All Chapters of กริชเพียงขิม: Chapter 91 - Chapter 100

“หมายความว่ายังไงคะพี่พัช” “คืนก่อนที่จะไปงานสวดศพคุณธาวิน พ่อเลี้ยงศาสตราไปพบพี่ที่โรงแรม เขาบอกว่าเขาเป็นคนทุ่มโหวตให้กับเกวลินและอินทัช เพราะไม่อยากให้ขิมเป็นศิลปินของค่ายเพลง เขายอมรับว่ามันเป็นการกระทำที่เห็นแก่ตัว แต่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากให้ขิมกลับบ้าน เขาอยากดูแลขิมและไม่อยากให้ใครได้ชื่นชมขิมอีกแล้ว เขาคงรักและหวงขิมมากนะถึงทำแบบนั้น แต่ก็ยังอุตส่าห์มาบอกพี่ว่าให้ไปเอาคำตอบกับขิมได้เลย ขิมคงจะตอบตกลงมาทำเพลงกับพี่ และยังบอกพี่ด้วยว่า ให้ช่วยปิดข่าวเรื่องที่ขิมเคยแต่งงานแล้วเป็นความลับ เพราะกลัวว่ามันอาจจะมีผลกระทบกับชื่อเสียงของขิม ขิมเชื่อไหมว่าสิ่งที่เขาทำ มันทำให้พี่มีแรงบันดาลใจที่จะเขียนเพลง ในแง่ของความรักที่มีทั้งความเห็นแก่ตัวและความเสียสละ แต่ไม่ว่ายังไงทั้งหมดที่เขาทำก็เพราะรักขิม” พัชรินทร์เล่าความจริงที่ศาสตราขอให้ตนเก็บเป็นความลับให้แก่ภัคธีมาฟัง เธอไม่ได้คิดจะตระบัดสัตย์ แต่ในเมื่อทั้งภัคธีมากับศาสตราต่างก็รักกัน ความจริงข้อนี้มันอาจจะทำให้ทั้งคู่เข้าใจกันและมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้ “จริงเหรอคะพี่พัช” เสียงหวานเอ่ยถามออกมาด้วยหัวใจที่พองโตคับอ

รถยนต์โตโยต้าฟอร์จูนเนอร์รุ่นเก่าแล่นออกจากตัวเมือง เข้าสู่ถนนซึ่งเป็นทางเข้าไร่ในยามใกล้พลบค่ำ ภัคธีมาขับรถคันนี้ซึ่งเป็นรถพ่อเข้าเมืองตั้งแต่ตอนบ่าย เพื่อซื้อคอมพิวเตอร์และเครื่องปรินต์อีกชุดมาไว้ใช้ในโรงทอ หลังจากซื้อแล้วต้องรออีกเกือบสองชั่วโมง กว่าร้านจะลงโปรแกรมให้เสร็จ เธอจึงกลับบ้านค่ำแบบนี้ เท้าที่แตะคันเร่งถอนออกมาแตะเบรก เมื่อตาเหลือบไปเห็นรถจักรยานยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ข้างทาง คนขับใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวเก่าๆ ใส่หมวกปีกที่ทำด้วยไม้ไผ่สานเหมือนคนงานในไร่ กำลังเปิดเบาะรถแล้วก้มๆ เงยๆ คล้ายมีปัญหา ซึ่งภัคธีมาคิดง่ายๆ ว่ารถคันนั้นน่าจะประสบปัญหาน้ำมันหมด เธอจึงตบไฟเลี้ยวจอดเลยรถไปนิดหนึ่ง แล้วลงจากรถเพื่อไถ่ถามคนขับ เผื่อจะช่วยเหลืออะไรกันได้บ้าง ใครจะว่าโลกสวย เจ็บแล้วไม่จำก็ได้ แต่ปกติแล้วคนแถวนี้มีน้ำใจต่อกัน ส่วนตอนที่เธอถูกจับตัวไปนั้น มันเกิดจากเล่ห์เหลี่ยมของคนนอก ซึ่งตอนนี้ก็ถูกตำรวจจับไปแล้ว ภัคธีมาจึงไม่คิดอะไรมาก นอกจากอยากช่วยคนที่กำลังเดือดร้อน “รถเป็นอะไรหรือเปล่าคะลุง มีอะไรให้ช่วยไหม” เสียงหวานเอ่ยถาม หลังจากเดินเข้าไปใกล้รถจักรยานยนต์ที่จอดอยู่

