All Chapters of นางบำเรอ [5P]: Chapter 41 - Chapter 50

@หนึ่งเดือนต่อมา-คอนโดเทวาตับ ตับ ตับ ตับ ตับ"อึก...อ๊าาา~""ชะ...ช้าหน่อยค่ะ อ๊าา! วะ...หวานไม่ไหวแล้ว""เบาไม่ได้ ของเธอรัดฉันแน่นมาก ซี้ดดด" เสียงกระแทกกายหยาบโลนดังก้องไปทั่วบริเวณห้องนอนหรูพร้อมกับเสียงครางของสองชายหญิงที่ร่วมรักกันอยู่ โดยหนึ่งเดือนที่ผ่านมาน้ำหวานยังคงทำหน้าที่นางบำเรออย่างเดิมไม่ขาดตกบกพร่อง ซึ่งวันนี้เป็นวันที่หญิงสาวต้องมาทำหน้าที่ให้กับเทวา ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่เธอมักจะใช้เวลาอยู่กับวายุมากกว่าเมื่อก่อนและไปค้างที่คอนโดของเขาบ่อยขึ้น ส่วนเทวา ธัญ และเมธานั้น พวกเขาก็มาหลับนอนกับเธอที่บ้านตามวันที่พวกเขาต้องการ "อึก! ตะ...ตรงนั้นมันไม่ไหว อ๊ะๆๆ""อดทนหน่อยฉันใกล้แล้ว อ่าส์~""คุณเทวา หวานไม่ไหวแล้ว อ๊าาา""ซี้ดดด จะแตก"ตับ! ตับ! ตับ! ตับ! ตับ!"อ๊าสสสส!""อึก..." มือเรียวสั่นเทาคลายออกจากผ้าปูที่นอนอย่างหมดแรง แล้วหลับตาลงช้าๆ หลังจากบทรักที่บรรเลงมานานกว่าสองชั่วโมงได้จบลง น้ำคาวขาวขุ่นจำนวนมากพวยพุ่งเข้ามาในร่างกายของเธอจนรู้สึกได้ เทวาค่อยๆ ดึงแก่นกายออกจนน้ำคาวไหลทะลักลงมาเลอะผ้าปูที่นอน เขามองภาพกลีบกุหลาบสีแดงก่ำที่เปรอะเปื้

ติ้ง~เสียงข้อความที่ดังขึ้นทำให้น้ำหวานต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านขณะที่นั่งอยู่ในรถแท็กซี่ มือเล็กเริ่มสั่นเทาอย่างหนัก น้ำตาที่แห้งไปคล้ายกำลังจะรินไหลออกมาอีกครั้งด้วยความตกใจและหวาดกลัว(อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยไปง่ายๆ)(นี่แค่การเตือน)(ผู้หญิงที่หน้าด้านชอบแย่งของคนอื่นแบบเธอ ถ้ามายุ่งกับพี่ธัญอีก ฉันจะประจานให้ทุกคนรู้)@สนามแข่งรถน้ำหวานนั่งแท็กซี่มาถึงที่สนามแข่งรถของวายุในเวลาไม่ถึงสี่สิบนาที ถึงแม้จะรู้ว่าวายุติดงานแต่ตอนนี้คนที่เธอต้องการมากที่สุดก็คือเขา สำหรับน้ำหวานแล้วเธอต้องการการปลอบโยนจากวายุมากที่สุด"คุณน้ำหวาน" ลูกน้องที่ยืนรักษาความปลอดภัยอยู่เอ่ยเรียกหญิงสาวที่เดินเข้ามาใหม่"ฮึก...คุณวายุอยู่มั้ย" น้ำหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ"นายคุยงานอยู่ครับ""ฉันขอเข้าไปหาเขาได้ไหม ฉันอยากพบคุณวายุจริงๆ""คุณมีอะไรฝากผมไว้ก็ได้นะครับ ถ้าคุณวายุคุยงานเสร็จเมื่อไหร่ผมจะบอกให้""ฉันจะไปหาเขา" น้ำหวานเดินผ่านชายหนุ่มไปอย่างไม่สนใจคำห้ามปราม ตอนนี้เธอต้องการพบวายุเป็นอย่างมาก และมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะปลอบโยนเธอได้ หญิงสาวเชื่อว่าวายุจะต้องเข้าใจเธอ"คุณน้ำหวานครับ

