All Chapters of ใต้อาณัติมาเฟียร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

มาโครนั่งนิ่งอยู่ปลายเตียงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเงียบผิดปกติของห้อง จึงหันไปมองหญิงสาวที่ก่อนหน้านี้ยังสะอื้นไห้อยู่ แต่ตอนนี้กลับเงียบไปแล้ว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ แล้วนั่งลงที่ข้างตัวเธอ มือใหญ่ค่อย ๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมอยู่ขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้วจริง ๆ“อะไรกัน หลับง่ายขนาดนี้เลยเหรอ”เขาพึมพำเบา ๆ พลางยื่นมือไปลูบคราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนแก้มเนียนด้วยความระมัดระวัง กลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมา“จมูกก็แดงหมดแล้ว บอกว่าอย่าร้องก็ไม่ฟัง”น้ำเสียงของเขาอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว เมื่อเช็ดคราบน้ำตาให้เธอจนหมด เขาก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมไว้ถึงแค่หน้าอก ก่อนจะลุกไปนั่งที่โซฟาข้างเตียง ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาวที่หลับสนิทอย่างสงบ ในหัวมีเรื่องราวมากมายตีกันยุ่งเหยิงโดยไม่นานนัก ร่างสูงก็เหมือนคิดอะไรบางอย่างออก จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดหมายเลขของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่เลี้ยงดูเขามา แต่ไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของเขา โดยรอสายไม่นาน ปลายสายก็รับสายทันที(พายุจะเข้าไหมเนี่ยลูกชายตัวดีโทรหาได้ แม่นึกว่าลืมแม่แล้วเสียอีก)“แม่ใหญ่ครับ”(ก็มันจริงนี่นา ลูกเ

“คนอย่างคุณอ่อนโยนเป็นด้วยเหรอ”เสียวหวานเอ่ยอย่างไม่เชื่อใจ แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวร่างของเขาก็พลิกขึ้นมาทาบทับเหนือร่างของเธอเสียแล้ว แถมดวงตาที่จับจ้องมาราวกับเสือผู้หิวโหย ก็ทำให้ลีอาห์รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อีกด้วยเธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แต่ไม่ทันไรก็ถูกร่างสูงโน้มหน้าลงมาซุกไซ้ซอกคอเรียวระหง พร้อมทั้งขบเม้มทำร่องรอยรักเอาไว้เป็นจุดสีชมพูแดง ทำให้ลีอาห์รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ จนต้องร้องออกมา“อื้ออ คุณมาโคร จะทำรอยไว้ทำไม”“ก็ต้องทำรอยไว้ไง คนอื่นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว”มาโครยกยิ้มตอบ พลางเลื่อนมือลงปลดเสื้อผ้าของหญิงสาวออกอย่างเชื่องช้าและในตอนนั้น เธอก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน“โอ้โฮ หนูท้องป่องขนาดนี้ ยังจะมีใครไม่รู้อีกเหรอว่าหนูมีเจ้าของแล้วน่ะ”พอได้ยินคำพูดถูกใจมาโครก็พลันมีรอยยิ้ม แต่ทว่าเขาไม่เปลี่ยนใจอย่างง่ายดาย ยังคงตัดสินใจถอดเสื้อผ้าทั้งหมดของลีอาห์ ไม่เว้นแม้แต่บราเซียร์หรือกางเกงชั้นในที่ปกปิดส่วนลับของเธอเอาไว้เมื่อทรวงอกคู่สวยปรากฏต่อหน้าแล้ว มาเฟียหนุ่มก็รีบโน้มหน้าลงไปพรมจูบ ก่อนจะดูดเม้ม ไปจนถึงเริ่มดูดยอดถันของเธอเบา ๆ แต่ก็กระตุ้นความเสียวซ่านในร่างกาย

หลังจากนั่งทำงานด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมาหลายชั่วโมง ในที่สุดมาโครก็เคลียร์เอกสารกองโตบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย เขาไม่รอช้า รีบคว้ากุญแจรถแล้วขับตรงไปยังคฤหาสน์หรูของวิลเลียมทันทีโดยเมื่อรถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้ามาจอดด้านหน้าตัวบ้าน มาเฟียหนุ่มก็ผลักประตูลงจากรถอย่างรวดเร็ว ใบหน้าคมเคร่งเครียดเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นลูกน้องของวิลเลียมที่เฝ้าอยู่ด้านหน้ารีบเดินเข้ามาหา “มาทำอะไรครับ”“นายมึงอยู่ในบ้านไหม”“อยู่ครับ”“งั้นกูขอเข้าไปหามันหน่อยได้ไหม”“ผมต้องขออนุญาตนายก่อนครับ ถึงสามารถให้คุณเข้าไปได้”“งั้นก็รีบไป” มาโครเอ่ยเสียงห้วน ดวงตาเย็นเฉียบจ้องมองลูกน้องอีกฝ่ายจนไม่กล้ามองสบตาโดยไม่นานนัก ลูกน้องคนนั้นก็กลับออกมาพร้อมเอ่ยเสียงเรียบ “นายอนุญาตให้คุณเข้าพบได้ครับ”“มันอยู่ไหน”“เชิญตามผมมาครับ”มาโครก็เดินตามลูกน้องคนนั้นเข้าไปในคฤหาสน์ บรรยากาศภายในหรูหราแต่กลับเย็นยะเยือก เขาเดินตามไปจนถึงห้องรับแขกกลางบ้าน ก่อนสายตาคมจะสะดุดเข้ากับร่างของวิลเลียมที่กำลังนั่งพิงโซฟาตัวยาวอยู่ ส่วนด้านข้างกันคือเลอาห์ พี่สาวของลีอาห์ ที่นั่งนิ่งอยู่พร้อมถักไหมพรมในมือโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามาโครไม่ไ

