All Chapters of กริชเพียงขิม: Chapter 81 - Chapter 90

“พี่ดีใจด้วยจริงๆ นะ คุณปลัดเป็นคนดี พี่เชื่อว่าเขาต้องดูแลและปกป้องดาวได้ดีเลยละ”“พี่ขิมดีใจแต่ดูเหมือนจะมีคนไม่ชอบใจนะคะ ดูสิทำหน้าตึงอยู่นั่นน่ะ แทนที่จะดีใจที่ดาวอุตส่าห์กีดกันมือที่สามออกให้” เพียงดาราบุ้ยปากไปทางพี่ชายคนโต ซึ่งดูเหมือนจะไม่ชอบหน้าณัฐพลนัก แม้ว่าตอนนี้เขาจะเปลี่ยนสถานะมาเป็นแฟนกับเธอแล้วก็ตาม“ช่างเขาเถอะดาว อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวอีกหน่อยก็คงชินไปเองแหละ คนขี้เก๊กพรรค์นั้นก็ชอบทำหน้าดุใส่คนนั้นคนนี้ไปเรื่อยแหละ”“แต่คงไม่กล้าทำกับพี่ขิมหรอกใช่ไหมคะ ใครไม่รู้แต่ดาวรู้ว่าพี่กริชกลัวเมีย”“ดาว!” ภัคธีมาทำเสียงดุใส่พลางซ่อนความเขินอายเอาไว้ในหน้า ก่อนจะบอกให้น้องสาวของสามีไปดูแลแฟนหนุ่มซึ่งตอนนี้เหมือนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนในบ้านเดชาธรอย่างเห็นได้ชัดงานกลางวันผ่านไปอย่างราบรื่น ตกเย็นงานกลางคืนก็เริ่มขึ้น ครอบครัวของภัคธีมา ครอบครัวของปานรวี และแขกเหรื่อซึ่งล้วนแต่เป็นคนมีฐานะและทรงอิทธิพลในเชียงใหม่ต่างทยอยมาร่วมงาน ซึ่งหนึ่งในจำนวนนั้นคือแม่เลี้ยงลักษิกากับกลุ่มเพื่อนของศาสตราที่มากันเกือบครบ จะขาดก็เพียงกวินภพที่อยู่กรุงเทพฯ เท่านั้นภัคธีมาช่วยเด็กๆ แต่งตัวและ

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา รถคันหนึ่งก็แล่นมาจอดที่หน้าโรงทอ ภัคธีมาออกไปต้อนรับและกอดทักทายกับอินทัช จากนั้นก็มองไปยังคนที่เปิดประตูลงมาจากอีกฝั่งหนึ่งของรถ ซึ่งคนคนนั้นก็สามารถทำให้ภัคธีมาแปลกใจได้จริงๆ“พี่พัช...” เสียงหวานเรียกชื่อนั้นและรีบยกมือขึ้นไหว้ จำได้แม่นว่าพัชรินทร์เป็นโพรดิวเซอร์เพลงของค่ายยักษ์ใหญ่ ที่เธอเคยเกือบจะได้เป็นศิลปินในสังกัด“สวัสดีจ้ะขิม พอดีพี่เห็นคลิปที่ขิมร้องเพลงในงานวันเกิดแม่เลี้ยงแสงหล้า พี่ชอบเสียงของขิมมาก มันเป็นเสียงหวานๆ ใสๆ แบบไทยๆ พอดีพี่กำลังจะทำเพลงประกอบละครแนวพีเรียด กำลังหานักร้องแต่ไม่ลงตัว พอได้เห็นคลิปที่ขิมร้อง พี่ก็รู้เลยว่าคนที่เหมาะกับเพลงของพี่มากที่สุดก็คือขิม ขิมสนใจไหม”“คือขิม...” ภัคธีมาอึกอัก หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่ลังเลใดๆ แต่ตอนนี้เธอมีห่วง และห่วงคนนั้นก็คือคนที่ทำให้เธอพลาดจากการเป็นศิลปิน ทว่าตอนนี้เธอกลับไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองเขาเลย เพราะมีความรู้สึกอย่างอื่นแทรกเข้ามาแทนที่จนหมดแล้ว“ความจริงพี่เสียดายตั้งแต่ที่ขิมตกรอบแล้ว อยากได้เป็นนักร้องในสังกัด แต่ไม่ว่างมาหาเสียที พอเห็นคลิปก็เลยรีบให้อินพามา อินมาถ่ายเอ็มวีที่เชี

