All Chapters of พอกันทีกับบทภรรยาผู้แสนดี: Chapter 21 - Chapter 30

วันต่อมา“อ้าวติณ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังล่ะ” อาภัสราทักทายลูกชายคนโตในตอนที่เห็นเขาเดินลงมาจากชั้นบนช่วงเกือบเจ็ดโมงเช้า“แม่เองก็ตื่นเช้านะครับ”“แม่ตื่นมาใส่บาตรน่ะสิ แล้วติณลงมาทำอะไรเหรอ?”“ผมลงมาดูอาหารเช้านิดหน่อยครับ แล้วก็ยาด้วย”“ยา? ใครเป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าติณไม่สบายเหรอลูก”“เปล่าครับ พอดี...ผมแค่มาหายาให้เพียงพราว” เมื่อคืนเธอเลือดออกด้วย ถึงเขาจะพยายามเบามือมากที่สุดแล้วแต่ดูเหมือนว่าร่างกายของผู้หญิงจะบาดเจ็บได้ง่ายกว่าที่คิด ดังนั้นให้เธอกินยาแก้อักเสบกันไว้ก่อนน่าจะดีกว่า“อ้าว หรือว่าเธอปวดหัวอีกแล้วเหรอ? ให้แม่ตามหมอมาให้ไหม”“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมรักษาให้เองจะดีกว่า”คำตอบของติณณภพยิ่งทำให้อาภัสราขมวดคิ้วไม่เข้าใจมากกว่าเดิม จะมารักษาเมียตัวเองได้ยังไงกัน ติณณภพไม่ใช่หมอเสียหน่อย หรือบางทีเขาอาจจะแค่ใช้คำผิดอย่างนั้นหรือ?“เวลานี้แม่บ้านทำอาหารแล้วใช่ไหมครับ ผมว่าจะไปดูหน่อย”“ตอนนี้น่าจะแค่เริ่มเตรียมของนะ เพราะบ้านเรากินมื้อเช้ากันตั้งแปดโมง ตอนนี้อาหารยังไม่เสร็จหรอก”ติณณภพพยักหน้ารับเพียงเท่านั้นเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินไปที่ห้องครัวโดยไม่ได้อธิบายอะไรมากกว่าน

@บ้านกัลยาภัค“คุณกลับไปก่อนก็ได้นะคะ ส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอ” เพียงพราวหันมาบอกคนด้านข้างหลังจากที่รถยนต์จอดสนิทหน้าบ้านของตัวเองแล้ว แต่แทนที่ติณณภพจะเชื่อฟัง เขากลับดับเครื่องแล้วเปิดประตูลงจากรถไป ทำเอาเพียงพราวถอนหายใจออกมาเบาๆ กับนิสัยตามติดเธอของเขาตั้งแต่วันนั้นติณณภพก็แทบจะตัวติดกันกับเธอตลอดเวลา เขากลับบ้านทันทีที่ทำงานเสร็จ แล้วยังใช้เวลาร่วมกับเธออยู่บ่อยๆ เพราะเขาอ้างว่า “ในเมื่อเธอเลือกฉันในคืนนั้นแล้ว ฉันก็จะทำให้เธอรู้ว่าเธอเลือกคนไม่ผิด”เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เพียงพราวรู้ว่าตัวเองกำลังจริงจังกับเธออยู่จริงๆ แม้ติณณภพจะรู้ดีว่าลึกๆ แล้วยังคงมีกำแพงที่กั้นระหว่างทั้งคู่อยู่หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ยิ่งเขาและเพียงพราวลึกซึ้งกันแล้ว ก็ยิ่งเหมือนเธอจะพยายามสร้างกำแพงมากขึ้นกว่าเดิม อาจจะเพราะระยะเวลาที่ดูรวดเร็วจนเกินไป หรือความไว้ใจที่เขายังทำให้เธอเชื่อมั่นได้ไม่มากพอ แต่ไม่ว่าจะเหตุผลใดๆ ก็ตาม ติณณภพก็จะทำให้กำแพงนั้นพังทลายลงให้ได้“ลงมาสิ”“ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ คุณไม่จำเป็นต้องพยายามเล่นบทของสามีก็ได้นะคะ”“อันนี้บอก หรืออยากได้ยินว่าฉันเต็มใจ”เพียงพราวย่นจมูกให้กับ

