้งานคงไม่ได้ใช้เงินแน่ๆ ถ้าแม่เห็นแกนะ แกจบแน่ไวน์” นรียารั้งเพื่อนเอาไว้ด้วยคำพูดยาวเหยียด จนวันวิวาห์ชะงักเท้า“ถ้างั้นแกรีบเข้าไปก่อนเถอะ อย่างน้อยให้แกได้งานนี้แทนฉันก็ยังดี”“ขอโทษนะไวน์”วันวิวาห์ระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง หลังจากนรียาวิ่งกลับไปทางอาคารใหญ่ หญิงสาวก็ทรุดกายลงนั่งที่ขอบบ่อน้ำพุ ปล่อยให้ไอเย็นรินรดหัวใจแห้งผาก เธอเหนื่อย เหนื่อยเหลือเกิน...วันวิวาห์ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา...หญิงสาวเข้าข้างหน้าไม่ได้ เธอก็เข้าทางด้านหลัง เธอถาม รปภ. จนได้ความว่าด้านหลังมีทางเข้าอีกทาง ร่างเพรียวบางวิ่งกระหืดกระหอบมาลงทะเบียนได้ทันเวลาพอดิบพอดี เมื่อนรียาเห็นเธอก็หน้าซีด ทั้งๆ ที่เธอฉายยิ้มกว้างไปให้ ยิ้มนั้นจึงหุบฉับ“ไวน์มาได้ยังไง เจอแม่หรือเปล่า”“ตกใจกลัวฉันเจอแม่เหรอ ไม่เจอหรอก เดี๋ยวขากลับเราออกด้านหลังกัน” วันวิวาห์เอ่ยบอกพร้อมขยิบตา“โล่งอกไปที” นรียายิ้มบางๆวันนี้มีคนมาแคสติ้งเพียงแค่หกคน ซึ่งโมเดลลิ่งที่ให้นามบัตรเธอสองคนมาฟันธงแล้วว่าเธอกับนรียาเป็นคู่แข่งกันเองแน่นอน

บทที่ 7วันรุ่งขึ้น ร่างเพรียวบางในชุดนักศึกษาก็เดินทอดน่องเข้ามาภายในมหาวิทยาลัย สีหน้าครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ดรัณหายเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ โดยให้เธอนั่งรอในรถ ราวครึ่งชั่วโมง เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินยิ้มออกมาขึ้นรถยนต์ที่จอดอยู่ด้านหน้า สักพักใหญ่ๆ ดรัณก็กลับออกมาแล้วพาเธอกลับเพนต์เฮาส์โดยไม่พูดจาสักคำ วันวิวาห์มีมารยาทพอที่จะไม่ไถ่ถามเรื่องส่วนตัว และแม้เธอจะเสนอไปเปิดน้ำอุ่นให้เขาแช่ตัวเพื่อผ่อนคลาย แต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธ อาบน้ำและเข้านอนอย่างเงียบเชียบครอบครัวเขามีปัญหา...แต่ก่อนเธอเคยมีความคิดตื้นเขินว่าคนรวยคงจะอยู่ดีมีความสุขในทุกด้าน มาวันนี้จึงเริ่มเข้าใจว่าทุกคนย่อมมีปัญหาด้วยกันทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าปัญหาของดรัณจะหนักเท่ากับเธอหรือเปล่า ที่แน่ๆ คงไม่ใช่เรื่องเงิน“พี่ไวน์”“ฉัตร!”พอนึกถึง ‘ปัญหา’ ก็มาโผล่อยู่ตรงหน้า สีหน้าท่าทางของน้องชายคนเล็กดูตื่นตระหนก ดวงตาคล้ำ ผอมแกร็น สภาพนั้นทำให้วันวิวาห์อดเหลียวมองรอบกายไม่ได้ว่ามีใครเห็นวันฉัตรหรือไม่ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อตรงนี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน เพราะส่วนใหญ่นักศึกษาที่นี่จะขับรถยนต์มาเรียน เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนท