All Chapters of คืนร้างคุณ: Chapter 21 - Chapter 30

“บอร์โด เบอร์กันดี ไวน์ขาว แชมเปญ ไวน์หวาน”ร่างใหญ่ที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา ผงกหัวขึ้นมาดูหญิงสาวที่เดินจงกรมและถือกระดาษอยู่ในมือ ท่องพึมพำไม่หยุดหย่อน วิวภายนอกเริ่มเปลี่ยนจากสีส้มจางเป็นขมุกขมัว กนกนารีทำแบบนี้มาตั้งแต่มารดาเขากลับไป หยุดพักกินข้าว แล้ววนเวียนกลับมาท่องต่อ“เป็นอะไรนักหนาเฟิร์น”“บอร์โด เบอร์กันดี ไวน์ขาว แชมเปญ ไวน์หวาน” นอกจากท่องแล้ว เธอยังดูภาพเพื่อให้จดจำความแตกต่างของเครื่องดื่มและภาชนะแต่ละประเภทด้วยชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม ผุดลุกจากโซฟาขึ้นนั่ง ให้ตายเถอะนี่มันวันโลกาวินาศขนานแท้ เขาจะอยู่แบบสงบสุขไม่ได้เลยสักนิด แค่อยากนอนเล่นเป็นเพื่อนกนกนารีก่อนต้องไปฝรั่งเศสหลายวัน ส่วนเธอก็ต้องไปฝึกงานที่ต่างจังหวัด ช่วงเวลาที่ควรจะราบรื่นผาสุก กลายเป็นระลอกคลื่นจากการกวนน้ำด้วยฝีมือคนอื่นเขาอยากจะบ้า...“พอซะทีเถอะ”“เฟิร์นจริงจังอยู่นะคะ” หญิงสาวขืนตัวเมื่อเขาพยายามคว้าข้อมือเธอลงมานั่งด้วยกัน สุดท้ายภัทรก็เป็นฝ่ายดีดตัวขึ้น ก้าวไปคว้าร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอดด้วยความเคยชิน“ไม่ต้องกังวลใจ มีผมอยู่ทั้งคน”“เพราะมีคุณ เฟิร์นถึงอยากทำให้ดีที่สุดไง” ดวงตากลมโตสุก

ภัทรเงยหน้าขึ้นเม้มริมฝีปากที่เปรอะเยิ้ม สลัดเสื้อและกางเกงของตนเองให้พ้นทาง ก่อนจะสอดแขนเข้าใต้บั้นเอวของหญิงสาว ช้อนขึ้นมานั่งบนตักให้หันหน้าประสานกัน อีกมือก็เอื้อมไปหยิบแก้วร็อกที่มีค็อกเทลหลงเหลืออยู่มาป้อนให้ถึงปาก“Sex on the floor นะคนดี” เขาพูดพร้อมกับช่วยยกสะโพกผายขึ้น ให้กนกนารีครอบครองลงมาบนแก่นกายร้อนผ่าวดุดัน เธอยังคงคับแน่นแม้เปียกชุ่ม ตอนที่ช่องทางของเธอกลืนกินเขาทั้งหมด มันช่างเป็นความรู้สึกที่ซ่านเสียวเกินพรรณนาหญิงสาวร้อนตั้งแต่อารมณ์ยันเรือนร่าง มือขาวเนียนละเอียดกำชายเสื้อยืดของตนเอง ค่อย ๆ ยกสูงขึ้นช้า ๆ เปิดเผยเอวคอดโค้งเว้า ไล่ขึ้นไปยังอกอวบกลมกลึงที่แทบทะลักล้นจากบราลูกไม้ พอเธอถอดเสื้อพ้นจากเรือนร่าง ศีรษะของภัทรก็กลับมาซุกอยู่กลางร่องอกของเธอแทน“เฟิร์นเซ็กซี่มาก” มือใหญ่ไต่ขึ้นตามแนวกระดูกสันหลังโค้งละมุน ปลดตะขอบรา อำนวยความสะดวกให้ตนเองได้คลอเคลียกับความอวบอิ่ม เขาส่งเหล้าร้อนแรงให้เธอถึงปาก ส่วนหญิงสาวก็ป้อนเนินนมให้เขาดูดดื่มอย่างเร้าใจร่างสาวที่ควบขี่อยู่บนตักกระเพื่อมไหว เร่งจังหวะเมื่อตนเองเข้าใกล้ฝั่งฝันอีกครั้ง ชายหนุ่มช่วยรวบเอวเธอกระแทกลงมาให

กนกนารีขยับตัวด้วยความเมื่อยขบ ลำคอของเธอแห้งเหมือนมีผงทรายอยู่ภายใน พอจะลุกขึ้นนั่งก็ปวดหัวจนแทบระเบิดเพราะการได้รับแอลกอฮอล์หลายขนานเกินกว่าที่ร่างกายจะกำจัดได้หมด หญิงสาวพยายามสะบัดศีรษะเรียกสติอีกครั้ง ห้องนอนยังคงมืดสนิทเพราะม่านกันแสงแดดชั้นดี ทำให้กลางวันหรือกลางคืนล้วนเป็นภาพลวงตาแวบแรกของความคิดก็ยังเป็นการไปงานเลี้ยงของสถานทูต พร้อมกับความใจหายในจังหวะต่อมาเมื่อพื้นที่ข้างตัวไม่มีร่างของชายหนุ่มอยู่ ลูบไปบนผิวผ้าก็เย็นเฉียบ เหมือนกับไม่มีร่องรอยการนอนเคียงข้างของเขา ในขณะที่เนื้อตัวของเธอเหนอะหนะ เปรอะเปื้อน“คุณภัทร คุณภัทรคะ” หญิงสาวฝืนพาร่างสะโหลสะเหลลุกขึ้นจากเตียงกว้าง กวาดตามองรอบด้านด้วยความร้อนใจ ไม่มีร่างของภัทร…‘ผมไปงานเลี้ยง ไม่ต้องกังวล’ โพสต์อิตสีเขียวสะท้อนแสงของเธอมีลายมือเป็นระเบียบเรียบร้อยของเขาแปะอยู่ที่โต๊ะข้างเตียง เมื่อเธอดึงม่านให้แสงที่แท้จริงส่องเข้ามาภายใน หญิงสาวตาพร่าไปเล็กน้อย ก่อนจะยิ่งวิตก เธอทำให้เขาเสียงานหรือเปล่า…ใจของกนกนารีหล่นลงไปที่ตาตุ่ม หญิงสาวรีบลากสังขารผลุบเข้าไปยังห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวรวดเร็วที่สุดในชีวิตก่อนจะรีบคว้าชุดสีชมพูห

