All Chapters of บำเรอรักนายมาเฟีย: Chapter 81 - Chapter 90

เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามแผงอกและแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเขา ทุกครั้งที่เขาขยับกาย...กล้ามเนื้อเหล่านั้นก็เกร็งตัวเป็นลอนคลื่นตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น ทุกการขยับเต็มไปด้วยความปรารถนาที่อัดอั้นมานาน เขาขยับแท่งเนื้อร้อนที่แข็งขึงเข้าออกจากร่องสวาทที่ชุ่มฉ่ำของเธออย่างไม่หยุดยั้ง“อ๊ะ... อร๊ายยย... เฮีย... เฮียขา...”จีน่าครางเสียงหวานไม่เป็นศัพท์ ศีรษะของเธอโยกคลอนไปมาตามแรงกระแทก ผมยาวสลวยสยายไปบนเบาะโซฟา ดวงตาของเธอฉ่ำเยิ้มและเลื่อนลอย ปากอิ่มเผยอหอบหายใจรับอากาศอย่างยากลำบาก ความเสียวซ่านที่แล่นปราดไปทั่วทุกอณูขุมขนมันรุนแรงเสียจนเธอแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้“อื้อ... เสียว... หนูเสียวเหลือเกินค่ะ... อ๊าา”เสียงครางของเธอเป็นเหมือนน้ำมันที่ราดรดลงบนกองไฟในกายของอัคนี เขาก้มลงบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างดุดัน บังคับให้เธอรับจูบที่หิวกระหายของเขา ลิ้นร้อนไล่ต้อนพัวพันลิ้นเล็กของเธออย่างไม่มีการยอมอ่อนข้อเขาสอดแทรกแก่นกายเข้าไปลึกขึ้น... ลึกขึ้น... จนสัมผัสกับผนังมดลูกที่อ่อนนุ่มของเธอ“อ๊า! เฮีย!” จีน่าร้องลั่น แอ่นสะโพกขึ้นรับสัมผัสที่ล้ำลึ

แล้วเขาก็กระแทกมันเข้าไปในคราวเดียว! อย่างรุนแรงและไม่ปรานี!สวบ!“อร๊ายยยย!!”จีน่าหวีดร้องสุดเสียง! ใบหน้าสวยซบลงกับพนักพิงโซฟาอย่างหมดแรง การถูกรุกรานจากทางด้านหลังอย่างกะทันหันเช่นนี้มันสร้างความรู้สึกที่แตกต่างออกไป... มันทั้งจุกเสียด รุนแรง และกระตุ้นเร้าความรู้สึกดิบในกายของเธอให้ลุกโชนขึ้นมาอย่างกะทันหันอัคนีกดสะโพกเธอไว้แน่น เสียงหัวเราะต่ำดังในลำคอ“ตกใจแบบนี้… แปลว่ายังจำได้อยู่ใช่ไหม”มันลึก... ลึกกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา... เหมือนกับว่าแก่นกายของเขากำลังจะทะลวงผ่านร่างกายของเธอไปรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอัคนีคำรามในลำคออย่างพอใจ เขาเริ่มขยับกายเข้าออกทันทีโดยไม่รอให้เธอได้ปรับตัว จังหวะของเขารวดเร็ว รุนแรง และไม่มีการผ่อนปรนใดๆพั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้องอย่างดุดัน ทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไป หน้าอกอวบอิ่มของจีน่าก็จะกระเพื่อมไหวไปตามแรงกระแทก เสียดสีกับเบาะจนเกิดเสียงดังอี๊ดอ๊าดผสมปนเปไปกับเสียงครางที่ไม่เป็นศัพท์ของเธอ“อ๊ะ... อื้อ... เฮีย... บะ...เบาหน่อย... อ๊า!” เธอร้องขอเสียงสั่น แต่ก็รู้ดีว่ามันเปล่าประโยชน์อัคนีหัวเราะต่ำในลำคอ“ขอแบบนี้…

เสียงดนตรีดังกระหึ่มจนสั่นสะเทือน แสงเลเซอร์หลากสีสันสาดส่องไปมา ตัดกับความมืดสลัวภายใน ONYX Club สร้างบรรยากาศแห่งความลุ่มหลงและปลดปล่อย ผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะเพลงอย่างเมามันส์แต่บนชั้นลอย... ในโซนวีไอพีที่ถูกกั้นไว้เป็นสัดส่วน บรรยากาศกลับแตกต่างออกไปโซฟาหนังตัวใหญ่ที่สุดและอยู่ในมุมที่ดีที่สุดของร้าน... ที่ที่สามารถมองเห็นทุกอย่างได้โดยไม่มีใครมารบกวน... เป็นที่ที่ไม่เคยมีใครกล้านั่งนอกจากเจ้าของคลับแห่งนี้... บัดนี้กลับมีร่างบางในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำเรียบหรูนั่งอยู่จีน่าจิบน้ำส้มในแก้วทรงสูงอย่างเชื่องช้า พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด แม้ว่าหัวใจของเธอจะเต้นรัวแข่งกับเสียงเบสที่ดังตุบๆ อยู่ก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้มาเหยียบที่นี่ในฐานะแขกไม่ใช่พนักงานเธอกวาดสายตามองไปรอบๆ... มองดูผู้คน... มองดูอดีตเพื่อนร่วมงานที่กำลังวิ่งวุ่นเสิร์ฟเครื่องดื่ม... ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของเธอไม่เหมือนเดิมอัคนีขอตัวไปคุยธุระกับหุ้นส่วนคนสำคัญที่หลังร้านชั่วครู่ โดยทิ้งเวคินมือขวาคนสนิทไว้เป็นการ์ดส่วนตัวให้เธอ เวคินยืนกอดอกนิ่งๆ อยู่ในมุมมืดห่างออกไปไม่ไกล เขา

