บทที่ 3

ในสายตาที่เลื่อนลอยของผมพลันปรากฏรองเท้าคู่หนึ่งที่แสนคุ้นตา จึงเงยหน้าขึ้นมอง ความประหลาดใจในแววตาของผมก็ค่อย ๆ มอดดับลง

เมื่อลู่จวิ้นเห็นสีหน้าอันว่างเปล่านั้นของผมแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มเยาะหยันออกมาจากใบหน้าอันหล่อเหลา

「นายอยากจะแข็งตายตรงนี้หรือไง? ไอ้ซื่อบื้อ」

เมื่อเขาเห็นว่าผมไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ จึงโน้มตัวย่อลงเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือเรียวยาวบีบเข้าที่แก้มกลมอันเย็นเฉียบของผม

「ขอร้องฉันสิ แล้วฉันจะช่วยนายสักครั้ง」

ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองถูกพาตัวมาที่ห้องของลู่จวิ้นได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีก็มานั่งอยู่บนเตียงของเขาเสียแล้ว

ลู่จวิ้นเป็นคนสันโดษมาก ข้อเรียกร้องแรกที่เขายื่นต่อทางมหาวิทยาลัยเมื่อหลายปีก่อนคือ การมีห้องพักส่วนตัวเพียงคนเดียวเท่านั้น

บนร่างของผมยังคงมีเสื้อโค้ตตัวหนาของลู่จวิ้นคลุมเอาไว้อยู่ ผมกำชายเสื้อไว้แน่นด้วยความรู้สึกประหม่าอย่างไม่อาจซ่อนได้

ผมไม่ได้กลัวเลยว่าลู่จวิ้นจะคิดหาผลประโยชน์จากผม และไม่ได้กลัวเลยว่าเขาจะฉวยโอกาสตอกย้ำซ้ำเติมอย่างไง ตอนนี้เพียงแค่รู้สึกโหยหาใครสักคนที่จะมายืนอยู่เคียงข้างบ้าง ก็เท่านั้นเอง

「ถอดกางเกงออก」

ความคิดที่ล่องลอยของผม จู่ ๆ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงของลู่จวิ้นอย่างกะทันหัน ผมตะลึงค้างไปหลายวินาทีก่อนจะค่อย ๆ ดึงสติกลับคืนมา

「ห๊ะ? ฉัน ฉะ ฉะ ฉัน」

ผมก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าสบตาเขา เหงื่อในฝ่ามือเปียกชุ่มจนแขนเสื้อเป็นรอยด่างไปหมด

ลู่จวิ้นเห็นว่าผมยังคงนิ่งไม่ขยับ จึงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า「นายคิดอะไรอยู่?」

เมื่อสิ้นเสียงนั้น ผมก็รีบเงยหน้าขึ้นไปมอง และได้พบว่าในมือของเขามีกล่องยาอยู่

ที่แท้เขาก็แค่ต้องการจะช่วยทำความสะอาดแผลที่เข่าให้นี่เอง

ผมรีบถอดกางเกงออกอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าที่แดงระเรื่ออยู่ก่อนแล้ว แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำไปถึงหูดุจผลทับทิมในพริบตา

เฉินถิง แกนี่มันเลอะเทอะจริง ๆ ...ลู่จวิ้นไม่ได้ชอบผู้ชายสักหน่อย!

นับว่ายังดีที่ลู่จวิ้นไม่ได้ซักไซ้ไล่เลียงอะไรมากมาย เขานั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งกับพื้น ก่อนจะเริ่มใช้แหนบคีบเศษชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่ฝังลึกอยู่ในเนื้อออกมาอย่างบรรจง

ผมรู้สึกเจ็บจนต้องสูดลมหายใจเย็นวาบเข้าเต็มปอด ขาของผมกระตุกขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ จนเท้าขวาเตะไปโดนตัวลู่จวิ้นเข้าอย่างจัง

ผมกัดริมฝีป่กเรียวเล็กแน่น「ขะ ขอโทษ」

ลู่จวิ้นไม่ได้ตอบกลับใด ๆ เขายังคงนิ่งเงียบ เพียงแต่หยิบคัตตอนบัตที่ชุบยาฆ่าเชื้อมาทำความสะอาดบาดแผลให้ผมต่อ