“ก็ลองตายดูสิ ตายตอนที่ยังไม่หย่านี่ละ ขิมจะได้เป็นเศรษฐีนีเนื้อหอม แล้วมีผัวใหม่อีกหลายๆ คน” เสียงหวานเอ่ยสั่นเครือเจือสะอื้น นิ้วเรียวยาวจึงเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มให้ แล้วพรมจุมพิตสองแก้มเพื่อซับน้ำตาให้เหือดแห้ง “ไม่มีทางหรอกขิม รู้แบบนี้แล้วผมยิ่งจะไม่ยอมตายง่ายๆ ไม่ใช่เพราะหวงสมบัติ แต่หวงเมียมาก หวงสุดๆ ไม่อยากให้ใครมาแตะต้องคุณเหมือนอย่างที่ผมแตะอยู่ตอนนี้” พูดจบริมฝีปากหยักก็เลื่อนไปหาปากสีหวานกดลงประกบและเริ่มจูบอย่างเย้ายวนชวนให้ตอบสนอง ก่อนจะเริ่มเร่าร้อนดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อภัคธีมาจูบตอบเขาเหมือนกัน “คุณกำลังจะเอาเซ็กซ์มาทำให้ขิมไขว้เขว” เสียงหวานพึมพำเบาๆ เมื่อเขาเลื่อนปากและจมูกไปซุกไซ้ซอกคอ อย่างจงใจปลุกเร้าความปรารถนาของร่างกายเธอให้ตื่นเพริด “ผมกำลังใช้ทั้งร่างกายและหัวใจทำให้คุณรู้ว่าผมรักและต้องการคุณมากแค่ไหนต่างหาก” “แล้วถ้าขิมยังยืนยันว่าจะหย่าล่ะคะ” “ผมก็จะอยู่กับคุณในห้องนี้ ร่วมรักกับคุณทั้งวันทั้งคืน ทำให้คุณมีลูกกับผม คุณจะได้ไม่หย่า” “ขิมมียาคุม” ภัคธีมาหน้าแดงระเรื่อกับแผนการที่แสนร้ายกาจของเขา รู้ตั

งานในตอนเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น ภัคธีมากำลังจะลุกไปทานอาหารกลางวันที่โรงอาหารของไร่ แต่กลับมีเสียงรถแล่นมาจอดหน้าโรงทอไล่เลี่ยกันสองคัน คันหนึ่งเป็นรถแลนด์โรเวอร์ของสามี อีกคันเป็นรถออดี้ทีทีของแขกซึ่งไม่ค่อยได้มาเยือนไร่เดชาธรบ่อยนัก ทว่าสายสัมพันธ์นั้นแนบแน่นกับไร่แห่งนี้ไม่น้อยไปกว่าใคร“จันทร์…” เสียงหวานอุทานชื่อเล่นของเพื่อนรุ่นน้องออกมา ก่อนที่สองสาวจะผวาเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง“พี่ขิมสบายดีนะคะ” จันทริกาเอ่ยถามพี่สาวที่ตัวเองรักและนับถือมาตั้งแต่เรียนมัธยม“พี่สบายดี แล้วจันทร์ล่ะเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่วันที่จันทร์มาช่วยงานวันนั้น พี่ก็ไม่ได้โทร.หาจันทร์เลย มัวแต่ยุ่งๆ เรื่องทางนี้”“จันทร์เข้าใจค่ะ จันทร์เองก็ยุ่งเหมือนกัน” สาวรุ่นน้องยิ้มบางๆ ออกมา ไม่ได้ขยายความว่าความยุ่งของตัวเองไม่ใช่ระดับธรรมดา แต่เป็นแบบมรสุมชีวิตอีกช่วงหนึ่งเลยก็ได้ แต่เธอก็คร้านจะพูดถึง เพราะมันผ่านไปแล้วและยังไม่ใช่เวลาที่ควรเล่า เอาไว้หากมีเวลาอยู่ด้วยกันสองคน เธอถึงจะเล่าให้ภัคธีมาฟังว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้างในช่วงที่ผ่านมา “ว่าแต่จันทร์มากับคุณตะวันได้ไง แล้วเอ่อ...” ภัคธีมาไม่ได้ถามเป็น

“ถ้าผมต่อยปากหมอปากหมาจะเสียค่าปรับเท่าไหร่ครับ” ศาสตราตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสุภาพทว่าข่มขู่และเอาเรื่องเต็มที่ จนปราณต์ต้องยักไหล่และหัวเราะเบาๆ“ผมพูดความจริงครับพ่อเลี้ยง อย่าเพิ่งมีอาการหมัดหรือตีนลั่นแทรกซ้อน ไม่งั้นผมอาจจะส่งเข้าไปตรวจสุขภาพจิตด้วย”“แกรู้ป่ะปราณต์ว่าแกควรไปเป็นหมอเกาหลีและเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ‘จอมวอนตีน’”“เป็นชื่อที่เพราะดี ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับพ่อเลี้ยงศาสตรา แต่คนที่คู่ควรกับชื่อนี้คือแกมากกว่าว่ะ” หมอกับคนไข้สัพยอกกันไปมาราวกับเรื่องเจ็บไม่ใช่เรื่องใหญ่แล้วในตอนนี้ ทว่าภัคธีมายังรู้สึกเป็นกังวล“เอ่อ...หมอปราณต์คะ ถ้าขิมจะขอให้พ่อเลี้ยงแอดมิทสักคืนจะได้ไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยแทรกขัดการหยอกเย้าระหว่างเพื่อนสนิทสองคน“ถ้าคุณขิมไม่สบายใจ อยากจะให้ไอ้กริชมันแอดมิทเพื่อดูอาการสักคืนก็ได้นะครับ” ปราณต์หันไปตอบภรรยาของเพื่อน แต่น้ำเสียงเวลาที่พูดฟังดูเป็นการเป็นงานและสุภาพราวกับเป็นคนละคนกับที่พูดกับศาสตรา“ถ้าอย่างนั้นขิมขอแอดมิทนะคะ”“ได้ครับ”“ไม่นะขิม ผมไม่อยากนอนโรงพยาบาล” ศาสตรารีบขัดเมื่อภรรยากับเพื่อนของเขาที่เป็นหมอตกลงกันเสร็จสรรพแบบไม่ถามเขาเลย“นอนเถอะนะค