All Chapters of นางบำเรอ [5P]: Chapter 51 - Chapter 60

@สามสัปดาห์ต่อมา-ห้องนอนน้ำหวาน"ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ยย" ใบหน้าเล็กฟุบกับหมอนใบใหญ่แล้วดิ้นไปมาอย่างจนปัญญา เนื่องจากเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาน้ำหวานพยายามทำทุกวิถีทางให้พวกเขาเบื่อแล้วเอ่ยปากไล่เธอออกไปเอง ทั้งการเอาแต่ใจ เหวี่ยงวีนทุกอย่าง หรือบางครั้งพูดจาแรงๆก็มี หญิงสาวถึงขนาดไปหาข้อมูลสาเหตุที่จะทำให้ผู้ชายเบื่อหรือเลิกราจากอินเตอร์เน็ต แต่ถึงเธอจะลองทำตามที่หามาทุกข้อ ผลที่ตามมาก็เหมือนเดิมคือพวกเขาก็มักจะใจเย็นและไปปรับปรุงตัวเองทุกครั้ง หรือบางครั้งถึงขนาดเอาแต่นั่งโทษตัวเองก็มี ซึ่งคนที่หนักสุดก็คงจะเป็นธัญและเมธาที่พอน้ำหวานเหวี่ยงวีนใส่เขา พวกเขาก็มักจะทำหน้าสลดและดูเสียใจ จนน้ำหวานยังต้องแอบมานั่งคิดว่าที่ทำมันรุนแรงเกินไปหรือเปล่าก็มีตลอดระยะเวลาสามสัปดาห์น้ำหวานพยายามทำทุกวิธีแม้กระทั่งจ้างผู้หญิงให้ไปอ่อยทั้งสี่คนเพื่อที่จะได้หลักฐานในการไปยืนยันกับเทวา แต่แผนก็พังไม่เป็นท่าเพราะพวกเขาไม่เปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เลยแม้แต่นิดเดียว ส่วนธัญและเมธาพวกเขาก็ตั้งใจทำอาหารให้เธอทานทุกวันถึงแม้จะโดนปฏิเสธเกือบทุกครั้ง หรือจะโดนน้ำหวานพูดจาทำร้ายจิตใจอย่างแรง แม

@เช้าวันต่อมาสัมผัสอุ่นที่มาคลอเคลียบริเวณพวงแก้มนวลปลุกให้น้ำหวานค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ เธอปรือตามองคนด้านข้างอย่างงัวเงียเมื่อเขาเอาแต่ซุกไซ้เธออยู่อย่างนั้น"อื้ออ~ อย่าค่ะ" ริมฝีปากบางเอ่ยปรามอย่างไม่จริงจังนักเมื่อมือหนาเริ่มซุกซนกับบริเวณหน้าอกของเธอ"เรามาต่อกันอีกสักรอบไหม" ดวงตาคมไล่มองเรือนร่างขาวเนียนของหญิงสาวด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย ร่างกายของน้ำหวานยังคงทำให้เขามีอารมณ์ได้ทุกครั้ง"หวานยังไม่ให้อภัยคุณนะคะ""แล้วเมื่อคืน?""เมื่อคืนหวานแค่เผลอเคลิ้มกับคุณไปค่ะ เหมือนวันแรกที่เราเจอกันนั่นละ...โอ๊ย!...หวานเจ็บนะคะ" ปากเล็กร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆเทวาก็โน้มลงมาขบเม้มที่ลำคออย่างแรงจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด"ลงโทษเด็กโกหก""หวานโกหกตรงไหน?""ที่บอกว่าเมื่อคืนแค่เผลอไป""...""ให้อภัยฉันเถอะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเสียความรู้สึกเพราะฉันอีก""..." หญิงสาวเม้มปากอย่างครุ่นคิด พลางดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ ความจริงเธอเห็นถึงความตั้งใจในการพิสูจน์ตัวเองของเทวาทุกอย่าง เพียงแต่ยังคงกลัวความผิดหวังอยู่เท่านั้น"หวาน...ขอคิดดูก่อนค่ะ" ริ

@คฤหาสน์หรูพรึ่บ!ฝ่ามือหนาจับเข้าที่ข้อมือเล็กอย่างไม่แรงนักเมื่อมาถึงบ้านน้ำหวานก็รีบลงจากรถแล้วเดินเข้าด้านในทันที แถมระหว่างทางเธอก็เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดคุยกับเขาอีกต่างหาก"โกรธฉันเหรอ""..." น้ำหวานก็เงียบและปรายตามองที่ข้อมือของตัวเองเพียงนิด"น้ำหวาน...""...""อย่าโกรธฉันเลย ที่ฉันทำไปก็เพราะอยากเห็นเธอมีความสุขนะ""ความสุข? คุณคิดว่าหวานจะมีความสุขเพราะพวกเขาอย่างนั้นเหรอคะ""ใช่""...""เพราะฉันมั่นใจว่าสองคนนั้นจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด เธอไม่สงสัยเหรอว่าทำไมตอนนี้ที่ฉันบอกชอบเธอ ฉันถึงยอมให้เธอไปนอนกับคนอื่นอยู่ เพราะฉันเชื่อและมั่นใจว่าทุกคนรักเธอเหมือนที่ฉันรัก""หวานไม่เคยมีความสุขเวลาอยู่กับพวกเขาค่ะ" เพราะพวกเขาเอาแต่ทำร้ายเธออยู่ตลอด มันจึงทำให้ไม่มีเวลาไหนเลยที่เธอจะมีความสุขเมื่ออยู่กับพวกเขา"แต่ตอนนี้ธัญกับเฮียเมธาเปลี่ยนไปแล้วนะ" ดวงตากลมโตหันมามองใบหน้าหล่อนิ่ง ทำให้วายุต้องหยุดพูดไปเพราะเห็นสายตาของคนตรงหน้า น้ำหวานแกะมือของเขาออกอย่างง่ายดายแล้วเดินขึ้นห้องนอนไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย"เฮ้อ..." วายุถอนหายใจพรืดใหญ่พร้อมกับนวดคลึงขมับเบาๆเมื่อรู้ว่าไ

