All Chapters of บำเรอรักนายมาเฟีย: Chapter 91 - Chapter 100

ในความเงียบสงัดของห้องนอนตอนเช้าๆ... บนเตียงนอนขนาดใหญ่ที่แสนจะนุ่มสบาย ร่างสูงใหญ่ของอัคนีกำลังหลับสนิทเป็นครั้งแรกในรอบหลายคืนที่ผ่านมา ภารกิจที่ต้องจัดการ, ความโกรธแค้นที่ต้องสะสาง... ทั้งหมดได้จบสิ้นลง และตอนนี้เขาก็ได้กลับมาสู่ที่ที่ปลอดภัยที่สุด... กลับมาอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนเดียวที่สามารถดับไฟในใจเขาได้แต่ในขณะที่เขาหลับใหลอยู่นั้น... ลูกแมวตัวน้อยกลับตื่นขึ้นมาจีน่าลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดสลัว แสงจางๆที่ลอดผ่านม่านเข้ามาส่องให้เห็นใบหน้าคมคายของคนที่นอนอยู่ข้างๆเธอ เขายังคงกอดเธอไว้หลวมๆ แม้ในยามหลับใหลเธอนอนนิ่งๆ มองเขาอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน... ผู้ชายคนนี้... ผู้ชายที่ออกไปสร้างนรกให้กับคนอื่นเพื่อปกป้องเธอ แล้วกลับมาทายาให้เธออย่างอ่อนโยนที่สุด... เขาคือปีศาจและเทพบุตรในคนๆเดียวกัน ความขัดแย้งที่น่ากลัวนั้นมันไม่ได้ทำให้เธอกลัวอีกต่อไป... แต่มันกลับทำให้เธอหลงใหล... และปรารถนาเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนความร้อนเร่าเริ่มก่อตัวขึ้นที่ตรงนั้นของเธออย่างช้าๆ มันแผ่ซ่านไปทั่วท้องน้อย ความรู้สึกต้องการ... ต้องการที่จะสัมผัสเขา... ต้องการที่จะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขา... ม

อัคนีค่อยๆ ได้สติกลับคืนมาทีละน้อย ความรู้สึกซาบซ่านหลังเสร็จสมยังคงไหลเวียนอยู่ในทุกอณูของร่างกาย แต่เสียงหอบหายใจของเขาเริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว เขายังคงนอนทาบทับอยู่บนแผ่นหลังเนียนที่ชุ่มเหงื่อของจีน่า และวินาทีนั้นเองที่เขาตระหนักได้ถึงความจริงข้อหนึ่ง... ร่างเล็กๆ ที่สั่นสะท้านอยู่ภายใต้ร่างของเขา...ตอนนี้ได้นอนหมดแรงซซะแล้วเขารุนแรงเกินไป… จนทำเธอเจ็บ… เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ความคิดนั้นวนเวียนดังก้องอยู่ในหัว เขาค่อยๆ ถอนแก่นกายออกมาอย่างเชื่องช้าที่สุด ราวกับกลัวว่าการขยับตัวเพียงนิดเดียวจะทำร้ายเธอไปมากกว่านี้ จากนั้นจึงพลิกตัวลงนอนตะแคงข้างๆ เธออย่างเบามือที่สุดเท่าที่ผู้ชายร่างใหญ่คนหนึ่งจะทำได้จีน่ายังคงนอนคว่ำหน้าซบกับหมอน อัคนีมองแผ่นหลังขาวผ่องที่เต็มไปด้วยรอยจูบและรอยขบเม้มสีแดงจัดที่เขาเป็นคนสร้างขึ้นในห้วงอารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้แล้วหัวใจก็บีบรัด เขายื่นมือที่สั่นเทาเล็กน้อยออกไปเขาขยับเข้าไปใกล้ ดึงเธอให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดจากทางด้านหลังอย่างนุ่มนวลที่สุด เขาซุกใบหน้าลงกับผมที่ชื้นเหงื่อ สูดดมกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอเข้าไปเต็มปอด... กลิ่นที่ทำให้จิตใจของเขาสงบลงได

