All Chapters of พอกันทีกับบทภรรยาผู้แสนดี: Chapter 11 - Chapter 20

@บ้านกัลยาภัคเช้าวันต่อมารถยนต์ของเพียงพราวก็เข้ามาจอดที่หน้าบ้านของตัวเองในเวลาที่ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเช้า เพราะวันนี้เธอตื่นตั้งแต่ยังไม่หกโมงเพื่อเตรียมตัวจะมาพักผ่อนกับครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆเมื่อคืนติณณภพไม่ได้ล่วงเกินอะไรเธอ ทุกอย่างยังคงเป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่เพียงพราวก็ยังคงระแวงจนถึงเช้าอยู่ดี และเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอมาที่นี่ในตอนเช้าตรู่แบบนี้ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่บ้านนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะปกติแล้วเพียงพราวจะต้องรอติณณภพทุกเช้าเพื่อให้ลงไปด้านล่างพร้อมกัน รวมถึงคอยอำนวยความสะดวกต่างๆ ตามหน้าที่ของภรรยาแต่วันนี้กลับต่างออกไป ในเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้นเธอก็จะกลับมาเป็นตัวของตัวเองแล้วเหมือนกัน ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้เขาก็ต้องทนเหมือนกัน! เพราะตอนนี้เธอเองก็จำเป็นสำหรับธุรกิจของเขาอยู่ เพียงพราวรู้ข้อนี้ดี แต่ที่ถามเมื่อคืนก็เพราะอยากจะคุยกันให้ชัดเจนและเข้าใจตรงกันเท่านั้น“อ้าวพราว ทำไมวันนี้มาแต่เช้าล่ะลูก” กมลทิพย์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัวมีท่าทีแปลกใจเล็กน้อยพร้อมกับเก็บสิ่งที่ถืออยู่ลงในกระเป๋ากางเกงในตอนที่เห็นเพียงพราวอยู่ตรงหน้า เธอเองมองตามสิ่งนั้นไปเล็กน้อยแต่ก็เ

“ฉันฝากเธอเช็คความเรียบร้อยของสินค้าแอร์รอบนี้ด้วยนะ ดูเหมือนจะมีปัญหาตอนนำเข้า และฉันก็ไม่อยากให้ลูกค้าได้รับของล่าช้าด้วย” เพียงพราวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องประชุมในช่วงเย็นหันไปออกคำสั่งกับพนักงานที่เดินออกมาด้วยกันเสียงจริงจัง โดยไม่รู้เลยว่ามีคนที่กำลังได้ยินบทสนทนาของเธออยู่ ท่าทางที่ดูมีความมุ่งมั่นและเป็นผู้นำเหล่านั้นทำให้มุมปากของติณณภพโค้งขึ้นได้อย่างง่ายดายจากความมีเสน่ห์ของเธอที่เพียงพราวเองก็อาจจะยังไม่รู้ตัว“สินค้าล็อตนั้นคุณกมลทิพย์จัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”“แม่เหรอ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย”“ค่ะ คุณกมลทิพย์เพิ่งดำเนินการให้เมื่อเช้านี้เองค่ะ ตอนนี้สินค้าสามารถเข้าไทยได้เรียบร้อยแล้ว”เพียงพราวนิ่งไปครู่หนึ่งด้วยความแปลกใจจากการที่ตัวเองไม่รู้เรื่องดังกล่าวเลยแม้แต่น้อย แต่สุดท้ายหญิงสาวก็เลือกที่จะพยักหน้าตอบกลับไปเพราะเชื่อว่ากมลทิพย์จะสามารถจัดการเรื่องทุกอย่างได้ และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาช่วยงานแบบนี้ แต่กมลทิพย์มักจะเข้ามาช่วยจารุเดชทำงานในบางครั้งอยู่แล้ว และงานต่างๆ ก็สามารถผ่านไปได้ด้วยดีจากฝีมือของเธอที่พยายามจะเรียนรู้งานเองตั้งแต่แรก“พรุ่