ผมกระซิบถามเขาอย่างแผ่วเบา「เบา ๆ หน่อยได้ไหม」

การเคลื่อนไหวของลู่จวิ้นชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะกดสำลีลงบนแผลของผมอย่างเต็มแรงโดยไร้ความปรานี

「อ๊า——」

ผมเจ็บจนน้ำตาเล็ดออกมา แต่ผู้ที่เป็นต้นเหตุแห่งความเจ็บปวดนี้กลับดูพอใจอย่างยิ่ง

ลู่จวิ้นยืนขึ้นมองดูท่าทางที่ยับเยินของผม จากนั้นยกมุมปากขึ้น「เจ็บสิดี จะได้จำ」

ผมมองใบหน้าของลู่จวิ้นไม่ค่อยชัดเจนมากนัก「อะไรนะ?」

เขาไม่ตอบกลับคำถามนั้น เพียงแต่นำกล่องยาไปเก็บไว้ที่เดิม

ผมรู้สึกว่าคำถามเมื่อครู่ของตัวเองนั้นช่างงี่เง่าสิ้นดี จึงจำต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง「ขอบคุณที่ให้ฉันพักพิงในคืนนี้นะ...เดี๋ยวฉันนอนพื้นเอง」

ลู่จวิ้นเลิกคิ้วขึ้นพลางพูดว่า「ฉันไม่มีผ้าห่มเหลือ」

ผมเริ่มพูดติดอ่างขึ้นอีกครั้ง「งะ งั้นฉัน...」

「นายกำลังกลัวอะไรอยู่」

คำพูดของลู่จวิ้นราวกับดาบที่เสียบเข้าที่ลำคอของผม ทำให้ผมแทบจะสิ้นเสียงไปในทันที หลังจากความเงียบที่เข้ามาปกคลุมอยู่อย่างเนิ่นนาน ผมจึงเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขา

「ลู่จวิ้น ฉันชอบผู้ชาย」

ราวกับจิตได้บรรลุสัจธรรมแห่งความจริง ผมเอาแต่พูดวนซ้ำไปซ้ำมาอย่างควบคุมไม่ได้「ฉันชอบผู้ชาย ฉันเป็นพวกรักร่วมเพศ ฉันมันน่าขยะแขยงมาก...」

จู่ ๆ น้ำใส ๆ ก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตา ไหลรินลงหายเข้าไปในมุมปากของผม รสเค็มปร่าแผ่ซ่านไปทั่ว

ในที่สุด ผมก็ต้านทานไม่ไหวและพังทลายลง คำพูดต่าง ๆ ที่เจียงจั๋วหรานพูดไว้เมื่อตอนกลางวันได้ตามมาหลอกหลอนผมในความคิด ราวกับถูกปีศาจร้ายเข้าสิง

「แล้วอย่างไง?」

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมจึงได้ยินเสียงของลู่จวิ้นดังขึ้นอย่างเรียบเฉย

เขาเดินมาหยุดอยู่ข้างกายของผม ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเย็นเช็ดน้ำตาที่ยังคงไหลรินไม่ขาดสายอาบอยู่บนแก้มของผมอย่างแผ่วเบา

「เฉินถิง นายไม่ได้ผิด」

ผมร้องไห้จนหมดแรงไป และในที่สุดก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงของลู่จวิ้นและผล็อยหลับไปอย่างงัวเงีย

ผ้าห่มของเขามีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกพุดซ้อน ซึ่งชวนให้รู้สึกสงบอย่างน่าประหลาดใจ

ไม่รู้ว่าหลับไม่นานแค่ไหน เวลาผ่านไปนานเพียงใด เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา ห้องก็ยังคงมืดสลัวอยู่

แต่เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู จึงได้พบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

แย่แล้ว! ผมมีเรียนตอนเช้า

ผมรีบลงจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก ทว่าประตูห้องก็ถูกเปิดออก ณ จังหวะนั้นพอดี

คือลู่จวิ้น ที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมทั้งถืออาหารเดลิเวอรี่อยู่ในมือ「ตื่นแล้วเหรอ?」

เขาเดินเข้ามาก่อนจะวางของลง จากนั้นจึงรูดผ้าม่านออกอย่างรวดเร็ว แสงแดดจากนอกหน้าต่างที่สาดส่องเข้ามานั้นเจิดจ้าและอบอุ่นจริง ๆ

「มากินข้าว」