กนกนารีไม่พูดกับเขาอีกเลยแม้สักคำเดียว...ภัทรวางหญิงสาวลงบนโซฟาตัวเดียวกัน ถอนหายใจเบา ๆ พร้อมกับกดริมฝีปากลงไปบนเรือนผมหอมหวานที่ติดอยู่ในความทรงจำของเขาเสมอ ครั้งนี้เขาวางหมากผิดไปแล้วจริง ๆ“เดี๋ยวผมกลับมานะ” ชายหนุ่มขยับตัวคว้าสมาร์ตโฟนของเธอที่ตกอยู่เดินออกไปยังระเบียงกว้าง กดปลดล็อกหน้าจอด้วยตัวเลขวันเดือนปีเกิดของเขา เห็นรูปภาพทั้งหมดจากแอปพลิเคชันสนทนาที่ถูกส่งมาโดยคุณหญิงรสรินทร์ ภัทรถึงกับทุบกำปั้นลงบนราวระเบียงเพื่อระบายอารมณ์“แม่ทำแบบนี้ทำไม” ชายหนุ่มเปิดประเด็นโดยไม่ต้องอ้อมโลก“ฉันทำอะไร” ปลายสายตอบกลับมาเรียบ ๆ ราวกับคาดเดาไว้ได้ก่อนล่วงหน้า“ก็ที่ส่งภาพพวกนั้นไปให้เฟิร์น จะทำร้ายจิตใจเขาไปถึงไหน”“แกพูดเหมือนกับฉันปลอมภาพพวกนั้นขึ้นมาเอง” ปลายสายตอกกลับ ก่อนจะสำทับซ้ำ “แกต่างหากที่ทำร้ายเด็กนั่นไอ้ภัทร แกทำของแกเองทุกอย่าง”“ผมก็แค่อยากกันเขาออกจากคนร้ายกาจแบบแม่ แล้วให้เขาได้อยู่เงียบ ๆ”“ฮึ ไอ้ภัทร คนที่ร้ายที่สุดสำหรับเด็กนั่นก็คือแก ปล่อยให้เขาวาดวิมานซะสวยหรู สุดท้ายก็แค่คุณหนูเมียเก็บ”“แม่ ขอร้องเถอะ ปล่อยผมกับเฟิร์นไป”“ฉันไม่เคยรั้งเด็กนั่นไว้นะ แกถามตัวเองเ

ชายหนุ่มร่างสูงเดินลากกระเป๋าเข้ามาในสนามบินเพื่อรอขึ้นเครื่อง ทั้งที่อยู่ในสภาพอิดโรยและสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนโกรธเคืองจนพร้อมจะขย้ำคนทั้งโลก แต่กระนั้นด้วยใบหน้าหล่อเหลามีเสน่ห์แบบเอเชีย แต่เรือนร่างกลับผึ่งผายและสูงใหญ่เหมือนชาวตะวันตกของภัทรก็ยังเรียกสายตาคนได้ในทุกอิริยาบถที่เขาเคลื่อนไหว ผู้หญิงหลายคนพยายามส่งยิ้มเพื่อเริ่มไมตรี แต่ภัทรก็ดันตาขวางเหมือนเชื้อพิษสุนัขบ้ากำลังกำเริบคนหน้าหล่อวางกระเป๋าที่หน้าเก้าอี้แถวแรก ก่อนจะพยายามติดต่อหาผู้หญิงดื้อรั้นคนนั้นอีกครั้ง ตั้งแต่มาฝรั่งเศสเขาเหวี่ยงโทรศัพท์ทิ้งไปแล้วสี่เครื่อง และมีแนวโน้มว่าเครื่องที่ห้าคงใกล้สู่ขิตเช่นเดียวกันชายหนุ่มเตะกระเป๋าสัมภาระของตัวเองเพื่อระบายอารมณ์เดือดโดยไม่สงวนภาพลักษณ์ เขาอยู่กับความปั่นป่วนมาหลายคืนติด มันเริ่มตั้งแต่เสียใจ รู้สึกผิด คิดถึง เป็นห่วง จนตอนนี้มันกลายเป็นความโมโหจนแทบคลั่งเขาติดต่อเด็กคนนั้นไม่ได้ และก็ติดต่อผ่านใครไม่ได้สักคน เพราะเพื่อนของกนกนารีอย่างรมิดาไม่ชอบขี้หน้าเขา เธออ่านข้อความจบแล้วนิ่ง ไม่ตอบกลับ ส่วนไอ้คิรินก็จ้องจะแย่งเมียเขา มันอ่านข้อความเสร็จแล้วก็เสือกส่งสติกเกอร