“นี่แกทำงานไม่สำเร็จงั้นเหรอ?” กมลทิพย์กดเสียงต่ำอย่างเยือกเย็นขณะกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในรถซึ่งเธอมั่นใจแล้วว่าจะไม่มีใครมาได้ยินบทสนทนาของเธอในตอนนี้“ฉันให้เวลาไปตั้งนาน ข้อมูลอะไรที่สำคัญก็ให้ไปหมดแล้ว เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมยังทำให้สองคนนั้นผิดใจกันไม่ได้!”(ผมพยายามแล้วนะครับ แต่ดูเหมือนไอ้ติณจะเชื่อใจผู้หญิงคนนั้นมากพอสมควรเลย แล้วก็ดูจะหลงมากด้วย แถมเพียงพราวก็บล็อคการติดต่อทุกช่องทางอีก)“เป็นไปไม่ได้ เพราะสองคนนั้นไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรักแบบคู่อื่นๆ ซะหน่อย แล้วผู้ชายคนนั้นก็บ้างานขนาดนั้นจะเอาเวลาที่ไหนไปรักกันได้” เธอพยายามครุ่นคิดตามไปด้วยระหว่างที่กำลังนึกถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เพียงพราวเองก็ไม่ได้ดูจะมีความสุขที่จะอยู่บ้านหลังนั้นขนาดนั้น แล้วทั้งสองคนจะมีความรู้สึกดีๆ ต่อกันได้อย่างไร?“งั้นเราต้องเปลี่ยนแผนใหม่ เลิกยุ่งกับเพียงพราวซะ แล้ว...”สัปดาห์ต่อมา(ห้องของติณณภพ)“วันนี้ไม่มีสัมภาษณ์อะไร และก็ไม่น่าจะมีนักข่าวเยอะ เธอแค่ไปแสดงความยินดีปกติก็พอ” ติณณภพเอ่ยบอกหน้าที่ให้กับเพียงพราวได้รับรู้ในขณะที่กำลังผูกเนคไทอยู่ ซึ่งเขาอยู่ในชุดเสื้อสูทเรียบร้อยสีฟ้าเข

ห้องพักผู้ป่วย“กินข้าวก่อนแล้วค่อยนอนพัก หมอบอกว่าที่เธอเป็นแบบนี้เพราะไม่ยอมกินอะไร” อาภัสราบอกกับหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงของผู้ป่วย บนข้อมือของเพียงพราวยังคงมีสายน้ำเกลือที่ถูกเจาะไว้เมื่อตอนบ่ายตั้งแต่ที่จัดงานศพของจารุเดชเสร็จเพียงพราวก็กลายเป็นคนที่พูดน้อยลงกว่าปกติ เธอไม่ยอมกินอะไร และยังคงอยู่ในอาการเสียใจอยู่ตลอดที่ไม่สามารถจะดูแลพ่อของตัวเองได้ ในตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบของเธอมันพังทลายลงไปอีกครั้ง ซึ่งอาภัสราก็เข้าใจหญิงสาวดี เนื่องจากตอนนี้ก็นับรวมยังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำที่เพียงพราวสูญเสียพ่อไป“อ้าปากสิ ตอนนี้ข้าวต้มกำลังอุ่นๆ เลย กินตอนนี้จะอร่อยกว่ารอให้เย็นนะ”“พราวทานเองก็ได้ค่ะ...”“ถ้าให้เธอกินเอง ข้าวต้มคงเย็นหมดพอดี กินซะแล้วจะได้นอนพักผ่อน วันสองวันก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”อาภัสราที่เป็นคนมาเยี่ยมตักข้าวต้มขึ้นมาพอดีคำแล้วนำไปจ่อตรงริมฝีปากบาง ทำให้เพียงพราวต้องยอมอ้าปากกินอาหารตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ ในขณะที่หญิงวัยกลางคนจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกเดียวกันกับเมื่อยี่สิบปีก่อน เธออยากมีลูกสาว...และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่อาภัสราได้ดูแลเด็กผู้หญิงรุ่นลูกแ

ดวงตาพราวกะพริบมองใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว คำขอเมื่อสักครู่ไม่ได้เป็นการเชื้อเชิญให้ติณณภพ ‘ทำมากกว่านั้น’ แต่เธอก็แค่...รู้สึกดีกับรสจูบเมื่อสักครู่ก็เท่านั้น“อืม~” สิ้นคำอนุญาตริมฝีปากหนาก็ประทับจูบลงบนเรียวปากสวยทันที เสียงครางดังเล็ดลอดมาจากลำคอของคนที่อยู่ด้านบนด้วยความพึงพอใจเขาค่อยๆ แนบริมฝีปากลงไปแนบชิดจากนั้นจึงส่งเรียวลิ้นร้อนไปตวัดเกี่ยวพันกับเรียวลิ้นเล็กด้านใน ความชำนาญของชายหนุ่มทำเอาเพียงพราวแทบจะลืมหายใจ เช่นเดียวกับที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าด้านล่างกำลังโดนเขาสัมผัสอยู่ติณณภพค่อยๆ หลอกล่อคนตัวเล็กไม่ให้เธอรู้ตัวหรือตื่นตกใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาถอนริมฝีปากออกมาแล้วไล่จูบที่แก้มมนทั้งสองข้าง จากนั้นจึงเคลื่อนต่ำลงมาตามซอกคอขาว กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกายของเพียงพราวทำเอาชายหนุ่มอยากที่จะไล่ขบเม้มฝากรอยรักเอาไว้ให้สมใจอยาก แต่เพราะต้องเตือนตัวเองว่านี่เป็น “ครั้งแรก” ของภรรยาสาว เขาจึงทำได้แค่พยายามห้ามใจแล้วตักตวงความหอมหวานให้ได้มากที่สุดก็เท่านั้นยังไงคืนนี้ทั้งเธอและเขาก็จะเป็นคนๆ เดียวกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน เพราะเรายังต้องทำ ‘สิ่งนั้น’ กัน