บทที่ 2

「ก็ใช่ไง ถิงถิง คือแฟนสาวของฉันเอง นายรู้ได้ไงเนี่ย?」

ผมพยายามสุดกำลังที่จะควบคุมสีหน้าตัวเองไว้ แต่ทว่าหัวใจมันยังคงเต้นรัวราวกับกลองศึก

เจียงจั๋วหรานเป็นชายแท้ ความรักที่ผมมีให้จึงไม่เคยต้องการการตอบรับ ความรักครั้งนี้ของผมคือความลับที่ไม่อาจเปิดเผยออกมาได้

และทันใดนั้น เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้น เจียงจั๋วหรานเดินออกมาจากด้านในห้องน้ำ

สีหน้าของเขาซีกเผือดไร้สีเลือด และในวินาทีที่สายตาของเราสบกัน ขาของเขาก็ถอยหลังออกไปหลายก้าวตามสัญชาตญาณ

แววตาของเจียงจั๋วหรานเย็นชาเหยียดหยาม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจอย่างรุนแรง ราวกับว่าบนตัวผมนั้นมีเชื้อโรคร้ายที่น่าขยะแขยงเกาะอยู่

ผมได้ยินเขาเอ่ยคำออกมาเพียงไม่กี่พยางค์ ก่อนที่เสียงปิดประตูดังลั่น และการเดินจากไปอย่างรวดเร็วของเขา

เขาพูดว่า「พวกรักร่วมเพศน่ะ น่าขยะแขยงที่สุด」

มีผู้คนมากมายต่างพากันรักใครชื่นชอบเจียงจั๋วหราน เว้นแต่เพียงผมเท่านั้น ที่ไม่อามีสิทธิทำอย่างนั่นได้

ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยอยู่ลำพังคนเดียวในร้านแห่งหนึ่งอย่างเงียบงันจนกระทั่งเกือบจะเที่ยงคืน พนักงานจึงเดินเข้ามาเตือนอย่างสุภาพ

「คุณลูกค้าครับ ทางร้านเราใกล้จะปิดให้บริการแล้วนะครับ」

เขาต้องเรียกซ้ำถึงสองครั้ง ผมจึงจะได้สติตื่นจากภวังค์ และตอบกลับไป「อืม ขอโทษที่รบกวนครับ」

เครื่องดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะเย็นชืดไปนานแล้ว ผมเดินกลับมาที่หอพักราวกับวิญญาณเร่ร่อน ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนมุงดูบางสิ่งอยู่เต็มระเบียง

เมื่อมีคนสังเกตุเห็นผม ก็รีบกระตุกแขนเสื้อคนข้าง ๆ ในทันที

เพียงชั่วพริบตา สายตาทุกคู่ก็หันมาจ้องมองผมเป็นจุดเดียว พวกเขาแหวกทางให้ผมโดยอัตโนมัติ ซึ่งมากพอให้ได้มองเห็นข้าวของส่วนตัวของตัวเองกำลังกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

เสื้อผ้า หนังสือ ผ้าห่ม ทุกอย่างถูกโยนออกมากองรวมกันอยู่บนพื้นอย่างยุ่งเหยิง ราวกับซากปรักหักพัง

เจียงจั๋วหรานเป็นคนสุดท้ายที่หันมาเห็นผม หรือบางที จริง ๆ แล้วเขาอาจไม่ได้อยากเห็นผมด้วยซ้ำ

ความรู้สึกเจ็บปวดรุนแรงจนราวกับผมด้านชาไร้ความรู้สึกไปแล้ว ขาที่ค่อย ๆ ก้าวไปที่ละก้าว ทีละก้าว ตรงไปยัง “กองขยะ”นั้น จากนั้นผมก็ย่อตัวลงนั่งอย่างเชื่องช้า

บนพื้นยังคงมีเศษชิ้นส่วนกระจัดกระจายอยู่ กรอบรูปแตกละเอียด ภาพถ่ายคู่ระหว่างผมกับเจียงจั๋วหรานได้ถูกฉีกดึงออกมาจากกรอบอย่างไม่มีเยื่อใย

เขาคงจะรังเกียจผมถึงขีดสุดแล้วจริง ๆ

ผมเซถลาลงคุกเข่าข้างเดียวกับพื้น เศษแก้วบาดลึกเข้าในผิวหนัง ขณะที่ในสายตาของผมเห็นฝีเท้าของเจียงจั๋วหรานขยับเล็กน้อย แต่สุดท้าย เขาก็ยั้งมันไว้

เขากลับหันหลังเดินเข้าห้องไป พร้อมกับล็อกกลอนประตู

ผู้คนที่รายล้อมเริ่มซุบซิบนินทา เสียงเหล่านั้นเล็ดลอดทะลุเข้ามาในโสตประสาทของผม

「ได้ยินมาว่าเขาชอบผู้ชาย ไม่ใช่ว่าแอบเอาภาพถ่ายรูมเมทไปทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนั้นหรอกนะ?」

