All Chapters of พันธนาการรักนายเวฆา: Chapter 11 - Chapter 20

"นายให้คุณไปขึ้นเรือได้แล้ว เราจะออกเดินทางกันแล้วครับ"ซุงที่คอยติดตามผู้เป็นเจ้านายอย่างเวฆามาด้วยเดินเข้ามาตามหญิงสาวที่ในห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องครัวตามที่ดีนไหว้วานมาอีกทีหลังจากที่ได้รับคำสั่งจากเจ้านาย"ออกเรือไปก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันเดินไปเอง"หญิงสาวที่ยังคงนั่งกอดชักโครกอยู่โบกไม้โบกมือไล่คนที่มาตามเธอให้กลับไปได้เลยถ้าเธออาการแพ้ดีขึ้นเมื่อไหรก็จะกลับไปเอง เดี๋ยวจะเดินไปตามทางเดินลัดเลาะป่าที่มือขวาของเวฆาเคยพามาเธอยังพอจำหนทางได้อยู่เพราะมันไม่ได้ซับซ้อนอะไร แม้จะไกลไปนิดก็ตาม"เรื่องมาก"เสียงหนาดังแทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนาของซุงและพริมาเรียกความสนใจจากคนทั้งสองให้หันไปมองเป็นตาเดียวกันมันไม่ใช่เสียงของใครอื่นแต่คือเสียงของเวฆาผู้เป็นเจ้าของบ้านซุงรีบถอยหลังออกจากห้องน้ำเล็กๆหลบทางให้กับผู้เป็นเจ้านายได้ก้าวเข้ามาภายใน"ก็คนมันแพ้ท้องหนิ จะให้เดินไปขึ้นเรือไหวได้ยังไง ก็เห็นอยู่ว่าอ้วกออกมาจนหมดไส้หมดพุงแล้วเนี้ย"เสียงหวานของคนกำลังท้องที่มีฮอร์โมนขึ้นๆลงๆแหวใส่สวนกลับใส่เขายาวเหยียดดวงตาแดงก่ำเพราะร้องไห้ให้กับความทรมานที่จะต้องโก่งคออาเจียนครั้งแล้วครั้งเล่าจ้องมองไ

"ใช้อันนี้เช็ดเลือดใช่ไหม หรือใช่อันนี้ก่อน"พริมากำลังเลือกระหว่างสำลีและผ้าพันแผลว่าเธอควรจะใช้อะไรเช็ดเลือดให้กับเขาดีหลังจากที่เธอเดินหามันมาเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้เลยเอ่ยถามเขาให้มันจบเรื่องจบราวกันไปจะได้เริ่มทำแผลระหว่างรอคำตอบเธอก็หยิบขวดยาขวดนั้นขวดนี้ขึ้นมาอ่านทำความเข้าใจ"นี่ถ้าคุณไม่บอก ฉันจะใช้ทั้งสองอันนะ"แล้วความเงียบของเขาก็ทำให้เธอต้องเสียงดังใส่เมื่อรอแล้วเล่าเขาก็ไม่ได้คำตอบเสียทีคนท้องที่อารมณ์แปรปรวนอย่างเธอยิ่งอารมณ์เสียง่ายอยู่เขาก็ชอบนิ่งเงียบใส่เธอราวกับคำพูดของเธอไม่มีเสียงอยู่เรื่อยดอกพิกุลในปากคงเป็นทองสินะถึงได้กลัวจะร่วงขนาดนี้"อันนี้"นิ้วเรียวชี้ไปที่สำลีแล้วก็เลยไปจิ้มหน้าผาของคนที่นั่งอยู่กับพื้นแรงๆหนึ่งทีพร้อมกับใช้สายตามองเธออย่างดุดันราวกับจะฉีกเธออกเป็นชิ้นๆ"อันนี้ใช่ไหม ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย"คนตัวเล็กไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาแต่กลับรีบลนลานเข้าทำแผลให้กับเขาด้วยเลือดไหลซึมมาสักระยะแล้วเธอกลัวว่าเขาจะเลือดไหลหมดตัวจนตายเสียก่อนเจ้าเปี๊ยกในท้องจะกำพร้าเอาได้ทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกใบนี้"เจ็บหรือเปล่า ถ้าเจ็บก็บอกได้