“ฟื้นแล้วครับคุณรุ้งคุณปาน”เสียงของผู้ชายที่ดังขึ้นทำให้ภัคธีมารู้ว่า นอกจากรุ้งรวีกับปานรวีแล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วยอีก เธอหันขวับไปตามต้นเสียงก็เห็นว่าคนพูดคือวีระคนสนิทของพ่อเลี้ยงประพล ซึ่งเธอเคยเจอก่อนจะเกิดเรื่องโรงแรมคืนนั้น ด้านหลังของวีระมีชายฉกรรจ์สองคนยืนอยู่ด้วยอีก รวมแล้วตอนนี้เธอกำลังถูกห้อมล้อมด้วยคนจำนวนห้าคน“แกทำดีมากวีระ แกกลับไปได้แล้ว เหลือไอ้สองคนนี้ไว้ก็พอ” รุ้งรวีออกคำสั่งกับคนของพ่อ“คุณรุ้งครับแต่...”“ไม่มีแต่ หรือว่าอยากจะเป็นผัวนังนี่ด้วยอีกคน เสียใจด้วยนะวีระ แต่งานนี้ฉันไม่ต้องการให้แกออกแรง แค่ไอ้สองคนนี้ก็พอแล้ว”“ครับคุณรุ้ง” วีระได้แต่ถอนหายใจและถอยร่นออกไปตามคำสั่ง แต่ยังมองมายังภัคธีมาอย่างเสียดายเมื่อคุณหนูของตนไม่ยอมให้โอกาส“คุณรุ้งรวี ปานรวี ทำแบบนี้ต้องการอะไร” ภัคธีมาถามตรงๆ เมื่อได้ยินบทสนทนาระหว่างรุ้งรวีกับวีระ“ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามของแก ฉันขอเอาคืนก่อน” คนที่พูดคือปานรวี หลังจากพูดเสร็จก็ปรี่เข้าไปหาภัคธีมา แล้วสะบัดมือตบลงบนแก้มซ้ายและแก้มขวาของเธอสองครั้งติดๆ กันแบบเต็มแรง“นี่สำหรับที่แกเคยตบฉัน”“และนี่สำหรับที่แกเคยตบน้องฉัน และที่แกบ

หลังจากตำรวจชันสูตรศพเรียบร้อยแล้ว ศพของธาวินถูกนำไปตั้งบำเพ็ญกุศลที่วัดใกล้บ้าน โดยมีกำหนดสวดอภิธรรมศพเจ็ดวันก่อนฌาปณกิจ ครั้งแรกที่รู้ว่าลูกชายคนรองถูกยิงเสียชีวิต แม่เลี้ยงแสงหล้าถึงกับเป็นลมล้มพับ และตอนนี้ก็ยังอยู่ในภาวะซึมเศร้า แทบจะไม่พูดไม่จากับใคร เช่นเดียวกับศาสตราที่เคร่งขรึมลงจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เพียงดารารีบบินกลับจากกรุงเทพฯ มาอยู่ข้างๆ แม่ เธอพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง แม้จะเสียใจไม่น้อยไปกว่าใครกับการสูญเสียพี่ชายในครั้งนี้ ภัคธีมาจึงเป็นคนจัดการเรื่องงานศพทุกอย่างด้วยตัวเองแทบจะทั้งหมด โดยมีมธุรสกับพ่อมาคอยให้คำปรึกษา และมีปิ่นคอยเป็นผู้ช่วย ทำให้งานดำเนินไปได้อย่างราบรื่นข่าวนี้ดังไปทั่วเชียงใหม่ เพราะมันคือโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของผู้ทรงอิทธิพลสองครอบครัวซึ่งเกี่ยวดองกันทั้งๆ ที่งานครบรอบหกสิบปีของแม่เลี้ยงแสงหล้าผ่านไปไม่นาน ความเศร้าโศกเสียใจทำให้แม่เลี้ยงแสงหล้าอยู่ในอาการของคนซึมเศร้า เพียงดาราจึงคอยประกบมารดาและคอยปลอบอยู่ข้างๆ ไม่ห่างไปไหน“คุณอยู่คนเดียวได้ไหม ผมต้องไปอยู่วัดนอนเป็นเพื่อนไอ้วิน”นั่นคือประโยคสั้นๆ ที่ศาสตราพูดกับภัคธีมาในคืนแรกที่ตั้

เพียะ!!เสียงมือหนักๆ กระทบกับใบหน้าของวีระซึ่งเป็นมือขวาและคนสนิทจนเซถลา ซึ่งเจ้าของน้ำหนักมือนั้นคือนายใหญ่ของปางไม้แห่งนี้นั่นเอง ประพลโกรธจัดเพราะตอนนี้ลูกสาวคนโตตกเป็นผู้ต้องหาข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวและฆ่าคนตายโดยเจตนา ขณะที่ลูกสาวคนเล็กเองก็โดนคดีกักขังหน่วงเหนี่ยวและพยายามฆ่า ซ้ำยังอยู่ในอาการซึมเศร้าเพราะแท้งลูกและสูญเสียสามีไปในคราวเดียวกัน แต่ที่หนักหนาไปกว่านั้นก็คืออาคารร้างแห่งนั้นเขาใช้เป็นแหล่งซุกไม้เถื่อนกับยาเสพติดที่ตำรวจไม่เคยระแคะระคาย ทว่าผลกระทบจากเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้ตำรวจตรวจค้นอาคารแห่งนั้นและพบสิ่งผิดกฎหมายมากมาย โดยที่เขาไม่มีโอกาสได้ยักย้ายถ่ายเทไปไว้ที่อื่น “แกเห็นหรือยังว่าการที่แกทำอะไรไม่บอกฉัน มันทำความฉิบหายวายวอดมาให้ฉันแค่ไหนไอ้วีระ” “ผมขอโทษครับพ่อเลี้ยง แต่คุณหนูรุ้งเธอไม่ให้บอกพ่อเลี้ยง” “แล้วแกก็เชื่อยัยรุ้งอย่างนั้นเหรอ แกมันโง่กว่าที่ฉันคิด เลี้ยงเสียข้าวสุก แล้วเรื่องที่ประกันตัวยัยรุ้งกับยัยปานไปถึงไหนแล้ว” “ตำรวจไม่ยอมให้ประกันตัวครับนาย” “มันจะเอาเท่าไหร่ก็ให้มันไป” “ผมเสนอไปแล้ว แต่ทางตำรว