All Chapters of ใต้อาณัติมาเฟียร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

⚠️ คำเตือน ⚠️เนื้อหาในนิยายตอนนี้ มีการบีบบังคับ ใช้ความรุนแรง และทำร้ายจิตใจโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน.....“อึก คุณมาร์ค พะ…พอแล้ว อะ ปล่อยหนูนะคะ”ในคราวนี้เธอร้องขอเขาเสียงสั่น ๆ และพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้เสียงครวญครางหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากสีสวย แต่มีหรือที่มาเฟียหนุ่มจะยอมถอย ยิ่งเธอส่งเสียงห้ามปราม เขาจึงดูดกลืนเร้าอารมณ์ยิ่งขึ้นนอกจากริมฝีปากที่ปรนเปรอเต้าอกอวบแล้ว สัดส่วนแข็งขืนด้านล่างยังเริ่มขยับถูไถกับติ่งเสียวเป็นจังหวะเนิบช้า ทว่าเร้าอารมณ์ ชวนให้หยาดน้ำหวานไหลเยิ้มออกมาจากช่องทางรักของเธอจนยืดเยิ้มในที่สุด ลีอาห์ก็ทนต่อไปไม่ไหว ต้องยอมปล่อยให้เสียงครางดังแว่วออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน“อะ…อ่า คุณมาร์ค อึก ยะ...อย่าดูดแรงสิ มะ...มัน อึก!”มาโครเลื่อนสายตาขึ้นสบตาเธอในขณะที่ริมฝีปากยังสาละวนกับเต้านมอวบไม่หยุด สร้างความเขินอายให้กับลีอาห์อย่างมาก จนเธอต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปาก และบดบังสายตาคมกริบของอีกฝ่าย“ไม่ชอบให้ดูดแรงแล้วทำไมหัวนมเธอถึงได้แข็งเป็นไตสู้ลิ้นฉันขนาดนี้”เขาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมดุดัน จนหัวใจของลีอาห์กระตุกวูบ ไม่รู้เลยว่าตัวเองโกรธ กลัว หรือกำล

“ฉันกลับก่อนนะ”“อืม ขับรถดี ๆ ล่ะ” ลีอาห์โบกมือลาเพื่อนสาวอย่างดาร์ลิ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้เจษฎ์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ“ไปกัน”“โอเค” เธอยิ้มตอบ แล้วรีบเดินตามเพื่อนชายไปยังลานจอดรถของคณะ ซึ่งรถของเขาจอดรออยู่ตรงนั้น“คุณลีครับ”แต่ก่อนจะถึงรถ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ลีอาห์ชะงักฝีเท้าทันที ก่อนจะหันกลับไปตามเสียงเรียก แล้วก็ต้องดวงตาเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นเดวิดที่ยืนอยู่ เขามาทำอะไรที่นี่“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ลีอาห์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความงุนงง“นายให้ผมมารับคุณลีกลับบ้านครับ” เดวิดตอบเสียงเรียบ“รับลี ทำไมต้องมารับด้วยล่ะคะ” เธอขมวดคิ้วแน่น เพราะปกติแล้วเธอจะมาเรียนและกลับเองเป็นประจำ“ผมไม่ทราบเหตุผลครับ แค่ทำตามคำสั่งของนาย”“แต่ลีจะไปกินไอศกรีมกับเพื่อนค่ะ คุณเดวิดกลับไปเถอะ เดี๋ยวลีกลับเอง” เธอพยายามปฏิเสธอย่างนุ่มนวล แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมขยับเขยื้อน“ถ้าคุณลีไม่กลับด้วย ผมคงกลับไม่ได้หรอกครับ” เขาพูดเสียงเรียบ แต่แฝงแรงกดดันไว้ชัดเจน“ก็ลีบอกแล้วไงคะ ว่าจะไปกับเพื่อน” เธอเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย“ถ้าคุณอยากไปกับเพื่อน ต้องโทรขออนุญาตนายก่อนครับ”“โอเคค่ะ” ลีอ

“หนูไปด้วยไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ”เสียงเล็กเอ่ยถามขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ก้าวเท้าของมาโครชะงักลงชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่กำลังเดินตามมา สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและแววตาเว้าวอน“ไม่ได้” “แต่หนูอยากไป หนูอยากไปเจอพี่เล ขอไปด้วยนะคะ” น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่น ใบหน้าขาวซีดขึ้นนิด ๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะลังเล“บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ถอยออกไปได้แล้ว”“ทำไมถึงไม่ได้คะ”“มันอันตราย”“อันตรายยังไงคะ” ลีอาห์ถามกลับทันควัน พร้อมเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “บอกมาสิเงียบทำไม”“อย่าดื้อให้มันมากลีอาห์” เขาเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาแฝงแววเตือน “บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ กลับเข้าบ้านซะ”“ไม่!” เธอสวนกลับแทบจะทันที “ถ้าคุณไม่ให้หนูไป หนูก็จะไม่ให้คุณไปเหมือนกัน!”เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมกับการกางแขนขวางไว้ตรงหน้าประตูรถ มาโครถอนหายใจออกมาพรืดยาวอย่างหมดความอดทน แววตาคมกล้าฉายความเหนื่อยใจปนระอา ก่อนเขาจะเหลือบมองลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกลเพียงแค่สบตา ลูกน้องที่ยืนก็เข้าใจในทันที รีบเดินเข้ามาคว้าจับตัวหญิงสาวไว้เบา ๆ เพื่อพาเธอกลับเข้าไปในบ้าน“ปล่อยหนูนะ หนูจะไปกับคุณมาโคร ปล่อยสิ”