"อืม"ดวงตากลมสวยค่อยๆ เปิดลืมขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อมีแสงสว่างสาดเข้ามากระทบความรู้สึกหนักอึ้งแถวท้องของเธอคือสิ่งแรกที่รับรู้ได้ในทันทีหญิงสาวค่อยๆ หันใบหน้าพร้อมกับบิดตัวไปด้วย หาสาเหตุของความหนักนั้นอย่างเชื่องช้าเมื่อเธอยังไม่ได้อยากจะตื่นเวลาเช้าของที่นี่อากาศค่อนข้างดีและมีลมทะเลพัดผ่านเข้ามาเบาๆ อีกตั้งหากมันน่านอนต่อยิ่งนัก"คุณ"พริมาสะดุ้งตัวตื่นขึ้นในทันทีเมื่อสายตาของเธอปรับรับภาพตรงหน้าชัดเจนต้นเหตุแห่งความหนักอึ้งตรงท้องไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นเวฆาเขาเข้ามาในห้องนอนของเธอที่ลงกลอนล็อกอย่างแน่นหน้านี้ได้ยังไง"เงียบ"คนเพิ่งจะหลับไปดุคนตัวเล็กเบาๆ เมื่อเขานั้นอยากนอนต่ออีกสักพัก"คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไงนี่มันห้องนอนของฉันนะ"พริมาแหวใส่เขาเมื่อถูกสั่งให้เงียบอย่างไร้เหตุผล"แล้วนี่เกาะของใคร"เวฆาทวนความจำให้กับผู้อาศัยอย่างเธอโดยที่ดวงตายังคงหลับสนิทอยู่ลำแขนแกร่งยังคงพาดอยู่บนตัวเธอและขายังคงกอดเกี่ยวขาของเธอเอาไว้"เกาะของคุณก็จริงแต่นี่มันห้องส่วนตัวของฉัน คุณก็ควรจะขออนุญาตก่อนจะเข้ามา"ร่างบางโกงคอเถียงเขาคอเป็นเอ็นอย่างไม่ยอมง่ายๆเกาะของเขาที่ดินของเขามันก็จริง แต

"ตามฉันมา"เวฆาลุกเดินออกจากห้องโถงใหญ่ของบ้านตรงไปยังเส้นทางที่พริมาเดินกลับออกไปเขาเดินด้วยความว่องไวและสง่างามตามแบบฉบับของมาเฟียจนแซงหน้าเธอไปและเดินออกไปจากบ้านก่อนเธอ โดยมีลูกน้องคนสนิทเดินตามประกบไม่ห่าง"คุณเรียกฉันเหรอ มีอะไรหรือปล่า"ร่างบางในชุดเดรสยาวเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายด้วยเธอนั้นยังมีความผิดติดตัวอยู่เลยไม่อยากขัดใจเขาเธอก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วจนเกือบวิ่งถึงได้ตามเขาทันปากบางเอ่ยถามเขาอย่างไร้เดียงสาพร้อมกับโปรยยิ้มหวานเพื่อเอาตัวรอด"ส่งปืนมา"ฝ่ามือหนายกขึ้นสูงเท่ากลางลำตัวแล้วแบออกเพื่อรับปืนมาจากลูกน้องส่วนอีกมือจับแขนเล็กของพริมาแล้วกระชากเต็มแรงให้เธอออกเดินตามเขาไปที่ลานกว้างของหน้าผาสูงเสียงฮอยังคงดังอยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นราวกับรอดูเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้น"ฉันขอโทษต่อไปจะไม่เข้าไปที่บ้านของคุณอีกแล้ว"คนตัวเล็กถลาตัวไปข้างหน้าตามแรงที่เขากระชากมาจนตัวเธอนั้นมายืนอยู่ตรงลานกว้างของหน้าผาสูงมือบางพยายามแกะมือของเขาออกจากแขนเล็กที่ถูกบีบจนเจ็บน้ำใสๆเริ่มไหลเออที่ขอบตาด้วยรู้ตัวว่าผิดแต่คาดไม่ถึงว่าโทษมันจะร้ายแรงขนาดนี้"ตายเท่ากับได้รับการยกโทษ"มือห

"สวัสดีครับ"เสียงหนาของดีนเอ่ยทักทายขึ้นเมื่อย่างเท้าเดินเข้ามาในบ้านหลังโทรมที่มีหญิงสาวอย่างพริมาอาศัยอยู่"ดีน"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มโตตามหาต้นเสียงนั้นใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มขึ้นมาในทันทีที่เจอบุคคลที่เอ่ยทักทายนับเป็นการพบเจอกันครั้งแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์หลังจากวันที่ไปหาหมอวันนั้นทั้งเจ้านายอย่างเวฆาและลูกน้องอย่างดีนและซุงหายหน้าหายตาไปเลยเป็นอาทิตย์ปล่อยให้เธอต้องอยู่กับชายฉกรรจ์ที่ยืนล้อมรอบบ้านเอาไว้มันน่าโกรธและไม่น่าพูดคุยกับใครเลยที่ทิ้งเธอไว้แบบนี้แต่พวกเขาคงไปทำงานเพราะชีวิตเวฆาแทบไม่มีเวลาว่างเธอนั้นเคยเป็นลูกน้องเขา เคยติดต่อประสานงานกับเขาย่อมรู้ดี"นายให้มาเชิญคุณไปทานข้าวด้วย"ดีนมาที่นี่ตามคำสั่งของเจ้านาย เขาไม่รอช้าที่จะบอกกับเธอ"ไม่ไป"หญิงสาวหันหน้ากลับไปหาหนังสือเกี่ยวกับการเดินทางเล่มโตเพื่อจะอ่านมันต่อยังคงน้อยใจคนตัวโตจนคิดไม่อยากไปเจอหน้าเขารู้อยู่แก่ใจว่าเขาคงไม่มารับรู้ความน้อยอกน้อยใจของเธอแต่มันก็อดไม่ได้"นายมีเวลาพักไม่มากนัก คุณควรจะตอบรับคำเชิญนะครับ"ดีนเอ่ยเตือนหญิงสาวเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำสีหน้าของเขาแสดงออกมาถึงความจริงจั