น้ำหวานนิ่งไปเมื่อได้ยินถ้อยคำอ้อนวอนจากปากของชายหนุ่ม ถึงวายุจะไม่เคยพูดจาทำร้ายจิตใจของเธอ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาขอร้องเธอแบบนี้"แล้วถ้าหวานไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณแล้วล่ะคะ" น้ำหวานพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ แล้วค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับวายุอีกครั้ง ท่าทางที่เย็นชาของเธอทำเอาชายหนุ่มชะงักไป"พวกเราเคยมองเธออย่างนั้นจริงๆ เพราะคิดว่าไม่นานก็คงเบื่อ หรือเธอก็คงเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ แต่ความรู้สึกมันก็เริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด จนรู้ตัวอีกทีก็ไม่ได้มองเธอแบบนั้นแล้ว" เทวาที่ยืนอยู่เดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคนแล้วพูดขึ้น"รวมถึงคุณด้วยรึเปล่าคะ คำว่าพวกเราที่คุณบอก" ใบหน้าเรียวหันไปถามเทวาเสียงนิ่ง"อืม..." ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมรับอย่างง่ายดายเพราะเขาเองก็เริ่มที่จะตกหลุมรักในความจริงใจของผู้หญิงตรงหน้าแล้วเหมือนกัน"เหอะ!""สุดท้ายพวกคุณก็เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะใครสุดท้าย...ก็ทำร้ายหวานอยู่ดี" น้ำหวานมองชายหนุ่มทั้งสามคนสลับกัน และเค้นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันอย่างนึกตลกที่ตัวเองดันเผลอมอบใจให้กับสองในสามคนนี่้โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่าพวกเขามองเธออย่างนั้นมาตลอด"ฉันขอโทษที่เคยมองเธอแบบนั้

"ไม่ต้องร้อง ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอ""ฮึก..." ซึ่งน้ำหวานก็ยังคงร้องไห้ออกมาอยู่อย่างนั้น จนเมธาพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกมา"ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะเลิกกลัวฉัน""ถ้าฉันไม่แตะต้องตัวเธอ เธอก็จะไม่ร้องไห้ ไม่กลัวฉันแบบนี้ใช่ไหม""..." คำพูดที่ดูจริงจังของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้น้ำหวานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินว่าเมธาจะยอมเธออย่างง่ายดายขนาดนี้"ต่อไปนี้ฉันจะไม่แตะต้องเธอถ้าเธอไม่อนุญาต จะไม่บังคับเธออีก""คุณหมายความว่ายังไง""ก็หมายความอย่างที่พูด แต่เธอต้องให้ฉันดูแลเธอ...ได้ไหม" ใบหน้าหล่อพูดด้วยแววตาที่กำลังขอร้องหญิงสาว"หวานดูแลตัวเองได้ค่ะ""แต่ฉันอยากทำ""...""เธอให้โอกาสไอ้เทวากับไอ้วายุใช่ไหม แล้วถ้าฉันจะขอโอกาสจากเธอบ้าง เธอจะยอมให้ฉันได้รึเปล่า""คุณจะมาขอโอกาสจากหวานทำไมคะ ในเมื่อหวานก็แค่ผู้หญิงที่ไม่มีค่าคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงที่ขายตัวแลกเงิน แม้แต่รอยที่หน้าหวานตอนนี้คุณเองก็เคยทำร้ายหวานแบบนั้นมาก่อน" น้ำหวานพูดอย่างนึกถึงวันแรกที่เธอต้องไปทำหน้าที่ให้เมธา เธอยังจำเซ็กซ์ที่รุนแรงของเขาได้ดี"ขอโทษ" ชายหนุ่มยอมเอ่ยคำขอโทษออกมาอย่างง่า

"พะ...พี่ธัญ" หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นสายตาที่จริงจังของคนตรงหน้า"ฉันคิดไว้แล้ว ว่าเธอต้องมาหาเรื่องน้ำหวานอีก" ธัญลูบมุมปากที่เปื้อนเลือดของตัวเองเล็กน้อย เขาคิดไว้แล้วว่ายังไงจีนก็คงไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ เพราะจากที่เขาให้คนไปสืบประวัติของเธอมาก็พบว่าเคยมีเหตุการณ์การทะเลาะวิวาทเช่นนี้อยู่ อีกทั้งเรื่องราวต่างๆที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานจึงทำให้จีนน่าจะยังมีความโกรธแค้นอยู่มาก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่จีนจะมาระบายความโกรธกับน้ำหวานในวันนี้"น้ำหวานไม่เป็นอะไรใช่ไหม" เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของเมธา เขารีบเดินตรงเข้ามาหาน้ำหวานด้วยท่าทางร้อนใจ หากพวกเขามาช้ากว่านี้ และด้วยแรงที่มากขนาดนั้น น้ำหวานก็คงจะต้องเจ็บปวดไม่น้อย"นี่มันอะไรกัน..." จีนมองทั้งคู่สลับกันไปมาด้วยความงุนงง"กล้าดียังไงถึงมาทำร้ายน้ำหวาน" เมธาหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น"เหอะ! นี่คิดจะรุมกันงั้นเหรอ" ยิ่งเห็นทุกคนมาปกป้องน้ำหวานราวกับเป็นคนที่พิเศษนักหนาอารมณ์เดือดของจีนก็พุ่งพล่าน "อ๋อ...สงสัยคงจะเป็นแขกที่เธอขายตัวให้อีกสินะ อึก!" คำพูดที่อยากจะเอื้อนเอ่ยกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่ออ