หนึ่งเดือนต่อมา..“หลังนั้น” ลีอาห์ชี้ไปยังบ้านที่ตัวเองพักอาศัยให้กับเจษฎ์ได้รู้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขามาส่งเธอที่บ้านหลังนี้“โห่! ทำไมบ้านที่ลีมาอยู่หลังใหญ่จัง”“ตอนมาครั้งแรกลีก็ตกใจเหมือนกัน” หญิงสาวเอ่ยตอบเพื่อนชายไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับหยิบกระเป๋าและประตูลงจากรถ “ขับกลับดี ๆ นะ อย่าขับเร็วล่ะ”“รถแรงขนาดนี้ ก็ต้องขับเร็ว ๆ สิ”“ไม่ได้” เธอรีบห้ามเสียงเข้ม “ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง”“โอเค จะพยายามขับช้า ๆ ก็แล้วกัน รีบเข้าบ้านไปได้แล้ว”“จ้ะ” ร่างเล็กโบกมือลาเพื่อนก่อนจะยืนมองรถที่แล่นออกไปจนลับสายตาจากนั้นจึงหมุนตัวเดินเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบันไดก็ต้องชะงัก เพราะเข้ากับร่างสูงของมาเฟียหนุ่มที่ยืนกอดอกจ้องมองเธออยู่“คุณมาร์ค”“ทำไมกลับบ้านช้า วันนี้เลิกบ่ายสองไม่ใช่เหรอ”เธอชะงักไปเล็กน้อย พลางมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ เพราะไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะจำเวลาเลิกเรียนของเธอได้ด้วยซ้ำ“ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ ทำไมไม่ตอบ”“พะ...พอดีหลายวันก่อนอาจารย์สั่งงานกลุ่มค่ะ แล้ววันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วกว่าปกติ หนูเลยไปทำงานต่อที่ห้องเพื่อน”“ทำไมไม่โทรบอกฉันว่าจะ

ลีอาห์ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพลิกขยับร่างกายแต่รู้สึกเหมือนมีอะไรไหลเปรอะเปื้อนหว่างขา โดยเดาได้ไม่ยากว่ามันคือน้ำอะไร เธอลอบมองทั่วบริเวณห้องก็เดาได้ว่าคนใจร้ายที่รังแกเธอน่าจะออกไปแล้วร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก็รู้สึกเจ็บบริเวณหว่างขาตัวเองมาก แต่เพราะว่าอยากไปล้างคราบสกปรกที่ติดอยู่ออก จึงค่อย ๆ พยายามเดินช้า ๆ เข้าไปในห้องน้ำจนมายืนอยู่หน้ากระจกก็ต้องตกใจ เพราะตอนนี้รอบดวงตาของเธอค่อนข้างบวม และตามซอกคอเนินอกหรือแทบทั่วทั้งร่างกายของเธอมีรอยกัดเต็มไปหมด“ทำไมต้องใจร้ายกันด้วยนะ” ลีอาห์ร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะรู้สึกเจ็บปวดจนแทบทำอะไรไม่ถูก เดินไปนั่งลงในอ่างอาบน้ำพร้อมกับเปิดน้ำเพื่อแช่ร่างกาย เนื่องจากตอนนี้เธอรู้สึกระบมตามตัวไปหมดหลังจากที่ใช้เวลาในห้องน้ำเกือบหนึ่งชั่วโมง ร่างเล็กก็รีบเดินออกมาเปลี่ยนชุดเพื่อจะไปมหา’ลัย เนื่องด้วยวันนี้ตอนบ่ายเธอมีพรีเซนต์งานกลุ่ม ซึ่งตอนนี้ก็เวลาเกือบเที่ยงแล้ว เหลืออีกไม่มากเธอจึงรีบเปลี่ยนชุดพร้อมกับเดินออกมาทาครีมบำรุงผิวและแต่งหน้าเพื่อปกปิดรอยคล้ำตา ที่ตอนนี้ค่อนข้างมองหลังจากผ่านการร้องไห้มาค่อนข้างนาน ซึ่งพอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้