「ให้ตายสิ ทำไมถึงมีผู้ชายที่ชอบผู้ชายอยู่บนโลกนี้กัน น่าขยะแขยงชิบหาย」

「ดูดิ ดูหน้าก็ไม่เหมือนชายแท้หรอก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าชอบขุดทอง」

「เขาไม่ได้เป็นโรคทางจิตอะไรใช่ปะ? เชี่ย! สกปรกสุด ๆ !」

ณ เวลานั้น จู่ ๆ ผมก็รู้สึกราวกับหูอื้อในทันที เสียงรอบข้างที่เคยดังชัดราวกับถูกตะโกนกรอกหู กลับค่อย ๆ ลดระดับลงจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงใด ๆ อีกเลย

「ของใครเนี่ย」

เสียงที่ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน ทำให้ทุกสรรพสิ่งเข้าสู่ความเงียบสงบอย่างแท้จริง สติของผมเริ่มกลับคืนมาทีละน้อย พลางค่อย ๆ เงยหน้ามองไปยังเจ้าของเสียงเข้มทุ้ม

อาจจะเป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงสายตาของผม จึงก้มลงมองผมจากที่สูงด้วยสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์

เขาคือ ลู่จวิ้น บุรุษผู้เยือกเย็นดุจหิมะ

ลู่จวิ้นคืออัจฉริยะที่หาตัวจับยาก ซึ่งมหาวิทยาลัย A เชิญชวนมาเป็นพิเศษ เขาคือผู้ที่ทำคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สูงสุด และเดิมทีเขาควรจะได้ไปอยู่ในสถานบันที่ดีกว่านี้

ทางมหาวิทยาลัยจึงต้องให้คำมั่นสัญญาที่แหกกฎอยู่หลายอย่าง เพื่อแลกมากับการตอบตกลงของเขา

ไม่มีใครในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่รู้จัก ลู่จวิ้น ตั้งแต่วันที่เขายืนอยู่บนเวทีกล่าวสุนทรพจน์ในฐานะตัวแทนนักเรียนใหม่ ใบหน้าที่สง่างามเหนือโลกนั้น ก็เรียกเสียงฮือฮาได้ทันที

คำพูดของเขาที่กำลังจะเอ่ยออกมานั้น มันช่างสั้นและและชัดเจนมาก「หวังว่าทุกคนจะไม่ทำให้ช่วงวัยรุ่นนี้สูญเปล่า และมีอนาคตที่สว่างไสวรุ่งโรจน์」

ต่อมามีคนลือกันว่า ในร่างสุนทรพจน์ที่เขียนไว้เต็มแผ่นนั้น เขากล่าวเพียงประโยคสุดท้ายนี้เท่านั้น

ลู่จวิ้นคืออัจฉริยะแห่งภาควิชาฟิสิกส์ และภายใต้รัศมีแสงอันเจิดจ้าของเขานั้น ผมจึงทำได้เพียงยอมเป็นอันดับสอง

และที่สำคัญยิ่งกว่านั้นคือ เขาไม่ชอบขี้หน้าผม ขอแค่เป็นรายการที่ผมเข้าร่วมแข่งขัน เขาจะต้องเข้ามายุ่มย่ามขวางทาง จากนั้นก็จะยืนหยัดขึ้นบนแท่นรางวัลอันดับหนึ่ง พร้อมกับทอดสายตาดูแคลนทุกสิ่ง

「ขวางทางฉัน」

ใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นอย่างรุนแรง รู้สึกว่าการที่ถูกเขาพูดใส่เช่นนี้ มันช่างน่าอับอายยิ่งกว่าตอนที่ถูกเจียงจั๋วหรานสาดคำด่าทอใส่เสียอีก

ทว่าลู่จวิ้นกลับละสายตาไปจากผมในทันทีพร้อมกับถามขึ้นว่า「ใครเป็นคนโยนทิ้ง」

รูมเมททั้งสองคนที่ยังไม่ได้กลับห้องเกิดแววตาหลบเลี่ยงทันควัน ลู่จวิ้นมองพวกเขาพลางหัวเราะเยาะออกมาอย่างดูแคลน

「พวกนายจัดการทำความสะอาดที่นี่ให้เรียบร้อย ฉันให้เวลาห้านาที」

ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงรีบลุกขึ้นวิ่งโซซัดโซเซผ่านฝูงชนออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนม้านั่งยาวข้างถนนนี้นานเท่าไหร่แล้ว รู้สึกราวกับว่าร่างกายถูกความหนาวเย็นกัดกินจนสูญเสียความรู้สึกใด ๆ ไปแล้วทั้งสิ้น