ค่ำคืนนั้น... ภายในคฤหาสน์ตระกูลวรเวชอันโอ่อ่าของครอบครัวมินนี่ บรรยากาศควรจะเงียบสงบเหมือนเช่นทุกคืน แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น...คุณเดชและคุณหญิงมาลินี, พ่อและแม่ของมินนี่, กำลังนั่งไม่ติดที่อยู่ในห้องนั่งเล่นที่หรูหรา โทรศัพท์ในมือของคุณเดชถูกกดโทรออกซ้ำแล้วซ้ำเล่าไปยังเบอร์เดิมๆ... เบอร์ของลูกสาวสุดที่รักที่ขาดการติดต่อไปสองวันเต็ม“ติดต่อได้ไหมคะคุณพี่!” คุณหญิงมาลินีถามเสียงสั่นเครือ ใบหน้าที่เคยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพง บัดนี้ซีดเซียวและเต็มไปด้วยความกังวล“ไม่ได้เลยคุณหญิง... ยังติดต่อไม่ได้” คุณเดชตอบเสียงเครียด เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาอย่างหัวเสีย “ผมใช้เส้นสายทั้งหมดที่มีแล้ว ก็ไม่มีใครเจอตัวน้องมินนี่เลย!”ทันใดนั้นเอง...ติ๊งต่อง...เสียงกริ่งหน้าประตูคฤหาสน์ดังขึ้นในความเงียบสงัดของยามวิกาล มันดังเพียงครั้งเดียว... สั้นๆ และคมชัด... ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความเงียบอีกครั้งทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ ใครจะมากดกริ่งในเวลาเกือบเที่ยงคืนแบบนี้?“เดี๋ยวผมไปดูเอง” คุณเดชพูดพลางลุกขึ้นเดินไปยังประตูบานใหญ่ เขามองผ่านช่องตาแมว... แต่กลับไม่เห็นใคร... มีเพียงความมื

พริ้งกระดกแก้วค็อกเทล Sex on the Beach ที่เต็มไปด้วยเล่ห์กลลงคอจนหมดในอึกเดียว หวังว่ามันจะช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นและไล่ไอ้หนุ่มหน้าตี๋น่ารำคาญคนนี้ไปให้พ้นๆเสียที“ว้าว ดื่มเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย” ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มกว้างขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาวโรจน์อย่างปิดไม่มิด เขาขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม “แบบนี้ต้องฉลองกันหน่อยแล้ว”“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับบ้าน” พริ้งตอบเสียงห้วน เธอเริ่มรู้สึกวิงเวียนจากปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปอย่างรวดเร็ว“กลับทำไม เพิ่งจะหัวค่ำเอง อยู่สนุกด้วยกันก่อนสิครับ” เขาพูดพลางพยายามจะโอบไหล่เธอทันใดนั้นเอง... เพื่อนทั้งสองคนของพริ้งก็เดินกลับมาจากห้องน้ำพอดี“อ้าวพริ้ง คุยกับใครอยู่เหรอ” เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น เมื่อเห็นชายแปลกหน้านั่งตีซี้อยู่ที่โต๊ะ“ไม่มีอะไรหรอก แค่คนรู้จักน่ะ” พริ้งรีบตัดบท เธอรู้สึกโล่งใจที่เพื่อนกลับมาเสียที “ฉัน... ฉันขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ”“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมแก ดูหน้าซีดๆนะ”“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวมา”พริ้งรีบลุกขึ้นยืน แต่จังหวะที่เธอลุกนั้น โลกก็หมุนคว้างไปชั่วขณะ เธอต้องใช้มือยันโต๊ะไว้เพื่อทรงตัว เธอคิดว่าเป็นเพราะเธอเมาเกินไปหนุ่มตี๋คนนั้น

สติของพริ้งเลือนรางเต็มที... ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือใบหน้าที่เย็นชาของธามที่ย่อตัวลงมาตรงหน้า... ก่อนที่ทุกอย่างจะหมุนคว้าง และเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแรงของเขาธามอุ้มร่างที่สั่นเทาของเธอเดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวที่ซ่อนอยู่หลังกำแพงอย่างเงียบเชียบ ประตูลิฟต์สแตนเลสสีดำขลับเปิดออกอย่างไร้เสียง เขาก้าวเข้าไปข้างใน... โลกภายนอกที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงและความวุ่นวายถูกตัดขาดออกไปในทันที... เหลือเพียงความเงียบที่น่าอึดอัด... และเสียงหอบหายใจของพริ้งที่ดังระรัวในพื้นที่ปิดแคบๆ ของลิฟต์... ฤทธิ์ยาที่แล่นพล่านอยู่ในกายของเธอดูเหมือนจะทวีความรุนแรงขึ้นเป็นเท่าตัว!ความร้อนที่เคยร้อนวูบวาบ บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเปลวไฟที่แผดเผาเธอจากภายในสู่ภายนอก... เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่กลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ... ผิวของเธอแดงก่ำ... เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดซึมออกมาตามไรผมและหน้าผาก...“ร้อน... ฉันร้อน...” เธอเริ่มพึมพำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้“ฟังฉันนะ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นใกล้หู“สิ่งที่เธอรู้สึกอยู่ตอนนี้ มันไม่ใช่เธอ”พริ้งหัวเราะเบา ๆ ทั้งน้ำตา“คุณไม่รู้หรอก… มันเหมือนจะขาดใจ… เหมือนจะบ้า…”แขนของเขากระชั