หนึ่งเดือนต่อมา...“ค่าน้ำตาลของเธอค่อนข้างสูง หมอบอกให้ลดของหวานเข้าใจไหม”“ค่ะ”“ต่อไปจะกินอะไรก็ต้องระวัง โดยเฉพาะของหวานที่เธอชอบกินทุกวัน ต่อไปนี้ลดได้คือลด”น้ำเสียงของเขาฟังดูนิ่งเรียบ แต่ในแววตากลับมีความกังวลซ่อนอยู่ชัดเจน ขณะที่คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกฝั่งกลับทำหน้าบูดบึ้ง มือเล็กจิกชายเสื้อคลุมของตัวเองแน่น ก่อนที่น้ำตาซึ่งพยายามกลั้นไว้จะค่อย ๆ ไหลรินออกมา“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลงนิดหน่อยเมื่อเห็นเธอเงียบไปนานหญิงสาวเม้มปากแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาแดงก่ำ “หนูอยากกินเค้กส้ม”“.....” คิ้วเข้มของเขากระตุกขึ้นทันที “ฉันเพิ่งพูดไปเมื่อกี้เองนะ”“ก็มันหิว~” เสียงเธออ่อนลงเหมือนเด็กโดนดุ “หนูชอบกินเค้กค่ะ”“รู้ว่าชอบ แต่วันนี้กินไปแล้วไม่ใช่เหรอ” เขาพูดพลางยกคิ้วถาม“ก็ใช่” เธอก้มหน้าลงเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “แต่หนูกินไปนิดเดียวเอง”“กินไปนิดเดียวก็คือกิน”“.....” หญิงสาวเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำมองเหมือนกำลังอ้อน “ขอหนูกินเพิ่มได้ไหม สัญญาว่าจะกินนิดเดียว พอหายอยากค่ะ”ร่างสูงถอนหายใจออกมาพรืดยาว พลางยกมือขึ้นนวดขมับตัวเองอย่

สามปีต่อมา…“แดดดี้เป็นอารายคับ” (แดดดี้เป็นอะไรครับ) “ไม่มีอะไร เล่นต่อเถอะ” มาโครเอ่ยตอบ ไมเคิล ลูกชายวัยสองขวบสี่เดือน โดยวันนี้เป็นวันหยุด เขาไม่ได้ออกไปทำงาน มาเฟียหนุ่มเลยอาสาภรรยาว่าจะเป็นคนดูแลลูกอยู่ที่บ้านเอง และให้เธอออกไปช็อปปิง เพราะคิดว่าการเลี้ยงลูกแค่วันเดียวคงไม่เหนื่อยเท่าไหร่แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด เพราะผ่านไปแค่ครึ่งวันก็ทำเอาเสียพลังไปเกือบหมด ลูกชายเขาทั้งดื้อ ทั้งซนแบบสุด ๆ แถมช่วงนี้พี่เลี้ยงก็ดันลากลับบ้านอีก กว่าจะกลับมาก็สัปดาห์หน้า ภรรยาสุดสวยของเขาต้องเลี้ยงลูกแบบนี้ทุกวัน เธอทำได้ยังไงกันนะ“เล่นอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวแด๊ดดี้ขอไปกินน้ำก่อน”“ได้เยย” (ได้เลย) เมื่อเห็นลูกชายพยักหน้าแล้วยิ้มหวานให้ มาโครก็ลุกขึ้น ก้าวปีนออกจากคอกกั้นแล้วเดินออกมานอกห้อง ก่อนจะพบกับเดวิด ลูกน้องคนสนิทที่กำลังยืนมองอยู่“ไปเอาน้ำมา” เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความเมื่อยล้า โดยเดวิดก็เดินออกไป ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำ ก่อนจะวางลงตรงหน้า มาโครยื่นมือไปรับแล้วดื่มรวดเดียวเกือบหมดแก้ว“นายไหวแน่นะครับ”“หน้ากูตอนนี้ดูเหมือนไหวไหม”“แต่นายอาสาเองนะครับ นายหญิงคัดค้าน นายก็