All Chapters of คืนร้างคุณ: Chapter 41 - Chapter 50

ลัมโบร์กีนีที่ใช้ความเร็วมาตลอดหลายร้อยกิโลเมตร แต่มันยังช้าเฉื่อยเมื่อเทียบกับหัวใจของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยภัทรออกจากกรุงเทพฯ ในช่วงเกือบห้าทุ่มซึ่งตั๋วเครื่องบินหมดไปแล้ว จะรอขึ้นเครื่องในช่วงเช้า คิดว่าคงถึงภูเก็ตพอ ๆ กับการขับรถ แต่ใจเขาร้อนรนจนรอไม่ไหว รอไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว...บางทีการได้จดจ่อกับอย่างอื่นบ้างคงดีกว่าการที่เขาจะนั่งตาค้างและทุรนทุราย สู้เหยียบคันเร่งจากกรุงเทพฯ มาดีกว่า เมื่อถึงภูเก็ตแล้วขาแข้งอาจจะล้าพาลให้ไม่เหยียบใครแรงจนกระอักตายไปเสียก่อนดวงตาของภัทรวาววับแข่งกับแสงไฟที่สาดส่องทาง เขาใช้เวลาเพียงแปดชั่วโมงกว่าก็มาถึงภูเก็ต เร็วชนิดที่ตัวเองก็ไม่เชื่อว่าจะทำได้ โชคดีที่ตลอดเส้นทางฟ้าโปร่งแต่เพิ่งมามีฝนถล่มก็ตอนที่ใกล้ถึงโรงพยาบาลและหอพักของกนกนารี กระนั้นมันก็ไม่สามารถหยุดพายุในใจเขาได้ภัทรจอดรถหน้าตึก เดินดุ่ม ๆ ฝ่าสายฝนขึ้นไปสั่งคนคุมหอเสียงเย็นยิ่งกว่าฝนยามเช้าตรู่“เปิดให้ผมขึ้นไป”คนคุมหอแตะคีย์การ์ดให้อย่างลืมตัวเหมือนโดนสะกด ในขณะที่ภัทรก็ตบประตูหนัก ๆ ตามอารมณ์ของเขา โทร.หาไม่รับ ไลน์ก็ไม่ตอบ ตัดการติดต่อทุกช่องทางนักใช่ไหม อยากรู้เหมือนกันว่

ภัทรตั้งศอกของตนเองกับกระจกรถ เท้ามือที่เริ่มเคล็ดไปบ้างกับศีรษะ หลังกระหน่ำต่อยคิรินไปจนน่วม ตอนนี้ไอ้เด็กเวรนั่นคงระบมไปทั้งตัวเลยทีเดียว แต่ก็สมควรแล้วกับความกวนตีนและความหน้าด้านที่จ้องจะแย่งเมียคนอื่น‘อรุณสวัสดิ์’เพราะความปากพล่อยของมันทำให้เกือบได้ราตรีสวัสดิ์ไปตลอดกาล แถมผลพวงครั้งนี้ยิ่งทำให้กนกนารีหมางใจกับเขาเข้าไปอีกภัทรเงยหน้ามองขึ้นไปยังหอพักที่หญิงสาวอาศัยอยู่บนชั้นสอง ตั้งแต่คชามาฟาดปากเขาที่วิลลาของวิณณ์เมื่อกลางดึก หลังจากนั้นเขาก็เเล่นมารอเจอเธอที่นี่ ส่วนเพื่อนรักก็สัปหงกอยู่ข้าง ๆ กัน มันคงกลัวเขาจะมุทะลุไปฆ่าใครขึ้นมาอีกไม่หรอก เขาหมดแรงแล้ว…และถ้าวันนี้กนกนารีตัดขาดกันแล้วจริง ๆ อย่างน้อยไอ้วิณณ์จะได้ลากศพเขากลับกรุงเทพฯ ไปด้วยภัทรรอคอยจนแสงสว่างค่อย ๆ โผล่ขึ้นจากขอบฟ้าทิศตะวันออก ไม่นานหญิงสาวที่รอคอยก็เดินลากกระเป๋าลงมาพร้อมกับเพื่อนของเธอที่ชื่อรมิดา“เฟิร์น” ภัทรเดินไปดักหน้าหญิงสาว คนที่ผ่านการอดนอนมายาวนานหลายวัน ไหนจะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังปนเปอยู่ในกระแสเลือด ทำให้เสียงของเขาพร่าต่ำแถมสภาพเสื้อผ้าที่ยู่ยี่ยับเยิน ทำให้รมิดาถึงกับตาโตไปด้วยความแปลกใจในท

