All Chapters of นางบำเรอ [5P]: Chapter 31 - Chapter 40

@ห้องนอนน้ำหวานก็อกๆๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้งทำให้น้ำหวานที่กำลังจะใส่เสื้อผ้าชะงักไป เธอกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำให้แน่นขึ้นจากนั้นจึงเดินมาเปิดประตูแกร๊ก~"คุณเทวา?""ทำไมแต่งตัวอย่างนี้มาเปิดประตู" ดวงตาคมกริบปรายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาดุดัน เสื้อคลุมอาบน้ำที่โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้งของเธออย่างชัดเจน รวมถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำ ทำให้ชายหนุ่มขบกรามแน่นอย่างหงุดหงิด เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่นจะเป็นยังไง"หวานคิดว่ามีเรื่องด่วนอะไรน่ะค่ะ""...""คุณ...เทวา เข้ามาข้างในก่อนสินะ" น้ำหวานพูดด้วยน้ำเสียงติดเมื่อเห็นแววตาดุดันของคนตรงหน้าที่จ้องเธออยู่ แล้วเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้เขาเดินเข้ามา"เอ่อ..." ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบพักใหญ่ตั้งแต่ที่เทวาเดินเข้ามา มีเพียงแค่เสียงถอนหายใจหนักๆ ของเขาที่นั่งอยู่บนโซฟาเท่านั้น"คุณเทวามีอะไรรึเปล่าคะ" หญิงสาวตัดสินใจพูดทำลายความเงียบและบรรยากาศอึดอัดภายในห้องเมื่อเทวาเอาแต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ปกติเขาเป็นคนที่มักจะใจเย็นอยู่ตลอด แต่ตอนนี้เหมือนกับคนละคนจ

@วันต่อมา"อาหารเช้าได้แล้วค่ะ" น้ำหวานยืนบอกเมธาอยู่ที่หน้าประตูของห้องนอน ซึ่งเมื่อคืนหลังจากที่เธอไปซื้อของกลับมา เมธาก็ยอมกินข้าวกินยาอย่างว่าง่าย และไม่ได้มีท่าทีร้ายกาจเหมือนที่ผ่านมา แต่เธอก็ยังไม่ไว้ใจเขาอยู่ดีในวันนี้น้ำหวานตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าครัวมาทำอาหารให้ชายหนุ่มทาน ซึ่งร่างกายของเขานั้นดีขึ้นเยอะมากจนตัวของน้ำหวานเองยังแปลกใจ ร่างกายของเขาดูแข็งแรงกว่าที่เธอคิดไว้ ทำให้เธอเชื่อแล้วว่าที่เขาบอกว่าไม่เป็นอะไรนั้นคือเรื่องจริง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จ นั่นคือการดูแลเขาตามคำสั่งของเทวา "เจ็บแผล" ชายหนุ่มที่นั่งพิงหัวเตียงเอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่"ยังเจ็บอยู่อีกเหรอคะ" ก็เมื่อเช้าเธอทั้งวัดไข้ ทั้งเช็คที่แผลแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลยนิ "อืม เหมือนจะมีเลือดออก""ฮะ! แต่เมื่อเช้าหวานดูแล้วมันไม่มีนะคะ" น้ำหวานรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ทันทีด้วยความเป็นห่วง "ขอหวานดูหน่อยค่ะ ว๊าย!" หญิงสาวหลุดเสียงอุทานด้วยความตกใจเมื่อคนที่นั่งอยู่เอื้อมมือมากระชากเข้าที่แขนเรียวเล็กอย่างไม่แรงนัก แต่ก็แรงพอจะทำให้เธอเสียหลักล้มลงบนที่นอน"เชื่อคนง่ายจั

"ถึงกับขาสั่นเลยเหรอ" เมธาที่กำลังนั่งกินข้าวต้มอยู่เอ่ยหยอกล้อคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนที่มีท่าทางการเดินผิดแปลกไปจากเดิม ซึ่งหลังจากที่เขาเสร็จในครั้งแรกแล้ว ชายหนุ่มก็จับหญิงสาวทำเรื่องอย่างว่าต่อไม่หยุดจนเวลาล่วงเลยถึงสามชั่วโมงเมธาจึงยอมคืนอิสระให้เธอน้ำหวานทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจให้กับถ้อยคำหยอกล้อของชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะเผลอสบตากับเขาจนทำให้นึกถึงเหตุการณ์บางอย่างขึ้นมา“อ๊ะ! ปล่อยหวานนะ”“จะเล่นตัวทำไมในเมื่อของมันเคยๆ”“หรือเอากับมันแล้วติดใจ ถึงทำท่ารังเกียจฉัน หรือมันให้เงินมากกว่า”“อึก...” “รับไม่ได้ที่ฉันพูดความจริง? ขายตัวให้ผู้ชายสี่คนยังทำมาแล้ว รับแขกเพิ่มอีกคนคงไม่ยากเกินความสามารถของเธอ...”ใช่ เธอยังจำมันได้ดี ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นที่เขาดูถูกและทำร้ายเธอในห้องคอนโดหรูแห่งนี้ รวมถึงเรื่องราวที่ผ่านมามันยังคงชัดเจนในความทรงจำจนสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในตอนนั้น หญิงสาวกำมือแน่นอย่างนึกโกรธตัวเองที่เผลอตัวเผลอใจให้กับคนร้ายกาจตรงหน้าอย่างง่ายดายเพียงเพราะภาพลักษณ์อ่อนโยนที่จอมปลอมเหล่านั้น"เป็นอะไร ทำไมจ้องหน้าฉันอย่างนั้น?""เปล่าค่ะ" น้ำหวานตอบเสียงเรียบ"งั้นก

