All Chapters of กริชเพียงขิม: Chapter 31 - Chapter 40

จบคำเรียวปากหยักได้รูปก็ประกบลงมาจูบปากของหญิงสาวทันที ความร้อนรุ่มพลันเปลี่ยนเป็นความเสียววูบ และคราวนี้ภัคธีมาก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยงหรือดิ้นรนขัดขืนแต่อย่างใด เธอจูบตอบเขา จูบเหมือนที่เขาเคยพาจูบแต่เร่าร้อนกว่าเดิมมากหลายเท่าตัวมือเรียวบางเลื่อนต่ำลงไปที่ชายเสื้อเขา ดึงรั้งเสื้อขึ้นเพราะอยากเสียดสีกับร่างกายเปลือยเปล่าของเขามากกว่า และศาสตราก็ช่วยโดยใช้เวลาแค่ไม่กี่อึดใจ ร่างกายแข็งแรงเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอก็เปลือยเปล่า“อื้อ”ภัคธีมาครางเบาๆ อย่างพึงพอใจเมื่อเขากลับมาจูบอีก คราวนี้ร่างใหญ่ที่ทาบทับอยู่เหนือร่างของเธอนั้นเปลือยเปล่า ให้ความรู้สึกแสนวาบหวามถึงใจมากกว่าตอนที่เขาใส่เสื้อผ้าร่างบางขาวเนียนลออตาเบียดส่ายเข้ามา ความกระสันรัญจวนที่เกิดขึ้นจากการกอดจูบสามารถบำบัดความปรารถนาอันรุนแรงของร่างกายลงไปได้ราวกับยาวิเศษ แม้จะไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน แต่ธรรมชาติและศาสตราก็สอนให้ภัคธีมารู้จักว่าการมอบและการรับความสุขนั้นต้องทำเช่นไรความพรั่งพร้อมเกิดขึ้นกับคนทั้งคู่โดยใช้เวลาเพียงไม่นานเลยสักนิด ภัคธีมาหวีดร้องเสียงดังเมื่อความเจ็บปวดกับความรัญจวนอันรุนแร

“ถ้าคุณต้องการแค่นั้นก็รู้ไว้ซะนะคะว่าฉันเจ็บ เจ็บมาก เจ็บจนเกินบรรยายที่ตัวเองเคยเป็นแฟนน้องแล้วต้องมาเสียตัวให้พี่ชายของเขา แต่คุณไม่จำเป็นต้องลงทุนแต่งงานด้วย เพียงเพราะกลัวว่าฉันจะท้อง มันไม่จำเป็นเลยสักนิดกับความสัมพันธ์แค่คืนเดียว ฉันไม่ต้องการแต่งงานด้วยเหตุผลแค่นี้ เอาเป็นว่าถ้าฉันท้องขึ้นมาจริงๆ ฉันจะไม่เอาเด็กออก และให้คุณลงชื่อเป็นพ่อของเขาในตอนที่ฉันคลอด คุณพอใจไหม”“ไม่! ผมต้องการชัวร์ว่าเด็กที่เกิดมาจะเป็นลูกของผมจริงๆ ผมต้องการชัวร์ว่าหลังจากนี้คุณจะไม่ไปนอนกับใครอีก” ศาสตราเองก็ยืนกรานด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แต่เหตุผลของเขาทำให้ภัคธีมาต้องแหวลั่น ที่เหมือนตัวเองโดนดูถูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”“ว่าไม่ได้หรอกขิม ตอนนี้คุณไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์แล้ว ครั้งแรกสำหรับผู้หญิงบางคนมันอาจจะยากหน่อย แต่ครั้งต่อไปมันก็จะง่ายขึ้นเพราะคุณไม่ต้องคิดมากแล้ว แถมร่างกายของคุณก็จะต้องการเรื่องพรรค์นั้นอีก มันเป็นกฎของธรรมชาติที่คุณไม่มีทางฝืนได้ง่ายๆ”“ฉันไม่มีทางเป็นแบบที่คุณว่า ไม่มีทางเด็ดขาด”“งั้นก็พิสูจน์สิ พิสูจน์ด้วยการแต่งงานกับผม พิสูจน์ด้วยการอยู่กับผมทุกวัน และทำใ

