All Chapters of กริชเพียงขิม: Chapter 41 - Chapter 50

ปานรวีหันไปมองหน้าสามีเหมือนจะถาม แต่ธาวินกลับไม่ได้มีท่าทีสนใจอะไร เขาแค่ทำหน้าเรียบเฉยและมีแววตาหม่นเศร้าเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ได้พูดหรือเปิดโอกาสให้ปานรวีถาม นอกจากเดินไปขึ้นรถของตัวเอง จากนั้นก็ขับออกไปทำงานเลยส่วนศาสตราก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อถูกภัคธีมาผลักอกออกห่าง เขารู้ว่าภัคธีมาแคร์สายตาของธาวินซึ่งเป็นคนรักเก่าอยู่ไม่น้อย จึงขึ้นรถไปทำงานและขับออกไปไล่ๆ หลังน้องชายและเมื่อคล้อยหลังผู้ชายสองคนซึ่งเป็นคนสำคัญของบ้านและไร่ ปานรวีก็ไม่รีรอที่จะตรงเข้ามาหาภัคธีมา และพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันระคนอิจฉา“อ้อนผัวท่าไหนล่ะ ถึงได้เบนซ์ป้ายแดงมาขับ คงดีใจจนเนื้อเต้นสินะ เพราะที่ผ่านมาทั้งชีวิตไม่เคยมีของแพงๆ แบบนี้ใช้เลยนี่”“ท่าไหนดีล่ะจำไม่ได้เหมือนกันพอดีทำไปหลายท่า แต่ที่มั่นใจสุดๆ น่าจะเป็นคนละท่ากับเธอ เพราะฉันยังไม่เห็นเธอได้อะไรจากพี่วินเป็นชิ้นเป็นอันเลยนี่ นอกจากทะเบียนสมรส” ภัคธีมาตอบโต้กลับอย่างเจ็บแสบเช่นกัน ไม่อยากมีเรื่องด้วยสักนิด แต่ปานรวีก็ชอบระรานเธอเหลือเกิน ถ้าเงียบและไม่ตอบโต้อยู่ร่ำไป คนอย่างปานรวีก็รังแต่จะได้ใจและยิ่งจะหาเรื่องเธอมากขึ้นกว่าเดิม เธอรู้จักนิสัยของปานรว

ไฟในห้องดับสนิทแล้วเหลือแต่ไฟหัวเตียงที่ยังเปิดอยู่ตอนที่ภัคธีมาเปิดประตูเข้าไป ร่างสูงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนและนอนหลับไปแล้วบนเตียงฝั่งของเขา โดยหันหลังให้กับหมอนข้างที่เป็นเส้นกั้นอาณาเขต เหมือนกับว่าคืนนี้เขาไม่ได้ใส่ใจว่าเธอจะนอนยังไงหรือเมื่อไหร่ ความรู้สึกบางอย่างแล่นปราดเข้ามากระแทกหัวใจจนรู้สึกปวดแปลบขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกคนละแบบกับที่รู้สึกกับธาวินเมื่อครู่นี้ ร่างบางยืนนิ่งอึ้งมองภาพนั้นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปยังกระเป๋าใบใหญ่ของตัวเอง เปิดเอาขิมที่เธอเอามาด้วย แล้วถือมันออกจากห้อง ตรงไปยังส่วนที่สร้างเป็นนอกชานของชั้นบนร่างบางนั่งลงพับเพียบโดยมีขิมวางอยู่ตรงหน้า ท่ามกลางสรรพสิ่งเงียบงัน พระจันทร์นวลยังลอยเด่นอยู่กลางผืนฟ้าสีรัตติกาล เวลาสามทุ่มกว่าๆ เช่นนี้ หากเป็นในเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสี บรรยากาศคงจะยังคึกคัก ทว่าในไร่ที่อยู่ห่างไกลตัวเมืองและมีอาณาเขตอันกว้างใหญ่ไพศาลกลับเงียบสงบ เมื่อสมาชิกของบ้านต่างแยกย้ายเข้าห้องตัวเองกันหมดแล้วเสียงขิมบรรเลงขึ้นในยามค่ำคืน ทำลายบรรยากาศความเงียบงันของยามราตรี แว่วดังไปกระทบโสตประสาทของใครหลายคนที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่หลังนั้น

“มีออฟฟิศด้วยเหรอคะ แค่โรงทอก็น่าจะพอแล้วมั้งคะ” “ไม่พอหรอก โรงทอก็เอาไว้ผลิตชิ้นงาน ส่วนออฟฟิศก็เอาไว้เป็นสถานที่บริหารจัดการ จะได้เป็นสัดเป็นส่วน” “ขิมรบกวนคุณเกินไปหรือเปล่าคะ” ภัคธีมาเอ่ยถามอย่างเกรงใจ เพราะไม่คิดว่าศาสตราจะทุ่มอะไรให้มากขนาดนี้กับโพรเจกต์ที่เธอได้แต่คิดและไม่รู้ว่าจะทำมันสำเร็จเมื่อไหร่ ทว่าตอนนี้มันกลับเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างรวดเร็วและง่ายดาย เมื่อมีเขายื่นมือเข้ามาช่วยจัดการ ศาสตราไม่ตอบแต่กลับจูงมือเธอพาไปขึ้นรถ และขับต่อไปยังอาคารอีกหลังซึ่งมีลักษณะคล้ายกับโรงนาที่จำลองแบบมาจากต่างประเทศ เช่นเดียวกับอาคารหลายๆ หลังในไร่แห่งนี้ เพียงแต่หลังนี้พิเศษกว่าหลังอื่นๆ เพราะมีขนาดใหญ่กว่า และมีการเพิ่มความทันสมัยด้วยการติดกระจกใสบริเวณประตูและหน้าต่างรอบตัวบ้าน ไม่ได้ปิดทึบเหมือนโรงนาทั่วไป“ที่นี่เหรอคะ”“ใช่...ที่นี่เรียกว่าบ้านโรงนา ปกติผมจะใช้ที่นี่สำหรับประชุมหรือคุยงานกับพวกหัวหน้างาน ตอนนี้มันเป็นออฟฟิศของคุณแล้ว เราเข้าไปดูข้างในกันเถอะ”มือเล็กถูกจูงเข้าในไปอาคารที่เรียกว่าบ้านโรงนา ซึ่งมีสนามหญ้าสีเขียวขจีปลูกไว้รอบบ้านอย่างสวยงาม บ้