"คุณเทวาอย่านะคะ!" หญิงสาวพยายามดิ้นหนีเมื่อเทวาใช้มือมาลูบที่ร่องสวาทในขณะตัวตนของวายุยังคงสอดใส่อยู่"ฉันต้องอดทนมานานนะ เมื่อวานก็ได้ทำแค่รอบเดียวเอง เธอไม่เห็นใจฉันรึไง""หรือเธอยังโกรธฉันอยู่?""ทะ...ทีละคนได้ไหมคะ" น้ำหวานเอ่ยเสียงเบาด้วยความเขินอาย ใบหน้าสวยรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อต้องยื่นข้อเสนอให้พวกเขาอย่างนี้"ทำทีละคนมันนานนะ เอาพร้อมกันไม่ดีกว่าเหรอ" วายุพูดกับหญิงสาวในขณะที่ท่อนแขนแกร่งยังคงอุ้มกระเตงเธออยู่"เราเองก็เคยทำกันมาแล้ว ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย""แต่หวานจุก...""หึ" เสียงหัวเราะดังออกมาจากลำคอหนาเมื่อเห็นท่าทางที่งอแงราวกับเด็กน้อยของร่างบาง เทวาค่อยๆชักรูดแก่นกายตัวเองเพื่อเตรียมความพร้อมแล้วนำส่วนหัวเห็ดแดงก่ำที่เริ่มมีน้ำสีใสออกมาไปจ่อตรงปากร่องสวาทที่ยังมีตัวตนของวายุสอดใส่อยู่ เขาค่อยๆดันมันเข้าไปช้าๆจนส่วนหัวเริ่มเข้าไปได้"อื้อออ!" เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังแกร่งของวายุอย่างแรงเมื่อเทวาดันแก่นกายขนาดใหญ่เข้ามาเรื่อยๆ"อย่าเกร็งฉันเข้าไม่ได้ ซี้ดดด""พอแล้ว อึก มันจุก""กระแทกเข้ามาเลยเฮีย กูไม่ไหวแล้ว" วายุจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเมื่อเทวาค่อยๆดันแก่นกายเข้ามาอย

"คุณธัญ...""ถ้าฉันจะขออะไรเธอหนึ่งอย่างเธอจะให้ฉันได้ไหม" ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปในแววตาคู่สวยของคนตรงหน้า มือหนายังคงเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าหวานให้หญิงสาวอยู่อย่างนั้น"อะไรเหรอคะ""เรื่องพ่อของเธอ""..." น้ำหวานก็นิ่งไปเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว"ที่ผ่านมาพวกฉันพยายามไม่เข้าไปยุ่ง เพราะคิดว่าพวกเราเป็นคนนอก คิดว่าแค่ให้เงินเขาก็จะจบไป แต่พวกฉันคงคิดผิดในเมื่อเธอยังร้องไห้และเจ็บปวดเพราะผู้ชายคนนั้นอยู่อย่างนี้ ฉันทนเห็นเธอต้องร้องไห้อีกไม่ได้ เธอให้พวกฉันเป็นคนจัดการเรื่องนี้เองได้ไหม""พวกคุณจะทำอะไรคะ""ฉันจะทำให้ความสุขของเธอกลับมาเหมือนเดิม บ้านหลังนั้นของแม่เธอจะเป็นของเธอ ส่วนเรื่องผู้ชายคนนั้นช่วยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นให้ฉันหน่อยนะ ฉันอยากจะทำเพื่อเธอสักครั้ง เธอแค่ใช้ชีวิตให้ดีและมีความสุขที่สุดก็พอ"น้ำหวานไม่ได้ตอบกลับคนตรงหน้าไป ถึงแม้เขาจะเป็นพ่อของเธอแต่ก็เหมือนเป็นเพียงแค่ในนามเท่านั้น ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา น้ำหวานพยายามมาโดยตลอดเพื่อหวังที่จะเปลี่ยนแปลงเขาให้ได้ แต่สุดท้ายมันก็เปล่าประโยชน์ทุกครั้งจนเธออยากที่จะหยุดการกระทำเหล่านั้นไป"ถึงฉันจะเป็นคนที่เคย