All Chapters of พอกันทีกับบทภรรยาผู้แสนดี: Chapter 31 - Chapter 40

ความลึกของน้ำสูงจนเปียกขากางเกงราคาแพงของชายหนุ่มขณะที่เขากำลังก้าวขาไปเรื่อยๆ ก่อนร่างสูงจะก้มลงเพื่อหยิบสร้อยข้อมือเพชรที่เขาเป็นคนซื้อให้เพียงพราวเมื่อสัปดาห์ก่อนซึ่งคาดว่าเธอคงน่าจะตั้งใจใส่มาอวดให้เขาได้ดูตอนที่ทานข้าวร่วมกัน แต่มันคงถูกแพรไหมดึงเอาไว้ในตอนที่เธอกำลังถูกเหวี่ยงลงไปในน้ำ“เดี๋ยวเอาไปซ่อมให้” ติณณภพแบมือที่ถือสร้อยข้อมือเพชรซึ่งขาดอยู่ให้กับเพียงพราวดู น้ำเสียงที่นุ่มนวลของเขาทำเอาน้ำตาเม็ดโตที่พยายามกลั้นไว้ไหลหยดลงมาบนแก้มนวล ซึ่งติณณภพก็ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดให้เธออย่างรู้งานก่อนเขาจะเอาเสื้อสูทมาคลุมทับเธอเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็นเพียงพราวในช่วงเวลาที่อ่อนแอเธอไม่ชอบที่จะให้ใครต้องมาเห็นน้ำตาของตัวเอง ติณณภพรู้ข้อนั้นเป็นอย่างดีจากนั้นจึงจัดการช้อนตัวของเธอขึ้นมาให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาไว้ ซึ่งเพียงพราวเองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี“ดูแลที่เหลือต่อด้วย” เขาออกคำสั่งกับพนักงานของโรงแรมขณะที่กำลังอุ้มภรรยาสาวอยู่ ซึ่งความหมายของติณณภพก็คงจะเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากแพรไหมที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม“หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณติณ!” ด้วยความโกรธที่เขาไม่มาช่วยเธอจึงทำให้แพรไหมกล้

เพี๊ยะ!แรงตบอย่างแรงทำให้ใบหน้าเรียวชาวาบไปครึ่งหน้า แพรไหมยกมือขึ้นมาลูบที่แก้มของตัวเองเบาๆ ทั้งน้ำตาคลอ ก่อนจะหันไปสบตากับผู้หญิงตรงหน้าตรงๆ“ไม่ได้เรื่อง! แค่ให้ไปทำให้พวกมันแตกหักกันแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้ เธอนี่มันโง่จริงๆ แค่ผู้ชายคนเดียวก็รั้งไว้ไม่ได้”“ส่วนแกก็เหมือนกัน ไปเอากันยังไงคลิปถึงได้หลุดออกมาแบบนี้!”“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ติณมันส่งคนให้ตามไป ถ้าจะโทษก็ต้องโทษอีนี่คนเดียว อุตส่าห์ทำให้ท้องขนาดนี้ ยังทำให้ไอ้ติณเชื่อไม่ได้”“แต่ฉันไม่ได้อยากท้องแบบนี้” แพรไหมลูบหน้าท้องของตัวเองที่เริ่มนูนออกมาทั้งน้ำตา หลังจากวันนั้นที่นทีข่มขืนเธอพร้อมกับถ่ายคลิปเอาไว้ ทำให้แพรไหมต้องยอมเป็นเครื่องมือของคนเหล่านี้อย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะกลัวว่าติณณภพจะทิ้งเธอไปหากได้เห็นคลิปเหล่านั้นเธอพยายามแล้วที่จะมีอะไรกับติณณภพแบบเดิมแล้วโยนให้เขาเป็นพ่อของเด็กตามแผนการที่กมลทิพย์วางไว้ เพื่อให้เพียงพราวยอมเลิกราไป แต่เขากลับไม่แม้แต่จะมาหาเธอด้วยซ้ำ ถ้าเลือกได้เธออยากจะมีลูกกับติณณภพมากกว่าคนที่อยู่ข้างๆ ในตอนนี้เสียอีก“คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันพยายามทำตามที่คุณต้องการแล้วไง”“ฉันปล่อยให้เธ