“เจ็บมากไหมเฟิร์น” รมิดามองแก้มที่ช้ำไปทั้งสองข้าง มุมปากของกนกนารีมีรอยเลือดซึมเล็ก ๆ ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนี้คนผิวบางอย่างเพื่อนสาวคงปรากฏรอยม่วงช้ำชัดเจน“เจ็บอยู่นะ แสดงว่าเรายังหน้าไม่ด้านพอน่ะ” กนกนารีอยากยิ้ม แต่ปากตึง จึงได้แต่ทำตาปริบ ๆ ใส่เพื่อนแทน“เอาไงต่อดี”“แยกย้ายกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวที่บ้านมิจะเป็นห่วง” กนกนารีเหลือบเห็นว่าทางบ้านของรมิดาก็โทร.ตามลูกสาวยิก ๆ แต่ละคนก็มีปัญหาที่ควรจะจัดการด้วยตัวเอง เธอซาบซึ้งในความหวังดีและการช่วยเหลือของเพื่อน ๆ แต่ที่สุดแล้วทุกคนล้วนมีความรับผิดชอบที่แบกไว้บนบ่าทั้งนั้น“แต่เราเป็นห่วงเฟิร์น”“บ้าบอ เราก็ห่วงมิเหมือนกัน เราโอเคจริง ๆ”“แล้วเฟิร์นจะกลับไปหาคุณภัทรจริง ๆ เหรอ”“อ้าว ใช่สิ คนเราจะไปต้องลาจะมาต้องไหว้” กนกนารียิ้มอ่อนใส่เพื่อน “ไป ๆ แยกกันตรงนี้ เดี๋ยวเราต้องหาที่ประคบเย็นอีก”“มีอะไรโทร.มานะ มิอยู่ข้างเฟิร์นอะ”“จ้า” กนกนารีโบกมือหย็อย ๆ ให้เพื่อนสาว ก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งยังเพนต์เฮาส์กลางกรุงที่อาศัยซุกหัวนอนมาตลอดสี่ปีกระเป๋าสัมภาระใบเล็ก ๆ ของเธอถูกลากขึ้นไปด้านบนด้วยกัน หญิงสาวกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความคิดถึงปนใจหา

พอเข้าเขตกรุงเทพฯ ลัมโบร์กีนีคันหรูก็เคลื่อนตัวได้ช้าเท่ากับรถซีดานทั่วไป สมรรถภาพของมันถูกซ่อนไว้ภายใต้การจราจรที่ติดขัดหนาแน่น ภัทรเหลือบตามองเพื่อนที่นั่งมาด้วยกันตลอดแปดร้อยกิโลเมตร เขาไม่มีเวลาง่วงเลยตลอดเส้นทางเพราะเสียงบ่นของวิณณ์ที่พึมพำพล่ามเป็นตาแก่ไม่หยุดหย่อน“พอแล้วนะไอ้ประเภทขับรถไปเองเนี่ย นั่งถูเบาะจนไข่ด้านไปหมดแล้ว” ทายาทธนกรยิ่งหงุดหงิดเพราะรถแทบไม่ขยับ“แหม ไอ้ไข่ย้อย นั่งอย่างเดียวยังเสือกพูดมาก”“ก็กูมีปากแล้วปากกูก็ไม่ได้แตกด้วย กูจะพูดอะไรก็ได้” วิณณ์ได้ทีเยาะเย้ยใส่เพื่อนที่สลัดลุคคุณชายมาลงไม้ลงมือเหมือนนักเลง“คืนนี้มึงจะไปนอนที่ไหน กูจะไปส่ง” ภัทรถามขึ้นด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็รู้ว่าเพื่อนอุตส่าห์มีน้ำใจนั่งมาด้วยกันตลอดทาง จะให้ต่อรถเมล์กลับบ้านเองก็กระไรอยู่“กลับบ้านเลย กูเหนื่อยฉิบหาย”“เออ ได้ครับ” ภัทรพยักหน้ารับปาก ก่อนจะได้ยินเสียงเด้งเตือนจากแอปพลิเคชันสนทนา ตกใจจนพวงมาลัยเป๋ไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาดูด้วยใจเต้นรัวยิ่งกว่ากลองรบFern : เฟิร์นกลับมาที่เพนต์เฮาส์แล้วนะคะ คุณภัทรอยู่ไหนเอ่ยนอกจากข้อความน่ารัก ๆ หญิงสาวยังส่งรูปของเธอที่ถ่ายเ

ภัทรจอดรถนิ่งอยู่ที่อาคารพาณิชย์หน้ากว้างแห่งหนึ่ง แอร์จากคอนโซลหรูเป่าเนื้อตัวเขาจนเย็นเฉียบ กระนั้นก็ยังไม่อยากจะก้าวลงจากรถไปไหนเสียด้วยซ้ำ เป็นหญิงสาวฝ่ายที่นั่งบอกทางมาด้วยกันนั่นแหละ ที่ก้าวขาลงไปก่อน ครั้นประตูฝั่งเธอปิดสนิท เขาถึงเพิ่งได้สติรู้สึกภัทรเดินตามเธอและยกสัมภาระให้ กนกนารีก็ช่วยเขาลากกระเป๋าขนาดรองลงมาเข้าไปยังอาคารพาณิชย์ที่เธอตั้งใจจะใช้มันเป็นที่ทำมาหากินหลังจากนี้“ตกแต่งไว้แล้วเหรอ” ภัทรหันมาถามเธอด้วยแววตาคาดคั้นชั้นล่างมีตู้สำหรับใส่ยาและชั้นวางแยกเป็นระเบียบเรียบร้อย ขาดก็เพียงแต่เอาพวกยาและเวชภัณฑ์ทางการแพทย์มาเติมให้เต็มเท่านั้น ร้านขายยาแห่งนี้ก็จะเปิดทำการได้ทันที“เฟิร์นใช้เงินที่ขายพวกวิกผม ชุดคอสเพลย์มาตกแต่งร้านนี้รอไว้ค่ะ” ตอนแรกเธอตั้งใจจะทำเพียงแค่ชั้นล่างก่อน แต่ความรักตัวเองกระมังที่ทำให้เธอบอกช่างในนาทีสุดท้ายว่าให้ตกแต่งชั้นบนไว้เลย อย่างน้อยเวลาเหนื่อย ๆ หรือภัทรแวะมาหา เขาจะได้มีที่พักผ่อนรอเธอ เพียงแต่ถึงนาทีนี้มันคงต้องกลายเป็นที่นอนของเธอโดยถาวรชายหนุ่มเดินทะลุไปด้านหลัง ตรวจดูกลอนประตูและเหล็กดัด กวาดตามองที่หน้าร้านมีการติดสัญญาณกันขโ