Lahat ng Kabanata ng รักโคตรร้าย ผู้ชายพันธุ์ดิบ: Kabanata 61 - Kabanata 70

เขาเปลี่ยนจากช้อนอุ้มร่างเพรียวระหงมาเป็นกระเตงใส่เอว แล้วควานหากุญแจสำรองในกระเป๋ากางเกง ซึ่งลูกน้องคนสนิทไปจัดการหามาให้มาไขประตูห้อง กว่าจะเข้าห้องได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร ปรเมศพาร่างบางมาวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม จากนั้นก็ตรวจอาการเบื้องต้นให้ เพราะนึกเป็นห่วงอีกฝ่ายจนทนไม่ไหว พบว่าเธอมีไข้อ่อนๆ เลยโทรไปสั่งให้ลูกน้องเอายามาให้ จากนั้นก็ลงมือเช็ดตัวให้คนที่นอนไม่รู้เรื่อง กว่าจะเสร็จก็ต้องข่มใจแล้วข่มใจอีกเพื่อไม่ให้ตัวเองรังแกคนป่วยที่น่ากินไปทั้งตัว ตบท้ายด้วยการป้อนยาในวิธีที่เขาถนัดและเอาไว้ใช้กับคนไข้หัวดื้ออย่างเธอเพียงผู้เดียว ธารธาราประท้วงงึมงำทั้งที่ยังหลับตา ทว่าสุดท้ายก็ต้องกลืนยาลงคออย่างไม่มีทางเลี่ยง คนป่วยมารู้สึกตัวอีกทีในเวลากลางดึก อาการปวดหัวหายไป แต่รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างมากดทับตรงบั้นเอวจนแทบกระดิกตัวไม่ได้ ครั้นลืมตาขึ้นในความมืดก็ปรากฏว่ามีใครบางคนนอนกอดเธออยู่ พอจะกรีดร้องด้วยความแตกตื่นตกใจอีกฝ่ายกลับประกบปากจูบเพื่อสะกัดกั้น กว่าจะรู้ว่าคนที่กล้ามานอนแก้ผ้ากอดเธอคือปรเมศ คุณหมอสาวก็ถูกคนนอนเฝ้าไข้ขึ้นคร่อม แล้วจับฉีดยาด้วยเข็มชนิดพิเศษไปหลาย

ครั้นถึงเวลาเลิกงานปรเมศก็นั่งรอธารธาราที่ห้องทำงานของตนอย่างใจจดใจจ่อ ทว่ารอแล้วรอเล่ากลับไร้เงาของคนที่เขาสั่งให้มาหา จนเมื่อความอดทนสิ้นสุดลงเขาจึงลงลิฟต์มายังแผนกสูตินรีเวชด้วยท่าทางเร่งรีบเพราะกลัวว่าธารธาราจะชิ่งหนีเสียก่อน โดยลูกน้องที่ตามลงมารักษาความปลอดภัยให้เจ้านายอยู่ห่างๆ ได้แต่ส่ายหน้าอย่างยิ้มๆ ปรเมศคงไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองมาแผนกสูติฯ บ่อยจนดูผิดปกติ “หมอน้ำกลับไปหรือยังครับ” ทันที่ร่างสูงสง่าน่าเกรงขามเดินมาหยุดลงหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งมีพยาบาลยืนประจำอยู่ปรเมศก็เอ่ยถามไถ่ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพยาบาลสาวๆ ซึ่งอยู่ประจำเวรต่างนึกอิจฉาคนที่ปรเมศอุตส่าห์เดินมาถามหาด้วยตัวเอง ทั้งที่จริงๆ แล้วท่านผู้อำนวยการอย่างเขาแค่ยกหูโทรศัพท์สั่งการก็ได้ แถมเจ้านายใหญ่ยังมาถามหาคุณหมอสาวถึงสองครั้งสองคราในเวลาห่างกันไม่กี่ชั่วโมง ทำให้ทุกคนต่างคิดว่าอาจจะมีอะไรมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง แต่เสียงหนึ่งในใจก็ต่างแย้งตรงกันว่าธารธาราออกแมนขนาดนั้นจะชอบผู้ชายได้อย่างไร “หมอน้ำไปเข้าห้องน้ำค่ะ เอ่อ…นั่นมาพอดีเลยค่ะ หมอน้ำคะ! ท่านผู้อำนวยการมาหาค่ะ”พยาบาลวัยกลางคนเอ่ยรายงานเจ้านายตามความเป็น

ช่วงนี้อาการปวดหัวของธารธาราแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง การไปตรวจในครั้งล่าสุดกับอาจารย์หมอชำนาญซึ่งย้ายจากโรงพยาบาลเดิมมานั่งในตำแหน่งที่ปรึกษา ผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ เจ้าก้อนเนื้อร้ายมีขนาดเล็กลงกว่าเดิมอีกเล็กน้อย แต่ดันมีอาการประหลาดอีกหลายอย่างโผล่มาแทน ไม่ว่าจะเป็นง่วงนอนบ่อย ขี้เซาจนคนเสพติดการนอนอย่างบ้าคลั่งเช่นปิยฉัตรแซวว่าเธอจะนอนเอาโล่แข่งกันกับอีกฝ่าย แถมยังหิวบ่อยและกินเก่งจนน่าตกใจ กินประหนึ่งว่ามีคนมาช่วยกินเสียอย่างนั้น แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือออกอาการโหยหาปรเมศจนน่าหงุดหงิด คิดถึงเขาจนเหมือนจะเข้าขั้นทุรนทุราย จากที่เคยเอาแต่หลบหน้าก็ร่ำๆ ว่าจะไปหาอีกฝ่ายถึงห้องทำงาน ครั้นเห็นปรเมศเดินทำหน้าเย็นชามาแต่ไกลคนที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำก็เกิดอาการแข้งขาอ่อนแรงเสียอย่างนั้น ร่างบางเกือบจะเซล้มหัวคะมำอยู่แล้ว หากอีกฝ่ายไม่ปราดเข้ามาเกี่ยวเอวบางเอาไว้ได้ทันเสียก่อน “เห็นหน้าผัวเข้าหน่อยทำเป็นแข้งขาอ่อน” คนที่เคลื่อนกายทระนงองอาจเข้ามารับร่างเพรียวระหงไว้ได้ทันท่วงทีเอ่ยสัพยอกหน้าตาย โอยยย…เธออยากจะบ้าตาย แค่เข้าใกล้เขาทำไมต้องใจเต้นแรงเบอร์นี้ด้วยนะ

