All Chapters of คำสาปที่พัดผัน ให้ผมมีคู่ปรับเป็นที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

「ก็ใช่ไง ถิงถิง คือแฟนสาวของฉันเอง นายรู้ได้ไงเนี่ย?」ผมพยายามสุดกำลังที่จะควบคุมสีหน้าตัวเองไว้ แต่ทว่าหัวใจมันยังคงเต้นรัวราวกับกลองศึก เจียงจั๋วหรานเป็นชายแท้ ความรักที่ผมมีให้จึงไม่เคยต้องการการตอบรับ ความรักครั้งนี้ของผมคือความลับที่ไม่อาจเปิดเผยออกมาได้และทันใดนั้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น เจียงจั๋วหรานเดินออกมาจากด้านในห้องน้ำสีหน้าของเขาซีกเผือดไร้สีเลือด และในวินาทีที่สายตาของเราสบกัน ขาของเขาก็ถอยหลังออกไปหลายก้าวตามสัญชาตญาณแววตาของเจียงจั๋วหรานเย็นชาเหยียดหยาม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างรุนแรง ราวกับว่าบนตัวผมนั้นมีเชื้อโรคร้ายที่น่าขยะแขยงเกาะอยู่ผมได้ยินเขาเอ่ยคำออกมาเพียงไม่กี่พยางค์ ก่อนที่เสียงปิดประตูดังลั่น และการเดินจากไปอย่างรวดเร็วของเขาเขาพูดว่า「พวกรักร่วมเพศน่ะ น่าขยะแขยงที่สุด」มีผู้คนมากมายต่างพากันรักใครชื่นชอบเจียงจั๋วหราน เว้นแต่เพียงผมเท่านั้น ที่ไม่อามีสิทธิทำอย่างนั่นได้ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ลำพังคนเดียวในร้านแห่งหนึ่งอย่างเงียบงันจนกระทั่งเกือบจะเที่ยงคืน พนักงานจึงเดินเข้ามาเตือนอย่างสุภาพ「คุณลูกค้าครับ ทางร้านเราใ

ลู่จวิ้นค่อย ๆ เปิดกล่องอาหารที่สั่งมาอย่างปราณีตบรรจง พลางแจ้งลายละเอียดต่าง ๆ และสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างที่ผมนอนหลับ「ในห้องน้ำมีแปรงสีฟันสำรอง ใช้แก้วของฉันได้เลย ฉันช่วยนายลาคาบเช้าไว้ให้แล้ว ไม่ต้องกังวล」หัวใจที่เพิ่งจะได้คลายความกังวลกลับรู้สึกว้าวุ่นขึ้นมาอีกครั้ง「นายช่วยฉันทำไม?」ลู่จวิ้นมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาว่างเปล่า「แล้วนายคิดว่าไงล่ะ? นายมีอะไรที่คุ้มค่าให้ฉันคิดหาผลประโยชน์ด้วยเหรอ?」ผมถูกสายตาที่เย็นชาของเขามองจ้องจนรู้สึกอึดอัดไปทั่วทั้งร่างกาย จึงจำต้องยอมจำนนส่ายหน้าแต่โดยดีไม่รู้ว่าลู่จวิ้นพอใจกับวิธีการตอบกลับของผมหรือไม่ เขาเพียงกล่าวต่ออย่างไม่ใส่ใจ「งั้นก็จะคิดซะว่าทำความดีประจำวัน」จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว「กินข้าวเสร็จแล้วก็ไปขนของย้ายมาที่นี่」ผมตกใจจนพูดไม่ออก กลับไปขนของ หมายความว่า ผมจะต้องเผชิญหน้ากับเเจียงจั๋วหรานอีกครั้งงั้นเหรอทว่าลู่จวิ้นไม่ได้ให้เวลาผมได้คิดอะไรเลย ทันทีที่เขาเปิดประตูออก ก็พบว่ามีชายสองคนยืนอยู่หน้าประตู ราวกับเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว「พวกเขาจะช่วยนายขนของ」ลู่จวิ้นพาผมเดินจากสุดปลายระเบียง จนกระทั่งเดิ

「นายพูดถูก นายไม่ได้ชอบฉัน ฉันรู้ นายชอบเจียงจั๋วหราน」พูดจบเขาก็กัดฟันกรอดพร้อมกับพูดเสริมอีกประโยค「ไม่สิ นายชอบหาเรื่องใส่ตัว」「เฉินถิง ทำไมนายถึงไม่ยอมกลับใจสักที」เมื่อพูดจบ ลู่จวิ้นหันหลังเดินจากไปทันที และทิ้งผมไว้ให้อยู่คนเดียวในห้อง จนรู้สึกหนาวจนตัวสั่นเล็กน้อยผมรู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณของลู่จวิ้น แต่ผมก็ไม่ได้รักเขา... ผมไม่อาจสับสนระหว่างสองสิ่งนี้ได้ ไม่เช่นนั้น มันจะไม่ยุติธรรมต่อทั้งตัวผมและต่อเขาเลยแม้แต่น้อยในคืนนั้น ลู่จวิ้นไม่ได้กลับมาที่ห้อง เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูหนาว เตียงที่ต้องนอนคนเดียวจึงดูเวิ่งว้างและเย็นยะเยือกขนถึงขั่วหัวใจลู่จวิ้นไม่ได้ปรากฎตัวมาสามวันติดต่อกันแล้ว แม้แต่ชั้นเรียนเขาก็ไม่เข้าเรียนเขากำลังโกรธ?ผมเหม่อลอยไปชั่วขณะ จึงทำให้ปลายปากกาตำเข้าที่นิ้วมืออย่างไม่ทันระวัง ความเจ็บปวดนั้นมันทำให้หัวใจของผมกระตุกขึ้นอย่างรุนแรงในตอนกลางคืน ผมได้แต่ถือโทรศัพท์ไว้ในมือ คิดวนซ้ำ ๆ ว่าจะขอโทษลู่จวิ้นอย่างไร ทว่าข้อความยังไม่ทันได้ถูกส่งออกไป ก็มีวิดิโอจากฟอรัมของมหาวิทยาลัยเด้งขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์เสียก่อนภาพปกวิดิโอสั้นนั้นพร่ามัวจนแทบดูไม่รู้เร

แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ทรุดเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าผม เพื่อปรับระดับของเราทั้งสองให้อยู่ในระนาบเดียวกันดวงตาคู่นี้ของผมนั่นแดงจนแทบจะเป็นสีเลือด ผมคิดว่ามันคงจะน่ากลัวมาก ๆ เลยทีเดียวทว่าลู่จวิ้นกลับเพียงแค่หรี่ตามอง และพูดออกมาว่า「หลับตาซะ」เขาพูดออกคำสั่ง และตัวผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ในวินาทีต่อมา ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังนำริมฝีปากที่ร้อนอุ่นนั่นมาประคบลงบนเปลือกตาผมอย่างแผ่วเบาผมก้มศรีษะลงเล็กน้อย พร้อมกับคว้าไหล่ของเขาไว้ ราวกับคนจมน้ำที่กำลังยึดจับฟางเส้นสุดท้ายน้ำตาหยดน้อย ๆ พรั่งพรูออกมาจนเปียกชุ่มไปทั่วเสื้อเชิ้ตของเขา ผมได้แต่เรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า「ลู่จวิ้น ลู่จวิ้น...」ลู่จวิ้นเอื้อมมือมาลูบหัวของผมอย่างอ่อนโยน「อืม ฉันอยู่ตรงนี้」คนปริศนาที่อับโหลดวิดิโอสั้นนั้นถูกสืบเจอแล้ว ลู่จวิ้นถามผมว่าจะเอาเรื่องหรือไม่ ผมจึงส่ายหน้าเขามีท่าทีเข้าใจทุกอย่างในทันที「ได้」ผมไม่อยากอยู่ที่หอพักอีกต่อไป แม้แต่วินาทีเดียว ลู่จวิ้นเอ่ยขึ้นอย่างเชื้องช้าว่า 「งั้นมาอยู่กับฉันไหม」ผมกัดริมฝีปากแน่นพร้อมกับพยักหน้าเป็นการตอบกลับลู่จวิ้นมีบ้านพักตากอากาศอยู่ในเมื่องนี้ ผมสงสัยมาตลอดว่

「ถิงถิง มานอนกับฉันโอเคไหม」ใบหน้าของลู่จวิ้นนั้นมีอำนาจทำลายล้างสูงมากจริง ๆ ผมพยายามรวบรวมสติก้อนสุดท้ายและปฏิเสธออกไป「ไม่เอา」ลู่จวิ้นได้ยินดังนั้นก็เผยสีหน้าอาลัยเสียดายออกมาอย่างชัดเจน ราวกับไม่ต้องการให้ความใกล้ชิดนี้จบลง ก่อนที่เขาจะยื่นมือมาประคองใบหน้าเรียวเล็กของผมอย่างแผ่วเบา แล้วบรรจงประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน「ก็ได้ งั้นขอจูบราตรีสวัสดิ์หน่อยแล้วกัน」ผมถูกคนตรงหน้าจู่โจมด้วยจูบจนใบหน้าแดงซ่านไปหมด หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะลงแรงฟาดฝ่ามือใส่เขาเบา ๆ อย่างขัดเขิน「ไอ้บ้า」ลู่จวิ้นรวบมือของผมที่เพิ่งจะใช้ฟาดร่างเขาไว้ได้อย่างทันควัน พร้อมกับดึงขึ้นมาประทับรอยจูบอีกครั้งลงบนฝ่ามือของผม「อืม ฉันมันบ้า เจ้าชายตัวน้อยของผมไปพักผ่อนเถอะ ราตรีสวัสดิ์」ผมเคลิ้มไปกับรอยยิ้มของเขาจนมึนเมาเล็กน้อย แต่ทันทีที่เดินลงบันไดไป ผมก็ได้ยินเสียงสนทนาที่ดังออกมาจากมุมตึก「ลู่จวิ้นจากมหาวิทยาลัย A เป็นคู่แข่งตัวฉกาจในการคว้าเหรียญทอง แต่ไม่ต้องห่วง ฉันแอบใส่ยาในนมของเขาแล้ว เดี๋ยวอีกสีกพักจะส่งผู้หญิงเข้า รับรองว่าเขาต้อง...」ผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างเร่งรีบ และกระแ