“ช่วงนี้งานที่ไร่เป็นยังไงบ้างตากริช” แม่เลี้ยงแสงหล้าเอ่ยถามลูกชายที่นั่งทานอาหารเช้าอยู่ด้วย ก่อนจะยกแก้วน้ำส้มขึ้นจิบ ช่วงเช้าเช่นนี้ไม่ใช่เวลาของครอบครัว เพราะลูกชายกับลูกสะใภ้คนเล็กไม่ได้มาร่วมโต๊ะด้วย และบางวันตัวแม่เลี้ยงเองก็ไม่ได้มาทานอาหารกับลูกชายคนโต แต่แม่เลี้ยงแสงหล้าก็มักจะใช้เวลาเช่นนี้ไถ่ถามเกี่ยวกับเรื่องงานและความเป็นไปของไร่อยู่สม่ำเสมอ ถึงตนจะวางมือไปนานแล้วตั้งแต่ศาสตราเข้ามาดูแลงานทั้งหมดแทนก็ตาม“ก็โอเคครับแม่ ไม่มีปัญหาอะไร”“ได้ข่าวว่าจะทำโรงทอกันเหรอ”“ครับแม่ ขิมเขาอยากทำ”“ไม่ได้ทำเล่นๆ ใช่ไหม” คราวนี้แม่เลี้ยงแสงหล้าไม่ได้ถามลูกชาย แต่หันไปทางภัคธีมาที่นั่งอยู่ข้างๆ ศาสตรา“ค่ะแม่เลี้ยง ขิมตั้งใจจะทำจริงๆ ค่ะ”“ถ้าทำจริงจังฉันก็ไม่ว่าอะไร ฉันไม่ชอบคนเหยาะแหยะนะ”“ขิมรับปากค่ะว่าจะพยายามทำให้ดีที่สุด”“เอาไว้ฉันจะรอดู”พูดแค่นั้นแม่เลี้ยงแสงหล้าก็ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ตามด้วยใช้ผ้าที่วางอยู่บนตักซับปาก จากนั้นจึงลุกจากโต๊ะแล้วขึ้นห้องพระไป ปล่อยให้ศาสตรากับภัคธีมาอยู่กันตามลำพัง โดยที่ภัคธีมาแอบลอบถอนหายใจเบาๆ“เป็นอะไร กลัวเหรอ” ศาสตราถามยิ้มๆ นัยน์ตาคมไหวระร

และข่าวดีของปานรวีก็ทำให้แม่เลี้ยงแสงหล้าตื่นเต้นได้จริงๆ ส่วนศาสตราเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็อดมองไปทางภรรยาไม่ได้ เห็นเธอยังคงนิ่งเฉยจนเขาคาดเดาความรู้สึกไม่ออก“จริงเหรอหนูปาน โอย...แม่ดีใจจนบอกไม่ถูก นี่แม่กำลังจะมีหลานจริงๆ แล้วใช่ไหม”“ค่ะคุณแม่ ปานก็เลยชวนพี่รุ้งอยู่ทานข้าวเย็นเพื่อฉลองข่าวดีของครอบครัวเราด้วยกัน ตอนแรกว่าจะโทร.ชวนคุณพ่อด้วย แต่พี่รุ้งบอกว่าช่วงนี้คุณพ่อไปต่างประเทศก็เลยว่าจะนัดคุณพ่อทีหลังน่ะค่ะ ปานขออนุญาตให้พี่รุ้งทานข้าวเย็นที่บ้านเรานะคะคุณแม่”“จะเป็นไร หนูรุ้งก็คนกันเอง ไม่ต้องขออนุญาตหรอกนะ” แม่เลี้ยงแสงหล้าเอ่ยอนุญาตอย่างดีใจแบบเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่ ก่อนจะรำพึงถึงลูกสาวคนเล็กที่ไปเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ “เสียดายยัยดาวไม่อยู่ ไม่งั้นคงได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา”“เห็นว่าใกล้ปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอครับ” ธาวินเอ่ยกับแม่ สีหน้าเขาเองเหมือนไม่ค่อยดีใจนักที่ตัวเองกำลังจะมีลูก และดูเหมือนว่าจะสบายใจมากกว่าที่จะคุยเรื่องน้องสาว“ใช่ ได้ยินว่าอีกสองอาทิตย์ก็สอบเสร็จ สอบเสร็จแล้วคงจะกลับบ้านเหมือนเคยนั่นแหละ เมื่อไหร่จะเรียนจบซักทีก็ไม่รู้”“อีกปีเดียวเองไม่ใช่เห