@บ้านกัลยาภัค(ถ้าอยู่ฉลองเสร็จแล้วโทรบอกฉันด้วยนะ แล้วก็ถ้าจะกลับบ้านก็ให้คนขับรถมารับ)“ทราบแล้วค่ะ วันนี้คุณย้ำฉันตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะ”(ฉันไม่อยากให้เธอต้องห่างฉันเลย...)“แค่ไม่ถึงห้าวันเองค่ะ อดทนหน่อยนะ” เพียงพราวหลุดยิ้มกับน้ำเสียงของคนปลายสายซึ่งคาดว่าตอนนี้เขาถึงที่ภูเก็ตเรียบร้อยแล้ว แต่ติณณภพก็ยังคงพยายามที่จะติดต่อเธอตลอดเวลา“ไปทำงานได้แล้วค่ะ ป่านนี้คุณพ่อคงรอแล้ว ตั้งใจทำงานนะคะ”(ถ้าฉลองเสร็จอย่าลืมโทรบอกฉันนะ) ติณณภพย้ำอีกครั้ง“รับทราบค่ะ” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายกดวางสายไป ใบหน้าเรียวส่ายหน้าเบาๆ กับนิสัยของอีกคน ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้ามาในบ้าน ซึ่งกมลทิพย์ก็ได้ยืนรอเธออยู่เช่นกัน“ติณเขาดูห่วงพราวมากเลยนะ” ห่วงจนน่ารำคาญไม่น้อยเลย“คุณติณก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ช่วงหลังๆ ก็ชอบทำตัวเหมือนเด็กยังไงก็ไม่รู้”“แต่น่าเสียดายนะที่พราวยังไม่มีหลานให้แม่อุ้มสักที ไม่งั้นแม่คงจะมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ”“พราวอยากเต็มที่กับงานก่อนค่ะ แล้วคุณติณก็ไม่ได้เร่งอะไรด้วย คิดว่าน่าจะอีกปีสองปีนู่นเลย”“น่าเสียดายนะ”เพียงพราวไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เพียงแค่มาช่วยจัดการกับอาหา

“อยากนอนไหม?” เขาถามเธอด้วยความเป็นห่วงหลังจากกลับเข้ามาด้านในแล้ว“ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆ นะ”“เจ็บมากไหม? ขอโทษที่ปล่อยให้เธอต้องรอ” ติณณภพลูบข้อมือเล็กซึ่งปรากฏเป็นรอยแดงของกุญแจมือชัดเจนกว่าในตอนแรก ก่อนจะโน้มลงไปจุมพิตด้วยความแผ่วเบา“ตอนนี้เรื่องทุกอย่างผ่านไปแล้วนะ แม่จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว เธอไม่ต้องกังวลนะ”“ถ้าเสร็จจากการประชุมที่บริษัทแล้ว ฉันจะเอาเงินมาคืนให้นะคะ” เพราะเงินที่อาภัสราใช้เพื่อช่วยเธอคงเป็นจำนวนไม่น้อยเลย ลำพังแค่ค่าปรับก็เท่ากับสี่เท่าของมูลค่าสินค้าแล้ว และไหนจะที่ช่วยให้เธอไม่ต้องติดคุกอีก“ฝากขอบคุณทนายของคุณแม่คุณด้วย ฉันเห็นเขาตั้งใจที่จะช่วยฉันจริงๆ แต่เพราะหลักฐาน...” “แม่ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยแบบนั้นหรอก ท่านช่วยเพราะต้องการที่จะช่วยจริงๆ...ความจริงแล้วแม่รักเธอมากนะ”ไร้ซึ่งรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเพียงพราว ถึงแม้วันนี้เธอจะได้รับรู้ถึงความหวังดีของอาภัสราจากใจจริง“ฉันกลัวค่ะ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา“ตอนนี้มันมีความกลัวหลายๆ อย่างที่กำลังถาโถมเข้ามาในความรู้สึกของฉัน ในตอนที่ฉันโดนจับ ฉันมองไม่เห็นใครเลย ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็มีแต่

“ฆ่าฉันสิ ฉันอยากให้เธอเป็นคนฆ่าฉันเหมือนกัน เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นฆาตรกรที่ฆ่าพ่อของตัวเองอยู่แล้ว”สายตาของเพียงพราวสั่นระริกและเต็มไปด้วยความสับสน เธอไม่รู้เลยว่าตลอดเวลาเป็นสิบปีที่ผ่านมาตัวเองถูกผู้หญิงตรงหน้าหลอกใช้เป็นเครื่องมือยังไงบ้าง“ยาที่ฉันใส่ให้พ่อของเธอกินมาตลอดสิบปี เธอเองก็เป็นคนป้อนมันกับมือไม่ใช่เหรอ?”เพียงพราวนึกย้อนไปในตอนที่จารุเดชเป็นมะเร็งแล้วตัวเองเป็นคนที่ดูแลเขา ภาพเหตุการณ์มากมายประเดประดังเข้ามาจนรู้สึกปวดหัวกับหลายสิ่งที่ตีกันจนแทบจะจับใจความไม่ได้ แต่เธอ...เคยป้อนอาหารที่กมลทิพย์ทำให้กับจารุเดชกินจริงๆ“ฮ่าๆ โง่จริงๆ เลยนะลูกสาวของฉัน”“แกไม่ใช่แม่ของฉัน!”“ถ้าคิดจะทำอย่างนี้ตั้งแต่แรกแล้วมาช่วยฉันไว้ทำไม ตอนที่ฉันยังเด็กทำไมไม่ปล่อยให้ตายไปตั้งแต่ตอนนั้น!” เพียงพราวแผดเสียงไปอย่างเสียสติ อย่างน้อยถ้าเธอตายไปตั้งแต่วันนั้น เรื่องทุกอย่างก็จะไม่เป็นแบบนี้ จารุเดชก็อาจจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ และเธอก็ไม่ต้องมาทนรับความจริงที่โหดร้ายแบบนี้“เพราะเธอเป็นสะพานที่จะทำให้ผู้ชายคนนั้นเชื่อฉันอย่างไร้ข้อสงสัยยังไงล่ะ ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันเอาชีวิตตัวเองเข้าไปช่วย