ไม่นานนัก ‘The Queen’s Kiss’ ก็ถูกนำมาเสิร์ฟโดยบาร์เทนเดอร์ระดับหัวหน้าด้วยตัวเอง เขาวางแก้วมาร์ตินี่ทรงสวยลงตรงหน้าจีน่า เครื่องดื่มสีชมพูใสราวกุหลาบแรกแย้มถูกประดับด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสดลอยอยู่บนผิวหน้า และมีเชอร์รี่สีเข้มเสียบไม้อยู่ที่ขอบแก้ว มันดูงดงามและเลอค่า... สมกับชื่อของมันทุกประการจีน่ายกแก้วขึ้นจิบช้าๆ รสชาติหวานอมเปรี้ยวที่ซับซ้อนของมันแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น มีกลิ่นหอมจางๆ ของลิ้นจี่และกุหลาบ ผสมกับความร้อนแรงของวอดก้าคุณภาพเยี่ยมที่ซ่อนอยู่ มันอร่อยจนเธอต้องหลับตาพริ้ม“ดื่มช้า ๆ” อัคนีเตือนเสียงต่ำ “แก้วนี้… เฮียตั้งใจทำให้คนเมาง่ายเป็นพิเศษ”จีน่าหลิ่วตายิ้ม “งั้นก็แปลว่า… เฮียตั้งใจให้จีน่าเมาใช่ไหมคะ”“ตั้งใจให้เมาเฮีย” เขาตอบสั้น ๆ ไม่หลบสายตาเธอสำลักหัวเราะเบา ๆ “โห… ใจร้ายจัง”“ชอบไหม?” อัคนีถามเสียงทุ้ม เขานั่งพิงโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ข้อศอกข้างหนึ่งวางบนพนักพิง เท้าคางมองเธอไม่วางตา“อร่อยมากค่ะ... แต่ก็แรงเหมือนกันนะคะเนี่ย” เธอบอกพลางหัวเราะคิกคัก แก้มของเธอเริ่มขึ้นสีระเรื่อหลังจากดื่มไปได้ไม่กี่อึกบรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลง ทั้งสองนั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย จีน่าเล่า

อากาศภายในรถที่เคยเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศ บัดนี้กลับอึดอัดและหนักอึ้ง คนขับรถนั่งตัวเกร็งแข็งทื่อ จ้องมองไปข้างหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เวคินที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับยังคงนิ่งสงบเช่นเคย แต่แววตาที่สะท้อนในกระจกมองหลังนั้นกลับวาวโรจน์และเตรียมพร้อมรอรับคำสั่งทุกอย่างในรถหยุดนิ่ง... รอคอยคำตอบจีน่าตัวสั่นเทิ้มราวกับลูกนกที่เปียกปอนท่ามกลางพายุฝน หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มที่บวมช้ำของเธอไม่หยุดหย่อน ภาพรอยนิ้วมือสีแดงจางๆบนแก้มขาวๆของเธอนั้น มันชัดเจนยิ่งกว่าคำสารภาพนับล้านคำ“มันเป็นใคร”เสียงกระซิบของอัคนีดังขึ้นอีกครั้ง... มันเบา... แต่ก็ก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทของทุกคนราวกับเสียงฟ้าคำราม “ฮึก... มะ...ไม่มีอะไรค่ะ...” จีน่าพยายามจะปฏิเสธอีกครั้ง เสียงของเธอสั่นเครือจนแทบฟังไม่เป็นภาษา “หนู... หนูผิดเอง... หนูไปหาเรื่องเขาก่อน... ฮืออ...”เธอเลือกที่จะโกหก... เลือกที่จะรับผิดไว้เอง... เพราะเธอกลัวผลลัพธ์ที่จะตามมาเหลือเกิน เธอมองเห็นมันในดวงตาของเขา... ปัง!อัคนีทุบกำปั้นลงบนเบาะรถอย่างแรง! ไม่ได้ดังมาก... แต่มันทำให้ทุกคนในรถสะดุ้งสุดตัว!“อย่าให้เฮียต้องถามเป็นครั้งที่สาม จ