“ไม่! ก็บอกแล้วไงว่าเดินเองได้” เจ้าของร่างสูงใหญ่ยืดตัวขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วกลอกตาขึ้นฟ้า ไม่เคยมีครั้งไหนที่ปรเมศจะรู้สึกหงุดหงิดกับความจองหองของอีกฝ่ายได้เท่านี้มาก่อน ยิ่งท่าทางหยิ่งๆ เชิดหน้าประกาศว่าตัวเองเก่งยิ่งทำให้เขาอยากจะกระชากแม่ตัวดีมาจูบให้หายซ่า จากนั้นก็ตะโกนใส่หน้าว่าอย่าทำตัวเข้มแข็งนักเลย ออดอ้อนออเซาะผัวเหมือนผู้หญิงคนอื่นหน่อยก็ได้ ผัวอย่างเขาก็อยากโอ๋เมียเหมือนกัน “เดินกะเผลกอย่างนี้เมื่อไหร่จะถึง” ครั้นรอแล้วรอเล่าแม่คนดื้อก็ทำเป็นเชิดใส่ แถมยังเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างหน้าตาเฉย ปรเมศก็ก้าวตามไปอย่างหงุดหงิด แล้วเค้นเสียงต่ำออกคำสั่งและข่มขู่อย่างเฉียบขาด“มาขึ้นหลังกูดีๆ ถ้าไม่อยากอายคนอื่น” “คนเผด็จการ!” เจ้าของหน้างอง้ำหันมาทำปากยื่นต่อว่าพ่อคนที่ถนัดแต่สั่งลูกเดียว จนปรเมศต้องเลิกคิ้วท้าทายว่าถ้าอยากจะเห็นว่าเวลาเขาเผด็จการจริงๆ มันเป็นยังไงก็ให้เดินจากไปอย่างรั้นๆ ได้เลย ทว่าครั้งนี้ธารธารากลับหน้าบางเกินกว่าที่จะถูกคนอื่นเอาไปนินทา ฉะนั้นเธอจึงเดินมาขึ้นขี่หลังเขาด้วยท่าทางฮึดฮัด เรียกเสียงหัวเราะหึๆ จากจอมบงการตัวเอ้ ซึ่งท่าทางน่าหมั่นไส้ของคนเอ

“โวะ…กล้าขู่ผัวด้วยแฮะ เก่งใหญ่แล้ว”“ไม่เก่งจะเอาผัวจอมเย็นชาแต่เจ้าชู้อยู่เหรอ” “ถ้าอยากเอาอยู่ก็ต้องให้ผัว ‘เอา’ บ่อยๆ เอาเช้า เอากลางวัน เอาเย็น”ยังไม่ทันจะขาดคำคนหื่นหน้าตายก็ประกบปากอิ่ม แล้วป้อนจูบเร่าร้อนสะกดการต่อต้านของอีกฝ่าย ขณะลนลานถอดเสื้อผ้าออกจากร่างอรชร “ฮื้อ…เมศจะทำอะไร…ปล่อยนะ” คนถูกคลุกวงในเอ่ยค้านเสียงติดจะสะท้าน เพราะหลังจากถูกจับลอกคราบ แล้ว เจ้าของฝ่ามือร้ายกาจยังตะโบมโลมลูบไปทั่วเรือนร่างเย้ายวนไม่ลดละ “ไม่ปล่อย เมศจะรักเมีย ฉลองที่เรารักกัน” วาจาตีขลุมเอาแต่ใจนั้นทำให้คนฟังตาเหลือก ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะหาทางเอาตัวรอดก็ถูกอีกฝ่ายผลักลงไปนอนแผ่หลา แล้วขึ้นคร่อมในชั่วพริบตา “เอาไว้วันหลังได้ไหม วันนี้น้ำเหนื่อยคงทำกับเมศไม่ไหว”“งั้นน้ำนอนเฉยๆ ก็ได้ เดี๋ยวเมศทำเอง” ขาดคำพ่อเจ้าประคุณก็ก้มลงตะโบมจูบปากอิ่มอย่างดุดัน ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นดูดดื่มอ้อยอิ่งเนิ่นนาน ทำเอาคนที่คิดจะต่อต้านถึงกับอ่อนระทวย เห็นดังนั้นพ่อคนหื่นก็กระตุกยิ้มตรงมุมปาก แล้วทำการรุกฆาตให้เธอขาดสติ ด้วยการเคลื่อนปากร้อนร้ายลากไล้ลงมาสู่ลำคอระหง ซุกไซ้สูดดมกลิ่นหอมจรุงใจ ก่อนจะทำให