"เธอนี่ดื้อจริงๆ เลยนะ โชคดีที่ฉันมารับได้ทัน ไม่งั้นคงล้มและบาดเจ็บไปแล้ว" วายุดุคนตัวเล็กอย่างไม่จริงจังนักในขณะที่มือหนาค่อยๆ พยุงตัวน้ำหวานให้นั่งบนที่นอนเหมือนเดิม "หวานไม่ได้ดื้อสักหน่อย...""แต่เธอไม่เรียกฉัน""...""เงียบแบบนี้แสดงว่าคิดว่าฉันจะทิ้งให้เธออยู่คนเดียว?" ชายหนุ่มพูดอย่างรู้ทันความคิดของหญิงสาว เพียงแค่เห็นแววตาที่มองมาเขาก็รับรู้ความคิดของเธอได้"ไม่ใช่สักหน่อย..." น้ำหวานแสร้งทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนจับได้"สายตาของเธอมันฟ้องนะ" มือหนายกมือขึ้นมาขยี้ผมของหญิงสาวด้วยความเอ็นดูให้กับท่าทางที่ดูน้อยใจของเธอในตอนแรก"แล้วนี่ลุกไปอาบน้ำไหวรึเปล่า""ขอนอนต่ออีกสิบนาทีได้ไหมคะ""ฉันให้ยี่สิบนาทีเลย เพราะตอนนี้อาหารยังไม่เสร็จ วันนี้มีเป็นเบรคฟาสต์กินได้ใช่มั้ย""คุณทำเองเหรอคะ""อืม มีไข่ดาวกับไส้กรอกเพราะฉันกลัวเธอจะรอนาน แต่ตอนนี้คิดว่าอยากจะทำซุปเพิ่มด้วย""ของที่คุณทำหวานทานได้หมดแหละค่ะ""เป็นเด็กดีจังเลยนะ" ใบหน้าหล่อก้มลงไปขบเม้มยอดปทุมถันบวมเป่งเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อ"อ อ๊ะ! หวานเจ็บค่ะ" แต่เพียงแค่เขาสัมผัสมันเบาๆ น้ำหวานก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ยอดปทุมถันที่โดนดูดดุนต

"น้องจีน" น้ำหวานลนลานรีบจัดระเบียบเสื้อของตัวเองโดยที่จีนยังคงยืนมองอยู่"นะ...นี่มันอะไรกัน" จีนมองทั้งคู่ด้วยแววตาสั่นระริก สภาพเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของทั้งคู่ทำให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย"น้องจีนมันไม่ใช่...""กรี๊ดดดด!" หญิงสาวกรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ เมื่อเห็นว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์แบบไหนกัน ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ เธอรับรู้มันทั้งหมด"คะ...คุณธัญ ไม่ทำนะคะ""ทำเหมือนไม่เคยไปได้ เอากันมาตั้งกี่ครั้งแล้ว"หญิงสาวกำมือแน่นด้วยความโกรธเคืองจนตัวสั่น แววตาที่จ้องมองมายังน้ำหวานราวกับจะเข่นฆ่าอย่างไรอย่างนั้น ในตอนแรกที่จีนเห็นธัญกับน้ำหวานที่หน้าตึกคณะ เธอเองก็แปลกใจต่อท่าทางของธัญที่ทำกับน้ำหวานเลยลองเดินตามมาดูว่าทั้งคู่จะไปที่ไหนกัน จนในที่สุดความจริงก็ปรากฏ ทั้งคำพูดของธัญ รวมถึงเสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของน้ำหวานก็เป็นสิ่งที่ยืนยันความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ไม่ยาก"น้องจีนฟังพี่ก่อนนะ"เพี๊ยะ!ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบจากฝ่ามือเล็ก เมื่อเธอพยายามจะเข้าไปอธิบายให้รุ่นน้องฟัง แต่จีนก็ตวัดฝ่ามือเข้าที่ซีกแก้มของเธออย่างแรงเสียก่อน"จีน!" ธัญที่ยืนอยู่เรียกชื่อของรุ่นน้องเสียงดัง เข