“ถ้าเธอยังไม่สบายใจก็ไม่เป็นไร เราค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ ถ้าเธออยากดูกันเรื่อยๆ ไปมากกว่านี้” สุดท้ายติณณภพก็ต้องยอมแพ้เมื่อเพียงพราวไม่ยอมตอบอะไรกลับมา เขาตั้งใจว่าอยากให้เรื่องราวระหว่างทางมันสวยงามที่สุดและไม่มีจุดที่ผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย นั่นจึงทำให้ติณณภพสนใจความรู้สึกของเพียงพราวมากที่สุดเป็นสิ่งแรก“ทำไมคุณถึงบอกว่าไม่ได้ติดต่อผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่วันงานของคุณเตชินท์ล่ะคะ ฉันอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้คุณตัดสินใจตัดขาดจากเธอ”“เธอเห็นสายที่แพรไหมโทรมาหลังจากวันงานไหม? ความจริงวันนั้นฉันเองก็บอกผู้หญิงคนนั้นไปบางส่วนเหมือนกัน ว่าเราอาจจะไม่ได้ติดต่อกันอีก ฉันกับแพรไหมเลยทะเลาะกัน”“ทะเลาะกันเหรอคะ?”“ใช่ เพราะแพรไหมคิดว่าฉันเลือกเธอ ผู้หญิงคนนั้นเลยไม่พอใจ แต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะความคิดของเด็กอายุยี่สิบหรือว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่ผู้หญิงคนนั้นพยายามที่จะขโมยข้อมูลของธุรกิจฉันเพื่อมาใช้ต่อรองให้ฉันกลับไป”เพียงพราวยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกใจต่อสิ่งที่เพิ่งรับรู้ เพราะนั่นหมายความว่าแพรไหมกำลังหักหลังของติณณภพเลยก็ว่าได้ และยิ่งกับผู้ชายตรงหน้าที่รักธุรกิจที่ครอบครัวของตัวเองสร้างขึ้นยิ่ง

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!“อึก อ อ๊ะ...อึก!” ร่างเล็กโยกคลอนไปตามจังหวะกระแทกกระทั้นของคนตรงหน้า โดยที่สองแขนของเธอยังคงโอบกอดลำคอหนาเอาไว้มั่น ขาเรียวสวยถูกแขนของชายหนุ่มเกี่ยวขึ้นมาอยู่ตรงเอวสอบ ทำให้ตอนนี้เพียงพราวต้องพยายามเป็นอย่างมากในการทรงตัวด้วยขาเพียงข้างเดียว ทั้งๆ ที่ช่วงล่างยังคงถูกตอกอัดเข้ามากระชั้นถี่จนแทบจะยืนไม่ไหวใบหน้าเรียวที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายตามขมับบางเอี้ยวหน้ากลับไปมองตรงกระจกใสด้านหลังเล็กน้อย ในมุมนี้เธอสามารถเห็นร่างกายของตัวเองที่ถูกกระทำได้ชัด แถมบนบั้นท้ายของเธอยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำสีขาวจากการปลดปล่อยของติณณภพในรอบที่แล้วไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนนี้เธอจะต้องมาเปล่งเสียงครางอันน่าอับอายต่อหน้าเขาแบบนี้“คุณติณ..ฉันยืนไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ..อ๊าาา”“อยากกลับไปทำบนเตียงเหรอ? หรืออยากให้ฉันเป็นคนอุ้มแบบคืนนั้น”ชายหนุ่มกัดปากแน่นระหว่างที่กำลังซอยสะโพกเข้าหาหญิงสาวไปด้วย ไม่ใช่แค่เพียงพราวเท่านั้นที่ทรมาน แต่เขาเองก็กำลังปวดหนึบจากการบีบรัดที่ช่วงล่างของเธอเหมือนกัน“ไปต่อที่เตียงค่ะ อ อื้อ~”แน่นอนว่าติณณภพตามใจภรรยาของตัวเองอยู่แล้ว ทันทีที่เพียงพราวบอกจุดประส

“พราว”“คะ?” คิ้วมนเลิกขึ้นแล้วหันหน้าไปมองตามต้นทางของเสียง ในมือของเธอกำลังจะปิดฝาลังที่เต็มอยู่ ก่อนติณณภพจะมาช่วยและยกไปไว้บนชั้นที่ถูกเตรียมไว้“คุณแม่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่ตอนกี่ขวบเหรอ?” เขากลับมานั่งตรงหน้าเธออีกครั้งแล้วถามด้วยความอยากรู้“คุณแม่เหรอคะ...น่าจะตอนที่ฉันห้าถึงหกขวบมั้งคะ ฉันเองก็จำไม่ค่อยได้ แต่พอแม่แท้ๆ ของฉันเสีย ท่านก็คอยมาดูแลตลอด แต่กว่าที่ทุกคนจะยอมรับให้มาเป็นแม่บุญธรรม ฉันก็น่าจะเกือบสิบขวบแล้ว”“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”“เปล่าหรอก ฉันก็แค่อยากรู้เรื่องของเธอบ้างก็เท่านั้น” มือใหญ่ลูบที่ศีรษะทุยเล็กอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะเอ่ยบอกกับเพียงพราวเรื่องที่เขาได้คุยกับเธอเมื่อคืนอีกครั้ง“อาทิตย์หน้าฉันคิดว่าจะคุยกับแพรไหมให้รู้เรื่องนะ แต่ตอนนี้ขอรวบรวมหลักฐานก่อน เพื่อไม่ให้ผู้หญิงคนนั้นเอาเรื่องพวกนี้มาต่อรองกับฉันทีหลังได้”“...”“ฉันอาจจะต้องไปหาผู้หญิงคนนั้นที่ห้องเลยบอกเธอให้รู้ก่อน เพราะฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่ามีคนแอบหึงฉันอยู่ด้วย” ร่างบางออกแรงดิ้นและขืนตัวเล็กน้อยตอนที่ติณณภพรั้งตัวของเธอเข้าไปสวมกอด เขาหอมหัวของเพียงพราวซ้ำๆ คล้ายกับเป็นการง้องอนทางอ้อม ต