“วันที่อยู่ในถ้ำด้วยกัน ผมบอกคุณว่าผม ‘ชอบ’ ชอบที่คุณพูดแทนตัวเองว่าขิม แต่คุณก็ยังพูดกับผมว่าฉันอย่างนั้นฉันอย่างนี้ ผมขอได้ไหมขิม ถ้ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงของคุณ ตลอดเวลาที่เราแต่งงานกัน ผมอยากให้คุณแทนตัวเองว่าขิม เพราะเราไม่ใช่คนอื่นคนไกล ตอนนี้ผมอยู่ในฐานะสามีของคุณทั้งในทางพฤตินัยและนิตินัย” เขาเน้นคำว่า ‘สามี’ และจ้องมองด้วยสายตาชวนสะเทิ้นอาย ทำเอาริ้วแดงๆ ปรากฏขึ้นบนพวงแก้มของภัคธีมาอย่างเป็นอัตโนมัติ” “มันสำคัญด้วยเหรอคะ” “สำคัญสิขิม มันเหลือบ่ากว่าแรงที่คุณจะทำให้ผมหรือเปล่า” “มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไรหรอกค่ะ ขิม…เอ่อทำให้ได้” “น่ารักจัง” เป็นอีกครั้งที่ภัคธีมาต้องหน้าแดงสลับแก้มร้อนผ่าวกับคำพูดและสายตาของเขา เธอจึงเสเดินเลี่ยงไปที่หน้าต่าง แต่ร่างสูงก็ยังก้าวตามมาติดๆ ภัคธีมาจึงต้องรีบหาเรื่องมาคุยเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกรุกหนักไปมากกว่านี้“คุณมีงานอะไรให้ขิมทำไหมคะ” “งานที่นี่มีคนทำประจำทุกตำแหน่งแล้ว ส่วนคุณเป็นเมียผมทำหน้าที่เมียอย่างเดียวก็พอ ผมอยากให้คุณทำ มากกว่าหน้าที่ไหนๆ โดยเฉพาะหน้าที่บนเตียง” “ไม่มีวัน ถ

ร่างบางถูกโยนลงบนเตียงขนาดคิงไซซ์ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะตามถาโถมลงมาทาบทับ ภัคธีมาพยายามจะดิ้น และยกมือขึ้นทุบตีเขาเพื่อปกป้องตัวเอง แต่สองมือของเธอก็ถูกรวบและตรึงเอาไว้ข้างหมอน พร้อมกับที่ปากและจมูกโด่งระดมจูบเธอไปทั่วใบหน้า เขาพยายามจะประกบปากจูบ ภัคธีมาก็เบี่ยงหน้าหนี ทำให้ผิวอ่อนบางเสียดสีกับไรหนวดของเขาจนแดงช้ำไปหมดเธอเจ็บกาย...แต่ก็ไม่เท่ากับเจ็บใจ เจ็บที่ตัวเองอ่อนแอกว่า เจ็บที่ต้องมาทนให้เขาพูดจาดูถูก และปฏิบัติอย่างกักขฬะหยาบคายแบบนี้น้ำตาอุ่นๆ ไหลอาบลงสองแก้ม และความเค็มปร่านั้นก็ซึมซาบเข้าไปที่ปากของคนซึ่งกำลังถูกความโกรธเคืองเข้าครอบงำ ทำให้เขาหยุดชะงักการกระทำของตัวเอง และยกหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนที่กำลังเอียงหน้าหนี“ขิม...”“คุณมันตระบัดสัตย์ ไม่รักษาคำพูด คิดว่าตัวเองมีกำลังมากกว่า จะรังแกกันยังไงก็ได้อย่างนั้นเหรอ เชิญเลยสิ เชิญตามสบาย ขิมมันไม่มีค่าอะไร ใครอยากจะดูถูกเหยียดหยามยังไงก็ได้อยู่แล้ว” เธอเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาและเจ็บปวดกับการถูกเหยียบหยาม“ผมขอโทษ ขอโทษที่ผิดสัญญา ผมรับปากว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก อย่าโกรธผมเลยนะ” เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาออกใ

รถแลนด์โรเวอร์สีขาวแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้านในช่วงเที่ยงตรงพอดี ร่างสูงก้าวยาวๆ เข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบ โดยหวังว่าจะเจอหน้าคนที่ตัวเองคิดถึงอยู่ตลอดทั้งวัน สายพิณซึ่งเป็นคนดูแลเรื่องอาหารและความเรียบร้อยภายในบ้านเห็นเจ้านายเดินเข้ามาก็รีบปรี่เข้าไปรับหน้าทันที“พ่อเลี้ยงจะทานอาหารเที่ยงเลยหรือเปล่าคะ สายพิณจะได้ตั้งโต๊ะให้เลย”“ยังก่อน ไปบอกแม่เลี้ยงว่าฉันกลับมาแล้ว ให้แม่เลี้ยงลงมาหาฉันด้วย ฉันจะกินข้าวพร้อมแม่เลี้ยง”“แม่เลี้ยงไม่อยู่ค่ะพ่อเลี้ยง”“ไม่อยู่?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง สีหน้าท่าทางกระตือรือร้นเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที“ค่ะ ไม่อยู่”“ไปไหน” เสียงที่ถามเริ่มห้วน ทำเอาสายพิณพลอยใจคอไม่ดี“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แม่เลี้ยงไม่ได้บอกไว้ แต่มีแขกมาหาแล้วแม่เลี้ยงก็ออกไปกับแขกของแม่เลี้ยงค่ะ”“ผู้หญิงหรือผู้ชาย” คนเป็นเจ้านายซักต่ออีก เสียงห้วนกว่าเดิมประมาณเท่าตัว คราวนี้สายพิณต้องก้มหน้าและตอบตะกุกตะกัก“เอ่อ...ผู้ชายค่ะ”“ให้มันได้อย่างนี้สิ บ้าชะมัด!” ศาสตราสบถออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทร.ออกหาภรรยาที่หายตัวไปจากบ้านพร้อมกับผู้ชายอื่น แล้